Akso医院 黎医生

ฉันลองกินเนื้อตากแห้งที่มาใหม่จากร้านสะดวกซื้อด้านล่าง มันช่วยฆ่าเวลาได้ดีเลย

👋🏻

ลำพังโคมกระดาษอันน้อยที่ทำด้วยมือ คงมิอาจพาความปรารถนาของนางขึ้นไปบนนภาได้…

หญิงสาวมองเศษกระดาษที่ถูกเผาไหม้ตกลงมาบนพื้นอย่างละเหี่ยใจ แต่ยามที่นางกำลังจะถอดใจกับคำอธิษฐานนั้น…

“หากเจ้าต้องการให้แอสตร้าทรงรับฟังคำอธิษฐาน เจ้าคงต้องใช้โคมที่มั่นคงกว่านี้…”

เขาก็เอ่ยขึ้นพร้อมโคมอันใหญ่ที่สรรค์สร้างจากมนตรา

(สามารถวาดตกแต่งโคมลอยและแนบภาพในโควทพร้อมคำอธิษฐานได้)

-ชะตาถูกตัดขาดแล้ว-

แต่ชั่วนิรันดร์กาลของข้า ปรารถนาเพียงนางผู้เดียว

มีรักเป็นอนันต์แด่นางผู้เดียว

- ลูเซียโน่ ลูซิเฟอร์ มอนิ่งสตาร์

#ALT_LNDTH

[ OOC talk : #ALT_LNDTH ]

“ความรักสำหรับผมคือการที่คนสองคนเต็มใจสละเวลาให้กันและกัน”

(OOC : พูดคุยหลังจบอีเวนท์)

#ALT_LNDTH

#ALT_LNDTH

เขามองตามจุดนำสายตาที่คุณมองอยู่
ก่อนจะหันมาให้คุณลองสัมผัส

“จับได้ แต่เบามือคุณด้วยนะ”

เขามองแบบนั้นแล้วจึงเดินไปหยิบหวีมาพร้อมกับเดินมายื่นมันให้คุณ แล้วไปนั่งใกล้ ๆ กัน

ปีกที่ใหญ่สีดำคู่นี้ มอบให้คุณดูแลอย่างเต็มใจ เขากล่าวกระแอมก่อนหันหลังให้คุณทำตามใจ

“กรุณาเบามือหน่อยนะ”

“คุณเลือกได้ดีมากเลย”

เขาพลิกห่อที่ได้จากมือมา ประกบกันตอนนี้เหมือนกับมือนั้นมีปีกด้วยแล้ว

มือนั้นค่อยๆบินไปแปะที่มือคุณ พอกางมือออกก็เจอช็อกโกแลตที่วางแหมะบนมือคุณ ขนส่งโดยมือติดปีก

“ขนส่งนี้อยากตอบแทนคุณด้วยของอร่อยที่เขาชอบทานอีกอย่างน่ะ”

ได้ยินดังนั้น เขามองไปทิศอื่น ใช้มือเท้าคางคิดซักพัก ก่อนจะตัดสินใจใส่ลูกอมมิ้นต์ที่ชอบพกมาพร้อมช็อกโกแลตห่อเล็กใส่มือคุณ

“คิดซะว่าเป็นของแก้ง่วงก็ได้”

เขารับมันด้วยความยินดี แม้มุมปากยกขึ้นเพียงเล็กน้อย แต่ปีกที่สะบัดนิด ๆ นั้นบ่งบอกว่าถูกใจอย่างมาก

มือเรียวยาวแบ่งบางส่วนมาป้อนให้คุณชิม รสของความหวานละมุนละลายในปากคุณช้า ๆ

ส่วนที่เหลือเขารับมันไว้กินเอง เขายิ้มให้คุณหลังกินมัน

”อร่อยมากเลย ยิ่งทานด้วยกันแล้ว ขอบคุณคุณมาก“

เขามองนิ่งสีหน้าบอกไม่ถูก แต่อ่านดูน่าจะพูดว่าอะไรของหล่อน

“…ดูปีกของฉันเป็นอะไรไปแล้ว”

เขาใช้ปีกแตะแปะที่หน้าผากคุณแทน เหมือนเป็นการดีดหน้าผากฉบับนุ่มนวล

”รับสิ่งนี้ไปแทนแล้วกัน“

-พูดคุยหลังจบอีเว้นท์ สำหรับเมนชั่นสัญญาว่าจะกลับมาทยอยเคลียร์นะครับ-

#ALT_LNDTH

ข้าต้องพูดอัลเลลูยากับท่านหรือไม่ ?

#ALT_LNDTH

พูดกับพ่อเจ้าเถอะ

#ALT_LNDTH

…แค่ไปอ่านนิดหน่อยเอง
#ALT_LNDTH

「 ALBTRÄUME HOST CLUB 」

ANNOUNCEMENT

#ALT_LNDTH

สิ่งนั้นหัวเราะตอบโต้กลับ ประสานเสียงกึกก้องกังวานราวเป็นบทเพลงของปีศาจร้ายก็ไม่ปาน

กางเขนในดวงตาลดเหลือเพียงขีดเดียว เมื่อรับรู้ได้ถึงเมฆหมอกที่ปกคลุมในหัวของเธอ

“มนุษย์หนอมนุษย์”

สิ่งนั้นหัวเราะในลำคอเล็กน้อยก่อนหรี่ตาจนกางเขนในดวงตาลดเหลือขีดเส้นตรงเพียงเส้นเดียว

“พี่ข้า..เจ้าคิดว่า ‘ท่านผู้นั้น‘ จะสรรค์สร้างสิ่งใดที่ผิดพลาดแลไร้ความสมบูรณ์แบบเช่นนี้ได้หรือ?“

คนที่หน้าตาละม้ายคล้ายคลึงกันไม่ผิดสักส่วนมองตาม ดวงเนตรเต็มไปด้วยคำถาม

“น่าสงสัยยิ่ง” ผู้เป็นพี่หยอกเย้า “ข้าชักสงสัย การมีตัวตนของนางพิเศษจริง ๆ หรือ ‘ท่านผู้นั้น’ ทำผิดพลาดกันแน่?”

“ช่างน่าสนใจ ยังมีใครที่ยืนได้อยู่อีกหรือ?” เขาปรายตามองหญิงสาวคนนั้นอย่างใคร่รู้

เสียงปรบมือช้าๆ ดังก้องมาจากด้านหลังคลับ ในตอนนั้น ทุกสายตาต่างจับจ้องไปที่ต้นเสียงด้วยความประหลาดใจ และสังเกตเห็นชายร่างสูงในอาภรณ์สีดำประดับแถบสีแดงที่นั่งอยู่บนเก้าอี้หรูหราในมุมหนึ่งของคลับ เขาช่างดู…เบื่อหน่าย ในขณะที่สองมือค่อยๆ ลดลงวางเหนือเข่า หญิงสาวในคลับก็ค่อยๆ ล้มลงทีละคน ทีละคน และนอนหมดสติอยู่บนพื้น ในขณะที่เหล่าโฮสต์ดูเหมือนจะไม่ได้รับผลกระทบใดๆ เลย

หญิงสาวได้รับรายงานเกี่ยวกับ Metaflux จึงเข้ามาที่นี่ แต่ทว่ามันกลับไม่เป็นแบบนั้น

หลี่เชินที่สังเกตการณ์อยู่ห่างออกไปไม่ไกล ได้พิจารณาดูแล้ว ลักษณะของมันแตกต่างจากในความทรงจำที่เขาเคยพบเจอ

“…นี่มันไม่ใช่ Metaflux” เขาพูดออกมา

เขารับมันมาด้วยสายตาเป็นประกาย เมื่อฟังสาเหตุที่เลือกมา เขาแอบประทับใจเล็กน้อย

“ขอบคุณที่เลือกเพราะนึกถึงฉัน”

แล้วเขาก็เชิญให้คุณมานั่งด้วย
“คุณอยากให้ฉันตอบแทนยังไงบ้าง?”

เขาเอียงคอมองเพื่อคุยกับคุณ ก่อนจะเท้าคางชันกับขาตัวเองอย่างตั้งใจรอคำตอบ

[ — Secret Ending — ]
#ALT_LNDTH

เมื่อการแสดงสิ้นสุดลง เสียงของโน้ตตัวสุดท้ายค่อยๆ บางเบาลงจนเลือนหายไป ราวกับทุกสิ่งทุกอย่างภายในคลับถูกหยุดเอาไว้ ไม่มีเสียงใดเล็ดลอดออกมา

เขามองขนมที่มาใหม่ด้วยความพึงพอใจ และเก็บมันใส่กระเป๋าของชุดแต่งกาย

”ครั้งนี้คุณมีพัฒนาการขึ้นนะ เลือกได้ดีทีเดียว“

เขาพยักหน้ารับเป่ายิ้งฉุบของคุณ เอาล่ะ ค้อน กรรไกร กระดาษ

…

ผลปรากฏว่าหลี่เชินแพ้

เขายืนนิ่งก่อนขยับมาใกล้ๆ และย่อตัวให้คุณเล่นกับปีก

“คุณ…ทำอย่างเบามือหน่อยนะ”

เขาหยิบขนมที่คุณมอบให้ขึ้นมาจากกองหลากสีสันนั้น แววตาฉายแววพึงพอใจ มือเก็บมันใส่กระเป๋าและกล่าวขอบคุณแต่เมื่อภาพนำสายตาสังเกตถึงความสนอกสนใจในปีกข้างหลังได้

เขาแอบอมยิ้มน้อยให้ ก่อนจะเสนอตัว

“คุณอยากลองสัมผัสหรืออย่างไร? มองไม่วางตาเชียว”

เขารับมันมาด้วยตาเป็นประกาย เมื่อสังเกตเห็นความประหม่าของคุณ จึงย่อตัวลงให้ดูตัวไม่สูงมากจนน่ากลัวไป

มือล้วงหยิบลูกอมรสมิ้นต์มาใส่ปากคุณ

“ชอบมาก คุณเลือกเก่งจริงๆ”

“ลูกอมนี้น่าจะช่วยคลายความกังวลได้”

ปีกของเขาอ้าออกกำบังเหมือนปกป้องคุณ เขากุมมือที่สั่นของคุณและลูบปลอบโยน

“ตอนนี้ไม่มีใครเห็นคุณแล้ว ถ้ากังวลอะไร ต้องการสิ่งไหนบอกฉันได้”

-ปิดรับเมนชั่น พักสักครู่ จะทยอยมาตอบกลับ🪽-