RANGA❄️ (ติดงาน ตอบช้าคับ)

📢ประกาศจากทางคอมมู📢 #SSR_Event
เลื่อนการยุบอีเว้นท์บุงคะไซ - ระยะเวลาคอมมูเซ็ตสึเร็น

( ระหว่างนี้สามารถเล่นอีเว้นท์ย้อนหลังได้ตลอดเวลา)

#SSR_event #SSR_ทัศนศึกษา

( แปะสกินทัศนศึกษาค่ะ 🙌 )

(เดะไปต่อกันกั้บ อิอิอิอิ ขอบคุณที่มาเล่นด้วยกันนะค้าบ😍💖💓💞🫶)

ลันกะส่ายหัวเบาๆ ดวงตาคมยังทอดมองออกไปนอกหน้าต่าง ก่อนที่เสียงทุ้มจะเอ่ยขึ้นเรียบๆ

“…ไม่ได้ครับ ดึกแล้ว… พรุ่งนี้ผมไปส่งครับ”

เขาไม่ได้อยากบังคับอีกฝ่าย แต่เวลาแบบนี้มันค่อนข้างอันตราย แถมคนข้างๆ ก็ยังไม่ได้กินข้าว ตัวก็เล็กนิดเดียว จะให้เดินกลับเองแบบนี้…ไม่ได้หรอก..

เวลาผ่านไปไม่นาน รถเมล์ก็ชะลอเข้าป้าย ลันกะเอ่ยบอกเสียงเรียบอีกครั้ง พลางลุกขึ้นยืน

“…ถึงแล้ว…ป้ายนี้ครับ”

“…ย่านอุมิยะน่ะครับ”

เสียงทุ้มตอบออกมาเรียบๆ ก่อนที่เจ้าตัวจะเงียบไปเล็กน้อย สายตาคมทอดมองออกไปทางหน้าต่างเหมือนกำลังคิดอะไรอยู่

ครู่หนึ่งเขาก็ขยับสายตากลับมามองคนตัวเล็กที่นั่งข้างๆ พร้อมเอ่ยถามกลับบ้าง

“อ่า…เซมไปล่ะครับ อยู่แถวไหนเหรอ…ครับ”

เพราะนึกขึ้นได้ว่าตัวเองลืมสนิทเลยว่าวันนี้ไม่ได้ขี่มอเตอร์ไซค์มา ด้วยชุดที่ใส่มาเที่ยวมันไม่ค่อยสะดวก เขาเลยเลือกจะนั่งรถสาธารณะมาแทน

…งั้นตอนขากลับค่อยขี่ไปส่งก็แล้วกัน…

ก่อนที่เขาจะหันหลังแล้วเดินนำไปช้าๆ พร้อมส่งสัญญาณให้อีกฝ่ายเดินตามมาที่ป้ายรถเมย์

ไม่นานนัก รถเมย์ก็มาถึง เขาก้าวจึ้นไปและนั่งลง..

ลันกะนิ่งคิดอยู่ครู่หนึ่ง สายตาคมทอดมองคนตัวเล็กตรงหน้าที่ก้มหน้าพูดเสียงเบา ก่อนที่ริมฝีปากเขาจะขยับเอ่ยช้าๆ

“…อือ งั้นกลับกันครับ”

ว่าแล้วเขาก็เงยหน้าขึ้น

“งั้น…เราไปที่รถผม—อ่า… รถเมย์กันเถอะครับ”

มือหนายกขึ้นเกาศีรษะเบาๆ เก้อๆ

+

ลันกะเลิกคิ้วขึ้นนิดหน่อยเมื่อเห็นอีกฝ่ายยื่นริงโกะอาเมะมาให้ ก่อนเขาจะก้มตัวลงกัดเบาๆ ตรงด้านที่อีกฝ่ายยื่นให้โดยไม่ลังเล

เขาผละออกมา เคี้ยวช้าๆ และยังคงมองหน้าคนตัวเล็กที่อยู่ตรงหน้า

“…งั้นไปกันเลยมั้ยครับ”
เสียงทุ้มเอ่ยเรียบๆ ก่อนจะเสริมขึ้นอีกประโยค

“หรือว่าอยากเดินเล่นก่อนรึเปล่า…?”

สักพัก ลันกะก็กลับมา พร้อมถุงเล็กๆ ในมือที่ภายในมีริงโกะอาเมะสีแดงสดอยู่หนึ่งชิ้น เขายื่นไปตรงหน้าอีกฝ่าย

“…นี่ครับ” เขาพูดเบาๆ

“อย่าทำหน้าเศร้าเลยครับ…”

…ถึงจะไม่ถนัดพูดอะไรมากนัก แต่เขาก็อยากให้คนตรงหน้าเลิกทำหน้าเศร้าแบบนั้น

“อือครับ” เขาขานรับสั้นๆ ก่อนจะเงียบลงไป

สายตาคมยังคงจับจ้องใบหน้าคนตัวเล็กที่เต็มไปด้วยแววหงอยๆ เศร้าๆ อยู่ครู่หนึ่ง…

ลันกะกวาดตามองไปรอบๆ ก่อนหันไปเห็นร้านริงโกะอาเมะที่ใกล้จะปิดแล้ว จังหวะนั้นเขาตัดสินใจทันที

“ช่วยรอตรงนี้แปปนึงนะครับ” เสียงทุ้มเอ่ยเรียบๆ แล้วก้าวเดินออกไปโดยไม่ได้พูดอะไร
+

“…ถ้าไม่ติดอะไร” เสียงทุ้มเอ่ยเรียบ

“…ไปบ้านผมก็ได้นะครับ”

ลันกะยังคงมองอีกฝ่ายด้วยสายตานิ่งๆ.. ยิ่งตอนนี้เวลาล่วงเลยไปมากกว่าตอนแรกแล้ว เขาก็ยิ่งไม่คิดจะปล่อยให้คนตัวเล็กตรงหน้ากลับบ้านเพียงลำพังอย่างแน่นอน

ลันกะเพียงขานรับเบาๆ ในลำคอ ไม่ได้พูดอะไรไปมากกว่านั้น ก่อนจะก้าวเท้าเดินตามอีกคนไปเงียบ ๆ ช่วยมองซ้ายมองขวาตามหาอยู่พักใหญ่ แต่สุดท้ายก็ไม่พบวี่แววของกระเป๋าเลยสักนิด

เขาหยุดมองแผ่นหลังเล็ก ที่ยืนนิ่ง ถอนหายใจยาวอย่างหมดหวังอยู่ตรงนั้น… แววตาคมจ้องมองภาพนั้นอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะยื่นมือไปจับปลายแขนเสื้อของอีกฝ่ายเบาๆ
+

ลันกะมองคนตัวเล็กกว่าเงียบๆ อยู่อย่างนั้น ดวงตาคมยังคงไม่ละจากอีกฝ่ายไปไหน

“ไม่เป็นไรครับ… ผมไม่ลำบาก”

เขาพูดก่อนจะเงียบไปอึดใจหนึ่ง

“…กลางคืนอันตรายครับ”

เอ่ยด้วยแววตานิ่งแต่จริงจัง อีกฝ่ายตัวเล็กแค่นี้ให้เดินกลับคนเดียว..ก็ค่อนข้างน่าเป็นห่วง

[ #SSR_OBON | 15 Aug ]

เดิมทีฮารุก็ไม่ใช่คนที่ชอบบอกให้ใครรู้เท่าไหร่นักว่าตัวเองเกิดวันไหน หรือเกิดเมื่อไหร่

เขาชื่นชอบที่จะให้วันเกิดของตนผ่านไปอย่างเรียบง่ายมากกว่า

แต่ปีนี้เองถือว่าโชคดีไม่น้อยที่วันเกิดได้มาตรงกับช่วงเทศกาลโอบ้งพอดี!

ทว่าการเดินงานชมเทศกาลคนเดียวก็เหงาไม่น้อย ทำเอาหูหางลู่ลงไปหมด

ของแบบนี้ไม่ว่าจะกินหรือกิจกรรมบูธเล่นคนเดียวจะสนุกได้ยังไงกันเล่า

+

“ไปค้างที่บ้านผมคืนนี้ก็ได้นะครับ เดินกลับตอนนี้…ไม่ค่อยดีเท่าไหร่”

ดวงตาคมสบมองอีกฝ่ายด้วยแววตาจริงจัง ..เขาเองก็ไม่อยากเห็นคนตรงหน้าต้องเดินกลับคนเดียวในเวลานี้ซักเท่าไหร่ แถมที่บ้านก็มีที่ว่างพอให้คนมานอนด้วยอีก คงไม่เป็นไร..

ลันกะเงียบไปครู่หนึ่ง มองสีหน้าของคนพี่ที่เหมือนจะยิ่งย่ำแย่ลงทุกทีแล้วก็อดขมวดคิ้วตามไม่ได้ ริมฝีปากเม้มแน่นน้อยๆ ก่อนเขาจะตัดสินใจพูดออกไป

“…ถ้าไม่รังเกียจ” เสียงทุ้มเอ่ยเรียบๆ

+

“ถ้าหาไม่เจอจริง ๆ … เซมไปจะกลับบ้านยังไงเหรอครับ”

ถึงจะดูถามแบบทื่อๆไปซักหน่อยแต่เขาก็ถามด้วยความเป็นห่วงจริงๆ

ลันกะก้าวเดินเคียงข้างอีกฝ่ายไปเรื่อย ๆดวงตาคมกวาดมองไปรอบๆ อย่างตั้งใจ แต่ก็ยังไม่พบสิ่งที่ตามหาเลยสักนิด

สายตาเหลือบไปเห็นว่าอีกฝ่ายเริ่มดูหงอยลงเรื่อย ๆ จนเขาอดคิดไม่ได้ว่า..ไม่อยากเห็นคนคนนี้ทำหน้าดูเศร้าแบบนี้เลยแฮะ…

ลันกะเม้มปากเล็กน้อย ก่อนจะถามออกไปเสียงเรียบๆ
+

ลันกะส่ายศีรษะเบาๆ พลางเอ่ยเสียงเรียบ

“ไม่เป็นไรครับ… เดี๋ยวผมช่วยหา”

เขามองมือที่อีกฝ่ายทำวงกลมเล็กๆ ก่อนจะพยักหน้า..อันประมาณเท่านั้นสินะ..

จากนั้นจึงหันกลับไปสบตาคนตัวเล็กกว่า

“มาครับ… เราลองเดินหาดูกัน”

(น่ารัก น่ารัก น่ารัก 😭💖💖💖💖)

#SSR_Obon

(แวะมาแปะภาพประกอบโรลโอบ้งคับ เนมิตะคุงโหมดกลางคืนกลายร่างเป็นหนุ่มน้อยตาโต😋)

“ไม่เป็นไรครับ… ผมตั้งใจซื้อมาให้เซมไปอยู่แล้ว”

เขาเอ่ยตอบเสียงเรียบ นัยน์ตาคมยังคงมองอีกฝ่ายอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะเบนสายตาไปมองรอบๆ ผู้คนที่เดินพลุกพล่านในงานเทศกาล

“…อืม… เซมไปพอจะบอกลักษณะของกระเป๋าได้มั้ยครับ”

ลันกะเอ่ยถามเสียงเรียบ

“เดี๋ยวผมจะช่วยหาครับ…”

“…แต่… เซมไปรับนี่ไปก่อนนะครับ”

ในถุงนั้นเป็นลิ้นวัวย่างที่เพิ่งต่อแถวซื้อมาหมาดๆ กลิ่นหอมลอยอบอวลท่ามกลางบรรยากาศคึกคักของเทศกาล ลันกะเบือนสายตาไปทางอื่นเล็กน้อย

“เห็นว่า…เซมไปดูอยากกิน…“

” เลยซื้อมาให้…ครับ”

ลันกะขมวดคิ้วเล็กน้อยทันทีที่ได้ยินคำว่า ‘กระเป๋าเงินหาย’ หลุดออกมาจากปากของรุ่นพี่ เสียงทุ้มต่ำเอ่ยถามออกไปด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง

“กระเป๋าเงิน… หายเหรอครับ เซมไป”

เขาก้มมองรอบพื้นเล็กน้อย ก่อนจะเงยหน้ากลับมาสบตาอีกฝ่าย

“เดี๋ยวผมช่วยหาด้วย…ครับ”

แต่ก่อนที่จะเริ่มก้าวออกไปตามหา ร่างสูงก็ยื่นถุงอาหารในมือออกมาตรงหน้าคนเป็นรุ่นพี่นิ่งๆ
+

ลันกะเร่งก้าวยาวๆ ฝ่าฝูงชนเข้าไปใกล้ พลางพยายามเรียกด้วยเสียงทุ้มต่ำอย่างเต็มที่เท่าที่คนพูดน้อยอย่างเขาจะทำได้

“เซมไปครับ… เนมิตะเซมไป”

เสียงที่เปล่งออกไปอาจจะไม่ได้ดังนัก แต่เต็มไปด้วยความตั้งใจจริง เขาก้าวยาวๆ มุ่งตรงเข้าไปหาอีกฝ่ายโดยไม่ลังเล

ลันกะลังเลเล็กน้อย แต่สุดท้ายก็ตัดสินใจสั่งลิ้นวัวย่างสองเซ็ตแทนที่จะสั่งแค่ของตัวเอง

เมื่อได้รับอาหารมาในมือเรียบร้อย ร่างสูงก็สาวเท้าก้าวยาวๆ ออกจากแถว กวาดตามองไปรอบๆ ฝูงชนอย่างตั้งใจ ด้วยส่วนสูงที่มากกว่าคนทั่วไปทำให้เขามองหาได้ง่ายขึ้น

สายตาคมเฉียบกวาดผ่านผู้คนอย่างไม่วางตา จนในที่สุดก็สะดุดเข้ากับร่างของรุ่นพี่ที่กำลังเดินแทรกอยู่ท่ามกลางผู้คน

+

ลันกะยืนมองอยู่ข้างๆ อย่างเงียบๆ เห็นรุ่นพี่เหมือนกำลังหาของบางอย่าง…? ดวงตาคมกริบเพ่งตามองอย่างสงสัย แต่ก่อนที่จะทันได้เอ่ยปากถาม อีกฝ่ายก็รีบเดินออกจากแถวไปเสียแล้ว

“เดี๋ยวครั—…” เสียงทุ้มต่ำหลุดออกมาเพียงแผ่วเบา มือที่กำลังจะยกขึ้นห้ามก็ชะงักค้างกลางอากาศ ก่อนจะปล่อยตกลงข้างลำตัวในที่สุด

เขามองตามแผ่นหลังของอีกฝ่ายอยู่ชั่วครู่ จนกระทั่งถึงคิวของตัวเองพอดี

+

#SSR_Event #SSR_obon

ในช่วงเช้าของเทศกาลโอบง วันมงคลแบบนี้ถ้าได้มาเซียมซีสักหน่อยก็คงจะดี

“แบบนี้แปลว่าจะมีคนมายืมเงินรึเปล่าเนี่ย..”

เขาบ่นพึมพำกับตัวเองอยู่ด้านหน้าบอร์ดคำทำนาย

ปกติเขาก็ไม่ใช่พวกชอบมีปัญหากับคนอื่นเท่าไร ยิ่งกับเรื่องเงิน ๆ ทอง ๆ ด้วยแล้ว..

“อะ… อือครับ” ลันกะตอบรับเบาๆ ไม่ได้ปฏิเสธอะไร “เพื่อนที่โรงเรียนครับ…”

เขาเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย เหมือนนึกอะไรบางอย่างอยู่เลยเงียบไปชั่วครู่ ก่อนจะเอ่ยต่อเสียงเรียบๆ

“ไม่หรอกครับ… ตอนนี้ก็น่าจะไปเดินเล่นกันอยู่ที่ไหนสักที่แล้วล่ะครับ”

หลังจากนั้นเหมือนเพิ่งนึกขึ้นได้ เขาจึงหันกลับมาถามอีกฝ่ายบ้าง “แล้วเซมไปล่ะครับ มาคนเดียวเหรอครับ…?”

พอรู้ตัวว่าตัวเองเผลอรั้งมืออีกฝ่ายไว้ ลันกะก็เอ่ยขอโทษเสียงเบา
“อา… ขอโทษครับ”

เขาก้าวตามแผ่นหลังของรุ่นพี่ไปยังซุ้มที่อีกฝ่ายตั้งใจเดินนำมา

เมื่อหยุดยืนตรงหน้าซุ้ม ลันกะกะพริบตาเล็กน้อย “อือ กินครับ“

ว่าจบก็หันมามองแถวที่มีคนต่ออยู่ไม่มากนัก ก่อนเอ่ยอาสาด้วยน้ำเสียงสุภาพ

”งั้นเดี๋ยวผมต่อคิวให้ครับ”