Beletrystyka

Jedyne dobro tej książki, to przedstawienie filozofii gromadzenia narracji w postaci filtrów przez które oceniamy rzeczywistość, reszta to festiwal generalizacji i uproszczeń, które pozycjonują tę książkę i następne dwie z tego cyklu, jako beletrystykę, nie zaś literaturę faktu

Cały Świat Dysku to kwintesencja tego czego szukam w beletrystyce, oko z rozdzielczością mikroskopu i ostry jak żyletka komentarz społeczny napisany pięknym koalangiem z tą różnicą względem Paradyzji, że tu komputer centralny to czytelnik, błąd konfirmacji to "prawa fizyki", a dysonans ruch oporu.

Ale, że z wiedźmina Netflix zrobił Xene to trochę smutno

Klasyka XX-wiecznej literatury. Choć z dzisiejszej perspektywy neurobiologicznie trąci myszką, „Kwiaty dla Algernona” pozostają przejmującą analizą granic poznania i empatii. Eksperyment na mózgu staje się tu wiwisekcją duszy i to czyni tę książkę nieśmiertelną.

Wdg badań PIAAC 40% Polaków nie rozumie metafor,a tylko 2,5% potrafi głęboko analizować tekst
W Paradyzji Zajdla rzeczywistość kontrolował centralny komputer
Dziś robią to nasze mózgi, automatyzując interpretację, zanim zdążymy pomyśleć.
Świadomość tego błędu to pierwszy krok do wolności poznawczej.

Mrówki i dinozaury Liu Cixina to maestria Zajdlowskiego koalangu

Paradyzja to duszna antyutopia o świecie bez krat, w którym kontrola przenika język i myśli. Zamiast przymusu, pozorna wolność. Zajdel pokazuje, jak społeczeństwo samo staje się strażnikiem własnego więzienia. Przerażająco aktualna, precyzyjna jak skalpel. Krytyka PRL to tylko ułamek jej treści.

Vonnegut w Kociej kołysce pokazuje świat jako zabawę w udawanie sensu, plątaninę sznurków, które nic nie znaczą, choć każdy wierzy, że znaczą wszystko. To gorzka, absolutnie doskonała satyra naszej rzeczywistości: absurd, religia, nauka i władza w jednym groteskowym teatrze. Mój numer 1. #książka

Ultima to powieść ambitna, pełna wielkich pytań o czas, kosmos i alternatywne historie. Momentami zachwyca rozmachem i pomysłami, ale niełatwo się przez nią brnie. Fabuła jest powolna, a bohaterowie służą raczej ideom niż emocjom. Mnie bardziej znużyła niż wciągnęła. #scifi #beletrystyka

Wyborny trup to dystopia, w której człowiek staje się mięsem, dosłownie. Bazterrica wbija nam w gardło lustro, czy naprawdę jesteśmy tak daleko od tego, skoro i tak żremy świat do kości? Proza obrzydliwa i fascynująca jednocześnie. #beletrystyka #dystopia

Co by było, gdyby Islandia z dnia na dzień została sama, bez świata dookoła? Wyspa to mocna, klaustrofobiczna wizja izolacji, gdzie raj szybko zmienia się w pułapkę. Czyta się jednak dość mozolnie.

Głuchowski nie pudruje rzeczywistości. Opowieści o ojczyźnie to gęste, duszne narracje o kraju, w którym patriotyzm częściej przygniata niż unosi. Ciężki klimat, ale celnie i bezlitośnie.