IVY✒🌌

โอ้ งานหยาบแล้วที่นี่ ความทรงจำมาผิดเวลาเกินไป แบบนี้มุซันจะทำยังไงต่อกันเนี่ย

จากนั้นเจ้าตัวก็เอาดินฝังกลบไปอย่างลวก ๆ เพราะนอกจากทันจิโร่กับเนซึโกะแล้ว มุซันก็ไม่ได้ให้ความใส่ใจกับมนุษย์คนอื่นอีกเลย

"ขอร้องล่ะ ขอให้พวกเจ้ายังมีชีวิตอยู่ที ทั้ง ๆ ที่ตัวข้าก็รอพวกเจ้ามาโดยตลอด แต่ทำไมตอนนั้นข้าถึงจำเนซึโกะไม่ได้!!!" (94)

พี่น้องคามาโดะ: ท่านมุซันป่วยตรงไหนทำไมช่วงนี้ไม่ค่อยทำลายข้าวของ!?
มุซัน : ...
มุซัน : ข้าแค่เห็นพวกเจ้าเป็นคนดีเฉยๆเข้าใจมั้ย!

มุซันจะจำทันจิโร่กับเนซึโกะได้ตอนไหนกันนะ (ปล.อาคาสะสนามอารมณ์จำเป็น)

'ไปบอก...

ทุก ๆ ครั้งที่ราชาอสูรกำลังจะรื้อความทรงจำพวกนั้นขึ้นมา มุซันก็จะเห็นอีกฝ่ายเป็นเด็กผู้ชายกับเด็กผู้หญิงที่ใบหน้าไม่ค่อยชัดเจน

พอยิ่งจะนึกชื่อให้ออก ความทรงจำในส่วนนี้ของมุซันก็หายไปเลยทันที เพราะไม่ว่าจะพยายามนึกขึ้นมาเท่าไหร่ ตัวมุซันก็ได้แต่เพียงว่างเปล่ากลับคืนมาเท่านั้น (27)

What if ถ้าหากว่าในช่วงที่มุซันยังเป็นมนุษย์อยู่ แล้วเจ้าตัวก็ได้รับความช่วยเหลือจากสองพี่น้องคู่หนึ่ง และเมื่อกาลเวลาผ่านไป สองพี่น้องคู่นั้น ก็กลับชาติมาเกิดใหม่เป็นทันจิโร่กับเนซึโกะ มันจะเกิดอะไรขึ้น?

⚠️ ย้ำนะคะ เน้นความสัมพันธ์เฉย ๆ ไม่ได้ชอบในเชิงคู่รักกันค่า⚠️ (1)

#คลังฟิคของกานดา #ออลทัน

อ๋อ คุณปิดแอคนี่เอง แงงง เขินจัง ลืมไปเลยว่าปิดแอคได้ด้วย แหะ ๆ 🥺👉🏻👈🏻

ยังไงก็ยินดีต้อนรับคุณกานดาที่กลับมามีไฟอีกครั้งนะคะ🔥🔥

นี่ติดงานติดด้อมอื่น พอกลับกับมาหาคุณกานดาที่บลูสกายดันหาแอคคุณไม่เจอ งงมากค่ะ ฮือออ แบบพยายามหาจากคอมเมนต์ก็เหมือนขึ้นมาไม่พบโพสต์ จนต้องไปหาอ่านฟิคคุณกานดาย้อมใจในรีดอะไรแทนค่ะ ฮือออออ
วันนี้ลองเข้ามาเช็คเล่นๆดันขึ้นมาพอดี ขอโทษที่ไม่ได้มาคอมเมนต์นานมากนะคะ เดี๋ยวจะไปไล่อ่านค่ะ 🥺🫶🫶💖💖💖

a cartoon cat with big eyes and a blue shirt is holding its hands together . ALT: a cartoon cat with big eyes and a blue shirt is holding its hands together .

ช่วยเม้นให้เราเยอะ ๆ หน่อยนะคะ ฮือ ถึงเราจะจุดไฟติดเองได้ แต่การได้อ่านเม้นเยอะ ๆ มันก็ฟูลฟีลเราในแต่ละวันได้มากกว่าจริง ๆ

นักอ่านรู้สึกฟินตอนที่ได้อ่านฟิค ไรท์เองก็รู้สึกฟินตอนที่ได้อ่านเม้นเหมือนกันค่ะ 😭😭😭

What if ถ้าหากว่าสึนะเป็นเพียงคนเดียวที่ไม่สามารถกลับไปในอดีตได้ มันจะเกิดอะไรขึ้น?

หลังจากที่สามารถจัดการกับเบียคุรันได้แล้ว มันก็ถึงเวลากลับบ้านของทุกคนที่มาจากอดีตแล้วเสียที

การร่ำลากับคนที่อยู่ในอนาคตจึงได้เริ่มต้นขึ้น (1)

#ออลสึนะ #คลังฟิคของกานดา

ยจจังมาหลบหลังเรา //ถือยันต์โนอามากันไคเซอร์กับเนส

แต่อิซางิก็ยังยืนนิ่งอยู่ที่เดิม

'ไม่ได้ ขืนเอารูปไปให้พวกมันดู มีหวังเรื่องนี้จะต้องรู้ไปถึงหูของเอโกะซังแน่ ๆ เลย' อิซางิคิดขึ้นมาอยู่ภายในใจ แล้วเจ้าตัวก็เตรียมที่จะเดินหนีไปทางอื่นแทน

"แหนะ ไม่มีให้ดู ก็แสดงว่านายยังไม่มีแฟนไงโยอิจิ~

ลองเปิดใจให้ฉันกับเนสหน่อยสิ~" (350)

บันนี่ซังรู้ใจตัวเองเร็วมาก แถมมาถูกทางซะด้วย สู้ๆนะ! แม่รอสินสอ--แค่ก

ในตอนนั้นบันนี่ก็ไม่ได้รู้ตัวเลยว่าแพชชั่นในการเตะบอลของตัวเองที่มันเคยหมดไป มันก็ได้พุ่งสูงเพิ่มขึ้นมาจนเต็มปรอทไปแล้วเรียบร้อย

เพราะถ้าจะจีบเด็กโง่ของบันนี่ที่เป็นเนิร์ดฟุตบอลขนาดนั้น ตัวบันนี่เองก็ต้องตั้งใจเตะบอลให้มากขึ้น เพื่อที่สายตาของอิซางิจะได้มาหยุดอยู่ที่บันนี่บ้างนั่นเอง (54)

ยจจังมีคนให้ฟ้องแล้ว บันนี่ทั้งลูบหัวทั้งบีบปากแบบนี้ยอมไม่ได้🤣

ราวิญโญ่รออยู่ไม่นาน บันนี่ก็พาอิซางิมาส่งให้ถึงมือด้วยสภาพปลอดภัย 100%

"ไงอิซางิ มานี่มา ไปนั่งคุยกันข้างในดีกว่า ตรงนี้ร้อน แล้วก็ขอบใจมากนะบันนี่ที่ช่วยเป็นธุระให้"

ว่าแล้วราวิญโญ่ก็เอื้อมมือมากอดไหล่คนเด็กกว่าเอาไว้ ก่อนที่จะพาเดินเข้าไปข้างในด้วยกัน (32)

What if ถ้าหากว่าบันนี่หมดแพชชั่นที่จะเตะบอล มาเจอกับอิซางิที่มีแพชชั่นในการเตะบอลเกินร้อย มันจะเกิดอะไรขึ้น?

บันนี่ก็ไม่รู้ตัวเหมือนกันว่าตัวเองรู้สึกแบบนี้ขึ้นมาตั้งแต่เมื่อไหร่ ทั้ง ๆ ที่ตัวบันนี่เองก็มีความใฝ่ฝันว่าจะเป็นนักบอลอันดับ 1 ของโลกมาตั้งแต่เด็ก ๆ (1)

#ออลอิซา #คลังฟิคของกานดา

เธรดรวมฟิคที่เคยเขียน #ออลอิซา เอาไว้ทั้งหมด ถ้าไม่มีแท็กคู่ชิปต่อท้ายก็แสดงว่าเป็นออลอิซาทั้งหมดนะคะ #คลังฟิคของกานดา

เอ็นดูยจจัง ชีวิตคอมพลีทจนสลบไปเลย5555

โนอาจึงรีบขับไปที่โรงพยาบาลที่มีคนรู้จักของตัวเองเป็นหมออยู่ในนั้นเลย

"แล้วสลบไปได้ยังไงเนี่ยจิน" แล้วเอโกะก็พูดสวนกลับมาทันทีเลยว่า "ฉันก็นั่งอยู่กับแกเนี่ย แล้วฉันจะรู้ไหม! รีบเลย!

เดี๋ยวมันเป็นอะไรขึ้นมา ฉันจะไปบอกพ่อแม่มันยังไง!' (329)

ใบหน้าของเจ้าตัวก็ถอดสี จนทำให้คนรอบข้างนึกเป็นห่วงขึ้นมาเลย

"อย่าเอาเรื่องสาสน์นี่ไปเล่าให้ใครฟังเด็ดขาด ให้รู้กันแค่นี้กับท่านโฮคาเงะพอ

ถ้ามีคนอื่นรู้ว่าเทมาริส่งสาสน์มา ฉันจะกลับมาเล่นงานพวกนายทุกคนแน่" เมื่อขู่ออกไปเสร็จแล้ว ชิกามารุจึงรีบวิ่งเอาสาสน์ในมือไปหาซึนาเดะที่ห้องทำงานอย่างร้อนรน (710)

"อิรุกะซังครับ เดี๋ยวอีกครึ่งชั่วโมง พวกเราออกเดินทางกันต่อดีกว่านะครับ

ผมว่าเมืองนี้มันดูแปลก ๆ ยังไงชอบกล

พวกเรารีบไปเตรียมของที่จำเป็นกันดีกว่าครับอิรุกะซัง"

จากนั้นซาอิก็อาสาไปหาน้ำดื่มมาให้เอง และในขณะที่อิรุกะกำลังนั่งกรอกน้ำลำธารใสใส่ลงในขวดอยู่นั้น

สายตาของอิรุกะก็เหลือบไปเห็นเงาสะท้อนจากฝั่งตรงข้ามที่เป็นผู้หญิงผมสีม่วงอ่อนกำลังยืนจ้องอิรุกะอยู่... (648)

พอไม่มีก็ยังไม่เป็นไร แต่พอได้รับรู้ถึงความรักความอบอุ่นแล้วมันยากมากจริงๆที่จะตัดใจ😭 นี่เข้าใจนารูโตะ

'ถ้าฉันรู้ว่าแกอยู่ที่ไหน มันก็จะง่ายมากกว่านี้เยอะเลย มิติอื่น ๆ มีเป็นล้าน แล้วฉันจะรู้ได้ยังไงกันว่าแกอยู่ที่ไหนนารูโตะ'

ซาสึเกะคิดขึ้นมา ก่อนที่จะถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ มือข้างขวาก็เปิดพลิกหน้าหนังสือตรงหน้าอ่านไปเรื่อย ๆ จนจบเล่ม

"ซาสึเกะ! คาเสะคาเงะมาเยี่ยมนารูโตะ ตอนนี้โฮคาเงะรุ่นที่ 6 เรียกตัวนายไปหาด่วนเลย" (205)

สัมผัสได้ถึงความวุ่นวายที่ยจจังจะได้เจอต่อจากนี้เลยค่ะ555 แต่ว่านะนี่มันศึกพ่อตา(?)กับลูกเขยชัดๆ

แล้วอันริก็ถอดรองเท้าส้นสูงของตัวเองมาวางไว้บนกระเป๋าเดินทางที่อยู่บนรถเข็น จากนั้นเธอก็ใส่รองเท้าของเอโกะไปแทน

"ไปกันเถอะค่ะโยอิจิคุง" อันริหันมาเรียกให้คนเด็กกว่าเดินตามเธอไป

และในตอนนั้นอิซางิก็รู้สึกว่า ตัวเองโชคดีเหลือเกินที่ได้มาอยู่ในการดูแลของ เอโกะ จินปาจิ (320)

อ๋อ นารูโตะกำลังรอทานอาหารฝีมือแม่อยู่นะซาซึเกะคุง ไม่ต้องห่วง //แปะไหล่

แล้วเจ้าตัวก็มาโผล่อยู่ที่หน้าห้องเช่าของนารูโตะแทน

ซาสึเกะเดินสำรวจไปรอบ ๆ เพื่อหาร่องรอยของความผิดปกติ แต่เมื่อเจ้าตัวไม่เจอความผิดปกติอะไรจริง ๆ ซาสึเกะถึงได้เดินเข้าไปสำรวจข้างในต่อ

'นี่แกหายไปไหนกันแน่เนี่ยนารูโตะ!' (93)

ท่ามกลางบรรยากาศแสนสุขสันต์ แสงอุษาก็ตามมาไวจริงๆ

และตัวอิรุกะเองก็บอกความต้องการของตัวเองว่าจะไปซื้อของที่ร้านไหนบ้างให้ซาอิรับรู้ตั้งแต่ต้น

ดังนั้น ซาอิจึงสามารถพาอิรุกะไปซื้อของในแต่ละร้านได้อย่างรวดเร็ว

"ถึงจะปลอมตัวยังไง แต่ผมก็ยังจำได้นะว่าคุณคือครูอิรุกะน่ะ" (575)

ทั้งคู่จะรู้ความรู้สึกตัวเองเมื่อไหร่กันนะ ฮุๆ ฝั่งหนึ่งทั้งเอ็นดูทั้งเป็นห่วงน้อง(?) ยจจังเราก็โดขิโดขิด้วยสิ~