Frankie

#HWWW_Clubfest
#HWWW_RiffClub

หน้าลานน้ำพุที่แสนวุ่นวาย เสียงของเครื่องดนตรี เริ่มค่อยๆบรรเลงเป็นตัวโน๊ต และนี่คือดนตรีสดครั้งแรกที่จะมาทำให้โรงเรียนแห่งนี้เต็มไปด้วยเสียงเพลง

[ This is Riff Club!! Rock with us!! 🎸 ]

เมื่อเสียงเพลงเริ่มบรรเลง มาดูกันซิว่าคุณได้ยินเป็นจังหวะอะไร??
> th.shindanmaker.com/1250350

🔥🔥🔥 !!!มาร่วมสนุกกันเถอะ!!! 🔥🔥🔥

#HWWW_B2HW
#HWWW_MainEvent

(*ลงแบบไม่สนไทม์ไลน์โพสต์ไหนมาก่อนมาหลัง* 😔)

(วิเวียนรูทอนาคตค่ะ เป็นมือปราบมาร คนที่เชียร์เข้าอัซคาบันเสียใจด้วยค่ะ 😔)

#HWWW_Class01

ห้องเรียนวิชาคาถา | ปี6 | แยกรูท

’หล่อนยังทำไม่ได้อีกหรอ’
’ก็คงมั่นใจเกินไปเหมือนทุกที’ เฮเลน่านึกรำคาญ

เธอใช้คาถาและเพ่งสมาธิ พบกับความผิดหวังไม่น้อย บางสิ่งรบกวนเธออยู่

ชักจะหงุดหงิดแล้วสิ

#HWWW_B2HW

'อืมม..เจ้ามีความกระหายใคร่รู้ ข้าสัมผัสได้ถึงความทะเยอทะยานที่พลุ่งพล่านอยู่ในใจเจ้า ความกล้าหาญรึ? ก็พอมี แต่ความภักดีต่อสายเลือด และไฟแห่งความมุ่งหมายของเจ้ามันแรงกล้ายิ่งกว่-- !!?'

'นั่นเจ้าคิดจะทำอะไรน่ะเรเวนเดล?'

"เปล่าค่ะ พูดต่อเลย" ((( หมวกคัดสรรไม่มีเพศแฮะ.. )))

'ข้าได้ยินเสียงในหัวเจ้านะยัยเหลือขอ สลีธีรีน!!'

#HWWW_B2HW
ณ โถงทางเดินใกล้หอพักสลิธีริน สองสาวเพื่อนรูมเมทกำลังทักทายกันเป็นปกติจนกระทั่งมีผู้ตรวจตราพบเห็นทั้งคู่เข้า

สาวผิวซีดเผือกทั้งสองพร้อมใจกันหันมามอง ด้วยสายตาเย็นยะเยือกราวกลับหลุดมาจากคอลเลคชั่น ทิม เบอร์ตัน ทำเอาเผลอคิดไปครู่นึงว่าทั้งคู่ไม่ใช่มนุษย์ที่มีชีวิตอยู่

" พวกเธอ.. นักเรียนใช่ไหม..? "

" ด- ได้เวลาเข้าห้องแล้ว อย่ามัวโอ้เอ้ล่ะ ! ให้ตายสิ ทำเอาตกใจหมด "

#HWWW_Pin

"𝐎𝐡! 𝐌𝐞𝐫𝐥𝐢𝐧"

"𝐘𝐨𝐮 𝐥𝐨𝐨𝐤 𝐥𝐢𝐤𝐞 𝐦𝐲 𝐧𝐞𝐱𝐭 𝐦𝐢𝐬𝐭𝐚𝐤𝐞"

— 𝘼𝙜𝙖𝙥𝙚 𝘾𝙖𝙡𝙡𝙤𝙬𝙖𝙮
— 𝙎𝙡𝙮𝙩𝙝𝙚𝙧𝙞𝙣 𝙔.7 | 𝙋𝙪𝙧𝙚 𝘽𝙡𝙤𝙤𝙙

𝗗𝗼𝗰 𝗶𝗻 𝗕𝗶𝗼
𝗰𝗺𝘀 𝗣𝗮𝗻𝗱𝗮 𝗔𝘄𝗻𝗴

#HWWW_Class01

เด็กบ้านฮัฟเฟิลพัฟกับสัตว์วิเศษ ก็ไม่ต่างกับกิ่งทองใบหยก พวกเขารักและเอ็นดูเหล่าสัตว์เสียยิ่งกว่าอะไรโดยเฉพาะพอลลักซ์

เขาเอ็นดูเจ้าคัพเค้กอย่างดี ทั้งให้ขนม ลูบหัว มอบความรักความอบอุ่นให้ แทบจะอุ้มขึ้นมาโอ๋เอ๋ตามใจเสียยิ่งกว่าอะไร

ใช้เวลาไม่นานก็ได้รับความไว้วางจากจากเจ้านิฟเฟลอร์สำเร็จ! คัพเค้กน้อยยินยอมช่วยหาสมบัติแต่โดยดี

"เจ้าคัพเค้กเก่งมาก! เก่งที่สุด"

+

(อยากมีเสียงออกสาวเฉยๆ 😔🤟)

#HWWW_B2HW
#HWWW_MiniEvent

"โห เสียงโซปราโนอันนี้! จะไม่ให้ร้องเพลงได้ไง"

เสียงของเซลีน สวินตัน ตอนนี้อยู่ในลูกคอของแฟรงกี้แล้ว ก็ไม่พ้นแหกปากร้องเพลงออกมาแบบไม่อาย

เจ้าของเสียงได้แต่กลั้นขำไม่ไหว

แฟรงกี้: "อะแฮ่ม! ถ้าเราอิ่มทางปัญญาแล้ว ไม่ต้องกินข้าวเที่ยงก็ได้" เลียนบทพูดของเซลีนด้วยเสียงเธอ

เซลีน: "..."

( @hwww-celine.bsky.social )

[ #HWWW_B2HW ] #HWWW_MiniEvent

หลังจากพิธีคัดสรรได้จบลง ไม่นานเสียงนกฮูกกระพือปีกก็ดังเข้ามาใกล้พร้อมกล่องพัสดุบรรจุของที่พึ่งซื้อจากตรอกไดแอกอนมาเมื่อกลางวันที่ร่วงลงมาอยู่ตรงหน้า

“แต่เอ๊ะ? นี่ใช่พัสดุของฉันหรอ?”

กล่องนี่ไม่คุ้นตาเอาเสียเลย และเมื่อมองดูรอบข้าง ไม่ได้มีแค่พัสดุของนักเรียนคนเดียวที่มีกล่องบางอย่างเพิ่มเข้ามาแบบนี้คงไม่มีทางเลือกนอกจากต้องเปิดดูข้างในซะแล้ว—

"นายเป็นไอ้เลือดเย็นจากไหนเนี่ย" เขาถลึงตา "ฉันแพ้ของเผ็ด ครั้งสุดท้ายที่ลอง ไม่ใช่แค่ลมออกหูนะ ฉันพ่นไฟออกมาด้วย แล้วจากนั้นฉันก็จะลงไปชักบนพื้น อ้วกออกมา แล้วก็โดนหามเข้าห้องพยาบาล เกือบท้องทะลุ นอนฝันร้ายไปสามคืน นายคิดว่าไงอะ" เขาเล่าถึงพริกถึงขิง

"เพราะงั้น นายกินแทนหน่อยนะฉันเสียดาย จริงๆมันเป็นของดีนะ เอาไว้แกล้-- แฮ่ม! ลองดูนายไม่น่าเป็นอะไร" ขยิบตาให้ไปที

#HWWW_B2HW
#HWWW_MAINEVENT

|รถไฟสายด่วนฮอกวอตส์|

เสียงอื้ออึงของเครื่องจักรรถไฟดังตึงตังเบาๆเข้ามาถึงภายในขบวน

แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังมีคนที่ผล็อยหลับไปหลังจากขนกระเป๋าของตนและเพื่อนขึ้นขบวน

ยังไม่ทันได้เปลี่ยนชุด…

หรือหาอะไรกินใส่ท้อง…

แต่ก็ช่างเถอะ
คนหลับยากอย่างแมกคลิ้นผล็อยหลับไปแบบนี้ก็นับว่าดีต่อเจ้าตัวแล้วล่ะนะ-

(มาเลทไปหน่อยไหมนะ🥹)

bsky.app/profile/hwww...

“ก่อนแม่มดรถเข็นจะมาแว่บเดียว…“ เขาตอบ

”งั้น ไว้เจอกันนะพี่ชาย ปีสุดท้ายแล้ว เรามาสนุกให้เต็มที่ไปเลยนะ!”

เขาพยักหน้าให้ แล้วมุดกลับตู้รถไฟของตนเองไป

“อ้อ ไอ้นั่นแหละ ที่เหมือนๆแมวน่ะ“ พูดปัดๆไป เพราะจริงๆแล้วแฟรงกี้ตาถั่วมาก

“วิ่งเข้าตู้นู่นไปแล้ว”

ไม่รู้ตู้ไหนหรอก ชี้ไปเฉยๆ รอดูว่าอีกฝ่ายจะเชื่อไหม น่าสนุกดี

“เฮ้— ทำฉันรู้สึกสะเทือนใจขึ้นมาเลยเนี่ย” เขาพูดตามจริง “งั้นขอบคุณที่เลี้ยงครับผม”

เขาแบมือขอเงิน เพราะจ่ายส่วนตัวเองไปแล้ว

“ปีนี้ปีสุดท้าย ปีหน้าเหงาแย่ ไม่ได้เห็นเจ้าแมว— จะว่าไป ที่เดินมาถึงนี่คงไม่ใช่แค่มาซื้อขนมหรอกใช่ไหม นายมาหาแมวรึเปล่า?“

เขาเห็นแมวดูคุ้นๆ เดินไปมาอยู่

“จุ๊ๆ” เขาจิ๊ปาก “โดโนวี่ ฉันเคยบอกแล้วเวลากินก็ต้องนั่งเฉยๆไม่ให้จุกตาย“

หนุ่มผมขาวราวหิมะที่เข้ามาทัก คุ้นหน้าคุ้นตาอีกแล้ว เลยเอ่ยตอบทันที

”ปิดเทอมสบายดีนะพี่ชาย เอาขนมไหม?”

แฟรงกี้นึกถึงขวดฟองสบู่ของตัวเอง จริงๆมันขนาดเกือบสองพันลิตรต่อการใช้หนึ่งครั้ง และหนักใช้ได้เพราะเป็นน้ำยาเหนียวๆ

เขายิ้มในใจแบบซ่อนความสนุกกึ่งคิดร้ายเอาไว้ ว่ายายเบียทริซจะชอบนะ อยากรู้จริงๆว่าใช้แล้ว มีคนเข้าไปติดในฟองสบู่ซักกี่คน!

และแน่นอนว่า พอนั่งเปื่อยๆ ก็งีบหลับกันไปเฉยๆ

เมื่อไหร่จะถึงฮอกวอร์ตกันนะ! คิดถึงจะแย่แล้ว!

(จบจ้า ขอบคุณคร้าบ 💕)

“อา เดี๋ยวนะ“ เหมือนนึกขึ้นได้ หันไปหยิบของจากกระเป๋าพก

“เอานี่ฉันให้ พอดีมันเผ็ดเกินไป กินไปฉันตายแน่ นายช่วยตายแทนฉันหน่อยละกัน“ เจ้าตัวยังพูดติดหยอกยิ้มแป้น

แฟรงกี้ยื่นห่อขนมให้ เป็นขนมทอฟฟี่ไฟมังกร มีความเผ็ดร้อน กินแล้วควันจะพุ่งออกจากหูหรือจมูก

“ฉันเอาไปอย่างละห้าเองพ่องูน้อยแซคคารี่~”

หันไปตามเสียงก็รู้ทันทีว่าหนุ่มคนนี้ก็เพื่อนร่วมชั้น และถึงเรียกว่าพ่องูน้อย ก็แค่หยอกเย้าเล่น ก็ดูสิว่าอีกฝ่ายตัวเล็กตัวน้อยรึเปล่า!

“วันนี้พายฟักทองน่ากินมาก ถ้าเผลอกินเยอะ อึนายน่าจะเป็นสีพายฟักทองแน่เลย”

พูดจบก็มีเสียงลอยมาตามลม ’อุบาทว์ชะมัดแฟรงกี้‘ แต่เจ้าตัวไม่สนใจ พูดต่อเหมือนเดิม
(+)

“หมวกบอก ‘ตามใจ’ “ หยักไหล่ไปที

”ฉันปรุงน้ำยาฟองสบู่ น้ำยาฟองสบู่ที่เจ๋งที่สุด มันเข้าไปอยู่ข้างใน เธอจะเหมือนเข้าไปอยู่ในขวด“

ในขณะที่ค่อยๆเล่า เขาก็ดูเหมือนจะรู้สึกดีใจที่ได้พูดเรื่องที่ตัวเองชอบ ยิ้มแป้นตาใส

”ถ้าเธออยากได้ ฉันให้ขวดนึง ขนาดมันใหญ่หน่อย ค่อยเอาให้เธอแล้วกัน“

“ไม่มี บนรถไฟนะเห้ย“

ของใหญ่ไม่ค่อยเอาใส่กระเป๋าพกพา แต่จะใส่ในกระเป๋าที่ร่ายคาถาเก็บของเอาไว้

“ก็เดาว่าเป้าหมาที่เธอเล่นบีเตอร์ก็คงอยากหวดลูกเหล็กไปกระแทกใครซักคน เหมาะสมอยู่”

ถึงเวลารากชะเอมก็ถูกเคี้ยวลงไป

“ตอนเธอถูกหมวกคัดสรรสวม หมวกพูดอะไรกับเธอบ้างไหม?“

เขาเหมือนดวงตากระตุกไปแว่บนึงกับสิ่งที่เธอตอบ แต่ก็เก็บอาการแล้วตอบคำถามต่อ ”ดนตรีกับปรุงยา“

กินขนมอีกชิ้น

”พอดีฉันไม่ค่อยชอบดูควิดดิช เธอเล่นตำแหน่งอะไร เคยขาหักรึยัง?“ เขาถาม เพราะได้ยินบ่อยๆว่าเจ็บกันเยอะ

ราวกับเกมผลัดถามตอบ คนกินหนึ่งคำ อีกคนตอบหนึ่งคำ

“ว้าว ความมั่นใจนั่นก็เจ๋งดีจริงๆแหละ สมแล้ว“

ยกนิ้วโป้งตอบ แต่ก็เปลี่ยนเป็นนิ้วโป้งคว่ำ แต่ก็ทำๆไปงั้น สุดท้ายก็หยิบขนมเข้าปากง่ำ

มองหน้าคนตรงหน้าแล้วรู้สึกประหลาดบ้างเป็นบางจังหวะ

ก็อย่างเวลาที่ยิ้ม ก็ยิ้มแค่ปาก ตาไม่ได้ยิ้มตาม คำถามที่ไม่ได้คำตอบที่อยากได้

จริงๆยายนี่…

“เคยมีอะไรที่ทำให้เธอรู้สึกจริงจังที่จะทำมันมั้งไหม?“

“นี่ถามเล่นๆ พอดีมันน่าเบื่อน่ะ” แล้วก็เคี้ยวขนม นั่งไขว่ห้าง

“เธอปลอบคนได้เก่งมากเชอร์รี่”

เขายิ้มแบบแสร้งๆ แล้วหุบยิ้มหันไปมองนอกหน้าต่าง

“เธอทำอะไรมาช่วงปิดเทอม มีอะไรเจ๋งๆไหม นอกจากแกล้งคนน่ะ“

“เพื่อนก็มี เธอไงเบียทริซเพื่อนรัก”

ไม่รอให้อีกฝ่ายแปะๆมือขอขนม เขาก็ป้อนกบเปเปอร์มิ้นเข้าปากเธอ

“หยิบเลยไม่เห็นต้องขอ ฉันชอบดูคนกินของหวาน” เขาที่ยิ้มแย้ม ก็เอนตัวพิงเบาะ “แต่กินมากๆ จากหวานก็เลียน บางทีอะไรขมๆก็ช่วยได้“

พอพูดถึงความขม ก็นึกถึงรูมเมทอีกแล้ว “รึหมอนั่นมันหลงจริง“

“คนอื่นจะยังไงก็ช่าง ฉันรอนอร์แมนเพื่อนรักอยู่ หมอนั่นหายไปไหนไม่รู้”

ไม่ใช่ว่าหายไปทำอะไรแปลกๆหรอกมั้ง

“เธอเจอเขาอยู่ตรอกไดแอกอนไหม ฉันไม่เจอ เลย หมอนี่หลบหน้าฉันรึเปล่านะ” ทำหน้าคิด

“ยัง นั่งได้อีกสิบคน สนใจไหม?“

กวักมือเรียก แล้วก็ฝุบหายเข้าไปในตู้ ก่อนนั่งลง

”สงสัยปีนี้เด็กเข้าน้อย ที่ว่างเลยเหลือเยอะ“

ไม่ได้สงสัยเลยว่าอาจมีเหตุผลอื่นที่ทำให้ไม่มีใครอยากมานั่งด้วย

“ก็ต้องกินอยู่แล้ว”

รับขนมมาเป็นกอบเป็นกำแล้วโยนเข้าปาก

“เห็นชอบใช้พลังเยอะไปกับการก่อเรื่อง ก็นึกว่าเธอจะชอบของหวาน“

ว่าแล้ว แม่มดรถเข็นก็เดินต่อไป