@pdpper-tbu.bsky.social
-
แบ่ง ๆ กันอมให้ทั่วถึงดิถา
13.10.2025 16:07 — 👍 0 🔁 0 💬 1 📌 0แล้วกดถ่าย ให้แสงรำไรหนึ่งเดียวอาบไล้ข้อมือที่เห็นลาง ๆ อยู่ในรูป
“ผมพอเป็นตากล้องได้ไหม ถ่ายดีอยู่นะเนี่ย”
อะไรที่มันโม้ได้ ก็โม้มันไปก่อน
หัวเราะขำชอบใจ ก่อนที่เปอร์จะตบ ๆ กระเป๋ากางเกงข้างตัว ควานหาโทรศัพท์ออกมาถ่ายรูป
..เป็นความทรงจำแหละนะ
”อืมม ถ่ายแค่มือครับ”
ระบายยิ้มบนใบหน้า ยอมเป็นนายแบบให้พี่พาตถ่ายก่อน แล้วค่อยจัดการรูปของตัวเองบ้าง ด้วยการซ้อนข้อมือตัวเองข้างที่ถือไฟเย็นไขว้กับมือของคนข้างตัว
(+
เปอร์ปัดไฟเย็นไปทางซ้ายที ขวาทีไว ๆ จนเห็นเป็นแสงวูบวาบติดตา การกระทำเหมือนเด็ก ๆ แต่ก็นับเป็นความสนุกของการเล่นไฟเย็นเหมือนกัน
“แล้วพี่ก็ได้แผลมาเพราะคิดว่าเย็นเหมือนชื่อ?“
เดาตอนต่อได้ไม่ยากเลยในเมื่อพี่พาตเกริ่นออกมาแบบนั้น
”เด็กชายพาตก็ซนเหมือนกันนะเนี่ย“
(+
“นี่ครับ”
ยื่นหนึ่งอันในมือให้กับพี่พาต แสงที่ไม่ได้จ้ามากนัก ไม่ได้ทำให้มองเห็นใบหน้าของอีกฝ่ายได้ชัดขึ้น แต่ก็ดูดีไม่หยอก เมื่อไฟสีส้ม ๆ นั่นตกกระทบ
“เหมือนย้อนกลับไปเป็นเด็กเลย” โบกมือเบา ๆ จนไฟเย็นกลายเป็นเส้นขีด ๆ ตามแรงเหวี่ยงช้า ๆ ก่อนจะนึกอะไรขึ้นได้
“ถ่ายรูปด้วยกันไหม พี่พาต”
“แค่มือที่ถือไฟเย็นก็ได้ครับ”
เปอร์ดึงแท่งไฟเย็นออกมาจากซองสองอัน ของเขาหนึ่ง กับของพี่พาตอีกหนึ่ง โชคดีชะมัดที่คนข้างตัวเขาพกไฟแช็คไว้ด้วย
“อื้อ แต่..คงเพราะถ้าถ่ายรูปกับมันก็คงสวย คนเลยแห่มาซื้อไปเล่นมั้งครับ“
หัวเราะขำเบา ๆ อันที่จริงไม่ว่ากิจกรรมไหนก็ดูมีคนสนใจไปหมดจนเต็มแน่นทุกที่ เปอร์จี่ส่วนปลายของไฟเย็นเข้ากับไฟ จนมันเริ่มขึ้นเป็นประกายแสงแตกออก สว่างจ้าท่ามกลางแสงรำไรยามค่ำ
(+
แบ่งกันอม
05.10.2025 14:09 — 👍 0 🔁 0 💬 1 📌 0เปอร์โบกกระดาษห่อไฟเย็นสีแดงบรรจุ 6 ก้านไว้ไปมา มองหามุมเงียบ ๆ ที่พอจะมีความสลัว แต่ไม่ได้มืดจนห่างไกลคนนัก
“โอ๊ะ ผมลืมไฟแช็ค” ตบอกตัวเองแปะ ๆ เหมือนเพิ่งคิดได้ แล้วก็เพิ่งคิดได้อีกต่อว่าคนข้างกายเขาก็สูบ
สายตาหมาก็เลยหันไปเลิกคิ้วมอง คล้ายจะถามว่าพี่พาตมีไฟแช็คใช่ไหม
“อ้าว พลาดจังหวะเขินซะงั้นเลย”
ทำเสียงคล้ายเสียดาย แต่ไม่ได้จริงจังในน้ำเสียงอะไรมากมายนัก คว้าจับมือพี่พาตมากุมไว้ ก่อนจะเดินตามหาร้านไฟเย็นที่ว่า
ดูท่าว่าพวกเขาจะเลือกกิจกรรมยอดฮิตอีกแล้ว ไฟเย็นในส่วนของวันนี้เลยเหลือแค่ไม่กี่แพ็ค แต่ก็พอจะฉกชิงมาเล่นได้
“เกือบหมด อดเล่นซะแล้ว”
(+
“พอจะทำให้คนแถวนี้เขินได้บ้างไหมนะ”
พึมพำเสียงค่อยคล้ายบ่นลมฟ้าอากาศ แต่ก็ตั้งใจให้คนข้างตัวได้ยินนั่นแหละ
ถ้าเขินขึ้นมาก็กำไรของเขา เท่านั้นเอง
”เราไปซื้อไฟเย็นกันต่อเลยไหมครับ?“
เอ่ยชวน พร้อมกับยื่นมือไปตรงหน้าเป็นเชิงว่าให้จับ กำลังไล่เก็บกิจกรรมที่คุยกันเอาไว้ นอกจากไฟเย็นที่ดูจะฮิตไม่หยอก ก่อนกลับก็ว่าจะชวนไปดูเครื่องรางเสียหน่อย
“ผมไม่ได้มองว่าพี่เขียนอะไรไป แต่ก็อยากให้คำขอพี่เป็นจริงนะ”
พึมพำเสียงเบาพอให้ได้ยินกันแค่สองคน ถือวิสาสะเกลี่ยผมที่ถูกลมพัดนั่นให้นิดหน่อย ตอนที่หยิบใบไผ่ออกให้
“เฮ้ย บทพระเอกโชโจชะมัด”
“เรียบร้อย”
“ไม่เห็นสักตัวอักษรด้วยครับ” ยกยิ้มเผล่ อย่างน้อย ๆ ก็คงเรื่องความเชื่อเอาไว้ได้
เปอร์โคลงหัว หันกลับมามองคนข้างตัว เพราะลมแรงและอยู่ใต้กิ่งไผ่หรือไม่อย่างไร ใบไผ่แห้งถึงได้ปลิวมาติดกับผมของพี่พาต
“ใบไผ่ติดผมแหน่ะ ผมหยิบออกให้นะ”
อีกฝ่ายเป็นคนระแวดระวัง ตื่นตกใจง่ายเหมือนแมวที่จะพองขนขู่ ก็เลยเรียนรู้ที่จะเอ่ยปากบอกก่อน ถึงค่อยเลื่อนมือไปหยิบออกให้
(+
“ผูกได้”
หัวเราะขำ อย่างน้อยไอ้การสอดเชือกให้มัดกันเป็นปมตอนหลับตาก็ไม่ได้ยากอะไร (คิดว่า) แต่เปอร์ก็ไม่คิดว่าพี่พาตจะยอมให้เขาผูกให้
ยื่นฝ่ามือไปรับกระดาษทันซาคุมาถือ พลิกด้านที่ถูกเขียนคำอธิษฐานคว่ำไปกับฝ่ามือ อย่างน้อยก็ทันเห็นแค่หมึกลางๆผ่านสายตา
โอบประคองตอนผูกไม่ให้มันพลิกกลับด้านมาป๊ะกับสายตาหยีๆของเขา กิ่งก้านเดียวกันคู่กับทันซาคุสีเขียวอ่อนที่กำลังสะบัดไปตามแรงลม
(+
“..ผมผูกให้ได้นะ สัญญาว่าจะหลับตา”
อดไม่ได้จริง ๆ นั่นแหละที่จะแหย่พี่พาตด้วยคำพูด ขยับยิ้มจนตาหยี มองหาต้นไผ่เหมาะ ๆ ก่อนจะผูกมันกับก้านสูงเหนือหัวตัวเองไม่ยากเย็น
อันที่จริง ท่าทางของพี่พาตก็เรียกเสียงหัวเราะขำจากเขาได้ ต้องเรียกว่ากลั้นขำไว้มากกว่า กับท่าทีเหมือนกลัวใครลอกข้อสอบแบบนั้นน่ะ
“งั้นไปผูกกันครับ”
ยันตัวลุกขึ้นยืน ดูเหมือนจะมีคนต่อคิวรอแทรกหาที่นั่งอยู่แล้ว เปอร์คว้ากระดาษที่เขียวอ่อนติดมือมาด้วย
ส่วนใหญ่กิ่งก้านต้นไผ่โดนจับจองเกือบหมดแล้ว โดยเฉพาะส่วนที่แขนเอื้อมถึง ส่วนเขาก็หายห่วงหน่อยที่สูงและแขนยาวอยู่มาก
(+
นึกถึงคำขอที่อยากได้ เสี้ยววินาทีที่เหลือบมองคนข้างตัวนิดหน่อย ไม่ได้ทิ้งสายตาไว้นานนัก รอยยิ้มจุดขึ้นมุมปาก ก่อนที่มือจะตวัดปากกาเขียนคำขอไว ๆ
“อื้ม ผมเขียนเสร็จละ”
“พี่เสร็จรึยัง?”
คนเด็กกว่ามองกระดาษสีตรงหน้า เลือกหยิบสีเขียวมาหนึ่ง เขาไม่แน่ใจว่าสีมีผลต่อคำขอไหม แต่เขาชอบสีเขียว ยังไงสีที่ชอบก็เป็นมงคลกว่าอยู่แล้ว
“แยกกันเขียนนะครับ”
จะแอบเหล่มองก็กลัวจะไปขัดความเชื่อใครเขาเข้า ก็เลยออกมาในรูปแบบกระมิดกระเมี้ยนแอบเขียนลับ ๆ ล่อ ๆ
(+
“ก็ดูเป็นกิจกรรมยอดฮิตซะขนาดนี้นี่ครับ”
เดินตามหลังของพาตเข้าไปด้านใน โชคดีที่มีโต๊ะว่าง พอให้พวกเขาทั้งคู่แทรกตัวเข้าไปเขียนคำอธิษฐาน และเพราะแบบนั้น มือที่ยังกุมไว้อยู่ก็เลยต้องละออกจากกัน
เปอร์มองตามสายตาละห้อย เหมือนหมาเวลาเจ้าของไม่ตามใจ ทำเหมือนเป็นเรื่องใหญ่ ทั้ง ๆ ที่แค่ปล่อยมือเพราะต้องเขียน
ก็เป็นเอามากอยู่
(+
แต่แค่เก็บเกี่ยวปีนี้ไว้ให้เต็มอิ่มก็พอใจแล้ว
แกล้งแมวดำได้สมใจอยาก ก็พากันมาถึงลานสำหรับเขียนกระดาษทันซาคุพอดี คนค่อนข้างเยอะ นับว่าเป็นกิจกรรมที่ทุกคนให้ความสนใจ
“จะยังเหลือให้เราเขียนไหมเนี่ย”
“อ้าว เผลอทักไปซะแล้ว”
เปอร์ยกยิ้มเผล่ ดูก็รู้ว่าตั้งใจที่จะหยอกเย้า อาจจะเพราะติดเป็นนิสัย หรืออาจจะแค่พอใจที่ทำให้คนข้างตัวเสียอาการได้มากขนาดนี้
“โอ๊ะ หมัดแมว”
ลูบไหล่ตัวเองป้อย ๆ เหมือนมันเจ็บนักหนา เขาแค่การแสดงไปอย่างนั้นเอง เปอร์กระชับมือที่กุมกันไว้ให้แน่นขึ้น ต่อให้ปีหน้าจะไม่ว่างมาเดินด้วยกัน
(+
Cms. น'ไนท์ ดารัตน์-ยู
@si-tbu.bsky.social
ของขวัญหลังไฟนอล
(ส่งบอมสุดท้ายหลังปิดมูคับผม😌🫶🏻)
“พี่พาต หน้าแดงอยู่ล่ะครับ”
ตบท้ายด้วยเสียงหัวเราะขำเบา ๆ เหมือนสมใจอยากแล้วที่ได้กลั่นแกล้งกัน
”ผมจองตัวพี่ไว้ก่อนเลยดีกว่า ปีหน้ามาด้วยกันอีกนะครับ“
เอ่ยปากชวน น้ำเสียงจริงจังอยู่ไม่น้อย ปกติเขาติดเล่นยิ่งกว่าอะไรดี เปอร์เลื่อนสายตามองคนตรงหน้า สังเกตเห็นแก้มขึ้นสีแดงฝาด แม้จะมองยากเพราะแสงไฟ
แต่ก็กำลังเขินกันอยู่นี่นา
เจ้าหมาตัวโตขยับยิ้ม ตาหยีโค้งลงเป็นตายิ้ม ก่อนจะเอนตัวเข้าไปหา กระซิบอยู่ข้างหู
(+
“ถ้าจบจากโซนญี่ปุ่นแล้ว ไปเดินผ่าน ๆ โซนอื่นกันก็ได้นะครับ”
“แบบไม่ต้องมีของกินติดมือน่ะ”
ค่อนข้างที่จะเห็นใจคนที่ดูจะกินเกินลิมิตของวันนี้
พออีกฝ่ายอนุญาต เปอร์ก็ไม่รอช้าที่จะกุมมือเข้าด้วยกัน บีบเบา ๆ กับฝ่ามือที่ยังรู้สึกอุ่น ๆ อยู่นิดหน่อย น่าจะเพราะโอเด้งถ้วยนั้นเป็นเหตุ
แต่ตอนนี้มันกำลังอุ่นขึ้นเพราะมือของเขา
“อื้ม ฟังดูสมกับเป็นพี่พาตดี ถ้าบอกว่ามาเล่นกิจกรรมทุกปี ผมคงตกใจแย่”
หัวเราะขำเบา ๆ พอฟ้ามืดแล้วคนก็เยอะกว่าช่วงเย็นมาก นอกจากจะต้องเดินเบียดกับฝูงชนแล้ว ก็ยังต้องเขยิบไปเดินชิดกับคนข้างตัวด้วย
(+
เปอร์หัวเราะขำ ยกมือพร้อมแพ้กับการดึงดันพาพี่พาตออกกำลังกาย บางอย่างก็คงไม่ใช่ทางจริง ๆ
“ปีแรกเลยครับ ทึ่งอยู่นะ จัดงานใหญ่ขนาดนี้”
จากสายตาแล้วสเกลงานก็ใหญ่มากจริง ๆ เปอร์รวบถุงปลาทองไว้ในมือ ขณะที่เดินตีคู่กับอีกฝ่าย ส่วนมืออีกข้างว่างแสนว่าง ก็เลยส่งนิ้วชี้ไปสะกิดมือคนข้างตัวยิก ๆ คล้ายจะส่งสัญญาณขอจับ
“แล้วพี่พาตล่ะครับ ปีก่อน ๆ มาเดินบ่อยไหม?”
“ว้า เสียดาย” ยิ้มแกน ๆ เอียงคอมองพี่พาตนิดหน่อย อันที่จริง จากที่ดูภายนอกอีกฝ่ายก็หุ่นดี แต่ถ้าออกกำลังกายก็คงจะดูเฟิร์มขึ้นกว่านี้
“แต่ไม่ลองก็ไม่รู้นี่นะ“
ยักไหล่ ยันตัวลุกขึ้นยืนตามบ้าง ท่าทางยังดูสบาย ๆ พอพี่พาตให้เลือกทางที่จะไปต่อ ก็เลยลูบคางทำท่าคิด
”ไปเขียนขอพรกันก่อนดีกว่าครับ“
พอเลือกได้ ก็ขยับให้พี่พาตเดินนำออกไปก่อน ส่วนตัวเปอร์เลือกจะเดินตามซ้อนหลัง
( คอมมูใกล้จะปิดแล้ว ขอบคุณทุกคนที่แวะเวียนมาเล่นด้วยกันมาก ๆ เลยค่ะ สนุกมาก 😭🤏🏻
ทั้งนี้ มีใครอยากแลกคอนแทคกันไว้ไหมคะ จะเฟบหรือจะเมนชั่นทิ้งไว้ก็ได้เลย เดี๋ยวเราก็อก ๆ ไปหาค่ะ )
“สงสัยพี่พาตต้องเป็นเพื่อนลดแล้วม้างง”
ลากเสียงยาว มืออีกข้างที่ว่างอยู่ติ๊ต่างเป็นสองขาด้วยนิ้วชี้และนิ้วกลาง ขยับเดินกวน ๆ อยู่ตรงหน้า เคาะโต๊ะเล็ก ๆ เป็นการเรียกความสนใจ
“ถือโอกาสเดินเล่นรอย่อยกับผมไปก่อนแล้วกันเนอะ”
ยิ้มเป้ย ๆ ส่งให้ เท้าคางมองระหว่างรอคนที่น่าจะอิ่มจนจุกมากกว่าเขา
“นั่นสิครับ ถ้าน้ำหนักขึ้นจนลงพุงคงหมดหล่อแย่เลย“ พูดเว่อร์ไปแบบนั้นเอง ปกติเปอร์ก็มีกิจกรรมให้ทำเยอะ แค่นิดหน่อยก็เผาผลาญหมดแล้ว
(+
