Angela(ติดงาน)

[กลับเข้ามา ขำจนขิต โอ๊ย5555555555555555]

[ขอบคุณค่าาา เขิน ฮือๆๆๆ😭✨😭✨ รวบผมเพราะเดี๋ยวเจ้าตัวน้อยกัด🥺)

(แล้วดิชั้นเบลออะไร เขียน คาบ เป็น คราบ ฮือๆๆๆๆ นอนน้อยทำเบลอออ)

[ขอบคุณนะคะ ฮือๆๆๆ ขอโทษที่ตอบช้ามากเลย โอ๊ย]

“อืม แล้วเจอกัน”

“เดินทางปลอดภัยนะ”

ขยับยิ้มส่งตอบโบกมือลาเพื่อนสนิท เมื่ออีกฝ่ายจากไปแล้วจึงหันกลับไปทำธุระของตัวเองต่อบ้าง

[เช่นกันค่ะ ขอบคุณมากนะคะที่มาโรลด้วยกัน🥺]

[ Funfact: แองเจล่าเข้ากับสัตว์วิเศษได้ดีและเก่งมากๆ เพราะมีพี่ชายทำงานด้านนี้ด้วย เลยเอ็นดูเจ้าพวกตัวเล็กมาก🥺✨ ]

#HWWW_Class01

[ Y.6 | คาบเรียนดูแลสัตว์วิเศษ]

Cms: Nitcha Chan.

——————————

คราบเรียนสัตว์วิเศษในคราวนี้เป็นหนึ่งในปรากฏการณ์พันปี(?)ที่เหล่าเพื่อนร่วมคลาสได้เห็นพรีเฟ็คสาวแห่งบ้านงูกำลังยิ้ม…

“เด็กดี…เก่งมาก”

แองเจล่าเอ่ยชมเจ้าตัวเล็กในอ้อมกอด มือยื่นไปรับจี้ห้อยคอด้วยความเอ็นดูพลางแย้มยิ้ม ดวงตาฉายชัดถึงความอ่อนโยนที่หาได้ยาก

[ ผลคะแนน : ดีเยี่ยม ]

(นุเขิน นุดีใจ ขอบคุณนะคะ ฮือๆ น่ารักมากเลย โอ๊ย)

(เพิ่งได้พักจากงาน กลับมาอีกทีบ้านหาย😭)

“ไม่เป็นไร นายกลับไปพักเถอะ”

เห็นแบบนี้ก็ยังมีความเกรงใจอยู่ อีกฝ่ายอุตสาห์ตามใจขนาดนี้ แองเจล่สย่อมต้องกำหนดเส้นตัวเองไว้ไม่ให้เอาเปรียบเกินไป

“ฉันคงเดินร่อนอีกสักพัก—-บางทีอาจจะแวะโลกมักเกิ้ลถ้าเวลาเหลือ”

บอกกำหนดแผนการให้เพื่อนชายขณะรับถุงดอกไม้แห้งที่จ่ายเงินแล้วมาถือไว้

“ถ้าเธอว่าแบบนั้นก็โอเค”

ในเมื่ออีกฝ่ายบอกมา แองเจล่าก็ยินดีรับรู้เช่นนั้น ตราบใดที่ชายหนุ่มไม่ได้มีท่าทีคุกคามอะไร พรีเฟ็คแห่งสลิธีรินก็ยินดีหลับตาหนึ่งข้าง

“ปิดเทอมเป็นไงบ้าง?”

ชวนคุยไปด้วยระหว่างก้าวเท้าไปตามร้านที่อีกฝ่ายเป็นคนนำ

“ไม่ใช่เด็กๆแล้วนะ”

ถึงจะบอกแบบนั้น แต่ก็ยื่นมือไปให้จับอยู่ดี แองเจล่าส่งยิ้มเล็กๆทักทายคนรับใช้ที่คุ้นหน้า

“อย่าใจดีกับคนอื่นไปทั่วนะ”

“เกิดวันไหนมีคนที่ชอบขึ้นมา แล้วไปทำแบบนี้จะเข้าใจผิดเอา”

พูดในฐานะคนมีประสบการณ์ตรงระหว่างก้าวเท้าตามจังหวะเอเดรียนไปด้วย

เกือบหลุดปากไปแล้วว่าไม่มีอะไรหนักเท่านายแล้ว—— แต่ยั้งปากทัน

“ยังไงก็ได้”

“ขอแค่เรียนจบกันให้ครบก็พอ”

ไม่อยากเห็นคนซ้ำชั้นหรอกนะ รู้สึกเสียศักดิ์ศรีแปลกๆถ้าเป็นพรีเฟ็คแต่ดันปล่อยคนซ้ำชั้น

ถอนหายใจนิดหน่อย ไม่รู้จะพูดอะไรดี

“ไม่กวนแล้วล่ะ นายไปทำธุระเถอะ”

ดูเหมือนงูแมวเซาจะอารมณ์ดีไม่น้อยกับการหมุนตัวพากระเป๋าตัวเองหลบจากเขาได้

“ไม่พาเอล์ฟมาช่วยถือของเหรอ?”

เห็นเอเดรียนออกเดินนำก็รีบสาวเท้าตามไปติดๆ สายตากวาดมองรอบกายที่เต็มไปด้วยความวุ่นวายและผู้คนเบียดเสียดกัน

อืม…คนแน่นใช้ได้

”หรือจะซื้อของแล้วให้นกฮูกบินไปส่ง?“

”จะกลับเลยไหม ฉันอยากเดินเล่นอีกสักพัก”

เพราะในเมื่อซื้อของใช้เสร็จหมดแล้ว แองเจล่าจึงอยากใช้เวลาเดินเล่นสักพัก

“ไม่ต้องรอก็ได้นะ ฉันมีแวะไปช็อปปิ้งกับสาวๆด้วย”

พูดออกมาในฐานะลูกคนมีเงินได้อย่างเต็มปากขณะสาวเท้าไปจ่ายเงินที่เจ้าของร้าน

“ถามในฐานะพรีเฟ็คที่ภาวนาให้พวกนายจบกันแบบไม่มีใครซ้ำชั้นย่ะ”

ในเมื่อเลิกกันไม่สวยและเห็นนิสัยกันแล้ว ไม่มีอะไรที่จะต้องเกรงใจ แองเจล่าจึงเผยนิสัยเสียของตัวเองออกมาเต็มที่

“ไม่ห้ามหรอกนะ ถ้าจะทำอะไรแผลงๆ”

“แต่อย่าลากคนอื่นในบ้านเดือดร้อนไปด้วยแล้วกัน”

ถอนหายใจหนึ่งทีแล้วกอดอก ไม่ได้แคร์เรื่องกลุ่มเก่าแม้แต่น้อย

“โชคดีนะ”

โบกมือลาเพื่อนชายที่เดินออกจากร้านไป ส่วนตัวเองก็หยิบหนังสือเล่มอื่นมาดูต่อ

อืม—-สงสัยวันหลังคงต้องแวะไปดูนิยายที่โลกมักเกิ้ลบ้างเสียแล้ว

ไม่งั้นคงไม่มีเรื่องให้แลกเปลี่ยนแน่นอน ….

(ปิดโรล ขอบคุณที่มาแจมกันนะคะ)

(เค้ากลับมาแล้ว เค้าติดงานค่ะ😭)

“ก็ดีนะ ฉันอยากซื้อกลับไปฝากที่บ้านด้วย”

โดยเฉพาะมารดากับพี่ชายคนสุดท้องที่ยังขลุกอยู่ในห้องวิจัย การมีอะไรไปฝากพวกเขานับเป็นเรื่องดี

“จริงสิ…ว่าแต่เธอไปพาหมอนั่นมาได้ไง”

ซุบซิบสไตล์เพื่อนสาวหนึ่งที(…)

“เสียใจทำไม?”

หล่อนเลิกคิ้ว ไม่เข้าใจเลยว่าทำไมในหลายๆครั้ง มักมีคนแสดงความเห็นอกเห็นใจกับการเป็นเมตามอร์ฟเมกัส

“เปล่าหรอก ไม่ได้ไม่ชอบ”

ยักไหล่นิดหน่อย

“ฉันแค่ชอบเลือกคนที่จะบอก…อย่างที่รู้ ว่าบางครั้งมีคนมาวุ่นวายมากไปก็ไม่ดี”

“อีกอย่าง—-ฉันเองก็ชอบความสามารถทางสายเลือดตรงนี้มากเหมือนกัน”

ริมฝีปากขยับเป็นรอยยิ้มแสดงให้เห็นว่าตนไม่ได้คิดมากและภูมิใจกับมันจริงๆ

สีหน้าท่าทางอ่อนลงเล็กน้อยเมื่อเห็นใบหน้าชัดๆของเอสเม่

“ฉันเองที่รัก”

แองเจล่าหัวเราะเบาๆเมื่อเอสเม่ถามเรื่องสีผม เส้นผมสีเงินเรืองรองในยามนี้ช่างต่างกับเส้นผมสีดำในยามปกติที่อยู่ที่โรงเรียน

“ฉันไม่ได้บอกเหรอว่าฉันเป็นเมนตามอร์ฟ“

ไม่ว่าเปล่า เธอเปลี่ยนสีผมอีกครั้ง จากสีเงินเป็นสีทอง จากสีทองเป็นสีแดง และจากสีแดงเป็นสีดำ

ยกมือเกลี่ยให้เส้นผมออกจากใบหน้าตัวเอง

”สวยไหม?“

“อืม ไม่ก็หาจ้างคนแถวนี้ ไม่ก็ไปร้านนกฮูกก็ได้”

แก้ปัญหาแบบพ่อมดแม่มดที่เงินจนใช้ไม่หมด แล้วเรื่องอะไรจะต้องยอมแบกจนเจ็บมือล่ะ

“ถ้ามีธุระ ไปก่อนได้นะ”

[ขออนุญาตปิดรับโคแฟนเก่านะคะ ขอบทุกคนที่สนใจมากค่ะ🥺✨]

”ฉันก็ชอบสีผิวตัวเองเหมือนกัน“

”แต่ใส่พวกโทนสีเงินไม่รอกเท่าไหร่หรอกนะ“

ผิวสีเข้มของแองจี้เข้ากับเครื่องประดับทองคำเป็นอย่างมาก ชวนให้ถึงอียิปต์โบราณที่ไหลเวียนอยู่ในกายครึ่งหนึ่งอย่างภาคภูมิใจ

”เอาสิ อยากกินอะไรเป็นพิเศษไหม?“

ช่วยหยิบจับอุปกรณ์เครื่องเขียนที่น่าจะเข้ากับรสนิยมของเพื่อนสนิทด้วย (แน่นอนว่าราคาไม่เกี่ยง ในเมื่อมีเงินไม่จำกัด(??))

“หรืออยากหาร้านขนมหวานไหม?”

“เปล่า…”

“แค่จะบอกว่าไม่สบอารมณ์เท่าไหร่ที่เจอนายที่นี่”

ริมฝีปากขยับยกยิ้มหวานอย่างตั้งใจ ตาหลุบมองขนมหวานในมือเขา หัวนึกไปเรียบร้อยแล้วว่าจะระบุชื่อนายไปในบุคคลเฝ้าระวังช่วงเปิดเทอม

“กลุ่มนายไปไหนซะล่ะ?”

เท่าที่จำได้ก็คืออดีตแฟนเก่าของตนนั้นจะดูชอบไปไหนมาไหนเป็นกลุ่มกับเพื่อนของเขามาก

หรือโดนทิ้งแล้ว——อาจจะเป็นเรื่องดี

(//ไหว้ผู้ปกครองคุณแลนซ์ ฮือ)

“งั้นถ้ามีอันที่แย่ ฉันจะให้เกียรติคุณก่อนเลยค่ะออสติน”

จิกกัดเล็กน้อยให้พอเป็นสีสันและหอมปากหอมคอ แกล้งหรี่ตาลงเล็กๆอย่างตั้งใจ

ในถาดมีดอกไม้แห้งมากมาย ทั้งลาเวนเดอร์ คาโมมายด์ จัสมิน และอื่นๆ

“แค่นี้ก่อนดีกว่า ฉันกลัวเหลือเยอะแล้วใช้ไม่ทัน”

ถึงจะเป็นลูกคนมีเงิน แต่ว่าก็ไม่อยากให้มันเป็นขยะจนต้องทิ้งเหมือนกัน

”นายอยากแวะดูอะไรอีกไหม?“

“เอา”

ไม่พูดไม่จา ไม่คิดซ้ำซ้อน ในเมื่ออีกฝ่ายเสนอตัวมาขนาดนี้แล้ว แองเจช่าก็ส่งตระก้าที่ใส่หนังสือที่เลือกไว้ให้กับอีกฝ่ายทันที

“ซื้อเสร็จก็จะกลับแล้ว”

“ ฉันจองโรงแรมไว้”

เลยไม่ได้พาเอล์ฟประจำบ้านมาด้วยนั่นแหละ

[คำถามคือ เพื่อนที่นั่งอยู่ในโบกี้เดียวกัน ยังจำเป็นไหมคะ]

“ฉันซื้อหนังสือล่วงหน้าเรียบร้อยแล้ว แต่ไปเป็นเพื่อนได้นะ”

ขยับควงแขนเจ้าหล่อนกลับ แวะส่งยิ้มเล็กๆทักทายให้กับชายหนุ่มที่มาช่วยถือของในวันนี้

“แต่เธอก็ไม่ได้ตัวเล็กนะ”

“สูงขนาดนี้ก็กำลังสวยเลย”

ออเรลิอุสให้ความรู้สึกเหมือนตุ๊กตาในสาวตาของแองเจล่า ชวนให้นึกถึงเสื้อผ้าราคาแพงโทนสีฟ้าหรือน้ำเงินที่คงเข้ากับอีกคนไม่น้อย

เท้าก้าวไปตามจังหวะ มุ่งไปยังทิศที่คนข้างกายพาไปอย่างว่าง่าย

หัวคิ้วขมวดเข้าหากันแน่นกว่าเดิม

“มันใช่เวลามาห่วงกระตายเลอะไหม?”

น้ำเสียงออกเค้าดุเล็กน้อย มือเรียวตัดสินใจที่จะแย่งอุ้มเจ้ากระต่ายขาวตัวอ้วนขนฟูไว้แนบอกแทน

อย่างน้อยเธอก็มั่นใจว่ามันจะไม่กัดเธอ

“ไปหาคลินิคไม่ก็ร้านโพชั่นค่ะ”

“มือพี่เจ็บแบบนั้น จะถือของได้ยังไง”

ไม่ได้รู้ตัวแม้แต่น้อยว่าหลุดสรรพนามที่คุ้นเคยกันออกไปพลางเอามือบีบแก้มเจ้ากระต่ายเบาๆโทษฐานทำตัวไม่น่ารัก

“เดินเล่นน่ะ…ของอย่างอื่นครบแล้ว“

แองเจล่าแวะมาที่ตรอกเพื่อซื้อของล่วงหน้าไม่นานนัก การมาในวันนี้จึงเหมือนเดินเล่นมากกว่า

สายตาหลุบมองหยดแต้มสีแดงฉาดลงบนขนสีขาวสะอาดตาเหมือนหิมะ หัวคิ้วขมวดเล็กน้อย

“….รอก่อน”

สุดท้ายก็แพ้จิตสำนึกในหัว เธอเปิดกระเป๋าสะพาย ล้วงหยิบผ้าเช็ดหน้าปักลายดอกไม้ที่มุมส่งให้เขา

“อย่างน้อยก็พันไว้ก่อน”

“แผลจะได้ไม่สกปรก”