مُح‌َ سادات

«چه مبارک است این غم.»

جای خالیت، خیلی زیادی به چشم میاد؛
مثل وقتی که ماه تو آسمون نیست، مثل وقتی که خوش‌رنگ‌ترین سبزِ مداد رنگیم گم شده، مثل وقتی که خوشگلترین گلدونم گُل نداره، مثل خونه‌ای که تو این گرما کولر نداره، مثل جمعی که توش چایی نیست.

یاد این جمله افتادم؛ نجات دهنده در آینه خفته است.

موافقم، عمق مطلب رو بهتر رسوند.

🥲

من به اون نکبتِ بیشعورِ بی‌شرفِ گاوی که میبینه تو رو، حسودیم میشه.

زخم‌هامون ما رو نکشته، ما رو قوی‌تر از چیزی هم که هستیم نکرده؛ فقط پاره‌مون کرده.

یه نشونه و چیزی می‌خوام که بفهمم احساساتم هنوز زنده‌ ست.

من نمی‌دونم چطوری باید جلو جلو ذوق نکنم تا کنسل نشه!

چون نجف شفاخانه ست، ولله منم بیمار.

خدا جون بالاخره میاد روزی که بیام و جواب همه‌ی این سوالات بی جواب رو ازت بگیرم.

لحظه‌ای اشتباهاتت از جلو چشمت رد میشن و رقص بندری میرن<<<<

از ندیدن ماهه که اینطوری روحم در عذابه.

اون جایی که احساس کردی قلبت از دیدن نوتیف پیامش داره قیلی ویلی میره به نظرم بیچاره شدی و خوشت اومده از طرف.

- علت مرگ؟
+ تپش‌های شدید شبانه‌ی قلب‌.

آخه من بلاک نکردم که اول، خودش بلاک کرد.
حالا شاید یادش رفته بنده خدا.

حالا یه بار که هزار بار نمیشه.

چطور تو توییتر بلاک می‌کنید و اینجا فالو؟
من همون آدمما. وا.

آی گاضی! ما بی او پریشان و او انگار نه انگار؟

چی میشه مثلاً یه بار هم ذوق کنم و کنسل نشه!

عه من تازه دقت کردم اینجا دایرکت و اینا نداره.

حتی یه مسئله‌ی کاملا معمولی هم باید برای من با استرس پیش بره!

جمع کنیم بریم؟

هربار که صبر به خرج دادم، نتیجه‌ی مثبتش رو تو زندگیم دیدم ولی با این وجود بازم عجولم.

ناراحتم کرده و الان از این که بهش گفتم و احتمالا ناراحت شده، دوباره ناراحت شدم؛ یعنی الان دو بار ناراحتم.

دوست داشته شدن زیباست ولی دوست داشتن لازمه‌ی زنده موندن روح‌ و قلبه؛ خوبه که آدم یه آدم امن داشته باشه برای دوست داشتنش.

اینجا هم مثل ایتا نوتیف نمیاد.

قطعا داره. همین بلاک آنبلاک کردن میشه دیگه

آره. :))

اولین بلاکی اینجا هم قسمتِ خدابخشی شاهرودی شد.