دل‌میم

حالا من همیشه اینجوریم که امید دارم‌. همیشه‌.

کلاف سردرگم؟! زندگی بنده.

الان فهمیدم دلیل اون درصد‌های بالای و نمره نهایی پایین و قبول نشدن سلسله امتیازاتی هست که نداشتم.
امتیاز همسر، فرزند، سابقه کاری و ...
وا.

بس کن دختر. بس کن.

ولی هنوز هم میگم چی میشد اگه میشد؟!

چک کردم، اینو قبلا هم گفته بودم.
الانم میگم. همیشه هم میگم.

عین آب روی آتیشه امام رضا.

ظرفم رو گذاشتم پیش امام‌رضای عزیزم‌. آه.

انگار آب روی آتیش!
قطعا این نشدن‌ها حکمتش بعد‌ها برام روشن میشه.

طلبید و دارم نمیتونم این درخواست رو.

امیدم قبل از رسیدن به پناه امام‌رضا داره ناامید میشه.

برای تمام حرف‌هایت حرف دارم، اما نه. چه حیف.

می‌تونم مدت‌ها به تصویر شما نگاه کنم و بذارم پروانه‌ها در قلبم پرواز کنن ولی نه! و این غمگینم می‌کنه.

خداوندا بنده نوکرتم.
همین.

حالا اگه امام رضا بطلبه که غلامیش رو بکنم پر‌ شدن ظرف امیدم رو به عنوان جبران ازش طلب می‌کنم.
دفعهٔ قبلی که جبران قشنگی کردن برام❤️

اخرین ته مونده‌های امیدم رو می‌خوام ببرم پیش امام رضا و همونجا همه‌اش رو خرج کنم.
یا این ظرف پر میشه دوباره یا کلا ظرف رو می‌ذارم پیش امام‌رضا مثل دفعه قبل.

این روزها رو یادم بمونه که اگه شد بعداً بهش بخندم و اگه نشد، یاد بگیرم( که اگه یاد بگیرم) هیچی رو برای خودم جدی نکنم.

آه ای قلب عزیزِ دردمندم، آه.

اونا‌ آخه حداقل هم نیستن

حداقل قطر و امارات نه، مثلا بگو سوئد، نروژ

ایرانی نبودن.

دیگه واقعا خدایا این شما و این زندگی بندهٔ حقیر.

چیکار کنم؟!
چیکار می‌تونم بکنم؟!
اصلا چیکار باید بکنم؟!

نه واقعا

ولی چرا نمی‌کنی قربونت برم؟!

برای خدا کاری نداره.

نمی‌دونم.

وضعیت عجیبیه‌.

کاش حداقل عشق وجود داشت. اینجوری راحت‌تر می‌شود تحمل کرد.

حتی دیگه گله کردن از خدا هم جواب نمیده‌. معلوم نیست تاوان کدوم گناه یا اشتباهه.
پوف.