Tristan Bowen

“แบบนี้นี่เองก็พอเข้าใจได้นะ ฉันก็ไม่ได้ว่าอะไรหรอกแบบว่าแค่ถามเฉยๆน่ะ” เขาคลี่ยยิ้มให้อีกคนสัมผัสถึงฝ่ามือที่ลงมาบนต้นคอของตน

“อืม ไปด้วยกันสิ”
“ถึงจริงๆจะไม่รู้เหมือนกันว่าวันนี้จะกินอะไรดี” เขากล่าวพลางมองมือที่ยื่นมาที่ตนดูอีกคนจะเป็นมิตรดีจังนะ
“ปกตินายชอบจับมือเหรอ?”
เขากบ่าวถามไปตามตรงอย่างไม่คิดอะไรมากนักกับคนตรงหน้า

“ยังไม่เท่าไหร่น่ะ”

เขาหยุดสเก็ตแล้วหันไปมองกลับอีกคนก่อนจะสเก็ตไปหา “นายหิวเเล้วเหรอ? อยากกินอะไรก่อนมั้ย?”

เขาจับมืออีกคนกลับไปแล้วค่อยๆเคลื่อนตามคนตรงหน้าไปอย่างค่อยเป็นค่อยไปตามอย่างน้อยก็พอทรงตัวได้

“ อืม จะพยายามนะ” แล้วเขาก็ค่อยๆสเก็ตเคลื่อนเพิ่มความเร็วมากขึ้นหลังจากที่ตั้งทรงตัวได้

“เช้าซ้อมเย็นสอบเลยเหรอโหดจัง”
เขากล่าวติดเล่นตอนท้ายแต่ก็นึกในใจว่าคนตรงหน้าคงไม่ได้ใจร้ายกับตนเองอะไรขนาดนั้น
“ลองวนดูก่อนก็ได้ ฉันยังไม่ค่อยชินเท่าไหร่น่ะขอโทษทีนะ”

เขากล่าวพลางยิ้มแห้งๆให้

เขาเดินเข้าไปในลานนํ้าแข็งตามที่อีกคนบอกจับราวกั้นนั้นเพื่อทรงตัวให้มั่นก่อนที่จะค่อยๆปล่อยมือให้พอทรงตัวได้ ส่วนตัวเขาไม่ค่อยได้เล่นไอซ์สเก็ตเท่าไหร่นักแต่ก็พอจะทรงตัวและสเก็ตได้เล็กน้อย

เขาลองสวมรองเท้าที่อีกคนเลือกหยิบให้แล้วพยักหน้า

“อืม พอดีแล้วล่ะจอบคุณนะ”

“อืม นิดหน่อยอาจจะต้องใหญ่กว่านี้ไซส์นึง”

เขากล่าวพลางตามองรองเท้าที่รายเรียงกวาดตาหาคู่ที่น่าจะสวมใส่ได้พอดี

“ให้ฉันเลือกเหรอ ใจดีจัง”
“แต่ไว้เลือกทีหลังก็แล้วกันนะ”
เขาไม่รู้ในตอนนี้ว่าตนเองอยากจะได้รางวัลเป็นอะไรนอกซะจากเตรียมตัวมาหัดเล่นกีฬาชนิดใหม่กับอีกคนที่เขาปกติได้แต่เห็นในทีวีแต่ถ้าเทียบก็ไม่ค่อยได้ดูสักเท่าไหร่หากน้องชายไม่ลากมาดูด้วย

เขาหัวเราะเล็กน้อยยกมือลูบท้ายทอยเล็กน้อย ”ขอโทษด้วยๆ“ แล้วเดินเข้ามาหาอีกคนที่ลานรอฟังว่าวันนี้จะมีกฎอะไรบ้างดูตื่นเต้น

“รอนานรึเปล่า?” เด็กหนุ่มผมบลอนด์อีกคนได้ก้าวเท้าเดินเข้ามาหาอีกคนที่เหมือนวันนี้จะมาเป็นโค้ช?ของตนเองเอง การแต่งกายนั้นต่างจากปกติไปพอสมควรเพราะวันนี้เขาจะได้หัดเล่นกีฬาที่ไม่เคยหัดมาก่อน

“อื้อ ได้สิถ้างั้นถือว่าดีล“
เขาพยักหน้าลงเล็กน้อย
”เจอกันหลังเลิกเรียนนะ“
แล้วเขาก็หันกลับไปนั่งมองที่กระดานพออาจารย์เดินกลับเข้ามาในห้องเตรียมสอนในคาบที่จะมาถึง

“ไอติมเหรอ ดีเลย วันนี้อากาศค่อนข้างร้อนเลย” เขากล่าวพลางจับคอเสื้อเชิ้ตพัดเล็กน้อย “แบบนั้นก็ได้นะถ้านายไม่ติดอะไร”

“ไม่มั่นใจเลย ปกตินายทำอะไรหลังเลิกเรียนเหรอ?”

เขาเอียงใบหน้าเล็กน้อยถามอีกคนด้านข้าง

“หรือนายมีอะไรที่อยากทำเป็นพิเศษมั้ย?”

เขานั่งนึกกับที่อีกคนถาม
“เลิกเรียนเหรอ..อืม ได้สิ ไม่มีปัญหา”
“วันนี้ก็ไม่มีซ้อมฟุตบอลด้วย”

แล้วเขาก็ปิดสมุดกลับมาวางไว้ที่โต๊ะตัวเอง
“ฉันอยู่บ้านน่ะ พอดีบ้านฉันค่อนข้างใกล้กับโรงเรียนนั่งบัสลงมาไม่กี่ป้ายก็ถึงแล้ว”
“แต่ส่วนมากก็เดินมามากกว่า”

เขาเลิกคิ้วมองอย่างสนใจ
“อ่า…สอนเข้าใจกว่าอาจารย์ในคาบอีกแฮะ” เเล้วเขาก็พยักหน้าให้
“อืม เข้าใจแล้วขอบคุณมากเลยนะ”

“อ่ะ ขอโทษด้วยที่พูดแบบนั้นออกไปนะ”
เขาไม่ได้ตั้งใจจะหมายความแบบนั้นอย่่งที่อีกคนคิดเอาไว้(ซึ่ง เขาก็ไม่แน่ใจว่าจะเผลอทำให้อีกคนไม่พอใจรึเปล่า)

”ข้อนี่น่ะ ที่ฉันวงเอาไว้“

เขาชี้ไปที่โจทย์ที่ตนวงเอาไว้ให้อีกคนดู

พออีกคนว่าแบบนั้นเขาก็เผยรอยยิ้มมากกว่าเดิม

“นายรู้เหรอว่าข้อนี้ต้องทำยังไง?”

เขากล่าวออกมาแววตาดูมีประกายขึ้นมาพออีกคนเสนอว่าจะช่วยตน

เขาไม่ถือสาอะไรคนด้านข้าง
“ถ้างั้นมาทำไปพร้อมๆกันก็ได้นะ”
เขามองตามโจทย์ในกระดาษพลางยกมือท้าวกับหน้าตนเอง
“อืม..จริงๆก็เหลือแค่ข้อนี้ข้อเดียวน่ะ”

เขามองตามไปกับท่าทีนั้นพางนึกในใจว่าหรือโจทย์ข้อนี้จะยากไปจริงๆ

“ไม่เข้าใจตรงไผนอีกรึเปล่า?”

เขามองตามนิ้วที่ชี้มาข้อที่ไม่เข้าใจนั้น

“ข้อนี้นี่เอง เดี๋ยวฉันช่วยนะ”

แล้วเขาก็อธิบายข้อที่อีกคนไม่เข้าใจใผ้คนด้านข้างฟังแล้วใช้ดินสอเขียนทดอธิบายให้ด้วยไปพร้อมกัน

“ฝังดูน่ารักจังนะ”

เขาพลางนึกตามเอาเข้าจริงๆคนส่วนมากก็พูดแบบนั้น

“จะว่าไปแล้วนายไม่เข้าใจตรงไหนบ้างล่ะ เผื่อเราจะได้เข้าใจไปด้วยกัน”

“เห๋…”

เขาดูแปลกใจกับคำถามคนตรงหน้าที่ถามออกมาไม่รู้ควรจะตอบยังไงดีเขาไม่เคยนึกเลยว่าตัวเองจะเป็นหมาพันธุ์อะไร

“ฉันน่ะเหรอ..“
”ไม่รู้สิ แล้วนายคิดว่ายังไงล่ะ?“

“อ่า ใช่พันธุ์บอร์เดอร์คอลลี่น่ะชื่อสเตลล่า”
“เดี๋ยวเปิดรูปให้ดูนะ”

แล้วเขาก็หยิบโทรศัพท์ของตนขึ้นมาขยับนิ้วใส่รหัสเข้าหารูปที่ตนเคยถ่ายไว้

“เด็กคนนี้แหละสเตลล่า”

“ฉันวาดไม่ค่อยเก่งหรอก ถ้าให้ว่าตามตรงเกรดวิชาศิลปะเป็นอย่างเดียวในใบเกรดที่พ่อฉันส่ายหัวน่ะ”

“แค่วาดหมาที่บ้านน้องฉันยังบอกว่าเป็นหมูเลยน่ะ”

เขานึกแล้วก็พลางหัวเราะไป

“แต่ถ้ามีความสุขหรืแสนุกที่ได้วาดจะทำต่อไปก็ได้นี่นา?”

“ยินดีที่ได้รู้จักนะเวย์รอน”

เขายิ้มให้อย่างเป็นมิตรแล้วมองดอกไม้ที่อีกคนวาด

”ก็น่ารักดีนะ ชอบวาดรูปเหรอ?“

เขาเอาปากกาแตะปากตนนึก
‘ถ้าเป็นชื่อสุนัขหรือสัตว์เลี้ยงมันก็พอจะเดาง่ายกว่านี้น่ะนะ…‘

“เรื่องนั้นมันยากอยู่นะ…ฉันอ่านใจคนไม่เก่งด้วยสิ“
“เอ่อ เฮนรี่?”

ขณะในหัวกำลังนึกตานั้นก็หลุบมองตามดอกไม้ที่อีกคนวาดลงไปในสมุด

“ฉันทริสตัน เรียกทริสก็ได้”
“แล้วนายล่ะ”

เขาเอ่ยถามในขณะที่มือนั้นหมุนวนปากกาแท่งเดิมในมืออยู่แบบนั้น

เขาเมินคำก่อนหน้านี้ของอีกคนไปจะว่ามันเป็นเรื่องปกติก็ได้ล่ะมั้งที่จะลอกการบ้านยากๆกัน?

เขาหัวเราะเล็กน้อย

“ได้สิ ทำด้วยกันนะ? เสร็จแล้วจะได้ไปหาอย่างอื่นทำกันคลายสมอง”

“งั้นเหรอแบบนี้นี่เอง”
“ก็พอเข้าใจได้นะแบบนั้น ไม่เป็นไร”

เขายิ้มเล็กๆนิดหน่อยให้คนตรงหน้าไปแบบไม่ได้คิดอะไรมากสักเท่าไหร่ตามประสา

“พอดีฉันมัวแต่พว้าพะวงกับโจทย์ข้อนี้มาสักพักเเล้ว..มันน่าปวดหัวจริงๆเลยน้า..”