Halil Ibrahim Yilmaz

O yüzden, içinde bulunduğumuz zaman, sadece geçici sorunların değil, derin bir yapısal çöküşün zamanıdır.

Artık eskiyi onarmak,eskilerle idare etmek değil, yeniyi düşünmek gerekiyor.

Bu, zamanın bize dikte ettiği açık bir gerçektir.

Bugün yaşadığımız şeyler yalnız bir kriz değil, bir tükeniştir.

Ve tükenişin olduğu yerde, değişim bir tercihten değil, bir zorunluluktan doğar.

Kurulan kurumlar adalet yerine adaletsizlik üretmeye başlamışsa,
ortak değerlerimiz kişisel çıkarların gölgesinde erimişse,
toplumsal bağlarımız sessizce çözülüyorsa,
bilmeliyiz ki eski düzenin enkazı üzerinde yeni bir hayat kurulamaz.

Bugün geldiğimiz yerde, çürüyen yapıları sıvamakla yetinemeyiz.

Yamalı bir kumaşı, sonsuza dek dikemezsiniz. Bir gün gelir, elinizde sadece dağılmış iplikler kalır.

O an, sadece onarım değil, kökten bir yeniden doğuş ister.

Toplumlar da canlılar gibidir: doğar, büyür, olgunlaşır ve zamanla yıpranır.

Hiçbir uygarlık, hiçbir kurum, hiçbir değer sonsuz değildir.

İnsanın kurduğu her düzen, zamanın acımasız ellerinde aşınır; ilkelerin yerini çıkarlar, ideallerin yerini alışkanlıklar alır.

Bu elitist tavır, yıllardır süregelen bu tepeden bakış, artık son bulmalı.

Bu asalak bir egodan başka bir şey değil.

Herkesi kör, alemi sersem, kendilerini de uyanık sanıyorlar!

Bedel ödemeyen elitler, bedel ödeyenler için çok çabuk ahkam kesiyor!

Rahat koltuklarında oturup ahkam kesenlerin, hayatın gerçeklerinden uzak fikir yürütenlerin şımarıklığı ve yapmacıklığı artık çekilmiyor.