たま 🥚✉️ (ติดงาน)

เขารับมา รู้สึกเหมือนดวงตกกับการได้สติ๊กเกอร์เสริมดวง

" ขอบคุณครับ "

แล้วทามะก็เอาไปให้รุ่นน้องตัวดี ผู้ซึ่งบังคับเขามาเพื่อมาสุ่มของเฉยๆ
(ไปดีกว่า ลาก่อนโซวตะคุง)

...

" ก็ได้ "

" ... "

โอเค๊
เพราะโดนยัดเยียดมา ก็เลยต้องมาสุ่มต่อ
ยื่นเงินให้อีก300เยน ตอนนี้ก็หมดสิทธิ์แล้วจะได้เป็นอิสระซักที

" ขอสุ่มเพิ่มเป็น เลข3ครับ "

" โซวตะ... ทำไมต้องเป็นผมล่ะ "

ถึงจะบ่นแบบนั้นก็เถอะแต่เขาก็โดนยัดเงินมาแล้วนี่ ก็เลยกระซิบถาม

(" นายอยากได้อะไรนะ ")

นี่มัน ของดีชัดๆ

" ขอบคุณครับ... "

จากตอนแรกที่ดูจะเหนื่อยหน่าย แต่ตอนนี้เหมือนกับโดนเติมพลังงานกลับคืน
ขอบคุณนะโซวตะที่บังคับผมมา

เพราะด้วยเหตุผลอะไรซักอย่างเลยโดนรุ่นน้องบังคับมา ทามะเลยต้องจำใจ

ควักเงินออกมา300เยนเพื่อสุ่มของ

(20คร้าบ)

(โฮคารุก็น่ารัก🫵)

(ขอบคุณครับ🤲🤲🤲)

(ช่วงนี้ไม่ได้แอคทีฟเลย มาแปะสเก็ตช์ทามะตอนโตซักหน่อย กลายเป็นวิศวะ(?))

ปลาโระส้มกลม🍊 : เอ๋ จริงหรอ ผมลองถามคนอื่นดีมั้ย

ปลาโระส้มกลม🍊: ไม่ดีกว่าครับ---

ปลาโระส้มกลม🍊 : ผมว่าเอาไปชำระล้างที่ศาลเจ้าน่าจะดีกว่า...?

ปลาโระส้มกลม🍊 : รุ่นน้องชอบบอกผมว่าคนใส่แว่นเวลาถอดแว่นแล้วจะหน้าตาดี ผมว่าก็เหมือนเดิมนะ?

#SSR_Event #SSR_Obon 🎆 🏮

“แสงโคมระยิบไหว นำทางผู้ที่จากไปให้หวนคืน”
เทศกาลโอบ้งมาถึงแล้ว สนุกกับสีสันของหน้าร้อน ระลึกถึงคนผู้เป็นที่รัก

ระยะเวลา เช้าวันที่ 13 - 16 สิงหาคม (สามารถเล่นย้อนหลังได้)
รายละเอียดอีเวนท์ docs.google.com/document/d/1...

หลังเข้ามาข้างในสิ่งที่เขาได้ยินก็คือการที่คุณแม่ของโซวตะบ่นลูกไปต่างๆนาๆ ว่ากันตามตรงเขาก็ไม่ได้แปลกใจมากนักเท่าไหร่ ก่อนจะรับของหวานจานนั้นมา

" ขอบคุณครับ "

แถมเจ้ารุ่นน้องก็น่าสงสารที่โดนคุณแม่สั่งให้นั่งข้างๆหงอยอยู่แบบนี้ เขาก็อดไม่ได้ที่จะขอเพิ่มให้อีกหนึ่งที่แม้จะรู้อยู่แล้วว่าคุณแม่ของโซวตะไม่พอใจลูกตัวเองซักเท่าไหร่

" อืม... ผมขออีกจานได้มั้ยครับ? "

(ไมแม่ไม่ให้กิน5555555555)

" หึ้ย อย่ากอดสิ เปียก "

แล้วทามะก็ยกมือขึ้นตั้งท่าตีก่อนที่เขาจะลงแรงไปจริงๆ มันเป็นแรงเบาๆเป็นการเตือนเพราะว่าถ้าเขาเปียกไปด้วย ร่มมันก็จะจับยากขึ้นเพราะมัวแต่หนาวสั่นน่ะสิ

" ไปกัน พรุ่งนี้ค่อยเอามาคืนผมแล้วกัน ส่วนขนม ผมเข้าไปนั่งกินในบ้านนายดีกว่า "

" อ่อ ถ้าเรื่องนั้นผมกินมาก่อนแล้วน่ะครับ "

ปกติแล้วเขาก็จะนั่งกินอยู่ในห้องไม่ออกไปหาที่นั่งกินซักเท่าไหร่เพราะแดดร้อน แต่วันนี้ก็ดูจะอากาศดีใช้ได้ วันนี้ทามะก็เลยออกมาเดินเตร่ไปทั่วแบบนี้ให้เห็นได้

แต่ไม่นานนักก็มาถึงจุดที่ว่า เพราะช่วงนี้เป็นช่วงที่คนกำลังพักเลยจะเห็นกลุ่มคนเล็กๆนั่งจับกลุ่มกันตามสวนกับบริเวณสระบัว บรรยากาศดูเย็นสบายและร่มรื่นอีกด้วย

" ตรงนี้นี่แหละ "

(สรุปพน.ป่วยคู่🥀)

ได้ยินแล้วเอาก็หัวเราะเบาๆออกมา แถมท่าทางนั้นมีหรือที่เขาจะไม่ชินกับมัน การทำตาประกายปิ๊งๆแบบนั้นน่ะ

และเพราะเจ้ารุ่นน้องที่ยืนสั่นอยู่ทั้งแบบนั้น ทามะก็ถอดเสื้อคลุมข้างนอกออกโดยที่พยายามถือคันร่มไว้ในมือไม่ให้มันหลุดไป

" อ่ะ "

คุณพี่ชายแสนดีก็ยื่นเสื้อคลุมสีทึบให้ ไหนๆวันนี้ก็ไม่มีแดดแล้วนี่
แต่พอถอดแล้ว ผสมกับเสื้อที่เปียกบ้างจากการโดนเบียดมันก็ทำให้เขารู้สึก หนาวขึ้นมานิดหน่อยแฮะ

คำพูดที่ยาวเหยียดและการแสดงความซาบซึ้งเหล่านั้นก็ทำเอาทามะอดจะพูดไม่ได้ว่า

" เว่อร์มาก "

นั่นดันเป็นคำแรกที่เขาพูดออกมา แต่โซวตะก็คงจะชินไปแล้วแหละกับคำพูดประมาณนี้ของเขา
ก่อนจะยื่นมือลงไป จะไปกอดขาเขาอยู่กับพื้นทำไมเล่า

" ลุกขึ้นมาเถอะ มันเปียก "

(อย่าทำตัวเป็นยันสิน้องชาย😭)

(1)

[โรลเปิด | ทางเข้าโรงเรียน | แยกรูท | หลังเลิกเรียน]

วันที่เป็นวันที่ฝนตกหนักที่สุดของสัปดาห์กลับเป็นวันที่โซวตะลืมเอาร่มมา ตอนนี้จึงต้องยืนเปียกฝนเหี่ยวๆอยู่หน้าทางเข้าโรงเรียน กำลังคิดอยู่ว่าจะเดินกลับบ้านทั้งอย่างงี้หรือกลับเข้าไปหลบฝนในโรงเรียนดี

"...ห...นา...ว..."

แล้วก็มีเสียงโอดครวญอันแสนทรมาณออกมาจากปากสั่นๆของเขา ก็ปีกของเขาไม่ถูกกับน้ำเลยน่ะสิ
(+สั้นๆได้เลยนะคะ!)

(น้องข้า ข้ามาช่วยแล้ว💥)

เพราะเป็นวันที่ฝนตก ทามะเลยจะกลับบ้านเร็วกว่าปกติเพราะไม่ต้องหลบร้อนจากแดด แต่พอมาถึงหน้าประตูโรงเรียนแล้วก็เห็นรุ่นน้องที่มองแว๊บเดียวก็รู้ว่า

นั้นคือโซวตะ เป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วไม่รู้ที่ได้เห็นเขาเปียกโชกกลางสายฝนแบบนี้

ชายหนุ่มเดินตรงดิ่งเข้าไปหาพร้อมกับร่มสีมิ้นที่ดูสะดุดตา ไม่นานนักร่มคันนี้ก็มีผู้ที่อยู่ใต้คันร่มถึงสองคน

" ว่าไงโซวตะ "

#SSR_Club
#SSR_SciClub

ห้องชมรมวิทยาศาสตร์ตลอดสัปดาห์นี้มีการจัดกิจกรรมเล็ก ๆ เพื่อประชาสัมพันธ์ชมรมอยู่ บนโต๊ะเรียนเต็มไปด้วยขวดแก้วเรียงรายสำหรับการทดลองในวันนั้น

และใครก็ตามที่ผ่านไปผ่านมาก็คงเลี่ยงไม่ได้ที่จะถูกชักชวนให้มาเยี่ยมชมบรรยากาศภายในชมรม

“ ถ้ายังตัดสินใจไม่ได้ ก็มาทดลองด้วยกันก่อนสิ! ”

[มีของที่ระลึกด้วยนะ!]
th.shindanmaker.com/1246479

ต้องเป็นคนที่ใครๆก็อยากคบหา? ประโยคนี้เป็นประโยคที่เขาคาดไม่ถึงว่าจะมีคนบอกกับเขาแบบนั้น ทามะที่ได้ยินประโยคนั้นก็ดูจะออกอาการทำตัวไม่ค่อยถูกให้ได้เห็น

" เอ่ออ...เรื่องนั้นผมไม่รู้หรอก... "

เพราะโดยปกติแล้วเขาไม่ค่อยสุงสิงกับใครนี่นะ
ทว่า ได้ยินแบบนี้ก็รู้สึกดีเหมือนกัน

" แต่ ถ้าแบบนั้นก็ ขอบคุณ...ครับ? "

ทามะพยักหน้ารับ เขาเดินอยู่ข้างๆไม่ล้ำไปหน้ามากนักเพื่อให้แน่ใจว่าเธอจะไม่คลาดไปจากเขา แถมดูแล้วนิมบี้ก็ดูจะเป็นคนที่สดใสมากเลยล่ะ

" อืม ตรงใกล้ๆศาลาบัวก็มีสวนด้วย...ปกติผมไปก็จะเจอคนมานั่งเงียบๆกันน่ะ ร่มรื่นด้วยนะ "

" แต่บางวันก็อาจจะเสียงดังหน่อย คนที่เล่นกีฬาในโรงยิมอะไรแบบนี้ "

เห็นว่าเธอโค้งให้รัวๆทามะก็แอบตกใจอยู่ เขายกมือขึ้นเหมือนจะบอกว่าไม่เป็นไร แต่มันก็สายไปซะแล้ว

ถึงเธอจะดูลืมตัว แต่เขาก็ไม่ถือสาอะไร กลับกันแอบเอ็นดูซะด้วยซ้ำ

" อืม ผม อากามัตสึ ทามะ นะครับ ถ้างั้นผมขอเรียกว่านิมบี้นะ "

" จากตรงนี้แล้ว...ผมว่าไม่ไกลเท่าไหร่ งั้นเราไปกันเลยดีมั้ย? "

(เซริซาวะน่ารักจัง😭😭😭)

ทามะพยักหน้าเป็นการตอบรับ พอได้ฟังคำตอบจากรุ่นน้องแล้วก็รู้สึกชื่นใจขึ้นมา

ในระยะเวลาที่ไม่นาน เขาก็ผละมือออกพร้อมกับเข็มกลัดที่ประดับอยู่บนหมวกของรุ่นน้อง แต่ คำถามที่ถูกถามกลับจากรุ่นน้องก็ทำให้เขาแปลกใจอยู่นิดๆ

" ผมหรอ?... "
" อืม "
พร้อมกับรอยยิ้มเล็กๆที่แสดงออกมาแบบลืมตัว
" วันนี้ผมตั้งใจมาต้อนรับรุ่นน้องเลยน่ะ... "