Aeri ꕤあえり 《1-C》

เธอเกยคางบนโต๊ะพลางเลื่อนหนังสือออกห่างตัวนิดหน่อย แต่พอคนตรงหน้าเสนอติวให้ ก็เด้งตัวขึ้นนั่งตรงทันที

ดวงตาเริ่มมีความหวังมองไปยังคนตรงข้าม เพราะเพื่อนเธอคนนี้เรียนเก่งมากเลยยังไงล่ะ!

พยักหน้าหงิกๆ พร้อมเปิดหนังสือภาษาอังกฤษที่อ่านค้างไว้แล้วเอียงให้อีกฝ่ายดู

“อันนี้น่ะ ฉันไม่เข้าใจการใช้ไวยากรณ์ตัวนี้เลย“

นิ้วก็จิ้มๆ ตัวอย่างประโยค เผื่ออีกคนจะช่วยอธิบายให้ได้

อาเอริตั้งใจฟังทุกคำที่อีกฝ่ายแนะนำมา เธอมีปากกาไฮไลท์อยู่สองสามสี ก็ค้นๆหยิบมันออกมาทันที แล้วค่อยๆ ลากตามข้อมูลที่เพื่อนสาวบอก

“ชื่อคน…ปี…“ ลากชึ้บๆ
”แบบนี้ถูกไหม!?”
“พอมีสีแล้วน่าอ่านขึ้นจริงๆด้วย”

หันไปมองอีกคนด้วยตาเป็นประกายอย่างตื่นเต้น

“ถ้าวิธีนี้ได้ผล ฉันจะไปซื้อมาอีกหลายๆสีล่ะ!“

เด็กสาวถอนหายใจด้วยความโล่งอกที่อีกฝ่ายไม่เป็นไร

“ดีนะคะที่เลือดไม่ออก ฉันก็กัดลิ้นตัวเองบ่อยตอนกินขนมที่อร่อยน่ะค่ะ”

เข้าใจความรู้สึกนั้นเป็นอย่างดี แต่ประโยคเมื่อกี้ฟังแล้วเธอจะดูเป็นคนตะกละไหมนะ…

“ดังนั้น คุณมีฉันที่ซุ่มซ่ามเป็นเพื่อนนะคะ”
เธอหัวเราะให้คนข้างๆ เช่นกัน

“อ้ะ! ลืมไปเลย ฉันชื่อคาซึยะ อาเอริค่ะ!”

“อยู่มอปลายปีหนึ่งโรงเรียนคูเมอิ”

กล่าวจบจึงโค้งให้เล็กน้อย

(ได้เลยค่ะ! ✨)

เสียงทักทายทำให้เธอสะดุ้งเบาๆ ก่อนลดหนังสือลงอย่างรวดเร็ว พอเห็นว่าเป็นใคร…สายตาที่ท้อแท้กับชีวิตถูกส่งไปให้คนที่ถาม

“เคียวโกะจัง” ( •̛̣̣꒶̯•̛̣̣ )

“ฉันอ่านวิชาสังคมค่ะ”

“เนื้อหาเยอะมากเลย”

เอ่ยจบก็หันกลับมามองหนังสือในมือด้วยสีหน้าแบบเดิม

“เคียวโกะจังมีเทคนิคการจำมั้ย”

#KMI_เปิดโรล #KMI_KimatsuShiken

พอใกล้จะสอบจริงๆ อาเอริมองหามุมเงียบๆ เพื่อหยิบหนังสือมาอ่านอีกครั้ง

ไม่ชอบ ไม่ชอบเลย การอ่านหนังสือไม่ใช่เรื่องที่เธอทำได้ดี คิ้วเรียวขมวดเข้าหากัน

“อ่า— ตรงนี้มันคืออะไรกันนะ“

เสียงใสบ่นอยู่คนเดียว แต่คงดังขึ้นมามากพอที่คนเดินผ่านจะได้ยิน

“ฮือ ทำไมถึงไม่ซึมเข้ามาเองน้า—”

พูดจบก็ยกหนังสือขึ้นปิดหน้าอย่างท้อแท้

(แว๊บมา+สั้นๆได้นะคะ)

เธอเคลื่อนตัวไปนั่งลงตรงข้ามอีกฝ่ายหลังจากได้รับคำอนุญาตพร้อมวางหนังสือที่หอบมา

ส่วนคำถามนั่น

“ใกล้แล้วล่ะ แต่อันที่อ่านผ่านๆมา ก็จะลืมแล้วเนี่ยสิ”

ปากเล็กขยับบ่นอุบอิบ เรื่องการเรียนเธอไม่ค่อยถนัดเท่าไรนัก

”ยูเซย์อ่านครบหมดแล้วใช่ไหมนะ?“

เธอที่กำลังเคลิ้มไปกับเสียงร้องเพลงก็หยุดชะงักแล้วลืมตาในทันที

หันขวับมาหาอีกคนอย่างรวดเร็ว

“เป็น-เป็นอะไรมากมั้ยคะ!!?”

อาเอริรุดเข้าไปใกล้หญิงสาวด้วยสีหน้ากังวล

“มีแผลหรือเปล่าคะ เลือดออกมั้ย”

ถามรัวอย่างเป็นห่วง

( ( •̀∀•́ )✧)

เธอหอบหนังสือที่อ่านแล้วอ่านอีกแต่อ่านไม่จบสักที กับแบบฝึกที่พี่ให้มา… เข้ามามองซ้ายขวาหาที่นั่ง

เห็นคนคุ้นหน้าอยู่ไม่ไกล ก็เลยก้าวช้าๆ ไปยืนอยู่ตรงข้าม

“ขอนั่งด้วยได้ไหมคะ”

เสียงใสเอ่ยยิ้มๆ แถมรูปประโยคที่คนฟังคงรู้ว่าเธอแกล้งอยู่แน่นอน

“อื้อ! รบกวนด้วยนะ!”

หลังจากกล่าวตกลง เธอระบายยิ้มออกมาด้วยความดีใจ สองมือขยับไปเกาะรั้วไม่ใกล้ไม่ไกลอีกฝ่ายมากนัก

เสียงใสขับร้องลอยตามสายลม อาเอริหลับตาลงฟังอย่างตั้งใจ ไร้ถ้อยคำเอ่ยขัดทำนอง

ให้เธอฟังแบบนี้ทั้งวันยังได้เลย

(*˙˘˙)♡

“ดีสิคะ”

อาเอริพยักหน้าหงิกๆ พร้อมดวงตาเป็นประกายเล็กๆ

“ไม่อยากแอบฟังน่ะค่ะ ถ้าเขิน ให้ฉันหลับตาดีไหมคะ!!?”

รู้สึกสนใจจนอยากฟังใกล้ๆ ดังนั้นถ้าได้ฟังต่อหน้าเลยก็คงจะดี

“อื้อ ชอบค่ะ…” ทั้งเสียงเพลงและการร้องเพลง ชอบ…มากเลยด้วย

“อ่ะ! หรือถ้าไม่สบายใจ ไม่เป็นไรนะคะ ฉันไม่อยากรบเร้ามากเกินไป” ˵ˊᯅˋ˵

รีบโบกมือไปมาอย่างเกรงใจ

(ขอมาบวกนะคะ! ✨)

เสียงหวานใสลอยมากระทบหูของเธอ มีหรือที่คนชอบร้องเพลงอย่างอาเอริจะไม่มองอย่างสนอกสนใจ

กระทั่งเด็กสาวคนนั้นหันมาทักทาย

”ไม่ ไม่เป็นไรเลยค่ะ“

เธอก้มหน้า มือสองข้างกุมเกลี่ยนิ้วโป้งตัวเองยุกยิกเบาๆ

”ร้อง…ต่อได้นะคะ“

”ฉันรู้สึกว่ามันวิเศษมากเลยค่ะ เสียงของคุณ“

“ความสงสัยของคุณระ..แรงกล้ามากเลยค่ะ แต่ไม่มีแล้วจริงๆนะ ข้างบนนั่นน่ะค่ะ”

ไม่กล้าเงยมองเอง

เธอตอบกลับไปทั้งที่ยังสั่นไม่หาย แต่อีกฝ่ายนี่สิ ขนาดบอกว่ากลัวยังตื่นเต้นได้ขนาดนั้น อยากได้เคล็ดลับบ้างเลย! ˵ˊᯅˋ˵

“แต่ฉัน-ฉันรบกวนหน่อยได้ไหมคะ“

มือเรียวยื่นออกไป ดึงเธอลุกขึ้นที ฮือ

”ปกติคุณเจอเรื่องแบบนี้บ้างรึเปล่าคะ“

'ไม่ระวังตัวเลยนะยัยบ๊อง ไม่เจ็บตัวก็ดีแล้ว'

(cms. dujdao)

(แง เค้ามาแล้วค่ะ ขอโทษที่ช้า😭)

คำถามรัวที่พุ่งเข้าหาเธอไม่หยุด สติก็ยังกลับมาไม่ครบ ทำได้แค่ชี้ๆไปบนเพดานก็เท่านั้น

“แบบ แบบว่า เต็มไปหมดเลยค่ะ ฮือ”

ดูท่าอีกคนจะชอบเรื่องแบบนี้เหรอ ไม่เคยเห็นใครกระตือรือร้นอย่างนี้มาก่อน

“ม..ไม่กลัวเหรอคะ”

ถามโดยยังนั่งจุ้มปุ๊กอยู่บนพื้น

“เตรียมมาเยอะเลยสินะคะเนี่ย”

ใจดีจริงๆด้วยน้า~

“ฉันทำคุกกี้มานิดเดียว กลัวแจกไม่หมดน่ะค่ะ”

แถมกล้าแจกไหมก็อีกเรื่อง

“งั้น.. ฉันคงขอตัวก่อน ไว้เจอกันในโรงเรียนนะคะรุ่นพี่”

เธอยิ้มให้พร้อมโบกมือไปมา

(มาเลยคับ!✨)

เสียงเรียกที่ฟังไม่ค่อยชัดเพราะมัวแต่ตื่นตระหนก แต่พอเริ่มตั้งสติได้ ก็รีบคว้ามืออีกคนที่แตะไหล่ไว้ราวกับที่ยึดเหนี่ยวจิตใจ

“คือ… คือ เมื่อกี้ฉันเห็น”

“เห็นสิ่งแปลกประหลาดน่ะค่ะ”

ไม่รู้จะอธิบายยังไงดี ในขณะเดียวกันก็พยายามคุมไม่ให้เสียงสั่น

“ช่วยอยู่กับฉันก่อนได้ไหมคะ”
( ;ᯅ; )

เอ่ยขอความช่วยเหลือจากหญิงสาวที่ไม่คุ้นหน้าเลย เป็นรุ่นพี่หรือเปล่านะ..?

“ไว้เจอกันนะคะ”

เธอเองก็ตอบรับไปซะอย่างนั้น แถมค้อมหัวให้เล็กน้อย

ถ้าเจอกันรอบหน้าอาจจะถามด้วยว่าชอบขนมนั่นหรือเปล่า

บอกลาจากอีกฝ่ายเสร็จ ก็เดินไปจ่ายเงินอย่างอารมณ์ดี พร้อมกลับบ้าน!

٩(*•͈ ꇴ •͈*)و

(ฝั่งนี้ปิดโรลค่า ขอบคุณค้าบรุ่นพี่!!)

เธอมองอีกฝ่ายแล้วหัวเราะตาม ดูเป็นหนุ่มรุ่นพี่ที่อารมณ์ดีมากเลยนี่นา

คิดในแง่ดีสุดๆ

“คิดว่าคงไปเดินนิดหน่อยก็พอค่ะ เดี๋ยวคงมีแนะนำโรงเรียนอีกที”

“แล้วขนมรุ่นพี่เหลืออีกเยอะไหมคะ?”

ถ้าเหลือเยอะก็คงต้องยืนแจกอีกสักพักเลยสิเนี่ย

#KMI_TsunagiNoYoru

ระหว่างทางที่เธอกำลังเดินกลับห้อง จู่ๆบางสิ่งบางอย่างบนเพดานก็ดึงดูดสายตาเธอ

ดวงตากลมเงยมองเพียงชั่วขณะ ก่อนนิ่งค้างเหมือนคนสติหลุด

…น…หน้าคนเต็มไปหมด

!!!! (;´༎ຶД༎ຶ`)

ตกใจจนตัวแข็งทื่อ สองขาที่อยากก้าวต่อก็สั่นจนทรุดลง

“ขา ขาฉัน ล… ลุกที ลุกสิ !” ( ;ᯅ; )

(แวะมา+สั้นๆได้นะคะ ฮือ นั่งจุ่มพื้นนนน)

(ละ..ลืมตอบอันนี้🥹🙏🏻)

“ตัดสินใจถูกแล้วค่ะ! จะได้เป็นพี่ชายที่น่ารักนะ”

ชูนิ้วโป้งยอดเยี่ยมให้หนึ่งที!

“เพราะคุณเองก็ไม่ชอบที่โดนแย่งขอบที่ชอบใช่ไหมคะ?“

ไม่น่าจะมีใครชอบหรอกมั้ง…

”เดี๋ยวฉันอาจจะไปจ่ายเงินแล้วค่ะ ยังไงก็ขอบคุณมากๆ เลยนะคะที่ช่วยหยิบขนมให้“

ไม่รู้ว่าจะได้เจอกันอีกไหม แต่ถ้าอยู่เมืองนี้คงจะได้เดินสวนกันอีก

“อ…เอ๋!? เปล่านะคะ!”

เธอรีบโบกมือปฏิเสธไปมา แค่พูดตามอีกฝ่ายเท่านั้นเอง

“อย่างชิออนซังต้องเป็นหนุ่มหล่อสักคนมาจีบสิ!“ (੭ ˃̶̀ロ˂̶́)੭⁾

แต่พอได้ยินคำว่าได้ ก็ดีใจจนออกนอกหน้า

”งั้นฉันขอแลกคอนแทคไว้ได้ไหมคะ?“

ส่วนคำถามนั้น…

“กำลังรอพี่ชายน่ะค่ะ เห็นเขาแวะไปชมรมก่อน เสร็จแล้วจะส่งข้อความมาบอกอีกที”

ไม่รู้เลยว่ารุ่นพี่กำลังพิจารณารสชาติหรือแกล้งเธอกันแน่ หลังจากลุ้นจนตาไม่กระพริบก็ได้คำตอบ

“จริงเหรอคะ!”

อีกคนบอกว่าอร่อย ก็ดีใจจนยิ้มกว้าง

“เรื่องชื่อก็..ไม่ขนาดนั้นหรอกค่ะ แต่ขอบคุณนะคะ“

”ฉันคิดมาสักพักแล้วว่ารุ่นพี่ใจดี“

พึ่งพาได้แน่ๆ!

คิดเองเออเองในใจคนเดียวไปซะแล้ว

“เคย์ริว… เซมไป“

”อื้อ! ถ้ารุ่นพี่อนุญาต งั้นเรียกฉันอาเอริได้เหมือนกันค่ะ”

จู่ๆ ก็เหมือนจะคุยกันได้ลื่นไหลแบบงงๆ

พออีกฝ่ายงับคุกกี้เข้าไป สีหน้าเธอก็ลุ้นตามเป็นอย่างมาก… แบบมากที่สุด

“เป็นไงคะ!“

”อร่อยไหม“

ดวงตาวาววับคาดหวังคำตอบ

“ดีใจที่ชอบนะคะ“ 🌸

พอได้ยินว่าเดท เลยนึกทวนคำพูดเมื่อกี้อีกที ก็ตาโตรีบตอบ

”อ่า เอ่อ เอ่อ คือ มันฟังดูเป็นแบบนั้นเหรอคะ“

”แค่อยากชวนไปเที่ยวด้วยกันค่ะ“

”แต่ถ้าชิออนซังคิดว่าเป็นเดท…”

“งั้นไปเดทกันไหมคะ?”

ดวงตาสบกลับประกายเช่นกัน ริมฝีปากยกยิ้มอย่างเป็นธรรมชาติ

เห็นอีกคนยิ้มกว้างแบบนั้นแล้ว ก็คิดว่าคงไม่ได้รู้สึกแย่ที่ขึ้นมาเป็นพี่ปีสอง

“แบบนี้ฉันต้องเรียกนัตสึกิริเซมไปสิคะ“

เธอเองก็ส่งยิ้มจนตาหยี แม้ความจริงแล้วอาจจะอายุเท่ากันก็เป็นได้

”ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ“

”ฉันยังไม่ค่อยเจอใครเท่าไหร่ ยังไงก็ฝากตัวด้วยนะคะ“

ว่าแล้วก็โค้งอีกที

”คุกกี้อันนั้นรีวิวให้หน่อยได้ไหมคะ“

”เพิ่งทำครั้งแรกเลย“

ที่ไม่มีพี่มาช่วย

อาเอริพยักหน้าให้ พลางถอนหายใจเบาๆ

“ขอโทษที่พี่เสียมารยาทด้วยนะคะ เขาน่าจะรีบจริงๆ”

แต่ไม่แนะนำตัวกลับได้ยังไงกัน ╭( ·ㅂ·)و

“ว่าแต่นัตสึกิริซังอยู่ปีไหนเหรอคะ?”

ถ้าให้เดาคงปีสองหรือสามไหมนะ ดูคุ้นเคยกับโรงเรียนอยู่ไม่น้อยเลย

เธอพยักหน้าตอบหลายครั้งเชียวล่ะ

「シオンさん、可愛い〜✿」

“เหมาะมากจริงด้วย”

พอเห็นคนแต่งตัวน่ารักก็ใจฟูขึ้นมา

“ถ้ามีโอกาสได้ไปช็อปปิ้งด้วยกันน่าจะดีนะคะ”

(อย่าบล็อคกันเลยนะคะ 🥺🥺 เราตัวแค่นิจะทำอะไรได้)

แอบเกร็งตัวเล็กน้อยพออีกฝ่ายพิงมาหา

“อื้อ ใช่ค่ะ ถ้าไม่รังเกียจล่ะก็… ฉันมัดให้ได้ค่ะ”

ดวงตากลมเป็นประกาย ความรู้สึกดีใจนั้นแสดงออกมาอย่างชัดเจนผ่านรอยยิ้มกว้างกว้าง

”ชิออนซังหันหลังนิดนึงนะ!“

เธอจัดแจงหยิบยางรัดผมค่อยๆ ผูกเข้ากับผมข้างหนึ่ง แม้จะมีริบบิ้นของเจ้าตัวอยู่ แต่ยังไงก็ดูน่ารักอยู่ดี

“ได้ไหมนะ…”

ลังเลซะแล้วว่าอีกคนจะชอบไหม

(ตอนแรกก็ไม่คิด แต่ตอนนี้เริ่มลังเลแล้วค่ะ☺️)