朝日•ハーパー 「Slow active」

“จริงๆผมก็ฝึกซ้อมทุกๆวัน อนาคตก็อยากจะไปลีคที่บ้านเกิดดูน่ะครับ”

“ส่วนนึงพ่อแม่ก็คาดหวังให้เป็นแบบนั้น แต่มันก็คือความฝันผมด้วย”

เขาเอามือทาบอกตัวเองพร้อมกับสบตาอาจารย์ที่อยู่ตรงหน้าด้วยสายตาที่มุ่งมั่น

แม้ว่าดวงตาของเขาจะดำสนิท แต่ก็ดูเหมือนจะดิ้นรนในการใช้ชีวิตในแต่ละวัน รวมถึงการฝึกซ้อมด้วย

“ว่าแต่อาจารย์อยากลองมาเล่นเบสบอลกับผมไหมครับ?”

“เอ่อ…สวัสดีครับอาจารย์”

เจ้าตัวกล่าวด้วยเสียงที่เคอะเขินเล็กน้อย

“พอไม่มีหมวกแล้วรู้สึกความมั่นใจลดลงแฮะ..ว่าแต่อาจารย์มาเช้าจังเลยนะครับ”

“ขอบพระคุณที่ทรงงานหนักนะครับ ถ้ามีอะไรที่ผมช่วยได้ก็บอกนะครับ“

(โรลเก่าๆผปค.อาจจะต่อแบบslowนะครับ เนื่องจากผมหายไปนานมาก โรลบางอันก็จม จึงขออนุญาตตัดบางส่วนไปเท่าที่ต่อได้)

[โรลเปิด|แยกรูท but cannon หมด]

เปิดเทอมมา อาซาฮิพยายามที่จะเปลี่ยนตัวเองดู โดยการไม่ใส่หมวกปิดหน้าตั้งแต่วันแรกๆ

เขาพยายามยิ้ม แต่ก็เหมือนจะยิ้มได้แค่เล็กๆ ไม่กล้าสบตาใคร พอไม่มีหมวกก็เหมือนความมั่นใจลดลง

บางทีถ้าคุณเจอเขา สามารถที่จะเดินผ่านเพื่อที่เขาจะทักทายคุณที่เดินผ่านไปผ่านมา

<กดเฟบหรือบวกเพื่อให้เขาทักทายคุณ! หรือจะทักทายเขาก่อนก็ได้>

#THK_EVENT07 #THK_กีฬาสี #THK_WHITE

“จะว่าไปแล้วชุดนี่ก็ไม่เลว..”

“แต่เหนื่อยไปหน่อยแฮะ”

เขาผละมือกลับมาแล้วพิงไหล่กับเสาไม้ข้างหลัง
มองคุโรกิด้วยสายตาเรียบง่ายแต่เต็มไปด้วยความขอบคุณ

“ถ้าไม่พูด นายก็คงไม่เป็นคุโรกิแล้วล่ะ…เพราะงั้นพูดไปเถอะ ฉันอยากฟัง”

เงียบไปครู่หนึ่ง แล้วเขาก็เอ่ยเบาๆ คล้ายพึมพำแต่ก็จริงจังพอ

“…อยู่ตรงนี้ด้วยกันนานเท่าที่อยากอยู่นะ ไม่ต้องรีบไปไหนก็ได้”

มือของเขาแม้จะสากอยู่บ้าง แต่สัมผัสกลับอ่อนโยนจนรู้สึกได้ถึงความอบอุ่นที่ไม่ได้มาแค่จากอุณหภูมิ

“ไม่รำคาญเลยสักนิด”

เสียงของเขานุ่มลงจนไม่ต้องยกเสียงก็ชัดพอจะผ่านเข้าไปถึงใจ

“ฉันเองก็พูดมากเหมือนกันนะวันนี้…” เขาเว้นนิดหนึ่ง ก่อนจะยิ้มมุมปากแบบที่ไม่ได้เห็นบ่อย
“ดีซะอีก ได้รู้จักนายมากขึ้น”

+

อาซาฮิฟังคุโรกิพล่ามไปเรื่อยด้วยสายตาที่คล้ายจะยิ้ม แม้ใบหน้าเขาจะไม่ได้แสดงออกชัดเจน แต่แววตากลับดูผ่อนคลายลงทุกที เหมือนความเงียบข้างในที่เคยแน่นอึดอัดกำลังถูกแทนที่ด้วยเสียงจังหวะของอีกคน

พอเห็นคุโรกิรีบขยับตัวถอยออกไปอย่างเก้อๆ พร้อมคำถามว่า “ไม่รำคาญใช่ไหมครับ?”
อาซาฮิก็หัวเราะเบาๆ คล้ายขำกับความจริงจังเกินเหตุของเด็กตรงหน้า

เขายื่นมือออกไป ลูบหัวคุโรกิแผ่วๆ

+

พอคุโรกิหันไปทางแสงเย็นพร้อมพูดฝากตัว อาซาฮิก็มองแผ่นหลังอีกฝ่ายอยู่เงียบ ๆ ก่อนจะพึมพำกลับเบา ๆ อย่างคนที่ไม่ชอบพูดคำแบบนี้ออกมาตรง ๆ

“…เอ้อ ฝากใจไว้หน่อยละกัน”

น้ำเสียงเบามาก แทบจมหายไปกับเสียงลม

แต่เขายิ้มอยู่จริง ๆ นั่นแหละ ถึงจะหันหน้าไปทางอื่นก็เถอะ

พอคุโรกิพูดถึง “แข่งทำข้าวกล่อง” อาซาฮิก็เผลอหลุดหัวเราะออกมาเล็กน้อย ส่ายหน้าเบา ๆ เหมือนยอมแพ้ให้ความจริงจังแสนแปลกของรุ่นน้องตรงหน้า

“ข้าวกล่องนี่แข่งได้ด้วยเหรอ…”

เขาว่าอย่างนั้น แต่ในใจกลับรู้สึกอบอุ่นแปลก ๆ

+

อาซาฮิชะงักไปนิดหน่อยตอนได้ยินประโยคนั้น—โดยเฉพาะตรงที่คุโรกิบอกว่า อยากอยู่ในที่ที่ได้เห็นรอยยิ้มแบบนี้

เขาหลุบตาลงเล็กน้อย ก่อนจะเบือนหน้าไปทางอื่นอย่างแนบเนียน มือซ้ายยกขึ้นเกาท้ายทอยเบา ๆ

“…พูดแบบนี้ ระวังฉันจะยิ้มให้ทั้งวันเลยนะ” เขาตอบเสียงเบา กึ่งล้อกึ่งจริงจัง

+

“ดีจัง… ลมจากคุโรกินี่เย็นกว่าน้ำเย็นอีก”

พูดจบก็ค่อยๆ ยกมือขึ้นแตะหัวอีกฝ่ายเบาๆ เป็นเชิงขอบคุณ แต่ดูจากแรงที่ใช้แล้ว น่าจะล้าเกินกว่าจะลูบแรงกว่านั้นได้แล้วจริงๆ

อาซาฮิลืมตาขึ้นทันทีที่ได้ยินเสียงเรียก รอยยิ้มเอียงๆ เปลี่ยนเป็นยิ้มกว้างแบบเหนื่อยๆ

“เฮ้… คุโรกิ…” เขาขานชื่อกลับเบาๆ เหมือนพลังงานมีเท่านี้จริงๆ

พอเห็นมือเล็กๆ พัดให้แบบตั้งใจเต็มที่ อาซาฮิก็หัวเราะในลำคอเบาๆ ก่อนจะเอียงหน้าหา

+

แล้วก็มองตามอีกฝ่ายที่ลุกขึ้นไป ใบหน้าที่ชุ่มเหงื่อเริ่มมีสีเลือดฝาดกลับมาเล็กน้อย เสียงในลำคอก็ยังพร่าอยู่ แต่ในแววตาอาซาฮิตอนนี้มีประกายบางอย่างที่ไม่ใช่แค่ “ความเหนื่อย” อีกต่อไปแล้ว

ก่อนที่อีกฝ่ายจะเดินพ้นไป เขาเอ่ยเสียงเบาแต่พอได้ยิน

“ขอบคุณนะ ฮารุกะซัง…ช่วยชีวิตไว้จริงๆ”

“ฮีโร่จริงๆ ด้วย…จะมีน้ำ มีผ้าเย็น แถมมีลูกอมอีก”

เขาส่ายหัวเบาๆ ก่อนตอบคำถามสุดท้าย

“ขอเป็น…ขนมปังไส้ถั่วแดงถุงนึง ถ้ามี เหนื่อยจนเหมือนพลังชีวิตเหลือติดลบแล้วตอนนี้”

+

“คามินาริ ฮารุกะ…ชื่อเหมาะกับลมเย็นช่วงบ่ายดีจังนะ”

เขาพึมพำ ก่อนจะหลุบตาลงนิดหนึ่ง หายใจเข้าลึกๆ แล้วเปรยเสียงแหบๆ

“ผมอาซาฮิ ฮาร์เปอร์…อยู่ปีสาม คิดว่าคงเห็นหน้าผมแปะอยู่ในบอร์ดกีฬาอยู่บ้าง”

รอยยิ้มมุมปากกลับมาอีกครั้ง พร้อมกับมือที่ยกขึ้นเล็กน้อยเหมือนจะโบกตอบ แต่ก็เปลี่ยนใจกลางคันเพราะกล้ามแขนล้าเกินไป

+

อาซาฮิหลุดยิ้มออกมาจริงๆ ครั้งนี้ไม่ใช่รอยยิ้มที่ฝืนเพราะเหนื่อย แต่เป็นรอยยิ้มที่หลุดจากใจจริงเล็กน้อย สีหน้าอ่อนล้าแต่ดูผ่อนคลายมากขึ้น เหมือนมีใครมารับไม้ต่อให้เขาในช่วงที่ขาแทบจะลุกไม่ขึ้น

“อ่า…ฝ่ายพยาบาลสินะ ถึงว่าทำไมถึงพัดลมให้เก่งขนาดนั้น”

เขาว่าอย่างขำๆ มือยังพาดไว้บนเข่าข้างหนึ่ง ส่วนอีกข้างจับผ้าโพกที่หลุดลงมาจากคอไว้หลวมๆ

พอได้ยินชื่อและการแนะนำตัว เขาก็พยักหน้ารับเชื่องช้า

+

คำถามธรรมดา แต่สีหน้าของอาซาฮิไม่ได้ล้อเล่น
อาจเพราะเขาสัมผัสได้ถึงความใส่ใจของอิสึกิเลยเผลอแง้มคำถามกลับไปบ้าง…แม้จะรู้ว่าเป็นคำถามที่อาจไม่จำเป็นต้องได้คำตอบก็ตาม

“หรือว่า…ดูแลคนอื่นจนลืมตัวเอง?”

พูดจบก็ยิ้มออกมาอีกที สีหน้ายังดูสดใส แต่ในแววตามีความจริงใจแบบคนที่เข้าใจหัวอกกัน

“…ไม่คิดว่าการนวดจะช่วยได้เยอะขนาดนี้แฮะ”
เขาเอ่ยพึมพำ พลางเงยหน้าพิงเสาเล็กน้อย หลับตาข้างหนึ่งอย่างสบาย

“ผมไม่ค่อยมีเวลามาดูแลตัวเองเท่าไหร่หรอกครับ พอหมดงานก็แค่…ล้มตัวลงนอนเฉยๆ”

เสียงเขาแผ่วลงนิดหน่อยเหมือนคนที่เพิ่งรู้ตัวว่าตัวเองละเลยอะไรไปบางอย่าง
แต่พอฟังคำพูดและน้ำเสียงจริงจังของอิสึกิ เขาก็เอ่ยถามขึ้นเบาๆ

“…อาจารย์เนี่ย เวลาเหนื่อย…มีใครดูแลไหมครับ?”

+

อาซาฮิหลุดหัวเราะเบาๆ ทันทีที่ได้ยินประโยคสุดท้ายของรุ่นพี่อาจารย์

“เป็นนักกีฬา MMA ด้วยเหรอครับ…?” เขาทวนเสียงขึ้นจมูกเล็กน้อย สีหน้ากึ่งทึ่งกึ่งไม่อยากเชื่อ
“งั้นก็ดีเลยครับ ถ้าเผลอบีบแรงไป ผมน่าจะหลุดจากข้อต่อพอดี”

พูดไปก็หัวเราะไป แต่ก็ค่อยๆ ผ่อนคลายไหล่ตามแรงนวดโดยไม่ทันรู้ตัว
สัมผัสจากฝ่ามือของอิสึกิทำให้รู้สึกว่าแรงกดกำลังพอดี ไม่ถึงกับเจ็บ แต่ก็ลงลึกพอที่จะคลายความล้า

+

“…แปลกดีนะครับ อยู่ๆ ก็รู้สึกเหมือนได้รับการดูแลแบบที่ไม่ได้เจอมาสักพักใหญ่ๆ เลย”

เขาหัวเราะนิดๆ แล้วหันมามองอีกฝ่ายตรงๆ

“ขอบคุณนะครับ อาจารย์อิสึกิ”

พูดพร้อมกับโน้มตัวลงเล็กน้อยเหมือนเป็นการ “โค้งขอบคุณ” แบบไม่เป็นทางการ แต่จริงใจเต็มร้อย

“แต่ถ้าอาจารย์เสนอจะช่วยนวดไหล่ให้ตรงนี้ล่ะก็…รับไว้เลยครับ ถือว่าเป็นบุญอย่างสูง”

เขาพูดติดตลกแต่ก็ยิ้มด้วยความรู้สึกดีจริงๆ

“จะว่าไป ผมว่าคนที่เป็นนักกีฬานี่เข้าใจกันง่ายดีแฮะ แค่เห็นหน้าก็เดาได้ว่าเหนื่อยขนาดไหนแล้ว…”

แล้วเขาก็เงียบลงนิดหน่อย แววตาอ่อนลงเหมือนคิดอะไรบางอย่าง

+

“พวกโอเอนดันมันไม่ใช่แค่ตะโกนอย่างเดียวเลยครับ อาจารย์ต้องลองโดนลากไปซ้อมท่าเต้นตีมือ 5 ชั่วโมงดูบ้าง จะเข้าใจเลยว่าทำไมผมนั่งแปะอยู่ตรงนี้”

จากนั้นเขาก็ยืดตัวขึ้นอีกนิด บิดขาไปข้างๆ แล้วหมุนคอเบาๆ

“แต่ตอนนี้ก็โอเคขึ้นแล้วครับ ไม่ได้บาดเจ็บอะไร แค่เมื่อยกับหมดแรงเฉยๆ”

อาซาฮิยิ้มบาง ก่อนจะยกมือขึ้นแตะบริเวณหัวไหล่ข้างขวา

+

อาซาฮิเปิดตาขึ้นเล็กน้อย ยกยิ้มนิดๆ เมื่อได้ยินคำว่า “นักกีฬามาก่อน” จากอาจารย์

“อ้อ…ถึงว่า ท่าทางคล่องตัวดีจังครับ”

เขายกไหล่นิดหนึ่งก่อนจะยืดแขนออกเล็กน้อยเหมือนทดลองวัดระดับความเมื่อย แล้วก็หัวเราะในลำคอเบาๆ

“ผมอยู่ชมรมเบสบอลครับ…เมื่อกี้ไม่ใช่ซ้อม แต่เป็นแสดงโชว์เชียร์ให้สีขาว”

เขาชี้นิ้วโป้งไปทางสนามที่ยังมีเสียงจอแจ ก่อนจะถอนหายใจเบาๆเหมือนจะบ่นปนน้ำเสียงขำ

+

“แต่ก็…ดีครับ มั่นใจขึ้นเยอะเลยว่าถ้าผมเป็นอะไรจริงๆ คงไม่ถูกปล่อยให้แห้งตายแถวนี้แน่”

อาซาฮิพลิกฝาขวดน้ำแล้วดื่มอึกใหญ่ ก่อนถอนหายใจโล่งอก แล้วเงยหน้าขึ้นอีกครั้ง ยิ้มบางๆ ที่มีความรู้สึก “สดชื่นขึ้นจริงๆ” ปรากฏบนใบหน้า

“แต่ผมโอเคแล้วครับ ไม่ต้องห่วง อาจารย์ไม่ต้องเฝ้าถึงขนาดนั้นก็ได้ เดี๋ยวผมจะกลับไปเองตอนนี้ล่ะ”

คราวนี้เขาเงยหน้าขึ้นเต็มที่เพื่อสบตาอีกฝ่าย แล้วเพิ่งสังเกตได้ชัดเจนว่าดวงตาคู่นั้นไม่ได้ดูสบายๆ อย่างเดียวอย่างที่เคยคิด…แต่แฝงความจริงจังในระดับที่ทำให้รู้สึก “ได้รับการดูแล” อย่างแท้จริง
แวบหนึ่งเขาเงียบไปนิดหน่อย ไม่ใช่เพราะอายหรือเกรงใจ แต่เพราะกำลัง “รับ” ความตั้งใจนั้นอย่างเงียบๆ

“…สายตาอาจารย์นี่…โคตรเหมือนพี่ชายเลยแฮะ”
เขาหัวเราะเบาๆ เหมือนพูดเปรยกับตัวเองมากกว่า

+

“ขอบคุณมากครับ อาจารย์อิสึกิ”
เขารับผ้าเย็นมาซับหน้า ซับคอ ก่อนจะทาบลงที่ต้นคอด้านหลังแล้วแหงนหน้าขึ้นด้วยสีหน้า “ฟิน” แบบไม่พูดก็รู้ว่าเย็นแค่ไหน

“…โอ้โห สวรรค์ของจริง…”

เขายิ้มนิดๆ ก่อนจะหยิบขวดน้ำมาถือไว้

“ขอโทษที่ต้องรบกวนนะครับ ทั้งที่น่าจะยุ่งเรื่องอื่นอยู่แท้ๆ… แต่นี่ช่วยชีวิตเลย”

+

อาซาฮิมองตามแผ่นหลังในเสื้อโค้ตสีน้ำตาลที่วิ่งจากไปด้วยความเร็วระดับนักกีฬา พร้อมกับพึมพำเบาๆ

“…อาจารย์อะไรเนี่ย ดูกระตือรือร้นกว่าเด็กปีสองอีก…”

เขาอดยิ้มไม่ได้กับความแปลกของอีกฝ่าย ก่อนจะหลับตาพักสายตาแป๊บหนึ่ง จนกระทั่งเสียงฝีเท้ากลับมาใกล้แล้วเสียงพูดทุ้มฟังสบายของอาจารย์ก็ดังขึ้นอีกครั้ง พร้อมกับของเย็นที่เขาอยากได้ที่สุดในจักรวาลตอนนี้

+

พออีกฝ่ายเอ่ยถึงผ้าเย็นหรือแผ่นประคบ เขาก็รีบพยักหน้าทันทีแบบอัตโนมัติ

“ถ้าไม่รบกวนอาจารย์เกินไป… ผมรบกวนด้วยนะครับ ผ้าเย็นนี่ฟังดูเป็นสวรรค์เลยตอนนี้…”

เขาว่าพลางยิ้มแห้งๆ มือหนึ่งก็เริ่มลูบผมเปียกเหงื่อตัวเองเบาๆ

“ขอโทษที่ดูโทรมไปหน่อยครับอาจารย์ ผมไม่คิดว่าโอเอนดันมันจะโหดขนาดนี้…”

เสียงท้ายประโยคนั้นเบาเหมือนคนเพิ่งผ่านสนามรบมาอย่างแท้จริง

“…คือ ผมนึกว่าอาจารย์เป็นพวกปีสาม…หรือสตาฟจากชมรมอื่นน่ะครับ ไม่ได้ตั้งใจจะ… เอ่อ ลามปามนะครับ…”

แม้จะยังหอบเหนื่อยอยู่บ้าง แต่เขาก็พยายามยันตัวตรงขึ้นเล็กน้อย เหมือนจะพยายามแสดงความเคารพให้เหมาะสมกับสถานการณ์

เขารับลูกกวาดมาช้าๆ สีหน้ายังดูเกรงใจไม่หาย
“รสนมนี่… ได้ครับ ทานได้ครับ ขอบคุณมากครับอาจารย์…”

+