Armin

-نه دروغ می‌گم، به خاطر من یه کاری بکن، از خودگذشتگی کن.

داشتم بلند بلند فکر می‌کردم، یه جمله هم گفتم ولی خب شوخی بچه‌ها خیالمو راحت کرد، کسی صدای مغزمو نشنیده بود.

هر بار تعجب می‌کنم تو سال 2025 و اینورم 1404 یه جلسه آنلاین ساده رو کسی نمی‌تونه درست برگزار کنه نیم ساعت.

ایشون رو هم دوست داشتم، کیفیت بهتری داشت نسبت به نسخه عادیش.

اونجای سریال که پول رو گذاشت رو صندلی و برداشت و قبول کرد، گفت پس گذشته خیلی هم نگذشته.

همونجا آقای قاضی، گذشته واقعا نمی‌گذره، هست فقط ما دوست داریم فکر کنیم گذشته و تموم شده.

می‌گه یه روز می‌خوای و نمی‌شه، یه روز می‌شه و دیگه نمی‌خوای.

من همیشه ترسم دومیه، هر روز ترسم دومیه.

اگه اون چیزی که فکر می‌کنم اشتباهه و در واقع همونه که درسته رو در پیش بگیرم چی؟

به خودت میای می‌بینی حتما دلیلی دارن که هر جفتشون هر بار یه چیزی می‌گن، درست می‌گن توام عین اونا داری اذیت می‌شی فقط متوجهش نیستی.

فقط وقتی کار درست رو می‌کنی که هیچ‌کاری نمی‌کنی.

تو حل تک تک‌شون تنهام، تو رسیدن بهش تنهام، تو نرسیدن بهش تنهام، هر چی هست خودمم و خودم.

دوست داشتن واقعا پدیده عجیبیه، بی دفاعت می‌کنه و به خودت میای می‌بینی تو از این همه عقب‌نشینی ناراحت نیستی، برعکس همیشه که با یک صدم این سریع تغییر رویه می‌دادی ولی الان همه‌چی خوبه، چرا؟ چون اون.

با این‌همه همیشه خودمو با نیمه خالی اذیت کردن، نمی‌دونم چرا تو همین یه مورد فقط دل بستم به اون یه ذره روزنه امید.

یه بارم داشت برام توضیح ‌می‌داد بفهمم و نمی‌فهمیدم، تهش گفت بذار به زبون فوتبالی بگم که تو پسری بفهمی، بعضی موقع‌ها یکی هافبک وسط یه رابطه‌اس، باهاش شوخی کردم گفتم باز ریلز تعریف فردوسی‌پور از گتوزو رو دیدی که برات فرستادم؟

گفت نه جدی می‌گم، تو الان هافبک وسط مصدوم اون رابطه‌ای ولی خودت متوجهش نمی‌شی.

تو صف پمپ بنزین بودم، دیدم واقعا اگه درست بود الان اینجوری بود؟ دیدم نه واقعا نباید اینجوری می‌بود، ولی هست.

اصلا چون هر چیزی اونجوری که دلخواهت نیست تو واقعیت هست هی می‌گن واقعیت تلخه.

داره کار نمی‌کنه که هر بار خروجیش اینجوری می‌شه.

بمون، میای خوبه، کجا بری :))

خنده‌های تو مرا باز این فاصله کُشت

داشتم قدم می‌زدم به سمت خونه دیشب، ساعت 00:00 شد گوشیمو درآوردم نگاهش کردم، بستم گذاشتم تو جیبم.

داشتم از تراس رو‌به‌رو رو نگاه می‌کردم، دیدم ما تو این تهران کوفتی حتی به ندیدن آسمون آبی و جاش دیدن آسمون همیشه قهوه‌ای و خاکستری هم عادت کردیم.

می‌گه بذار به عهده من، شاید خوب پیش رفت، راست می‌گه شاید خوب پیش رفت.

خورد خورد می‌شنوم، لای حرفا.

به خودت میای می‌بینی هر بار یه چیزی رو از دهن یکی دیگه شنیدی.

و البته پناه می‌گیرم.

بعدها باید دستشون رو بگیرم بیارم، بگم اینجای باشگاه همونجاست که هر بار موقع استرس توش پناه می‌گرفتم.

اعلام وضعیت: فاقد بنزین

کائنات من خدایی دارم باشگاهمو می‌رم، روا نیست اینجوری کمرم درد بگیره که نفسم به زور بالا بیاد.

خیلی این روزا به کارما فکر می‌کنم، راستش بیشتر دوست دارم نباشه تا این‌که باشه، یعنی حتی اندازه کارما هم دلم نمیاد تاوان این‌همه بدی رو بده.

داشتم تعریف می‌کردم از این، این و این اذیت می‌شم، دیدم جوابمو نمی‌ده، می‌گم خب دارم حرف می‌زنم چته؟ می‌گه باورم نمی‌شه این‌قدر خودتو دانگرید کردی.

من خیلی کارای دیگه‌ام کردم که بشنوی بیشتر نمی‌شناسیم رفیق دوران گرمابه و گلستان من.

دمت گرم هی تکرارش می‌کنی یادم نره.