Runa

ถึงทุกอย่างจะวุ่นวายสุดๆ จนรูนาต้องปาดเหงื่อ

แต่ก็รู้สึกสนุกดีที่ได้ซักผ้าด้วยกันทั้ง 3 คน

แม้ผลลัพท์ที่ได้จะไม่เป็นตามที่หวังก็ตาม...

(เย่! ขอบคุณที่มาโรลกับคุนเมดนะคะ🥹🙏✨💕)

(ยินดีค่ะๆ🥹🙏✨💕)

...รู้สึกแปลกๆ แต่แบบนี้ก็ดีแหละ...มั้ง?...รูนานึกในใจ ก่อนจะยิ้มกว้าง

“เยี่ยมเลยค่ะ! ไปกัน 3 คน! ไปกันเลย! นักเรียนเรแกน! โรเชตต้า!”

เธอพูดออกมาราวกับเป็นสัญญาณ ว่าพวกเราออกไปจากห้องในตอนนี้ด้วยกันเถอะ!

หวังว่าหลังจากนี้พอช่วยกันซักผ้าแล้ว ฝาแฝดคู่นี้น่าจะได้คุยสนิทมากขึ้นนะ!

(//แอบแว๊บมาแปะก้อนทาเลียสค่ะ--😳💦)

“...ตายจริง“ ฟังเรื่องราวจากปากของเรแกนแล้วก็ได้แต่อุทานเบาๆ

...ถ้าเป็นแบบนั้นคงปล่อยให้เป็นตามนี้ไม่ได้หรอก...

พอนึกอย่างนั้น เธอเลยชิงจับมือโรเชตต้าไว้ ก่อนจะพูดออกมา

“ข้าคิดว่า...เราไปกัน 3 คนเลยดีกว่าค่ะ!!”

“คะ...???” เธอหันมามองโรเชตต้าด้วยความสับสน ก่อนจะมองไปที่ฝาแฝดของเธอ

...มีบางอย่างแปลกๆนะ...ความผิดอะไรกัน...

“เออ...นักเรียน...เกิดอะไรขึ้นเหรอคะ“ เธอถามฝาแฝดของโรเชตต้า

“...ค่ะ ขอบคุณนะคะ” ก่อนจะนึกอะไรออก เธอก็กล่าวขอบคุณกับอีกฝ่าย

ถึงจะดีใจที่ผ้ามาอยู่นี่ แต่พอมองเจ้าผ้าปูที่ไม่ขาวอีกต่อไปแล้ว...ก็ทำให้รู้สึกหมองในใจอย่างบอกไม่ถูก

เธอนิ่งไปพักนึงระหว่างที่ฝาแฝดคู่นี้พูดคุยกัน จนได้ยินประโยคช่วงท้าย...

“นะ...นักเรียน! ไม่เป็นไรนะคะ! เดี๋ยวฉันเอาไปซักใหม่ได้ค่ะ!“ เธอรีบพูดอย่างร้อนรน โดยไม่ทันได้ยินประโยคที่ว่าเธอโดนแกล้งด้วยซ้ำ...

“อืม...จะดีกว่ายังไงก็เถอะค่ะ แต่ผ้านั่นน่ะ--“ รูนากำลังจะพูดประโยคถัดไป แต่ไม่ทันไรก็สะดุด เพราะมีคนเข้ามาใหม่พร้อมกับผ้าปูเจ้าปัญหานั่น

“...อ่ะ...“

เธอมองคนมาใหม่ ชะงักตามกัน...

ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรเลย ในหัวก็คิดอยู่...จะเริ่มทักอะไรก่อน ระหว่างทักคนหน้าเหมือนโรเซตต้ากับผ้าปูที่ห่อตัวอีกฝ่ายอยู่นั้น...

(โอ้ย น้องก้อนผ้าขาวเป็นน่ารักกก😭✨💦ขอบคุณที่วาดคุนเมดนะคะ!🥹🙏✨💕)

เจ้าซินเดอกับชีวิตประจำวันของผู้คน

“รูนาค่ะ เรียกข้าว่ารูนาเถอะ“ เธอตอบด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะกระชับผ้าปูขาวในมือ เตรียมตัวจะไปทำงานของเมดต่อ

“เอาล่ะ! เดี๋ยวข้าขอตัวไปทำงานต่อแล้ว เจ้าผ้านี่พาข้ามาซะไกลเลย“

”ขอบคุณสำหรับผ้าอีกครั้งนะคะ ทาเลียส“ เธอโน้มตัวเล็กน้อยเพื่อบอกลา แล้วหันตัวไปตามทางที่เธอจากมา...

(ขอบคุณสำหรับโรลและบริการทาเลียสเซอร์วิสนะคะ--🥹🙏✨)

“ค่ะ รบกวนด้วยนะคะ--หว่า--” เสียงขาดช่วงเล็กน้อยพร้อมจับไม้แน่นขึ้นตอนไม้กวาดบินออกจากบริเวณหอพักชาย

...โรงเรียนจากข้างบนเป็นอย่างนี้นี่เอง...ถ้ามีเวทมนตร์ก็บินตอนไหนก็ได้สินะ...อยากเห็นมาเบลขี่ไม้กวาดแบบนี้จัง...รูนานึกถึงใครบางคนอยู่เงียบๆ จนอีกฝ่าย พาเธอมาส่ง...? (อย่างน้อย)ก็ถึงพื้นในหอพักหญิงล่ะนะ

“สนุกก็ดีแล้วล่ะ ขอบคุณที่พาบินรอบโรงเรียนนะคะ“ รูนายิ้มให้อีกฝ่าย

(ขอบคุณเช่นกันนะคะฟฟฟ🥹🙏✨💕)

รูนาหัวเราะเบาๆ

...เป็นนักเรียนที่ร่าเริงดีจังนะ...เธอคิดในใจ

“อื้ม! ไว้คราวหน้าถ้าเกิดอะไรขึ้น จะขอรบกวนอีกนะคะ ขอบคุณมากเลยค่ะนักเรียน“ หญิงสาวยิ้มพลางยื่นมือไปจะขอรับผ้าปูคืน

“จะเป็นอย่างงั้นได้ไงล่ะคะ ไม่สนใจหรอกค่ะ“ รูนาตอบไปตามตรง

แล้วมองภาพหอพักชายตามการบินของไม้กวาด

ก่อนจะหันไปมองตามเสียงโวยวายที่ไม่ได้ศัพท์นั่น

“หว่า~โรเซตต้าคะ รีบออกจากตรงนี้กันเถอะค่ะ”

(โอ้ ก๊อด มู้ดภาพมันดี มันน่ารักมากเลยค่ะ 😭🙏✨💕)

“...” รูนามองภาพเหตุการณ์ตรงหน้าด้วยความประหลาดใจ

ก่อนจะมองนักเรียนสลับกับผ้าปูในมือเขา...ก่อนจะมองไปที่นักเรียนอีกครั้ง

...ทุกอย่างไว...ไปหมดเลย...นี่มันอะไรกัน...เธอคิดอย่างนั้น และนิ่งไปสักพัก ก่อนที่ใบหน้าเรียบเฉยจะเปลี่ยนไปเป็นรอยยิ้มกว้างและสายตาที่มองอย่างชื่นชม

“สะ...สุดยอดมากเลยค่ะ นักเรียน!!!”

“1 2 3 ครบ~” พอได้เหรียญแล้วเหมือนยิ่งดี๊ด๊าเข้าไปใหญ่ เด็กหนุ่มไม่รอช้ารีบขี่ไม้กวาดพุ่งขึ้นไปบนฟ้า

ฟิ้วว— แล้วจับ หมับ!

ผ้าสีขาวถูกคว้าเอาไว้อย่างทันท่วงที เมื่อเก็บได้แล้วจึงเลี้ยวไม้กวาดลงไปหาคุณเมดด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม กางผ้าปูสีขาวให้ดูด้วยว่าไร้รอยขีดข่วน!

“ท๊าด๊าา~ เอาผ้ามาส่งคืนครับ ขอบคุณคุณเมดคนสวยที่ใช้บริการ ~ “

“...คะ...?“ รูนาถึงกับนิ่งไปโดยลืมเรื่องผ้าที่ลอยอยู่

...เอ...ค่าช่วยเหลือเหรอ...เอ การที่คนเราจะช่วยเหลือกันนี่ต้องคิดเงินด้วยงั้นเหรอ ไม่สิ นักเรียนก็ต้องลงแรงเพื่อช่วยเรานี่นะ และก็ไม่ใช่ว่าไม่มีเงินให้หรอกนะ แต่แบบว่า...เอ...มัน...อืม...

ความคิดตีกันในหัวสุดๆ อ๊ะ ผ้า!! ยังไงก็ต้องรีบไปเอาผ้า!

“ค่ะ! นี่ค่ะ เหรียญทองแดง 3 เหรียญ!” พอนึกได้ รูนาก็รีบหยิบเหรียญออกมาทันที!

”ถ้างั้น ก็เรียกข้าว่ารูนาด้วยนะคะ โรเซตต้า“ เธอตอบกลับด้วยรอยยิ้ม แม้อีกฝ่ายอาจไม่ได้หันมามอง จากนั้นก็มองวิวโดยรอบต่อไปตามแต่นักเรียนจะนำพา จนได้ยินคำถามที่ทำให้ตกใจอีกครั้ง

“เดี๋ยวเถอะ...ไปหอพักชายไม่...“ กำลังจะบอกว่าไม่ได้ แต่พอมานึกดีๆแล้ว...

”...ไม่สิ ถ้าแค่อยู่รอบนอกตึก ก็น่าจะพอได้อยู่...มั้งนะคะ”

“ฮึ่ม...” อยากจะเถียงบอกให้ลงพื้นหรืออะไรสักอย่าง...แต่พอเห็นท่าทางสนุกสนานของนักเรียนแล้วดันพูดไม่ออกซะงั้น

...งั้นช่างมันเถอะ...รูนาคิดและปล่อยวาง ยังไงซะ การมองบรรยากาศโดยรอบข้างบนนี้ก็ถือเป็นการเปิดประสบการณ์ใหม่ที่ดีสำหรับคนไร้เวทอย่างเธอ

(คุนเมดบอกสนุกจะตาย...จะตายแล้วเหลือแค่สนุก--//ล้อเล่ง แว่บมาแปะเส้งสเก็ตช์มู้ดบินปิ๊วๆคับ 🥹✨)

(ขอบคุณอีกทีค่ะะ🥹✨💕 น๊อนซินเดอก็น่ารักกก ไว้รอบหน้าคุนเมดจะพกเอาขนมมาหั้ยนะคะ--😂//ว่าแล๊วก็ชิงแปะ FA ก้อนน้อนซินค่ะ!)

ประจวบเหมาะกับผ้าที่เปลี่ยนทิศอีกครั้ง มันปลิวย้อนกลับมายังทางเดิม แต่ก็ยังสูงเกินกว่าที่รูนาจะเอื้อมถึงอยู่ดี...ทั้งผ้าและเธอจึงย้อนมาเรื่อยๆ จนได้มาเจออีกฝ่าย

“อ๊ะ นักเรียน! พอดีเลยค่ะ“

”ช่วยจับผ้าปูที่ลอยอยู่นั่นที!!“ เธอพูดพลางชี้เจ้าผ้าปูที่เริ่มลอยขึ้นสูงอีกแล้ว

รูนาหัวเราะอย่างเอ็นดูโดยที่ไม่ว่าอะไร
ก็วิ่งไล่จับผ้าซะขนาดนั้น จะโดนเข้าใจแบบนั้นก็ไม่แปลกหรอก

“อื้ม ใช่ ต้องไปแล้วล่ะ“

”ไว้เจอกันใหม่ค่ะ ซินเดอ” เธอยิ้มพลางยกมือข้างนึงขึ้นเล็กน้อยเพื่อโบกมือลาตอบ ก่อนจะหันหลังไปและค่อยๆวิ่งตามทางที่จากมา...

(ขอบคุณที่มาโรลกันนะคะ 🥹✨)

(โถ่เจ้าผ้าปู//ผ้าปูsaidทำไมมาบินตงนี้--)

“คะ! อะไรนะคะ!?!!“ รูนาตาโตตกใจกับประโยคที่นักเรียนพูดออกมา...มันไม่เหมือนที่คุยกันไว้นี่!!

เธออยากจะพูดอะไรสักอย่าง...แต่พอจะพูดพลางยกมือ ก็รู้สึกได้ถึงการเสียการทรงตัว เลยเลือกที่จะจับไม้ให้แน่น

จะลงตอนนี้ก็ดิ่งพสุธา ในเมื่อทำอะไรไม่ได้ ก็มีแต่ต้องนั่งดีๆบนไม้กวาดนั่นแหละ

”หากข้าโดนหาว่าอู้งานล่ะก็ ข้าจะโทษนักเรียนก่อนเลยค่ะ“

ยูริดิซี | Eurydice
คุณเมด | 22 | 172cm

“คุยอะไรกันน่าสนุกเชียว”
“ขอดิฉันฟังด้วยคนสิคะ?“

#MGR_Commu

doc: docs.google.com/document/d/1...

"ค่ะ!“ เธอตอบรับก่อนไม้กวาดจะบินขึ้น

รูนามองไปยังพื้นล่างที่ค่อยๆห่างไปเรื่อยๆ

...หวา...สูงจัง... นึกแล้วก็เผลอจับไม้กวาดแน่น ก่อนจะหันหน้าไปทางเจ้าผ้าปู

...ใกล้แล้ว...อืม เวทมนตร์นี่มันสะดวกแบบนี้นี่เอง...จะจับผ้าได้ล่ะ!...

รูนายิ้มกว้าง ก่อนจะตั้งท่าจับ-- แต่กลายเป็นว่าตัวพวกเขาดันเลยเป้าหมายซะได้

“หว่าาาา นักเรียนคะ! เลยค่ะ พวกเราบินเลยผ้าไปแล้วค่ะ!”

“...” รูนาทำตาปริบๆ มองไม้กวาดสลับกับเจ้าของ

...นี่มัน...โอกาสที่จะบินได้โดยไม่ใช้เวทมนตร์หรือนี่...

...แต่จะไม่เป็นไรเหรอ...ไม่สิ ต้องไม่เป็นไร! มีแค่ทางนี้ที่จะจับเจ้าผ้าปูนั่นได้นี่นะ...อื้ม!...

เธอคิดแล้วก็พยักหน้าตกลง

“งั้นก็ รบกวนด้วยค่ะ!”

พูดจบก็ค่อยๆเข้าไปนั่งคร่อมไม้กวาดตรงข้างหลังคนควบคุมอย่างระมัดระวัง

“อยากบินนะ“

“แต่ข้าใช้เวทมนตร์ไม่ได้ บินไม่ได้หรอกค่ะ” รูนาพูดไปก่อนจะนึกอะไรบางอย่างและชะลอหยุดวิ่ง หันไปทางนักเรียน...

”นักเรียนจะทำให้ข้าบินได้เหรอคะ“

“นั่นสิคะ คิดเหมือนกันเลย“

”ทำไมเจ้าผ้าปูต้องแกล้งกันขนาดนี้ด้วย” ปากพูดไป แต่ตารูนายังจ้องข้างบนไม่วางตา ก่อนจะได้ยินอะไรที่ทำให้เธอรู้สึกสงสัยจนเผลอขมวดคิ้ว

“เขาที่ว่านี่มันใครกันคะนักเรียน...ไม่ใช่ว่าหลับตาไป ลืมตาอีกที ผ้าหายไปแล้วหรอกหรือ” เธอพูด ทั้งที่ตัวก็ยังไล่ตามผ้าต่อไป

...อื้ม...

รูนาฟังพลางพยักหน้าเล็กน้อย สายตามองไปที่ก้อนเมฆรูปแอปเปิ้ลตามทิศการชี้นิ้วของนักเรียน ก่อนจะหันกลับมาเพื่อตอบคำถามต่อ

“ไม่ใช่หรอก ข้าน่ะมาไล่ตามเจ้าผ้านี่“ เธอยกผ้าที่ถูกพับไว้ให้ดู

”อีกเดี๋ยวก็ต้องกลับไปทำงานของเมดต่อแล้วล่ะ ตอนนี้คนอื่นคงสงสัยว่าข้าหายไปไหนแล้วแน่ๆ” พูดจบก็หัวเราะออกมา

“จริงสิ ข้าชื่อรูนา แล้วนักเรียนล่ะ“ เธอแนะนำตัวก่อนตั้งท่าจะวิ่งเพื่อกลับไปทำงาน