レオ Leo Y3. ( งานมอเล่น😭 )

[ อัพเดทเนื้อเรื่องจบเดือน 4 ]

ฝั่งคิโบวซากุระและฝั่งคิไซ

docs.google.com/document/d/1...

(Tw. Eyes)

[ อีเวนท์ที่ 3 ฝั่งผู้เหลือรอดจากเงามืด : วิกฤตรุกล้ำ ราตรีเอาชีวิตรอด ]

docs.google.com/document/d/1...

#Kzk_roleplay
7月6日 ｜ร้านเช่าชุด ช่วงสายวัน

คุณเห็นชายคุ้นหน้าคุ้นตากำลังยืนอยู่หน้าร้านเช่าชุด สีหน้าของเขาจริงจัง มือหยิบเสื้อบนราวขึ้นมาพิจารณาอยู่พักใหญ่ ก่อนจะเอ่ยกับยายเจ้าของร้าน

“ฉันเอาทั้งหมดนี่ เท่าไหร่”

ยายเจ้าของร้านหัวเราะแหะๆอย่างเอ็นดู
‘ตัวนี้ไม่ขายหรอกจ้ะพ่อหนุ่ม แต่เช่าได้นะ’

ชายหนุ่มชะงักไปเล็กน้อย สีหน้าของเขาดูงุนงงราวกับไม่เคยได้ยินคำคำนี้

(+)

#KzK_Downpour

(รวมพลคนโดนหนุบหนับ)

( 😭💔 )

( กลัวแล้ววว อิเฮนนักมวยปล้ำ😭😭💔 )

+ ‘ ไม่ไหว… ไม่เอาแบบนี้… ’

‘ ผมยังไม่ได้กลับบ้านเลย…. ‘

แรงที่จะจัดขืนยังค่อยๆถดถอยลงไปมาก ในหัวยังเริ่มที่จะว่างเปล่า

ความรู้สึกที่เหมือนลูกตาจะหลุดออกมาจากเบ้า
ความรู้สึกของการถูกตัดอากาศหายใจ
ความรู้สึกของการเข้าไกล้ความตาย

ทั้งๆที่ผมทำตัวว่าทุกอย่างมันโอเคมาตลอดเเท้ๆ…

#KzK_Downpour
#KzK_Story

Turn1 : 2A

“ จากด้านบน…? “
” งั้นหรอ…? “

ก่อนที่จะได้หันขึ้นไปมอง ก่อนที่จะได้ตั้งสติ เหมือนว่าสิ่งนั้นจะเร็วกว่าเขามาก

——- มือหนาที่กำรอบลำคอ หรือมือที่บีบกระโหลกจนแทบแหลก หรือแม้แต่มือของมันที่กระชากเส้นผมสีทองของเขาอยู่

“ ป-ปล่อย…. ”

ร่างใหญ่ลงมาคร่อมเขาเอาไว้ จนแทบขยับไม่ได้ขายังดิ้นพยายามตะเกียกตะกาย

“ ช่วยด้วย…. “

#KzK_Downpour (มีคำหยาบ / โควทว่าเห็นเหตุการณ์ได้ครับ)

Turn1 : 2A

เขาได้ยินเสียงฝีเท้าจากด้านบน

ทั้งที่ได้ยิน ทั้งที่สมองสั่งให้เตรียมตัวรับมือ แต่ร่างกายที่แทบหมดเรี่ยวแรงกลับทำตามเสียงในหัวไม่ทันเท่าความคิด

ไทกะยังไม่ทันจะได้หันไปมองต้นตอด้วยซ้ำ แรงรัดมหาศาลพลันเข้าโอบกอดทั่วร่าง ใช้พละกำลังกักขังรัดรึงจนเขาขยับตัวไม่ได้

+

#KzK_Downpour
#KzK_Story

Turn 1 : 1B

เสียงกรีดร้องแว่วมาตามเบื้องหลังที่ย่ำเหยียบชีวิต เพื่อให้พวกเขารอด การสละบางส่วนเพื่อให้อีกส่วนรอดดูเป็นเรื่องห่างไกลแต่ในนาทีนี้มันกลับใกล้จนชิดแนบกับลมหายใจ

พวกเราวิ่งออกมาจากสถานที่ทานอาหารมื้อสุดท้ายที่ๆ เคยมีเสียงครื้นเครง บัดนี้เป็นเพียงอดีต ฝีเท้ายังคงก้าวย่ำต่อไปด้วยจังหวะเร่งเร้วแม้จะแผ่วบ้างจากแรงที่ใกล้หมดลง

(+)

#KzK_Downpour
#KzK_Story

[ Turn 1 : 2B ]

" แย่แล้ว ฝนตกแบบนี้เมคอัพที่แต่งมาก็ละลายหมดน่ะสิ "

" แย่มากมาก!! แย่มากๆ ไม่อยากให้ใครเห็นเลย!!ไม่นะไม่นะ "

"ไม่ไม่ไม่ไม่ไม่"

เมื่อสัญญาณหลบหนีดังขึ้นฝนสีดำก็ตกกระหน่ำลงมา โมโมะวิ่งฝ่าฝนสุดแรง เธอไม่สนใจว่าจะวิ่งออกมาจากกลุ่มเพื่อน หรือจะมีสิ่งใดวิ่งอยู่รอบข้าง เธอสนแค่ว่าไม่อยากให้ผู้ใดเห็นใบหน้านี้แม้แต่ตัวเธอเอง
+

( พี่ประธานแอบลงตอนตี 4 )

Roleplay Checklist . Takahashi Leo

docs.google.com/spreadsheets...

“ จะให้บอกว่าไม่กลัวน่ะมันก็ยังไงอยู่หรอกนะ ฮะๆ~ ”

“ แค่คิดว่าอยากลองกลับไปใช้ชีวิตปกติบ้าง ”

…

“ เรื่องอาหารมื้อสุดท้ายน่ะ ถ้ายังไม่ตายก็ตัดสินไม่ได้ไม่ใช่หรือไงกัน? ”

[ ประกาศรายละะอียดกีฬาสี ]

docs.google.com/document/d/1...

“ หืม~? “

” พูดจริงๆล่ะก็ ตอนนี้มันน่าเบื่อนิดหน่อยล่ะนะ “

ไม่พูดพลางหัวเราะออกมาเล็กน้อย พร้อมกินของที่อีกฝ่ายแบ่งมาด้วย

” ผมรู้ว่าด้านนอกนั่นมันอันตราย “

” จริงๆก็แค่อยากออกไปเดินเล่นบ้างน่ะ หมายถึงช่วงเช้าหรือเย็นน่ะนะ “

เป็นคำขอที่อันตรายชะมัด

( เสียงจากป้าข้างบ้านบอกเราเหมือนแมวคาบนกมาให้ทาส55555

ภาพดูเล่นสนองนี้ดเฉยๆ ตัวจริงไม่ได้คาบมาหาแต่อย่างใด)

( พึ่งว่างขอโทษครั )

เขามองอาหารที่เพื่อร่วมชั้นปียื่นมาให้ก่อนจะรับไว้อย่างเกรงใจ

“ ฮะๆ… ขอบใจนะโยรุคุง ”

มองตามความจริงในสถานการณ์แบบนี้คนส่วนใหญ่คงเลือกที่จะไม่แบ่งใครแล้วกินจนหมดล่ะนะ

“ ผมกินนิดเดียวก็อิ่มแล้วล่ะ ”

“ ถ้าไม่รังเกียจล่ะก็ โยรุคุงจะแบ่งกันกินกับผมก็ได้นะครับ ”

( มาช้าหน่อยแต่มาปักๆแจมนะคั้บ 🥹 )

#KzK_LastMeal
#KzK_Roleplay

【โรลเปิด | แยกรูท】

【สถานที่ : ซากร้านกาแฟเก่า | เวลา 21.00 น.】

เมื่อสัญญาณของงานเลี้ยงเริ่มไปได้สักพักใหญ่ บรรยากาศเฉลิมฉลองดำเนินไปไม่ขาดสาย ประคองบรรยากาศให้ผ่อนคลายลงไปได้เปราะหนึ่ง

โยรุเดินมาหาตักจานอาหาร ก่อนส่งให้กับ [คุณ] ซึ่งจำได้ว่าคุณน่าจะยังไม่ได้ทานอะไรมา

“พักทานอะไรกันหน่อยไหม?”
(มาโรลกันได้ค่ะ!)

#KzK_LastMeal
[2016.09.01 | ช่วง ~17:30 | โรลเปิด: แยกรูท]

หากให้นึกตอนนี้คงนึกไม่ออกแล้ว

ตัวเลข สัญลักษณ์ สมการซับซ้อน อดีตเคยแก้มันได้ทั้งหมด ทว่า 5 เดือนที่ผ่านมาราวสมองทื่อลง

เมื่อกวาดตามองดูโจทย์เตรียมสอบเข้าเล่มนี้ที่บังเอิญเจอ... ก็พบว่าลืมวิธีทำไปเสียแทบสิ้น...

เพราะไม่จำเป็นแล้วนี่นะ การสอบเข้า

หากให้นึกตอนนี้คงนึกไม่ออกแล้ว 'อนาคตน่ะ...' (+)

( เย่ๆ ตัดจบไปกินข้าวกันน )

” แต่มันก็จะมืดแล้วนี่นา? ”

“ อีกอย่างท้องของมิโนรุคุงก็คงหิวมากแล้วนี่ ”

ยังคงพูดพลางหยอกล้ออีกฝ่ายอยู่ แต่ก็เป็นเรื่องจริงนี่นา

“ พรุ่งนี้ไว้แอบออกไปกันก็ได้นี่นา “

ถึงจะรู้ว่ามันอันตรายก็เถอะ แต่ว่าอยู่แต่ในชอปปิ้งสตรีทแบบนี้นานเกินไปมันก็น่าเบื่อเหมือนกัน

” หมายถึง… เป็นตัวเลือกน่ะ “

มือเกาหัวเล็กน้อย เพราะยังไงมันก็ยังเสี่ยงอยู่ดีนั่นแหละ

(ขออนุญาตแหวกทีแอลขึ้นมา เพื่อนๆคิไซอย่าลืมลงกิจกรรมกีฬาสีนะคร้าบ ลงกันได้ก่อน28นี้ ถ้าไม่ใช่นร. ก็เลือกหัวข้อชาวเมืองได้น้า เป็นโพสลงชื่อ กิจเล่นจริงตอนเดือนหน้า 🙌 เห็นหลายคนนึงว่ารอบสองลงไม่ได้เลยขอโควทขึ้นมา)

#KzK_LastMeal
#KzK_Roleplay

2016年9月1日 | 17.30

ถึงจะไม่ค่อยเห็นด้วยกับคำว่าอาหารมื้อสุดท้ายซักเท่าไหร่ แต่มาโอะก็ออกไปรวบรวมทรัพยาการอาหารเหมือนกับคนอื่นๆ

ไม่ใช่เพราะอยากเฉลิมฉลอง แต่เพื่อวันข้างหน้าต่างหาก

เขาเดินสุ่มเข้าไปในคอนบินิร้าง ไม่คาดหวังว่าจะเจออะไรเป็นชิ้นเป็นอัน...

แต่ดูเหมือนว่าเขาจะคิดผิด...

ในกล่องบุบบี้นั่น...

"โกหกน่า..."

#KzK_LastMeal
#KzK_Roleplay

โรลเปิด | แยกรูท
📆 01/09/2016
🕑 18:02 น.

อาหารมื้อสุดท้าย..

คำพูดนั้นสะท้อนดังอยู่ในจิตใจของมิโนรุตลอดทางตั้งแต่ที่เขาเดินออกมาเพื่อรวบรวมอาหาร

ชายหนุ่มพยายามค้นหาทุกช่องทางที่คิดว่าอาจมีของที่ยังพอกินได้

จนกระทั่งเขาเจอกับ ‘ ข้าวโพดแห้ง ’

ใบหน้าใต้กรอบแว่นจ้องมองมันอยู่สักพักก่อนจะตัดสินใจลองกินเข้าไป

กร๊อบ !

(+)

” เกี่ยวก้อย? “

ถึงแม้จะตกใจเล็กน้อยแต่ก็แค่ชั่วครู่เท่านั้น นิ้วก้อยขึ้นไปเกี่ยวกับคนตรงหน้าอย่างไม่ลังเล พร้อมรอยยิ้มที่กว้างขึ้นเล็กน้อย

“ สัญญาอยู่แล้วล่ะ ”

” อีกอย่างมิโนรุคุง “

“ ไม่ว่าจะเป็นแบบนี้ไปอีกนานแค่ไหน สักวันเราจะออกไปเดินเล่นกันเหมือนแต่ก่อน ”

ถึงจะไม่รู้ว่าเป็นคำขอที่มากไปรึเปล่า บางทีบรรยากาศแบบนี้มันก็ทำให้คิดถึงบรรยากาศเก่าๆขึ้นมา

“ จะเป็นไปได้มั้ยนะ? ”

เขาหลุดหัวเราะออกมานิดหน่อย

“ ฮ่ะๆ-! เหมือนมิโนรุคุงจะหิวแล้วสินะ? ”

“ ถ้างั้นเรากลับกันเลยมั้ย? ยังไงที่นี่เราค้นกันจนหมดแล้วนี่ “

ถึงจะได้มาไม่ค่อยเยอะแต่ถ้าเอาไปรวมกับคนอื่นๆก็คงมีมากพอจะแบ่งปันอยู่ดี

“ มื้อสุดท้ายงั้นหรอ? ”

“ ยังไม่รู้สักหน่อยว่าพรุ่งนี้จะตายมั้ย “

เขาเงียบไปสักพักก่อนจะหันไปคุยกับอีกฝ่าย

“ งั้นเรามาสัญญากันมั้ย ว่าจะใช้ชีวิตให้เต็มที่น่ะ? ”

ก่อนจะลุกขึ้นไปดูของที่อีกฝ่ายได้มา

” ได้ของดีเหมือนกันนะเนี่ย “

” เก่งมากเลยๆ “

มือหนาที่มีแผลบางจุดพลางขึ้นไปลูบหัวอีกฝ่ายเล็กน้อย

“ ถ้าเป็นมิโนรุคุงล่ะก็ คงรอดไปหาคนคนนั้นได้แน่นอนเลยล่ะ ”

เขาเงียบไปสักพักก่อนจะพูดขึ้นมา

“ ถ้างั้น… พวกเรารอดไปด้วยกันดีมั้ย? “

“ ไม่ว่าพรุ่งนี้มันจะแย่ลงสักแค่ไหน… ”

เขายังคงยิ้มอยู่เสมอ ไม่ว่าโลกนี้จะเป็นยังไง

݁ᛪ༙

‘ ปี 3 ห้อง A รายงานตัวครับ ’

𓂅 ⸝⸝⸝