𝓙𝓔𝓡𝓞𝓜𝓔 (สอบถึงพฤศจิ)

[ #HWWW_Quidditch ]

|| สนามควิดดิช | เปิดตัวนักกีฬา ||

| เปิดโรล | รวมรูท |

กรรมการ : “ สำหรับทีมที่จะมาเป็นคู่แข่งกับบ้านฮัฟเฟิลพัฟในวันนี้ก็คือ—!!! ”
“ ทีมควิดดิชบ้านเรเวนคลอ—!!! ”

แน่นอนว่าต่อให้มืดมากแค่ไหน แต่ด้วยการประจันซึ่ง ๆ หน้าเช่นนี้ก็มากพอจะทำให้เห็นหน้าคราตาและชุดที่อีกฝ่ายสวมใส่... พวกเราไม่รู้จักกัน แต่จากผ้าคลุมสีแดงบ่งบอกได้ชัดเจนว่าอีกฝ่ายนั้นคงอยู่บ้านกริฟฟินดอร์

ยังไม่ทันที่จะได้เอ่ยเอื้อน หรือทำอะไร สิ่งที่อีกฝ่ายทำก็ยิ่งเป็นตัวเร่งให้เรียวคิ้วขมวดเข้าหากันแทบจะทันที

และก็เป็นอีกครั้งที่เด็กหนุ่มบ้านเรเวนต้องวิ่งตามจับจอมโจรรัตติกาลที่ออกมาหลังเคอร์ฟิว

(น่ารักมาก /บีบแจ้ม)

#HWWW_FindingNiffler #HWWW_MiniEvent

[ โรลปิด w/ @hwww-orin.bsky.social | เรือนกระจก ]

หลังจากที่กระถางสมุนไพรของตนตกแตกเพราะเจ้าสนิฟเฟอร์ตัวแสบ.. คิลเลียนไม่สามารถอธิบายความเศร้าได้ ตนจึงจะระบายความเศร้าใส่ทุกคนที่เข้ามา

มือหยิบไม้กายสิทธิ์ขึ้นมา พรางมองคนที่พึ่งเข้ามาใหม่ และมันไม่ใช่ใครที่ไหนนอกจากเพื่อนที่สนิทของตน โอริน

+

#HWWW_Clubfest | โรลเปิด - แยกรูท

"ปัดโถ่เว้ย-"

สแตนลีย์พยายามดึงฮู้ดบนเสื้อคลุมขึ้นมาปิดอวัยวะพิเศษที่งอกออกมาอย่างผิดธรรมชาติบนศีรษะของตัวเอง

การมีหูกระต่ายเพิ่มขึ้นมาทั้งที่หูจริง ๆ ก็ยังไม่ได้หายไปไหนทำให้ประสาทการรับเสียงพังพินาศ

"ฉันน่าจะเชื่อสัญชาตญาณตัวเอง- อาหารในโลกเวทมนตร์ไว้ใจไม่ได้สักอย่าง"

ใบหูคู่ใหญ่ชี้ตั้งและขยับไปมาทุกครั้งเมื่อมีบางอย่างส่งเสียง

"-แม่ง"

#HWWW_Clubfest

ช่วงกิจกรรมแจกของฟรีแบบนี้ มีเหรอที่เขาจะพลาด แต่ทำไม๊ทำไม ทั้งๆที่คนอื่นๆเหมือนจะได้อะไรเท่ๆ แต่เขากลับได้ของน่ารักๆ อย่างหูกระต่าย?

"ให้ตายเถอะเมอร์ลิน..."

แอบเขินไม่น้อยแต่ก็ทำอะไรไม่ได้เพราะไม่ได้สวมเสื้อคลุมมา เลยหันไปขอเสื้อคลุม [คุณ] ที่อยู่ข้างๆแทน

"นี่ ขอเสื้อคลุมหน่อยสิ?"

(เค้ามาลูบปุม๋าเหลือง🫳🫳🫳)

( แวะเอาสิ่งนี้มาลงเก็บในแอคค่ะ

pov. คุณปลอบหมาที่กำลังร้องไห้ )

เขาหยุดนิดหนึ่ง เพื่อปล่อยให้ความหมายค้างในอากาศก่อนจะพูดต่ออย่างช้า ๆ

“งั้นลองใส่เนคไทกับเสื้อคลุมสลิธีรินสักวันสิ”

“แค่ช่วงพักกลางวันหรือตอนว่างก็พอ ถ้าใส่ในคลาสเดี๋ยวจะผิดกฎเข้า”

มุมปากเจอโรมยกขึ้นนิดหนึ่ง ดวงตาสีอ่อนสะท้อนประกายขบขันจาง ๆ

“ผมอยากจะรู้เหมือนกันว่าเพื่อนของคุณจะว่ายังไง”

เขาเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนเอ่ยขึ้นในที่สุด

“แค่มาติววิชาสัตว์วิเศษให้ก็พอแล้—”

เสียงทุ้มขาดห้วงลงกลางประโยค

“...ไม่สิ”

เจอโรมพูดพลางขยับสายตากลับมาสบกับอีกฝ่ายตรง ๆ ริมฝีปากคลี่ยิ้มจาง ๆ ที่ดูทั้งสุภาพและชวนให้ระแวงในเวลาเดียวกัน

“ผมเห็นว่าเพื่อนของคุณไม่ชอบสลิธีรินนัก”

(+)

เจอโรมเหลือบตามองไม้กวาดในมืออีกฝ่ายที่ถูกโยนขึ้นลงอย่างเล่น ๆ อยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะพูดเสียงเรียบ

“ก็แค่เก็บไม้กวาดที่วางอยู่บนพื้นมาคืน...”

ฟังดูเหมือนจะปัดเรื่องทิ้งง่าย ๆ แต่ในแววตากลับมีแววครุ่นคิดบางอย่างที่ไม่สัมพันธ์กับน้ำเสียงเลยสักนิด เหมือนเขากำลังจริงจังกับสิ่งที่อีกฝ่ายพูดถึงของตอบแทนอยู่เงียบ ๆ

(+)

/ยังไม่อยากให้แปลงกลับตอนนี้เลยแฮะ...

/จัดการ ลูบ

ก่อนจะขยับนิ้วจัดแขนเสื้อให้เข้าที่อีกครั้งอย่างเงียบ ๆ ท่าทีที่บ่งบอกว่าเขาต้องการกลับไปอยู่ในระยะที่ควบคุมได้อีกครั้ง

“ไม่เป็นไรครับ”

เจอโรมตอบเรียบ ๆ ทั้งน้ำเสียงและสีหน้าดูไม่ต่างจากทุกครั้งที่เขาพูดคำนี้ออกไป

มือข้างหนึ่งยกขึ้นปัดตรงจุดที่ถูกธีโอดอร์จิ้มเมื่อครู่เบา ๆ การกระทำนั้นดูเหมือนจะไม่ใส่ใจอะไร แต่ก็พอดีเกินไป ราวกับต้องการลบบางอย่างที่ไม่ควรทิ้งไว้ตรงนั้น

เขาไม่ได้มองอีกฝ่ายตรง ๆ เพียงเหลือบตามองผ่านหางตา

(+)

☀️ Cutscene — Beside the Lake

“A quiet afternoon, soft laughter, and the warmth that lingers between words”

@hwww-ferrex.bsky.social

แต่แทนที่จะถอยกลับ เขากลับโน้มตัวเข้าใกล้อีกฝ่ายเล็กน้อย แค่พอให้เงาของเขาทาบลงบนใบหน้านั้น

“ถ้าคุณกล้า…”

“…ก็ลองดู”

คำพูดนั้นไม่ได้ดังมาก แต่แฝงแรงท้าทายที่เย็นเฉียบอยู่ในนั้นชัดเจนพอจะทำให้อากาศรอบตัวหยุดนิ่งชั่วขณะ ดึงสายตากลับออกจากอีกฝ่ายช้า ๆ ราวกับตั้งใจปล่อยให้ประโยคสั้น ๆ นั้นลอยค้างอยู่ระหว่างพวกเขา

เจอโรมมองอีกฝ่ายอยู่อย่างนั้น ทั้งน้ำเสียง ทั้งรอยยิ้ม ทั้งสายตาที่ไม่รู้จักคำว่าเกรงกัวเขาเลยแม้แต่น้อย

ทุกอย่างของธีโอกลับดู ขัดแย้ง กับสิ่งที่เขาควรจะรู้สึกได้ในสถานการณ์แบบนี้

รอยยิ้มสดใสตรงหน้าดึงดูดสายตาเขาอย่างน่าประหลาด ทั้งที่ควรจะทำให้รำคาญเสียมากกว่า แต่เขากลับเผลอมองอยู่นานกว่าที่ตั้งใจไว้

ปลายนิ้วที่อีกฝ่ายเอื้อมมาจิ้มเขาเบา ๆ ทำให้เจอโรมขยับคิ้วเล็กน้อย

(+)

#HWWW_Class02

“…”

“คุณคงจะอยากลงไปกลิ้งจริง ๆ จะแย่”

เขาเอ่ยเสียงต่ำ เค้นหัวเราะในลำคอเบา ๆ อย่างอดไม่ได้

ก่อนจะผละตัวออกนิดหน่อย พลางปรายตามองอีกฝ่ายขึ้นลงช้า ๆ แล้วเสริมด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูดูแคลนกึ่งหยอกเย้า

“ไว้รอโอกาสที่มีพรม หรือเตียงเมื่อไหร่ ผมค่อยสั่งคุณแล้วกัน”

หัวคิ้วขยับขึ้นนิด รอยยิ้มจางนั้นกลับเย็นกว่าเดิมนิดหน่อย

“กลัวเสื้อคลุมผมจะเปื้อนไปด้วยน่ะครับ”

“เหมือนได้เป็นเจ้าของคุณเลยนะครับ”

เขาโน้มตัวเล็กน้อย เอียงหน้าไปทางอีกฝ่าย ขณะพูดต่อด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูเรียบจนแทบไม่บอกอารมณ์ใด

“ดีใจจะแย่”

แต่แววตานั้นกลับนิ่งเสียจนยากจะเดา ว่าเขากำลังยินดีจริง ๆ หรือแค่พูดเพราะอยากหยั่งเชิงอีกฝ่ายกันแน่

จนกระทั่งได้ยินประโยคสุดท้ายมุมปากของเจอโรมก็ขยับขึ้นเล็กน้อย คล้ายรอยยิ้มที่มากกว่าขบขันแต่ยังไม่ถึงกับเอ็นดู

เจอโรมยืนกอดอก ฟังอีกฝ่ายพูดอย่างตั้งใจตั้งแต่ต้นจนจบ สายตาไม่ละไปไหนเลยแม้แต่น้อย ราวกับกำลังพิจารณาอยู่เงียบ ๆ ว่าสิ่งที่อีกคนพูดนั้นจริงแค่ไหน

แม้จะเคยได้ยินมาก่อนแล้วหนึ่งครั้ง แต่คิ้วเข้มก็ยังกระตุกขึ้นเมื่อได้ยินคำว่าอีกฝ่ายทำแค่กับตน ความแปลกใจปรากฏเพียงเสี้ยววินาที ก่อนเขาจะกลบมันด้วยสีหน้าดังเดิม

“ซื่อสัตย์จริง ๆ”

เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นช้า ๆ พร้อมรอยยิ้มจาง ๆ ที่แทบไม่ปรากฏในแววตา

(เค้าวิ่งมาปักไว้ก่อน🤸)

#HWWW_Class02

-เปิดโรลแยกรูท

ฟินเลย์นั่งขยับตัวพอดีบนไม้กวาดอย่างเรียบร้อย มือข้างหนึ่งถือเจ้านี่ลูกสนิชกลมสีทอง หมุนวนเล่นในมืออย่างไม่รีบร้อน

ดวงตาคู่สวยมองลงไปที่สนามบินฝึกบินเบื้องล่าง ท้าทายใครบางคนที่อยู่ตรงนั้น

“นี่… เธอตรงนั้นน่ะ” เขาเอียงหัว ยกยิ้มมุมปากอย่างอารมณ์ดี

“มาเล่นไล่จับเจ้านี่ด้วยกันมั้ย?”

(ขอบคุณที่คลอดฉันออกมานะ)

เขาเว้นช่วงไปครู่หนึ่ง ก่อนที่เสียงทุ้มต่ำจะดังขึ้นอีกครั้ง

“แต่คุณจะทำตัวเป็นสุนัขทุกครั้งที่ผมสั่งไม่ได้นะครับ”

สายตาสีเทาเข้มสบกับดวงตาอีกฝ่ายอย่างตรงไปตรงมา

“คนอื่นจะสมเพชคุณเอาได้”

เจอโรมมองมือที่อีกฝ่ายแบออกมาตรงหน้าอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะยื่นไม้กวาดคืนให้ตามที่อีกคนขอ ปลายนิ้วของทั้งคู่แตะกันชั่วขณะ

“ก็ใช้ได้ครับ”

คำตอบนั้นดูคล้ายชม แต่แววตากลับไม่ได้บ่งบอกอย่างนั้นเสียทีเดียว มีทั้งรอยขบขันบางเบาและความนิ่งสงบที่จับอารมณ์ยากปะปนกันอยู่

(+)

เขาหัวเราะในลำคอ เสียงต่ำและสั้นแต่ชัดเจนพอจะได้ยิน

“คราวหลังแล้วกัน”

เขาพูดพลางกระชับมือที่ถูกอีกฝ่ายกุมไว้แน่นขึ้นนิด ก่อนจะใช้แรงพยุงให้ธีโอดอร์ลุกขึ้นจากพื้นอย่างง่ายดาย

“ผมไม่อยากเรียนคลาสต่อไปกับคนที่ตัวเปื้อนดิน”

คำพูดนั้นฟังดูเรียบเรื่อย แต่กลับมีความนุ่มนวลแฝงอยู่บางเบา ก่อนเอื้อมมืออีกข้างไปปัดฝุ่นที่แขนเสื้ออีกฝ่ายอย่างลวก ๆ

เจอโรมนิ่งไปเล็กน้อยหลังได้ยินเสียง “โฮ่ง” เบา ๆ จากอีกฝ่าย มันไม่ใช่สิ่งที่เขาคิดว่าธีโอดอร์จะยอมทำจริง ๆ ด้วยซ้ำ

มุมปากที่เคยยกขึ้นเริ่มคลายออก รอยยิ้มกลายเป็นบางสิ่งที่ผสมระหว่างความประหลาดใจกับความขบขัน

แต่ทันทีที่รู้สึกถึงแรงบีบแน่นที่ฝ่ามือ แรงที่เต็มไปด้วยความดื้อรั้นซึ่งสวนทางกับท่าทีเมื่อครู่ เขาก็พอจะเข้าใจได้ว่ามันไม่ใช่การยอมแพ้เสียทีเดียว

“…”

(+)

ถ้อยคำสั้น ๆ เสียงนั้นเต็มไปด้วยความพึงพอใจ

จากนั้นเจอโรมก็เชิดคางขึ้นเล็กน้อย สายตาเรียบนิ่งแต่แฝงรอยขบขันที่แทบจะกลืนไปกับรอยยิ้มตรงมุมปาก

“ไหน…”

เขาเว้นช่วงอย่างจงใจ ก่อนโน้มตัวลงอีกนิดจนระยะห่างระหว่างทั้งคู่เหลือเพียงไม่กี่คืบ

เสียงทุ้มต่ำเปล่งคำต่อมาออกมาอย่างแผ่วช้า

“เห่าให้ผมฟังหน่อย”

เจอโรมชะงักไปครู่หนึ่งเมื่อเห็นอีกคนทำตามจริง ๆ

หลังจากครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ภาพนั้นทำให้เขาเผลอหลุดรอยยิ้มออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ รอยยิ้มบางที่มีบางอย่างคล้ายความพอใจซ่อนอยู่ในนั้นด้วย

หลังจากถูกธีโอดอร์ก่อกวนมาหลายครั้ง นี่ก็เป็นหนึ่งในไม่กี่ครั้งที่เขาสามารถเอาคืนได้

เขาโน้มตัวลงเล็กน้อย ปลายนิ้วเกลี่ยผ่านข้อนิ้วของอีกฝ่ายที่วางอยู่บนมือของเขา ก่อนจะพูดด้วยเสียงเรียบเนิบแต่ทุ้มต่ำ

“ดี”

(+)