ʙᴀʙᴀᴋ ᴍᴏᴊᴀʙɪ Ψ

“To win a war requires sacrifice
& Yours,
It won't be in vain”

Mark Lanegan - Man in the Long Black Coat (Illustrated with lyrics)👇

هیولا/دلقک ولگرد باید در قفس بماند.

آنچه هذیان را به بیمارگونی می‌آمیزد، چشم دیگری است. آنچه از بهبوددهندگی تهی‌اش می‌کند، غیاب تمامیّت سوژگی است.

شیطان در ضربات پینگ‌پونگی لانه دارد؛ ضرباتی که به این روش به واژه‌ها می‌زنیم.

"خودت" از بیخ ترکیب غلطی‌ه؛ "خودم" هم. خود از ما بزرگتره. متعلق به ما نیست؛ ما متعلق به اون ایم.

‏آنکه گوشش به گفتار شیطان ناشنوا مانده، آفریدگار ندارد. نهایت داشته‌اش، اربابي بده-بستانکار است که مفلوکانه ردای گل‌وگشاد خدا بَرش پوشانده. تا ارباب نفس می‌کشد، حتی بر تخت احتضار، واژه‌های شیطان را نمی‌شنود مگر در پژواک کردارهای مکرر؛ در تنش ریسماني که کشیده می‌شود و می‌کشانَد.

فقدان، تنها "از دست دادن خانه" نیست. سوگواری ممتدی‌ست؛ برای بهایی که پرداخت شده بابت داشتن خانه؛ برای خانه‌ای که علی‌رغم این پرداخت، علی‌رغم ضجه‌ودست‌وپاودُم‌زدن، باز هم از دست رفته. فقدان، تمامِ امتداد این خط است؛ خطی که نقطه آغازینش پشت ابرهای سیاه، پشت دیوار مِه، گم شده.

رستگاریِ بدون درد، وجود ندارد. جنس تقلّبی‌ست و پوسته‌اي تهی.

نه تأسفي و نه خروشي؛ دردي جسمانی شاید؛ بی امتداد؛ بی اینکه تبدیل به چیز دیگري بشه؛ مثل خارشي که کسی حس می‌کنه در دست یا پایی که قطع شده؛ و دیگه نیست.

...که اگر «حاضری از همه چی‌ت دست بکشی؟ قبل از دست کشیدن از جانت.» جدی‌ترین پرسش دنیا باشد (که هست)، ول‌نکردنی‌ترین‌ها ایده‌ها اند. پا فشردن بر ایستادگاهی که نهایتش می‌شود: بودن به مثابه ایده. مدعی «استیلا بر خودِ زندگی» بودن.

به‌یادماندنی‌ها، مثالهای نقض اند.

بعید است انساني "میل به فریاد زدن" را در زندگی‌اش تجربه نکند. می‌توان به چاه گردانْدَش یا به بلندگو.

آلونک نو