LittleOtto🌿

(งื้ออออ 😘✨️ ลองมาใส่ด้วยกันไหมคะพี่เฟอร์ เปนเด้กฮัฟหนึ่งวัน นุว่าพี่ใส่แล้วอาจจะเข้ากว่าออตโต้ .ถือชุด)

#HWWW_Quidditch

"ค ค่อนข้างน่าอายเหมือนกันนะครับ"

พอได้ลองใส่ชุดเชียร์ของบ้านฮัฟเฟิลพัฟแล้วก็รู้สึกว่ามันน่าอายนิดหน่อย พึ่งเคยได้ใส่กางเกงขาสั้นขนาดนี้เป็นครั้งแรกนะเนี่ย แต่เพื่อบ้านฮัฟเฟิลพัฟล่ะก็จะพยายามนะ!

@hwww-killian.bsky.social

#HWWW_Quidditch

บ้านฮัฟเฟิลพัฟพยายามเข้านะ!

Side story - valentine pov

กลิ่นดินหญ้าและแสงแดดในยามเที่ยงวันเค้าคลอละออเบาๆ ความเงียบเข้าปกคลุมรอบบริเวณทั้งที่มีมนุษย์อยู่ร่วมกัน

คนหนึ่งนอนหลับตาพริ้ม
คนหนึ่งนั่งมองเหม่อบุคคลที่นอนอยู่อย่างเงียบๆ

เหมือนว่าคนที่หลับตาพริ้มอยู่นั้นจะเข้าสู่ห้วงภวังค์นิทราไปแล้ว…
+

#HWWW_Commu #โปรโมทครั้งที่3 #รับตัวละครรอบที่2
______________________________________

Theme : โรงเรียนเวทมนตร์ / ฮอกวอตส์ที่ปลอดภัย/ สโลวไลฟ์-แอคทีพ(มีการเก็บคะแนนในแต่ละอีเวนต์) / พ่อมดแม่มด / แฟนตาซี / ชีวิตในวัยเรียน

Rate : ทั่วไป เหมาะสมกับทุกเพศทุกวัย

Location : สกอตแลนด์ สหราชอาณาจักร

Timeline : 2008 (หลังจบสงครามฮอกวอตส์)

เขาหันกลับไปยิ้มให้เพื่อนอีกครั้ง น้ำเสียงเต็มไปด้วยความเป็นกันเองและอบอุ่น มือล้วงเข้าไปในกระเป๋าผ้าข้างกายก่อนจะหยิบเหล่าลูกอมและขนมในห่อชิ้นเล็กชิ้นน้อยวางบนมือของการ์เรตจนพูน

“ผมพกมาเยอแยะเลย อ่ะ...แต่กินเสร็จแล้วต้องแปรงฟันด้วยนะครับ”

“เหมือนมากเลยครับ! วาดออกมาได้ดูดีกว่าตัวจริงอีกนะ” เขาหัวเราะคิก ก่อนจะเงยหน้าขึ้นสบตาเพื่อนด้วยสีหน้าประทับใจ “การ์เรตเก่งจังเลย”

เขายื่นมือไปรับกระดาษมาอย่างเบามือ พิจารณาภาพอยู่พักหนึ่งแล้วส่งยิ้มกลับไปอย่างจริงใจ “ขอบคุณนะครับ มันทำให้ผมรู้สึกดีมากเลย”

ออตโต้เอนหลังพิงต้นไม้พลางชูภาพขึ้นดูอีกครั้งอย่างภาคภูมิใจ “ได้ของขวัญดี ๆ แบบนี้ผมต้องตอบแทนแล้วล่ะ”

+

“เอ๋…?”

ออตโต้ชะงักไปเล็กน้อยตอนที่การ์เรตชูภาพขึ้นให้ดู ดวงตาสีทัวร์มาลีนเบิกกว้างขึ้น ก่อนรอยยิ้มกว้างสดใสจะคลี่ออกบนใบหน้าอย่างเป็นธรรมชาติ

“นี่มัน…ผมจริง ๆ ด้วย!”

เขาหัวเราะออกมาเบา ๆ อย่างชื่นชม พร้อมโน้มตัวเข้าไปดูภาพใกล้ ๆ ดวงตาเป็นประกายระยิบราวกับกำลังตื่นเต้นกับของขวัญเล็ก ๆ ที่ไม่ทันตั้งตัว

+

ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าที่เริ่มเปลี่ยนสีเป็นส้มอมชมพู “แต่จริง ๆ จะไปที่ไหนก็ได้นะครับ…ตราบใดที่เป็นที่ที่ไม่ต้องรีบ ไม่ต้องวางตัว แค่ได้หายใจลึก ๆ แล้วรู้สึกว่าเรามีชีวิตอยู่เท่านี้ก็เพียงพอแล้ว”

เขาหันกลับมายิ้มให้เฟอร์เรกซ์อีกครั้ง แววตาเป็นประกายทั้งจากแสงแดดและความรู้สึก “แล้วถ้าเฟอร์เรกซ์ได้ไปที่แบบนั้นจริง ๆ…อย่าลืมถ่ายรูปสักใบเผื่อผมด้วยนะครับ สถานที่ ๆ คุณอยากไปน่ะ”

เขาเว้นจังหวะคิดเล็กน้อย “ผมอยากไปญี่ปุ่นครับ”

ดวงตาสีทัวร์มาลีนสว่างขึ้นเมื่อพูดออกมา “ไม่ได้มีเหตุผลยิ่งใหญ่อะไรนะครับ แค่เคยเห็นรูปภาพกับสารคดีแล้วรู้สึกว่าที่นั่นบรรยากาศมันดูสงบดี มีทั้งเมืองที่ครึกครื้น แล้วก็ธรรมชาติที่สวยมาก”

“อยากลองไปยืนใต้ต้นซากุระสักครั้ง แล้วก็ลองนั่งวาดรูปตรงนั้นดูเหมือนกับวันนี้” เขาหัวเราะเบา ๆ

+

“เลยอยากจับมันไว้บนกระดาษหรือบนฟิลม์ ถึงวันหนึ่งจะเปิดดูแล้วภาพไม่สวยเท่าความจริง…แต่มันก็ยังเป็นความทรงจำของเราอยู่ดี”

เขาหันไปยิ้มบาง ๆ ให้เฟอร์เรกซ์ “เฟอร์เรกซ์จะลองดูบ้างก็ได้นะครับ ไม่ต้องวาดรูปก็ได้…ถ่ายรูปเก็บไว้ก็ได้เหมือนกัน”

เขาเงียบไปครู่หนึ่งเมื่อได้ยินคำถาม ก่อนจะหัวเราะในลำคอเบา ๆ “อืม…ถ้าต้องให้เลือกที่ ๆ อยากไปก่อนล่ะก็”

+

“ฮะ ๆ ฟังแบบนั้นแล้วรู้สึกดีจังเลยครับ” ออตโต้หัวเราะเบา ๆ น้ำเสียงใสคล้ายถูกสายลมพัดพาไปกับบรรยากาศยามเย็น เขาเอียงศีรษะเล็กน้อย

“ผมเองก็ไม่ได้คิดเยอะหรอกครับ แค่รู้สึกว่า…ถ้าไม่ได้เก็บไว้ มันอาจจะเลือนหายไปง่ายกว่าที่คิด” เขายกสายตามองเส้นขอบฟ้าเบื้องหน้า แสงอาทิตย์ที่กำลังลดต่ำสะท้อนลงบนผิวน้ำกลายเป็นแถบแสงอุ่น ๆ ส่องกระทบใบหน้าของทั้งสองคน

+

“ถ้าได้ไปจริง ๆ…จะดีมากเลยนะครับ” น้ำเสียงแผ่วลงเล็กน้อย คล้ายเป็นคำพูดที่ฝากให้สายลมมากกว่าคู่สนทนา แผนอนาคตของเขาห่างไกลกับการท่องเที่ยวเรื่อยเปื่อยไม่น้อย อย่างน้อยก็ต้องเรียนให้จบ หางานทำ เก็บเงิน กว่าจะได้ไปท่องเที่ยวจริง ๆ ก็อาจจะนั่นสิ อายุสักเลขสี่คงจะได้ไปสักประเทศล่ะมั้ง

“บางที…” ออตโต้หัวเราะเบา ๆ “ผมอาจจะนั่งลงแล้ววาดภาพตรงนั้นเหมือนตอนนี้ก็ได้ แต่ถ้าทำแบบนั้นก็คงใช้เวลา ผมจะซื้อกล้องดี ๆ แล้วก็ถ่ายภาพเยอะ ๆ จะเก็บภาพทุกที่พอคิดถึงก็จะได้กลับมาดูได้เสมอ”

เขาเหลือบสายตากลับมามองเฟอร์เรกซ์ “แค่ได้อยู่ในที่ที่รู้สึกอิสระ ไม่ต้องรีบ ไม่ต้องกังวลว่าจะต้องกลับไปทันเวลา…นั้นก็คงดีไม่น้อยเลยครับ”

+

ผมไม่เคยไปต่างประเทศเลยครับ” เขากล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบง่าย “บ้านผมเป็นครอบครัวธรรมดา ๆ น่ะ ถึงจะเคยไปเที่ยวต่างเมืองบ้างแต่ก็ไม่เคยได้ออกไปไกลกว่านั้นเลยสักครั้ง”

เขาเงยหน้ามองท้องฟ้าเหนือทะเลสาบ “เพราะงั้นถ้ามีโอกาสก็อยากลองเดินทางไปหลาย ๆ ที่ อยากรู้ว่าข้างนอกมันเป็นยังไงบ้าง อยากเห็นอะไรที่ไม่เคยเห็นมาก่อนด้วยตาตัวเอง”

+

เขาเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าที่เริ่มเปลี่ยนสีตามเวลา “ถ้ามีเวลามากกว่านี้ ผมว่าจะลงสีนิดหน่อยครับ…อยากเก็บภาพวันนี้เอาไว้ให้ใกล้เคียงจริงที่สุด”

เด็กหนุ่มสะพายกระเป๋าใบเล็กขึ้นพาดบ่า ก่อนจะเดินเคียงข้างไปกับเฟอร์เรกซ์ พลางหัวเราะเบา ๆ อย่างสบายอารมณ์

“อืม…ที่ที่ไม่มีใครรู้จักสินะครับ” เขาทวนคำเบา ๆ ก่อนจะพูดต่อ “ถ้าเป็นผม…ก็คงอืม นั่นสินะ”

+

#HWWW_Quidditch

ท่ามกลางเสียงโห่เชียร์ดังกระหน่ำกลางลานประลองสนามควิดิชที่คุ้นตา วาเลนไทน์ในชุดเชียร์ประจำบ้านกำลังโบกสะบัดพู่เชียร์ให้เข้ากับจังหวะเสียงเชียร์ของบ้านแบดเจอร์

ใบหน้าที่มีแต่รอยยิ้ม ถึงแม้จะไม่ได้ลงแข่งและออกจากทีมควิดิชมาแล้ว อดีตก็แค่ปล่อยมันไป หน้าที่ตอนนี้ที่ต้องทำให้ดีที่สุดมีแค่ให้กำลังใจกับนักแข่งประจำบ้านแล้วล่ะ!

“ว่าแต่…” เขาหันมามองคนข้างตัวเล็กน้อย น้ำเสียงนุ่มนวลขึ้น “ถ้าสามารถไปที่ไหนสักที่ได้ล่ะก็ คุณอยากไปที่ไหนที่สุดเหรอครับ?”

ออตโต้ยิ้มกว้างขึ้นเล็กน้อย คล้ายจะตั้งใจโยนหัวข้อชวนคุยระหว่างเดินเล่น

ปลายนิ้วเรียวชี้ไปที่มุมหนึ่งของภาพ มีเงาร่างคนที่นั่งพิงต้นไม้อยู่ในนั้น เส้นสายเรียบง่ายแต่ดูออกได้ไม่ยากว่าเป็นใคร “ก็แค่คิดว่าถ้าขาดคุณไป มันคงจะดูไม่สมบูรณ์เท่าไหร่…”

“เอ่อ…หวังว่าจะไม่ว่าอะไรนะครับที่แอบวาด”

เขารีบปิดสมุดเบา ๆ แล้วขยับตัวออกเดินเคียงข้างเฟอร์เรกซ์อย่างเป็นธรรมชาติ พลางปล่อยให้ลมบ่ายพัดผ่านผมไปเบา ๆ

+

ภาพทะเลสาบเบื้องหน้าที่วาดอย่างบรรจงเผยให้เห็นรายละเอียดมากมาย เงาแดดยามบ่ายที่สะท้อนบนผืนน้ำ แนวต้นไม้ที่พลิ้วไหวไปกับสายลม และมุมเงาใต้ต้นไม้ใหญ่ที่พวกเขาเพิ่งนั่งอยู่ด้วยกันเมื่อครู่ แม้จะเป็นเพียงลายเส้นดินสอแต่ก็สามารถบรรจงเก็บรายละเอียดต่าง ๆ เอาไว้ได้หมดจด

“จริง ๆ แล้ว…ผมแอบวาดเฟอร์เรกซ์ลงไปในภาพด้วยนิดหน่อยครับ”

+

ออตโต้หลุดหัวเราะเบา ๆ เมื่อได้ยินคำขอของอีกฝ่าย ดวงตาสีทัวร์มาลีนเป็นประกายสดใส เขาพยักหน้ารับคำโดยไม่ลังเล

“ได้สิครับ เดี๋ยวผมเอาให้ดู”

เขาเอื้อมมือไปจับมือเฟอร์เรกซ์ไว้แน่นพอประมาณ แล้วออกแรงดึงเล็กน้อยเพื่อดันตนเองให้ลุกขึ้นจากพื้น พอทั้งสองคนยืนเต็มความสูงเรียบร้อยแล้ว ออตโต้ก็หมุนสมุดสเก็ตภาพในมือออกมากางตรงหน้า ระยะพอดีให้เฟอร์เรกซ์มองเห็นได้ชัด

+

“แค่นี้ก็น่าจะใช้ได้แล้วล่ะ…” เขาว่าอย่างพอใจ ก่อนจะหันไปมองเฟอร์เรกซ์ด้วยรอยยิ้มสดใส “วาดนานไปหน่อย เดี๋ยวลมบ่ายก็พัดแรงอีกแน่เลย”

ออตโต้เงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า พลางหัวเราะ “ว่าแต่…อยากไปเดินเล่นรอบทะเลสาบไหมครับ? อากาศวันนี้ดีเกินกว่าจะเอาไว้แค่นั่งอ่านหนังสือเฉย ๆ แล้วล่ะ”

“ถ้าเฟอร์เรกซ์ชอบผมก็ดีใจครับ แต่ถ้าเกิดเผลอทำหายผมก็ทำให้ใหม่ได้ไม่ต้องซีเรียสนะครับ”

เขาหัวเราะแผ่ว ๆ แล้วขยับก้มลงกลับมาวาดภาพต่อ ปลายดินสอขีดเส้นลงบนหน้ากระดาษอีกไม่กี่จังหวะเพื่อเก็บรายละเอียดเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่ยังค้างอยู่ ก่อนจะเอนตัวออกห่างเล็กน้อยเพื่อมองผลงานในมือ

+

ออตโต้หัวเราะเบา ๆ เมื่อได้ยินอีกฝ่ายพูดขึ้นมาแบบนั้น ดวงตาสีทัวร์มาลีนเป็นประกายระยิบขณะเอียงศีรษะนิด ๆ คล้ายจะลังเล ก่อนจะยกมือปัดเบา ๆ เป็นเชิงปฏิเสธ

“ไม่ต้องหรอกครับ ผมให้เพราะอยากให้เองจริง ๆ”

เขาว่าเสียงเรียบนุ่มไม่ได้รีบร้อนจนเกินไป เป็นน้ำเสียงเรียบง่ายที่ฟังแล้วสัมผัสได้ถึงความจริงใจมากกว่าอะไรทั้งหมด

+

[ ประกาศรายละเอียดอีเวนต์ # HWWW_Halloween ล่วงหน้า ]

หมายเหตุ : เนื้อหาภายในดอคเป็นเพียงส่วนหนึ่งของอีเวนต์เท่านั้น สำหรับเนื้อหาอีเวนต์เต็มโปรดรอติดตามดอคอีเวนต์ที่จะลงในช่วงอีเวนต์ค่ะ

รายละเอียด : docs.google.com/document/d/1...

#HWWW_FindingNiffler (+จอยๆกันได้ค่า)

“โอ๊ยยย…”

เขากะพริบตาปริบ ๆ อยู่สองสามที ก่อนจะหัวเราะเบา ๆ ทั้งที่ยังเจ็บจมูก

เจ้าตัวนิฟเฟลอร์ไถลตัวลงมาจากชั้นเหมือนไม่รู้สึกผิดอะไรทั้งสิ้นก่อนจะหลบหนีไป ออตโต้ถอนหายใจยาว

“เธอนี่มันตัวป่วนประจำบ้านชัด ๆ เลยนะ”

เขาพูดติดตลกกลบความเจ็บ มือจับช่วงสันจมูกเอาไว้เกรงเลือดกำเดาจะไหลออกมา

𝐒𝐭𝐨𝐫𝐲 - 𝟎𝟐
𝟶𝟻/𝟷𝟶 𝐻𝑎𝑝𝑝𝑦 𝐵𝑖𝑟𝑡ℎ𝑑𝑎𝑦 𝐹𝑒𝑟𝑟𝑒𝑥.

(ลงวันเกิดลูกชายย้อนหลังค่ะ ปั่นภาพไม่ทันTTT)
--

ทุกปีในวันที่ห้าเดือนสิบ
เฟอร์เรกซ์จึงมักจะมายืนอ่านจดหมายที่สะพานไม้อันทอดยาว

แสงประกายเล็กจ้อยของดาราบนฟากฟ้าจะคอยส่องสว่าง
และแสงนวลอ่อนของดวงจันทร์จะอยู่เป็นเพื่อนเขาเสมอ

กล่องกำมะหยี่เรียบง่ายสีไวน์แสนคุ้นตา แม้ไม่เปิดออกดูเขาก็พอจะคาดเดาได้ว่าสิ่งใดอยู่ภายในนั้น
+

#HWWW_Class02
Flying Class (บวกได้เลยค่ะ)

กับการขี่ไม้กวาดเป็นอะไรที่ท้าทายสักหน่อย เพราะนอกจากจะต้องทรงตัวไม่ให้ร่วงจากไม้กวาดยังจะต้องบินหลบซอกแซกตามห่วงที่กำหนดไว้อีกด้วย

ทันทีที่ลอดเสาห่วงมาได้2ห่วง ก็นึกชมตัวเองว่าตัวเองก็เก่งเหมือนกัน จนกระทั่งเริ่มบินซอกแซกลอดห่วงที่3 หน้าผากของเขากลับไปชนขอบเข้าให้

เขาค่อยๆบังคับไม้กวาดลงกับพื้นอย่างปลอดภัยลูบแผลสักนิด

+

เขาเอ่ยต่อเบา ๆ “ดอกคาโมมายล์หมายถึงการปลอบโยนและความเข้มแข็งถึงมันเป็นดอกไม้เล็ก ๆ แต่ทนแดดทนฝนดีมากเลยนะครับ เหมือนคนที่ถึงจะเหนื่อยก็ยังยิ้มได้อยู่เสมอ”

“เพราะงั้นถือว่าเป็นเครื่องรางอีกอันจากผมแล้วกันครับ” เขาหัวเราะเบา ๆ พลางยิ้มตาหยี “ไว้วันไหนเฟอร์เรกซ์เปิดหนังสือแล้วเห็นมัน ก็อยากให้จำได้ว่ายังมีคนที่เชื่อว่าคุณจะผ่านทุกอย่างไปได้เหมือนเดิมครับ”