Vrai Tsukira

ยิ้มอย่างอ่อนโยนอย่างเอ็นดูให้คุณ

"งั้นผมขอตัวก่อนนะคับ"

พูดจบก็เดินจากไป

(ขอบคุณที่เปิดให้โรลนะงับ 😸)

ยิ้มอย่างสุภาพตอบรับการแนะนำตัวของคุณ

"ผมชื่อ เวร์ ซึกิระ คับ"

แนะนำตัวอย่างสุขภาพอ่อนโยนกลับ ตามมารยาท

เดินตาม

พอคุณแนะนำร้านราเมง เขาก็ยิ้มตอบกลับอย่างไม่รีบร้อน

"ไว้ผมต้องมาทานบ้างแล้วสิ ขอบคุณนะคับ"

สายตามองดูเด็กสาวตรงหน้าอย่างเอ็นดู แล้วรับคำชวณเดินกลับด้วยกันด้วยรอยยิ้ม

"ยินดีคับ"

#THK_COMMU และ #THK_STORY อีเวนต์ที่ 9

สอบปลายภาคฤดูใบไม้ร่วงมาถึง บรรยากาศเดิม ๆ เหรอ...?

แท็กประจำอีเวนต์ #THK_EVENT09 #THK_สอบปลายภาค2

รายละเอียด : bit.ly/4lpoy31

ระยะเวลาการเล่นอีเวนต์ : 13 กรกฎาคม - 18 กรกฎาคม (เล่นย้อนหลังได้ตลอดเวลา)

เขายิ้มอย่างเอ็นดู ในการกระทำของคุณ พอคุณถามเขาก็ตอบคุณด้วยเสียงทุ้มนุ่มนวล พร้อมรอยยิ้มที่ยังคงไม่จางหายไปเลย ตั้งแต่ที่เจอกัน

"ผมอยู่หมู่บ้านโอโมริคับ"

เขาตอบกลับด้วยรอยยิ้ม

"ไว้เจอกันนะคับ"

พูดจบ เขาก็เดินจากไปพร้อมห่อส้มในมือ

..ใครจะไปรู้ว่าเราอาจจะได้เจอกันอีกเร็วๆนี้ก็ได้ แต่เวลรู้ เพราะเขากำลังจะได้ไปทำงานเร็วๆนี้

(ขอบคุณที่มาจอยกันนะคับ)

พอคุณจากไป เขาก็หันมาเก็บส้มเข้าบ้าน ก่อนปิดประตู..

(ขอบคุณที่มาจอยกันนะงับ)

เมื่อได้ยินคำถามของคุณ เขาก็เอียงคอ กลับตานึกแล้วตอบพร้อมรอยยิ้ม

"เพราะว่ามันน่าสนุกคับ"

"ตอนแรกก็จะแค่มาเที่ยว แต่พอได้สัมผัส มันกลับน่าสนใจมาก"

"อย่างวันนี้ก็เป็นครั้งแรกเลยที่วิ่งตามส้มกลิ้งนานขนาดนี้"

"ต้องขอบคุณคุณจริงๆเลยนะคับ ถ้าไม่ได้คุณ ผมคงแย่แน่ๆ"

เขาพูดกลบความสงสัยของคุณ แล้วจบด้วยการยื่นกระเป๋าเก็บความเย็นให้คุณ

เมื่อคุณเปลี่ยนเรื่อง เขาก็ยินดีตาม

"ใช่คับ พึ่งย้ายมาได้ไม่กี่วันนี้เองคับ"

ตอนนี้เขาหยุดหัวเราะได้แล้ว จึงกลับมามีท่าทางที่สุภาพดังเดิม ใบหน้ายังคงประดับด้วยรอยยิ้มอ่อนๆ

เขาเอียงหัวเล็กน้อย ยื้มอย่างอ่อนใจ

"คงต้องปล่อยมันไปแล้วละ"

น้ำเสียงท้อและยอมแพ้ที่จะตามส้มพวกนั้นต่อ แต่แล้วก็ปรับอารมณ์กับมาร่าเริงแล้วพูดต่อ

"แต่อย่างน้อยผมก็ยังมีส้มให้กิน ต้องขอบคุณคุณมากเลยนะคับ"

เขาชูห่อส้มให้ดู แม้มันจะไม่ครบ แต่อย่างน้อยก็ได้ทานสมใจอยาก

"หากคุณไม่มาช่วยไว้ ผมอาจจะอดกินส้มไปเลยก็ได้"

เขาเอามือลูบห่อส้มและกอดมันอย่างกับเป็นของรักของหวง

(16.07

วันนี้วันเกิดแมง(มุม)ซามอยด์
ชิโรคุโมะซังอายุ 42 ขวบแล้ว)

2/2

"ข..ขอโทษนะ มันเป็นคำถามที่..น่ารักมากเลย"

เขายังคงติดหัวเราะเบาๆ

"ขอบคุณนะ"

ความจริงใจแสดงออกมาอย่างชัดเจน จนช่วงเวลานี้เขาดูอ่อนโยน และเปราะบางแปลกๆ

เขามองสิ่งที่คุณเขียน ด้วยรอยยิ้มอย่างเอ็นดู แต่พอคุณพูดถามเขา..

เขานิ่งไปครู่นึง มุมปากของเขาเริ่มกระตุกนิดๆ ก่อนที่เขาจะหันหน้าไปอีกทาง พลางยกมือป้องปากเหมือนกำลังจะไอ ... จนสุดท้ายเขาก็หลุดเสียงหัวเราะออกมาเบาๆ มันสั้น สงบ และเป็นธรรมชาติจนเหมือนเผลอไปจริงๆ

"ฮะ.. ฮะฮะ.."

เขาก้มหน้าลงเล็กน้อย พยายามหยุดหัวเราะ และตั้งสติ

1/2

2/2

"ผมเห็นคุณซื้อไอติมมา แต่ตอนนี้มันคงละลายหมดแล้ว ผมเลยขอให้สิ่งนี้แทน..ขอโทษนะคับ"

น้ำเสียงนุ่มนวล กล่าวขอโทษอย่างจริงใจ และรู้สึกผิด

สีหน้าเศร้าใจ แต่ก็ยังคงถูกประดับด้วยรอยยิ้ม แม้มันจะดูอ่อนล้าก็ตาม

ภายในประเป๋าเก็บความเย็นนั้นใส่ไอติมหลากหลายแบบไว้

"ขอบคุณมากๆเลยนะคับ"

เขายิ้มหน้าบาล ถ้ามีหางคงกระดิกไม่หยุด

..ก้มเก็บส้มที่เหลือขึ้นบนอ้อมแขนของตนเอง แล้วพาเดินนำไปยังจุดหมาย

พอมาถึงเขาก็วางส้มไว้ที่เก้าอี้หน้าบ้าน ก่อนไข้กุญแจเปิดประตู

"สักครู่นะคับ"

เขาหายเข้าไปในบ้านนาน5นาที แล้วกลับออกมาพร้อมกับประเป๋าเก็บความเย็นใบเล็ก

1/2

เขาหันไปมองดูถุงที่คุณถือ แล้วพอคุณตอบไม่มี สีหน้าเขาก็แสดงความลำบากใจออกมา ..จะทำยังไงดีละทีนี้ สายตาเริ่มมองหาทางออกอื่น แล้วมาจบที่คุณ

"ราซะซังช่วยผมถือพวกมันกลับบ้านผมได้ไหมคับ?"

ดวงตายังคงยิ้มจนปิด รูปปากยกยิ้มออดอ้อนเหมือนแมวที่วอนขอให้รับตนไปเลี้ยง

เมื่อเห็นว่าคุณดูขี้อาย เขาจึงพูดอย่างนุ่มนวลพร้อมรอยยิ้ม

"ไม่เป็นไรคับ"

"คุณมาเล่นคนเดียวแบบนี้บ่อยเหรอ?"

"ตอนเด็กๆผมก็เล่นคนเดียวบ่อยเหมือนกัน"

เขาพูดเพื่อไม่ให้คุณรู้สึกผิด เขาไม่คิดจะตำหนิคุณ กลับกัน เขาออกจะเอ็นดูคุณมากกว่า

เขาเดินสำรวจไปเรื่อยตามประสาคนต่างถิ่น จนมาเจอคุณโดดเล่นอยู่คนเดียว แม้เขาจะเดินเข้าไปใกล้ คุณก็ยังไม่รู้สึกตัว

ในจังหวะโดดสุดท้าย ก่อนเหยียบโดนพื้นร้าวตรงหน้า เขาก็เข้ามาคว้าใต้วงแขนทั้งสองของคุณจากด้านหลังอย่างระวังมิให้โดนหน้าอกของคุณ ทำให้คุณยังคงลอยค้างกลางอากาศ

"ขอโทษนะ"

เสียงทุ้มนุ่มลึกพูดจบ ก็ค่อยๆพาคุณลงพื้นอย่างนุ่มนวลในจุดที่ปลอดภัย แล้วจึงปล่อยมือออกจากคุณ

(หยุดส้มได้24/24ลูก)

คุณหยุดส้มได้ทั้งหมด เมื่อเขาเห็นจึงดีใจยิ้มหน้าบาลมาขอบคุณคุณ

เขานั้นเป็นชายทรงฝรั่งเศสแท้ ใส่เสื้อคอเต่าสีดำ กางเกงขายาวสีครีม และสวมเสื้อคลุมสีเดียวกัน

ดวงตาเขาไปมองส้มที่พื้นครู่นึง จนได้ยินคุณบอกชื่อ จึงหันมาที่คุณ

"ยินดีที่ได้รู้จักนะคับ"

"ราซะซังพอจะมีถุงอีกไหมคับ?"

เขาหันมองไปที่ส้ม ไม่รู้จะทำยังไงกับมัน รอยยิ้มบนใบหน้าแสดงความลำบากใจกับเหตุการณ์นี้ไม่น้อย

รอยยิ้มของเขาแสดงความลำบากใจเล็กน้อย พอพูดถึงถุงผ้า

"ตอนผมไปซื้อส้ม ผมก็มีมันนะ แต่หลังจากซื้อส้มมา เดินไม่ถึงครึ่งทาง ถุงผ้ามันก็ขาด ส้มจึงหลุดออกมาหมดเลย.."

"คุณเคยเห็นส้มเข้าโค้งไหม?"

"ที่นี่พวกมันกลิ้งเก่งกันสุดๆเลย ตอนนั้นทั้งที่ข้างหน้าเป็นกำแพง พวกมันน่าจะหยุด แต่กลับเข้าโค้งอย่างสวย แล้วหลบสิ่งของได้หมดเลย มันบ้าสุดๆไปเลย.."

เขาเล่าอย่างออกรสมากขึ้นทีละน้อย

+

ภาษาที่เขาพูดคือภาษาฝรั่งเศส แม้คุณจะไม่เข้าใจมัน แต่ก็สามารถรับรู้ได้ว่าเขาพูดอะไรดีๆบางอย่างกับคุณ ซึ่งคำพูดนั้นอาจทำให้คุณงง หรืออาจอยากถามว่าเขาพูดอะไร แต่ตอนนี้เขาไม่อยู่ให้ถามแล้ว เพราะพอคุณจะถาม เขาก็เดินจากไปแล้ว และหากคุณตามก็จะไม่เจอเขา

เขาจากไปพร้อมถุงผ้าลายส้มของเขา ส่วนถุงผ้าลายสับปะรดนั้นยังคงอยู่ที่มือของคุณ

(ฝากโรลปิดท้ายหน่อยนะคับ ขอบคุณที่มาจอยกันนะ)

เขาหลุดหัวเราะออกมาเบาๆอย่างเอ็นดู พลางเดินตามคุณไปร้านสะดวกซื้อ

เมื่อมาถึงเขาก็เดินเข้าไปแล้วกลับออกมาพร้อมถุงผ้าสองใบ ใบนึงเป็นลายสับปะรดมันถูกใส่ขนมจนเต็มถุง ส่วนอีกใบเป็นลายส้มไม่ได้ใส่อะไร

เขายื่นถุงผ้าลายสับปะรดให้คุณโดยไม่พูดอะไร แล้วหันไปสนใจหยิบส้มใส่ถุงอีกใบ

ไม่นานนัก..เขาก็พูดขึ้น

"Tu es un bon garçon."

เขาหันมายิ้มให้ด้วยรอยยิ้มที่อ่อนโยนกว่าเดิม

+

#THK_EVENT08 #THK_วันวัฒนธรรม
#THK_เรื่องเล่าผีไทเฮ l #THK_เรื่องเล่าสยองขวัญ

หากคุณเป็นอาจารย์ & นักเรียน อาจจะได้เจอบูทธอาคารเรียนเก่า พร้อมอาจารย์สองท่านที่ใส่ชุดสูทรสีเลือดสลับกัน

"อยากจะลองชิมอาหารของคาวดูก่อนไหมครับ?"

ถาดปริศนาที่อยู่บนถาดพร้อมกับคุณที่หยิบขึ้นมา

( สิ่งที่คุณได้รับนั้นคือ -- )

ชินดันอาหารของคาว
v
v
th.shindanmaker.com/1244186

#THK_โรลเปิด #THK_commu

สถานที่: ทางกลับบ้าน
เวลา: หลังเลิกเรียนวันศุกร์ | แยกรูท

บนทางเท้าปูนที่ยกสูง ชิซึริกระโดดข้ามรอยต่อของพื้นเป็นจังหวะ ราวกับเล่นเกมคนเดียวท่ามกลางแสงยามเย็น

"…"

อีกเพียงก้าวเดียว ปลายทางที่เธอมุ่งหน้าไปคือซีเมนต์ร้าวแผ่กว้าง เสี่ยงจะถล่มใต้เท้า

[คุณ] ที่เห็นเหตุการณ์นี้เข้าพอดี
จะเรียกเธอไว้?
หรือเมินเฉยต่อเหตุการณ์นี้?

(แวะมา+ได้นะคะ🥺)

เขาเข้าใจในทันที น้ำตาหยุดไหล รอยยิ้มอมทุกข์กลับมาเป็นรอยยิ้มสดไส

"โอ ดีเลยครับ"

พูดจบเขาก็นำส้มไปใส่ในตะกร้าของคุณด้วย

พอมือว่างเขาก็เช็ดหน้าเช็ดตา พลางพึมพำ

"บางทีก็เหมือนกันนะ ข้าว กับ ส้ม ..แถมหวานกว่าด้วย"

(หยุดส้มได้15/24ลูก)
คุณคว้าส้มมาได้ไม่น้อย พอเขาเดินมาถึงก็ขอบคุณคุณด้วยใบหน้ายิ้มร่า แล้วพอคุณจะยื่นส้มคืนให้เขา ส้มบางส่วนก็หล่นระหว่างทางเสียก่อน เขาจึงรีบคว้าส้มพวกนั้นก่อนมันจะตกพื้น แล้วหันมาพูดกับคุณ
"สักครู่นะคับ"
พูดจบ เขาก็ถอดเสื้อคลุมของตนเอง นำมันมาปูไว้บนพื้น วางส้มลงไป แล้วจึงหันมารับส้มที่เหลือจากคุณ เขาวางมันรวมกันแล้วห่อหยาบๆแต่ก็แน่หนา แล้วจึงลุกขึ้นยืน
"ขอบคุณนะคับ"

คิ้วยกเข้าหากัน กลายเป็นรอยยิ้มที่ดูลำบากใจ

"นั้นสินะ.. แต่ว่านะ ส้มพวกนั้นนะกลิ้งเก่งกันมากๆเลย"

ถอนหายใจเบาๆ

"ผมคงต้องปล่อยมันไป แต่อย่างน้อยผมก็ยังมีส้มให้กิน-"

ไม่ทันจบคำ ส้มก็หล่นไปหนึ่ง

...

เขานิ่งเงียบไปทันที รอยยิ้มยังคงอยู่แต่คิ้วย่นเข้าหากันมากกว่าเดิม หยดน้ำตาเริ่มไหลออกมาอย่างเงียบๆ เขากลายเป็นภาพนิ่งไปแล้ว เพราะหากขยับ..ส้มคงหล่นไปอีกแน่

ส้มนับสิบหยุดลงที่ล้อรถจักรยาน แต่ก็ยังมีบางลูกที่ยังคงกลิ้งต่อไป เขาหยุดลง ตามองตามส้มที่หลุดไปเล็กน้อย แล้วหันมาสนใจคุณกับส้มที่เหลืออยู่และพูดขอบคุณคุณ พลางก้มเก็บส้มที่เหลือขึ้นมาไว้บนอ้อมแขน แล้วจึงหันมารับส้มที่คุณยื่นให้
(หยุดส้มได้13/24ลูก)
เมื่อคุณถาม เขาก็ตอบคุณด้วยเสียงร่าเริง
"ใช่คับ พึ่งย้ายมาไม่กี่วันนี้เอง"
รอยยิ้มยังคงบาลบนใบหน้าของเขาด้วยความดีใจ ที่การไล่ตามส้มเหล่านี้จบลงเสียที

+
(หากคุณล้ม เขาจะยืนมือช่วยคุณขึ้นมา)

..อกยกตัวขึ้นลงหายใจถี่จากความเหนื่อย แต่เขาก็ยังคงยิ้มและทักทายคุณอย่างสุภาพ สำเนียงการพูดภาษาญี่ปุ่นของเขานั้นดีเหมือนเป็นเจ้าของภาษา

เขาคืออาจารย์ประจำห้องพยาบาลคนใหม่ แต่คุณจะยังไม่รู้เรื่องนี้

..พักเหนื่อยเช็ดหน้าเช็ดตาเล็กน้อย ก่อนจะหันมาแนะนำตัวกับคุณ
"ผมชื่อซึกิระ พึ่งย้ายมาอยู่หมู่บ้านโอโมริ"
รอยยิ้นบนใบหน้านั้นมิจางหายไปเลย
2/2

#โรลเปิด #แยกรูท
บรรยากาศยามเย็น สายลมพัดพาส้มกลิ้งมาแต่ไกล
?
ชายชาวต่างชาติวิ่งตามส้มมาพร้อมพูดให้หยุดเป็นภาษาฝรั่งเศส
"Arrête!"
แม้คุณจะฟังไม่ออก แต่ก็รู้ได้ทันทีว่าต้องหยุดส้มเหล่านั้นเอาไว้
(จะหยุดอย่างไรก็ได้)
คุณได้ช่วยหยุดพวกมันไว้ได้สำเร็จ เขาก็เข้ามาพูดกับคุณเป็นภาษาญี่ปุ่น
"ขอบคุณมากเลยคับ ถ้าคุณไม่หยุดไว้ ผมคงต้องวิ่งอีกยาวแน่"
(หากคุณเปื้อน เขาจะยื่นเช็ดชู่ให้คุณ)
1/2
+