นรินทร์ หล่อนจะเอาแต่ใจเกินไปแล้วนะ

ฮือ รื้อพล็อตใหม่ ยาว ๆ เลยทีนี้

แบ่งครึ่งไข่ดาวเอา

เป็นการรู้จักกันครั้งแรก ที่น่าระทึกใจจริง ๆ ว่าไหมคะ
.
.
.
“ตัวเอง เป็นอะไรรึเปล่า”

ผมถามแฟนตัวเอง ที่ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ เหมือนคิดแกล้งอะไรผมไว้ในใจ เธอเป็นคนน่ารัก แต่บางครั้งผมก็เดาไม่ออก ว่าเธอคิดอะไรในใจ

“เปล่า ก็แค่คิดถึงครั้งแรกที่เจอกันน่ะ”

เธอพูดขึ้น

“สนุกมากเลยล่ะ”

หมายถึงครั้งของศึกแย่งไข่ดาวสินะ

“อยากแข่งอีกรึเปล่าล่ะ”

ผมถาม

แต่ช้าก่อน....

เขาดูถูกฉันเกินไป เมื่อได้ยินกิตติมาศักดิ์ความอร่อย จากเพื่อนใน sec เดียวกัน ตอนถามว่าทำไมหนุ่มคนนั้น ถึงพุ่งดิ่งเร็วขนาดนี้

ฉันก็ตัดสินใจ รวบรวมลมปราณใช้วิชาวิ่งกรีฑาหญิงเหรียญทองอันดับหนึ่ง แซงเขาด้วยความเร็วสูงสุด

จนเขาอุทานในใจว่า

‘เอาจริงดิ’ เลยล่ะ

เราแย่งไข่ดาวไม่สุก ของล้ำค่าสุดท้าย ก่อนแม่ครัวจะไปซื้อฟองใหม่ ให้เสียเวลารอ

สุดท้าย เราก็ตัดสินใจ

ยังจำได้เลย ครั้งแรกที่เราเจอกัน

เขากับฉัน แย่งไข่ดาวฟองสุดท้ายกันที่ร้านประจำท้ายซอย

หนุ่มหัวกระเซิง สวมแว่นหนาเตอะ หิ้วคอมพิวเตอร์ไปไหนมาไหนตลอดเวลา

เขามักจะใจดีกับคนอื่นเสมอ ยกเว้นเรื่องเดียวคือ ต้องเป็นคนแรกที่จะออกจากห้อง ตรงดิ่งหาแม่ครัวเจ้าประจำในตำนาน ที่ทำกะเพราอร่อยที่สุดในโลก

วันนั้น เขาเดินตรงแน่ว ไม่สิ พูดให้ถูกคือ วิ่งระดับไฮสปีด ลงจากอาคาร ไปหาเป้าหมาย

เขามักยุ่งตลอดเวลา จนละเลยการกินข้าว เพราะงั้น เลยอยากให้เขา กินอะไรก็ได้ที่อยากกิน แต่ดูเหมือนเจ้าตัวจะคิดไปไกลเสียแล้ว

“กะเพราไข่ดาวไหม ตัวเอง”

เขาตอบ เอานิ้วชี้ข้างขวามาเกาแก้ม เป็นท่าทางกังวลเฉพาะของคุณแฟน

“อื้อ ได้สิที่รัก”

ฉันตอบ แล้วหัวเราะเล็กน้อย สุดท้ายนี่ก็เป็นเมนูสิ้นคิด สุดพิเศษสำหรับเรา

“อื้อ ได้สิที่รัก”

เธอตอบอย่างว่าง่าย ไฉน มันง่ายอย่างนี้นะ
.
.
.
สวัสดีดีค่ะ ทุกคน วันนี้ก็เป็นวันดีที่ได้ใช้เวลาว่างกับคุณแฟน ว่าละรู้สึกหิวขึ้นมาแล้วสิ

“นี่ วันนี้กินอะไรดี”

ฉันถามแกล้งเล่นคุณแฟนจอมคิดมาก

มันน่าสนุกดีตอนเห็นเขาคิดอะไรแปลก ๆ ออกมา

เพราะอะไรน่ะเหรอ ฉันมีพลังพิเศษในการ ‘อ่านใจ‘ ยังไงล่ะ

หืม

ถึงเขาจะตอบอะไรมา ฉันว่าจะไปกินตามนั้น

เพราะว่า

“นี่ วันนี้กินอะไรดี"

เริ่มแล้ว วันนี้คุณเธอ เปิดปากด้วยประโยคยอดฮิตของคำว่า

’ที่รัก วันนี้ เรากินอะไรกันดี‘

ถ้าผมตอบว่า

’แล้วแต่ตัวเองเลย’

คุณแฟนก็จะงอนอีก แต่ถ้าตอบว่า

’สุกี้ ชาบู’

หากพึ่งสระผมมา ก็ไปกินไม่ได้อีก

’อาหารทะเล’

ก็ขี้เกียจแกะ แหงแซะ

‘ก๋วยเตี๋ยว‘

กินทุกวัน จนเบื่อแล้ว

.
.

เอางี้แล้วกัน ผมคิด

"กะเพราไข่ดาวไหม ตัวเอง“ ผมพูดเมนูสุดท้ายที่คิดได้

"Do you know honey, I wanna kiss you for real"

"Then why don't you kiss me now and grant your wish"

"It's too late, I'm sorry"

"Don't feel that way, that's good you stay trustful with your recent partner"

"And I feel great. I fell in love to right people "

" you're a good person"

ต่อให้ต้องสละวิญญาณให้ปีศาจตนไหน หรือ ฝ่าฝืนองค์เทวา ผมก็ไม่หวั่น

จู่ ๆ บรรยากาศทุกอย่างก็เปลี่ยนไป ไม่มีภาพของเธออีกแล้ว มีแต่ความว่างเปล่า และ ความมืดมิด

ก่อนที่เสียงหนึ่งจะเอ่ยดังขึ้น

'ทุกอย่างเลยงั้นเหรอ'

ทุกอย่างกลับสู่ความเย็นเยือก มืดมน ผมรู้ตัวว่าได้ตกลงสู่กับดับไปเสียแล้ว

'นายจะยอมแลกทุกอย่างใช่ไหม แม้นั่นจะหมายถึงชีวิตนาย' เสียงนั้นกล่าว

'ถ้าเพื่อเธอคนนั้น'

"อะไรกัน ร้องไห้เป็นเด็ก ๆ ไปได้"

"ใช้ไม่ได้เลยนะ"

เธอแกล้งทำเป็นบ่นนิด ๆ แต่ก็ยังลูบหัวผมไม่เลิก

"กลับมาแล้วล่ะ" โอ้ พระเจ้า ประโยคนี้เป็นสิ่งที่ผมใฝ่ฝันมานาน เธอกลับมา ปัดเป่าผมให้ตื่นจากฝันร้ายที่ยาวนาน

ผมอยากจะขอบคุณใครก็ตามที่ทำให้ความปรารถนาเป็นจริง หากเพื่อเธอแล้ว ผมยอมแลกทุกอย่าง ขอแค่เธออยู่เคียงข้างผมก็พอ

"นี่...ตื่นได้แล้วล่ะ"

เธอปลุกผมให้ตื่นจากฝัน ใบหน้ายิ้มนั้น มองผมอย่างอ่อนโยน ก่อนจะลูบหัวผมอย่างแผ่วเบา

" มันไม่ใช่ความฝันใช่ไหม"

ผมถามอย่างไม่เชื่อสายตา เมื่อภาพตรงหน้าที่ได้เห็นเป็นสิ่งที่ผมปรารถนาที่สุด

เสียงของผมกระซิบ ตาเบิกโพล่งด้วยความดีใจระคนกับความถวิลหา

โดยไม่ทันตั้งตัว น้ำตาของผมไหลออกมา เธอใช้นิ้วค่อย ๆ ปาดน้ำตาลง เป็นการปลอบโยนเงียบ ๆ

หืม คุณว่ายังไงนะ หมายถึงให้เล่าเรื่องคดีที่เกิดขึ้นน่ะเหรอ

ไม่เอาหรอก ไม่รู้เหรอว่าถ้าพูดไปจะถูก 'สาป' เอานะ

ก็แหม่... ถึงจะสะใจเรื่องยัยนั้น เข้าโรงบาลดับจิตแล้วก็เถอะ แต่ถ้าให้พูดถึงคุณแคทธาริน่า ผู้น่าสงสาร นักคงพูดไม่ได้หรอก

ขอให้มันเน่าตายคาโรงบาล ฉันพูดได้แค่นี้แหละ

หืม ไว้โอกาสหน้าจะมาใหม่เหรอ?

ได้สิ ฉันจะคอยนะ แต่ถ้าถามถึงเรื่องยัยเพี้ยนนั่นล่ะก็ ขอบายนะ

อ้อ ใช่ ๆ

ยังจำได้เลยครั้งหนึ่ง เผลอทำให้เสื้อนักเรียนของคุณแคทธาริน่า เปื้อน คุณเขาเลยสั่งให้ยัยนั้น ถอดเสื้อของตัวเองเช็ดคราบที่เปื้อนให้หมด

สะใจสุด ๆ ไปเลยล่ะ

ต้องเห็นสีหน้าหวาดกลัว แล้วก็อับอายของยัยบ้านั่น

"อย่านะ แคทตี้ ขอร้องล่ะ"

ยัยน่าไม่อาย ที่เรียกชื่อเล่นของคุณแคทธาริน่าตามอำเภอใจ

ตอนที่คุณแคทธาริน่า ไม่เล่นด้วย ตวาดลั่นย้ำเตือนสถานะ ฉันยิ่งรู้สึกดี

'มีความสุข' สุด ๆ

[DID I] #เรื่องแต่ง

[Klara Willowson]

บางทีฉันก็ไม่เข้าใจเลย ยัยเพี้ยนนั่นมีอะไรที่น่าสนใจขนาดต้องให้สัมภาษณ์ขนาดนั้นนะ

คลาร่า วิลโลสัน

ลูกแกะนอกคอก ที่มีสายเลือดสกปรก

แค่คิดก็น่าสะอิดสะเอียนแล้ว ทั้งแววตา สีหน้า ไม่มีสิ่งไหนน่าดูเลยสักนิด

แถมยังตามคุณแคทธาริน่าต้อย ๆ เป็นลูกไล่ ราวกับลูกสุนัขคอยกระดิกหางทำตามคำสั่งเจ้านาย

"เอ๊ะ"

อยู่ ๆ ฉันก็สะดุดล้ม ก่อนที่ลืมตาอีกครั้ง ฉันได้เจอกับคุณกระต่ายสีขาว แปดเปื้อน เจ้าดอกไม้เต็มไปหมด

ว่าแต่เจ้ากระต่ายนี่ก็ดูคุ้น ๆ นะ

ฉันคิดแต่ก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรนัก

ว่าแต่ว่าฉันมาทำอะไรอยู่กันนะ?

ฉันคิดก่อนจะจ้องมองห้องสีขาวไร้ที่สิ้นสุด ทั่วทุกตารางห้องปูด้วยเบาะนวมสีขาว ต่อให้โขกหัวยังไงก็ไม่เจ็บ

ฉันอยู่ที่นี่มานานแค่ไหนแล้วนะ

.
.
.

"แคทตี้ ~ อยู๋ไหนน่ะ ออกมาสิ ถ้าไม่ออกฉันจะจับตัวเธอนะ" ฉันยังคงหาแคทธาริน่าต่อไปในทุ่งดอกไม้ เหยียบย่ำมันจนสีติดพื้น ประทับร่องรอยของฉันไปทั่วห้อง

รอยของเท้า ก็เป็นสีแดงฉาน

รอยของมือ ก็เป็นสีแดงฉาน

รอยบนร่างกายฉัน ก็เป็นสีแดงฉาน

ทำให้ห้องดูสดใส ไม่อึมครึม

"ฮะ ฮะ มีความสุขกัน"

ฉันพูดพร้อมกับเต้นรำ สร้างร่องรอยให้ห้อง โปรยเหล่าดอกไม้ ให้กระจายไปทั่วห้อง

"ดูสิ แคทธาริน่า ฉันสวยแล้วใช่ไหม" ฉันวิ่งร่าไปทั่วห้อง พยายามมองหา คนที่เคยเหยียดหยาม ทว่าหัวเท่าไหร่ก็ไม่พบเสียที จนต้องระบายอารมณ์กับเศษซากก้อนเนื้อในห้อง มันส่งกลิ่นคุ้ง เหมือนกลิ่นของหมูเน่าตาย วางทิ้งในห้องเวลานาน ช่างไม่น่าอภิรมย์

ว่าแต่กลิ่นของดอกไม้หายไปตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ

หรือ

มัน'ไม่มี'ตั้งแต่แรกอยู่แล้ว

ฉันคิดอย่างไม่ใส่ใจ ก่อนจะตามหาตัวแคทธาริน่าอีกครั้ง

[DID I ?] #เรื่องแต่ง

ฉันตื่นขึ้นมาท่ามกลางหมู่ดอกไม้ กลีบเกสรของมันเป็นสีแดงสด บานสะพรั่งทั่วทั้งห้องที่ฉันอยู่ ดูงดงามเหมือนกับดูพลุนับพัน กระจายแสงจ้า พลางให้แววตาของฉันมืดมัว

ชุดสีขาวของฉันถูกแต่งแต้มให้กลมกลืนไปกับวิวทิวทัศน์นั้น แม้จะซีดจางกลายเป็นสีสนิม กระนั้นฉันก็รู้สึกดี เพราะในที่สุดฉันก็หลอมรวมกับกลีบก้านความเยาว์ ดูเปล่งประกาย ไม่ได้อัปลักษณ์ แบบที่ทุกคนพูดเสียที

"ฮะ ฮ่า"

I've had good love before... We grew up together for a long time. He is so kind and gentle, always helping me. Until one day.... he changed... like a completely different person that I didn't know..

X: "You are just a pawn in my market. If you think you can escape, try it, babygirl. You wouldn't want to throw away the things we've created, right? You'll come back to me anyway." If.. There is someone... who can help me forget him. I want to... ?: "Come with me"

BS: " Let's start over together." What is this feeling? ... This feeling of love... Or..he will be X: "What the hell are you thinking!!?"

X: "You left us here together? You're mine now!!!" BS: " She's not yours!! Stop bothering her!!! " X: "You can't escape from me." BS: "Let's start over with me." ((What the heck is this?)) TITLE NAME: Escape from the love of capitalists and come warm up with Mr.BLUESKY

คือ ไหนๆหนูก็5555555555555555

(HAVE ENG IN ALT)

HERE FOR ENGLISH!✨️

เฌอมินทร์ค่ะ นักเขียนนิยายวาย ฝากติดตามผลงานด้วยค่ะ

โควทไปได้เลยนะคะ 💗✨

ใครที่กำลังเปิดคอมมิชชั่นเปิดแผงเลยก็ได้ค่า เกาะกลุ่มกันไว้น้าพวกเรา🥹

สายผลิตแปะผลงานสวย ๆ ไว้เยอะ ๆ เลยนะคะ ส่วนวีทุ้บแปะคอนเท้นที่ทำบ่อย ๆ ได้เลย เราจะแวะไปดูแน่นอนค่ะ⭐️

“ก็ฉันไม่อยู่แล้วนี่นา”

‘ฉันตายไปแล้ว’ เธออยากพูดแบบนั้นสินะ

ฉันแค้นยิ้ม ก่อนจะมองที่นั่งว่างเปล่าตรงหน้า ไม่มีใครเห็นเธอเลยนอกจากฉัน

และสายลมที่ตอบรับคำขอ วอนให้ความรักพัดผ่าน ปลิวว่อนสัมผัสกายวิญญาณสักวัน

“ถ้ามีพรข้อหนึ่ง เธออยากขออะไรล่ะ” เธอเอ่ยถ้อยคำ กระซิบข้างหู จนรู้สึกจั๊กจี้ไปหมดทั่วตัว โดยเฉพาะหัวใจ

“งั้นขอเธอได้ไหม” ฉันพูดขึ้น พร้อมจุมพิตไปกับอากาศ หวังให้มันลอยละล่องความรัก ไปถึงเธอ

“จะบ้าเหรอ” เธอหน้าแดง แล้วหันหน้าหลบ

ฉันเต้นระบำบนกองซากปรักหักพัง ก่อนจะหวนย้อนกลับมองความทรงจำเกี่ยวกับคุณ สุขสม โศกา เจ็บแค้น ผุพัง จนสุดท้ายก็ว่างเปล่า คุณไปไหนกันนะ ดวงดาวของฉัน

“ถึงดวงดาวประกายฟ้าจะฉายแสงนับพัน พรั่งพรูเจิดจรัสทำให้ดวงตาพร่ามัว ฉันก็จะมองแต่เธอคนเดียว“

"mon étoile"

น่าแปลกที่ถึงจะพูดความในใจถึงอีกฝ่าย บรรยากาศกลับเงียบสงัด ไม่มีถ้อยคำเอ่ยขาน ออกมาแม้แต่คำเดียว

ใช่แล้ว

ถึงจะพูดอะไรออกมา ก็คงจะส่งถึงเธอไม่ได้แล้ว

เธอตายไปแล้วนี่นา

ฉีกทึ้งหทัยร้าว ก่อนจะก้าวอิ่มเปรมปรี
ไขแจ้งควรถอยหนี ลี้กายจากคนภัยพาล

อันกลีบบุปผาช้ำ เด็ดดอมย้ำบ่เหลือใย
ปุจฉาพินิจใจ เหตุไฉนบ่โรยรา

ดั่งโลกแบกสดับ ไร้สิ้นฝักคนึงหา
สิ้นแม้จิตปรีดา ตระหนักรู้ความแผ่นดิน

คนเขี้ยวเหลือจะคิด ลากถูบิดวาจาศิลป์
กระล่อนเป็นอาจิณ สำรอกคราบสันดานตน

คอยบ่มเมล็ดร้าย เฝ้าทำลายดวงกมล
พลิกกลับมิอับจน สำนึกรู้จรลี

เธอจุมพิตอย่างแผ่วเบา เป็นถ้อยคำที่ไม่เอื้อนเอ่ยของการบอกลา แม้จะเอื้อมมือมาสัมผัส พริบตาเดียว เธอก็หายลับไปกับสายลมเสียแล้ว