ซีซี๋ ※ 🛀🦚

(ค้างไว้ก่อน)

ของเล่น (2)

1 จุ๊ทำหนังสือโปรดของแมวเรขาด

2 จุ๊โดนดุ เพราะบ้านสกปรก และแมวเรโกรธ

3 วันนั้นเป็นวันแรกที่เห็นแมวเรตีแมวจุ๊

สรุป ยังไม่มีทางออก แก้ไขชั่วคราวด้วยการเก็บของเล่นที่ไม่ใช่ของเล่น(หนังยาง ฝาขวด ฯลฯ) ค่อยเก็บของเล่น(เช็ค)ทุกวัน ลดจำนวนของเล่นที่เล็กมากหรืออันตราย

- ของเล่น

1 ตอนมีแค่แมวเร ของเล่นอยู่ครบ เก็บเป็นที่เสมอ แต่ว่าตั้งแต่แมวจุ๊อยู่ด้วย ของเล่นหายบ่อยมาก โดยเฉพาะของเล็กๆ

2 จุ๊ไม่เคยมีของเล่น ตุ๊กตาหนู ปอมปอม หนังยาง ฝาขวด ที่ได้มาเล่นก็เอาไปซ่อนไว้ใต้โซฟา เวลาทำความสะอาดทีนึงคือกวาดออกมาได้ เหมือนทลายรังสมบัติของโจร

- อาหารเม็ด

1 อาหารเม็ดสะดวก แห้ง เก็บง่าย อยู่ได้นาน

2 หนึ่งในข้อเสียหลายอย่างคือ มันแห้ง แมวต้องกินน้ำ

3 จุ๊ ที่เป็นแมวจร ติดนิสัยกินน้ำน้อย

สรุป ให้อาหารเปียกจุ๊เป็นหลัก หรือผสมน้ำลงอาหารเม็ด

- น้ำ

1 น้ำพุแมว จุ๊ไม่เคยเห็น ไปนั่งมองอย่างสนใจมาก เหมือนนั่งดูทีวี บางทีก็ตีน้ำเล่น

สรุป พื้นแถวนั้นเปียกเละเทะไปหมด ต้องหาผ้ามาปูรองพื้นไว้ ข่าวดีคือ ไม่นานจุ๊ก็เบื่อไปเอง

3 พอลองอีกครั้งก็โดนหนีบแทน ร้องตกใจ แมวเรรีบวิ่งมาพังชามข้าวพัง(อีกแล้ว)

สรุปแมวเรกินชามข้าวไฮเทค แมวจุ๊กินชามข้าวธรรมดาต่อไป (ฮือๆ)

- ชามข้ามแมว

1 ใช้ชามข้าวแมวแบบติดเซ็นเซอร์ จะเปิดให้เฉพาะแมวที่เป็นเจ้าของชามนั้นๆ แมวเรไม่มีปัญหา แต่แมวจุ๊ไม่เข้าใจว่าใช้ยังไง เห็นมีฝาเปิดปิดก็กลัวไม่กล้ากินของตัวเอง

สรุป แมวจุ๊ไม่ได้กินข้าว เจ้าของกลับมาตอนเย็น ตกใจทำไมข้าวเต็มชาม

2 เห็นแมวเรกินชามตัวเองได้ คิดว่าชามของแมวเรปลอดภัย แต่พอจะไปกินก็โดนปิดฝาใส่ หน้าชนฝา(...)

สรุป ต้องเปลี่ยนวิธีให้ข้าวแมว คำนวนปริมาณข้าวให้พอดี แมวเรจะได้ไม่โดนแย่ง (โอ๊ย)

- ข้าว

1 เนื่องจากแมวจุ๊เป็นแมวจรมาก่อน นิสัยกินให้เร็วกินให้เยอะจึงยังติดตัวมาในช่วงแรก ในวันช่วงหลายวันแรกที่กินข้าวก็จะมีเหตุวนลูปแบบ

กินข้าว กินเร็ว กินเยอะ ไม่เคี้ยว -> อ้วก

2 พอให้ข้าวน้อยลง จุ๊ก็ไปด้อมๆมองๆชามข้าวแมวเร แล้วก็แย่งเขากิน ประเด็นคือแมวเรนั่งให้กิน เหมือนจะเชียร์อัพให้กินเยอะๆ

แล้วก็อ้วก

- ลู่วิ่ง

1 แมวเรที่ออกกำลังกายด้วยการเดินบนลู่วิ่งแมว แมวจุ๊เห็นเลยจะไปเล่นบ้าง

สรุป แมวจุ๊ใช้ไม่เป็น เบรคไม่ได้ กลายเป็นเกาะลู่วิ่งที่กำหลังหมุนอยู่ เลยโดนเหวียงออก ลู่วิ่งล้ม ชนของหล่น

สรุป 2 ไม่มีแมวเจ็บจากเหตุการณ์นี้ แค่ของหล่นกับเสียงดัง

สรุป 3 เหมือนแมวจุ๊ก็ชอบอยู่ แต่เล่นผิดวิธี (...)

สรุป 2 แมวจุ๊ใช้กระบะทรายธรรมดาจนถึงทุกวันนี้ หลังๆมาแมวเรก็มาใช้ด้วย เวลาใช้เสร็จก็วิ่งไปสั่งเจ้าของ(ทาส?)ว่าโกยด้วย

2 ครั้งแรกที่กล้าลองใช้ห้องน้ำแบบถูกต้อง(เพราะแมวเรสอน) แมวจุ๊พยายามกลบแล้วกลบอีก กลบนาน ทำไมมันไม่สะอาดแบบตอนแมวเรใช้ สรุปเครื่องทำงานอีกแล้ว คราวนี้ติดอยู่ในเครื่อง กรี๊ดเสียงดัง แมวเรที่ตกใจเลยพังเครื่อง(!!)แล้วช่วยแมวจุ๊ออกมาได้

สรุป ห้องน้ำแมวพัง ต้องซื้อใหม่ คนเลี้ยงต้องพาแมวจุ๊ไปหาหมอ หางโดนหนีบไปนิดหน่อยแต่ไม่เป็นไร(...)

- ห้องน้ำแมว

1 ในช่วงแรกที่แมวจุ๊เข้ามาอยู่ด้วย แมวจุ๊ใช้ห้องน้ำแมวไม่เป็น แต่เห็นมืดๆดี เลยเข้าไปนอน สรุป เครื่องทำงานอัตโนมัติ น้องเกือบโดนหนีบ กรี๊ดตกใจ แต่แมวเรไหวตัวทันไปช่วยหิ้วออกมาก่อน แมวจุ๊กลัวอยู่เป็นอาทิตย์

สรุป ช่วงนั้นแมวจุ๊กลัวห้องน้ำอยู่เป็นอาทิตย์ แถมไม่ได้เข้าห้องน้ำเป็นวัน อั้นไว้ คนเลี้ยงต้องพาไปหาหมอ(...)

#เรโชรีน #ratiorine 🐱🦉🐱🦚 เขียนเวิ่นไว้แล้วแต่ไม่รู้จะมีแรงไปแต่เป็นฟิคดีๆมั้ย มุกบาทสองบาทที่อาจไม่ฮาเพราะเริ่มมาจาก intrusive thought ในฐานะแม่แมว :v

🐱🦉เป็นแมวบ้าน ถูกเลี้ยงมาอย่างดี เจ้าของเปย์อย่างดี ใช้ของไฮเทค เช่น self-cleanห้องน้ำแมว ลู่วิ่งแมว คอนโดแมว

🐱🦚แมวจร(เจอข้างทาง/อุปการะ/หรือเคยเป็นแมวโดนทรมาณจากเจ้าของเก่า) ไม่มีประสบการณ์ใช้ของไฮเทค

คนเขียน: จารย์อย่าอ้างว่าไข้ขึ้นดิ เขินหน้าร้อนก็บอก🙄

“ฮ…ฮึ่ม…” เขาเถียงไม่ออก จึงได้แค่ครางฮึ่มฮั่มในลำคอ จากที่ร้อนทั้งหัวก็ลามลงมาถึงคอ พาให้เสียงคิกคักดังขึ้นมาอีกรอบ

“นี่ ศาสตราจารย์ ผมจะบอกความลับอะไรให้ฟัง”

ร่างเล็กปีนไหล่หนาขึ้นมากระซิบข้างหูให้รู้สึกจั๊กจี้

“ฉันนึกถึงเรชิโอตลอดตอนทำโปรเจกต์นี้เลยละ”

…

อา ศาสตราจารย์เวอริทัส เรชิโอคิดว่าตนเองกำลังไข้ขึ้นเป็นรอบที่ร้อยของวัน

(end)

“อือ พอแล้วๆ ฉันไม่คิดนี่นาว่าที่คนขายพูดจะเป็นเรื่องจริง”

“คนขาย? เขาว่ายังไง?” ชายหนุ่มใจตกไปถึงตาตุ่ม แม้พยายามทำตัวนิ่งๆ ทว่าในใจกลับรู้สึกเหมือนกำลังเปิดโปงความลับ

“เขาบอกว่าหลังจากที่เรชิโอเปิดมาเจอรูปรางวัล นายก็หน้าแดงเป็นลมไปเลย เธอบอกว่าเพราะรูปฉันน่ารักเกินไป แต่ฉันไม่ได้คิดจริงๆว่านายจะเป็นลมเพราะรูปฉันน่ารัก”

ดวงตาสีไลแลคเบิกกว้าง กระพริบถี่ๆราวกับไม่เชื่อหูตัวเอง จนเรชิโอนึกได้ว่าตนเองพลาดสลับสิ่งที่คิดไว้กับคำพูด

ร่างสูงรู้สึกเหมือนจะไข้ขึ้น ทั้งหัวร้อนผ่าวไปหมด ผุดลุกนั่งจะแก้ตัวอึกๆอักๆ

ทว่าเสียงขำหลุดออกมาให้ได้ยินเสียก่อน ครั้นจะลุกหนีก็โดนตัวยุ่งจับข้อมือเอาไว้

“หึ…ฮ่าฮ่าฮ่า”

“...หยุดหัวเราะได้ไหม” เรชิโออุบอิบ นัยน์ตาล่อกแล่กไปมาระหว่างเฟอร์นิเจอร์รอบห้องกับร่างเล็กที่หัวเราะร่า

“ดีขึ้นหรือยัง?” อเวนจูรินถามย้ำหลังเห็นคนบนตักเอาแต่นิ่งเงียบจ้องตนเอง จนเริ่มคิดว่าอาจจะต้องเรียกรถพยาบาล

“ดินเนอร์เย็นนี้ก็ยกเลิกไปก่อน ศาสตราจารย์จะได้พักผ่อน เดี๋ยวฉันจะพาไปเช็คร่างกาย”

จนเมื่อจะโดนยกเลิกนัด ชายหนุ่มถึงได้สติขึ้นมา

“นาย! น่ารักมาก!”

ไม่ ไม่ต้องยกเลิก ฉันไม่เป็นไร

“...”

“...”

มือเล็กหยิบผ้าเปียกที่วางบนหน้าผากของเขาออก และเรชิโอก็เพิ่งเข้าใจว่าตนเองกำลังนอนหนุนตักอยู่

“...”

สติที่ยังกลับมาไม่เต็มที่ทำให้เรชิโอนอนจ้องใบหน้าเล็กต่อ อเวนจูรินตอนนี้แต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางค์เสริมภาพลักษณ์หวานนุ่มนวล แก้มเป็นสีชมพูปลั่งด้วยบลัชออนดั่งที่เห็นในรูปถ่าย

ดีกว่ารูปถ่ายอีก สามร้อยคะแนนเต็มร้อย

“...”

…

“ศาสตราจารย์”

จมูกได้กลิ่นน้ำหอมที่คุ้นเคยของใครบางคน พาให้ดวงตาสีแอปเปิ้ลค่อยๆกระพริบปรับสายตาที่พร่ามัวให้ชัดเจน จนโฟกัสเห็นอเวนจูรินที่กำลังก้มมองตนเองอยู่

ร่างเล็กนั้นผ่อนลมหายใจเบาๆยามพบว่าเรชิโอตื่นแล้ว

“ทุกคนตกใจหมดเลย จู่ๆนายก็เป็นลม คนขายเลยกดโทรหาเบอร์โทรออกล่าสุด โชคดีที่ฉันอยู่ที่นี่เหมือนกัน” เสียงเจื้อยแจ้วที่ไม่ได้ยินมานานดังเข้าหู

สายตาจดจ้องไปที่รูปโปสการ์ดที่เป็นภาพซูมใบหน้าอเวนจูรินกำลังอมยิ้มมุมปาก แก้มแต้มสีชมพู และดวงตาสีออโรร่าหรี่ลงเล็กน้อยมองตรงมาที่เรชิโอราวกับกำลังขัดเขิน

บ้าบอ

งี่เง่ามากๆ

แล้วศาสตราจารย์คนดังก็เป็นลมล้มพับไม่รับรู้อะไร

เขามั่นใจอย่างไร้ข้อกังขาว่าเจ้าตัวคงจะสุ่มซื้อได้รูปทุกแผ่น

ศาสตราจารย์ยืนลุ้นระทึกอยู่ชั่วครู่หลังจ่ายเครดิต ก่อนจะเปิดแผ่นตรวจสอบ

[ยินดีด้วย! คุณได้รูปรางวัลพิเศษ!]

เสียงจุดพลุดังขึ้นเบาๆตรงหน้าคนเปิดแผ่น เป็นลูกเล่นพิเศษที่องค์กรใส่มา

“โอ้ ยินดีด้วยนะคะคุณลูกค้า” แว่วเสียงคนขายที่แสดงความยินดี ทว่าคนเป็นลูกค้านั้นไม่ค่อยมีสติรับรู้อะไรแล้ว

ขายาวก้าวอย่างฉับไวไปยังร้านเป้าหมาย นึกภาวนามั่วซั่วกับใครก็ได้ อะไรก็ได้ ขอความโชคดีให้ตกมาถึงมือเขาสักที จนในหัวไปจบลงที่ภาวนากับอเวนจูรินเสียเอง

คราวนี้ราวกับฟ้าจะเห็นใจ เรชิโอจึงได้ข่าวดีเป็นซีดีในมือหนึ่งแผ่น

ชายหนุ่มดีใจอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ด้วยนี้เป็นร้านสุดท้ายของวันที่จะสามารถมาได้

ในหัวเริ่มพร่ำเพ้อต่ออย่างไม่เคยเป็นว่าอยากได้อเวนจูรินมาสุ่มซื้อแผ่นให้

ได้ยินดังนั้นมุมปากก็แอบกระตุกยิ้มขึ้นมาเล็กน้อย ทั้งยังยืดหลังตรงเชิ่ดหน้าขึ้นด้วยความรู้สึกพองฟูในอกที่ไอ้ตัวเล็กอยากพึ่งพา

“ว่าง ที่ไหน กี่โมง”

ในเมื่ออีกฝ่ายจะปรึกษาเรื่องงาน ทำไมเขาจะไม่สนอง

เมื่อนัดแนะเวลากันเรียบร้อย เรชิโอก็พบว่าตัวเองมีเวลาพอไปหาซื้อซีดีอีกแค่ร้านเดียว

All or nothing

เพราะไม่อยากรู้สึกเหมือนกับความลับจะแตกนี้เวลาเอ่ยให้เจ้านักพนันรู้

จนได้แต่พาตัวเองออกมาทรมาณสังขารเช่นนี้

ในขณะที่กำลังท้อแท้ไล่หาชื่อร้านที่เขายังไม่ได้ไป เทอร์มินัลก็เตือนถึงสายโทรเข้า ปรากฎชื่อคนที่เขากำลังหัวหมุนอยู่อย่างเงียบๆนี้ นิ้วมือกดรับอย่างรวดเร็วไม่มีการรั้งรอ

[ฮัลโหล? ศาสตราจารย์?]

อะแฮ่ม

“ว่าไง”

[มีโปรเจกต์จะปรึกษา คืนนี้ว่างไปดินเนอร์กันไหม]

ครั้นจะไปเอ่ยขอจากเจ้าตัว เรชิโอก็รู้สึกกระดากอายเกินกว่าจะขยับปาก นี่ไม่ใช่โปรเจกต์ที่เขามีส่วนเกี่ยวข้อง ทั้งอเวนจูรินก็ไม่เคยเอ่ยถึง พูดให้ถูกคือพวกเขาล้วนยุ่งจนไม่ได้เจอกัน แถมไม่มีความจำเป็นต้องเจอกัน

นึกแล้วก็พาลให้หงุดหงิดเล็กน้อย แม้จะมีส่งข้อความถึงกันเป็นบางครั้งบางคราว เรชิโอก็ยังปากหนัก ไม่ทักถึงโปรเจกต์นี้ ไม่เอ่ยขอ

เสริมด้วยชีพจรสูงเหมือนกินกาแฟไปสามแก้ว ส่วนการสอนหลังจากนั้นก็ติดขัดตลอดเหมือนโดนสาปให้ไม่มีสมาธิ เผลอเมื่อไหร่ในหัวก็ผุดภาพเจ้าตัวยุ่งที่ยิ้มกว้างในเอ็มวีขึ้นมา

การค้า การค้าชัดๆ

ฮึ่ม

ถามว่าทั้งวันนี้ไม่ได้เลยสักแผ่นหรือ

ก็เปล่า

ในบรรดาหลายสิบร้าน เขาพอจะซื้อมาได้หกแผ่นแล้ว ทว่ามันไม่มีรางวัลที่เขาอยากได้ในนั้นเลยสักใบ

ชิ

เล่นตัว

ชายหนุ่มนึกกร่นด่าเจ้านกยูง

รูปมันดีขนาดไหน เขาก็ไม่รู้เหมือนกัน เพราะมันเป็นเซอร์ไพรส์ และเรชิโอก็ปิดตัวเองออกจากโซเชียลมีเดียเพื่อกันสปอยล์ทันที รู้แค่ว่าพอรู้ข่าว (ซึ่งก็สายเกินกว่าจะพรีออร์เดอร์) เขาที่อยู่ไม่สุขก็ต้องเอาวันหยุดตัวเองมาเดินหาซีดีงี่เง่านี่

ถามว่าเพลงมันดีหรอ

ก็…

ไม่รู้เหมือนกัน

เรชิโอบอกได้เพียงว่าตอนที่เห็นข่าวแล้วนั่งดูMVเพลง เขาสะดุดหน้าคะมำอยู่ในออฟฟิสตัวเอง