Iksimij

Je zou er bijna een feestje voor geven!!

Ik doe dit bewust. Het lopen met het gewicht. Het voelen van de wind. Het maakt dat ik weer alerter wordt. Ietsje vloeiender. Iets meer lijf heb. Meer “aan” ga. Het helpt mij me iets beter te voelen. Voor even…..

Dan veranderd het weer zoals voorspelt. Het gaat waaien. Koelt af. Ik sleep mezelf van mijn bed af, pak mijn rugzak en doe mijn biebboeken er in. Dan loop ik moeizaam naar buiten en ga op pad. Naar de bieb…..

Gisteren. Uiteindelijk wint de hitte het van mij, mijn lijf en mijn brein en kan ik niet anders dan op de bank en op bed liggen. Letterlijk ziek en mijn hoofd raakt in de war.

Onderweg naar werk. Heel vroeg voor mijn doen. Vandaag ga ik naar de vakgroep fysiotherapie.

Ja dat wel!

Ja hoor! Ik liep op bekend terrein en ik kan ook op GPS naar huis lopen als het moet.

Al verder skatend bedacht ik me dat als mijn lief het was geweest die daar geskate had hij dit nooit gedaan had. Mijn lief is 2 meter en breed gebouwd. Imposant om te zien.
Hoe sneu is het eigenlijk als zo’n man het wel bij mij durft…..38 kilo en vrouw……heel sneu……

Wat is het toch met dit soort mannen? Nu heb je aan mij een verkeerder als je als man denkt dat je mij kunt intimideren of dat ik bang van wordt. Verre van. Ik laat me niet intimideren of bang maken. Nog ga ik je belonen voor dit soort asociaal gedraag.

Verblik of verbloos niet. Kijk niet naar hem. Hij schreeuwt iets over aan de kant gaan. Dan scheurt hij weg. Waarop ik hem naroep dat hij te gast is in een fietsstraat. En skate daarna net zo onverstoorbaar weer verder.

Hij gaat nog meer pushen. En ik wijk dus niet. Tot het moment dat hij een opening ziet en er langs kan. Hij komt langs me rijden, heel dicht op me in de hoop me naar links te duwen. Ik skate stug verder.

En ik reed dus op een van die fietsstraten

Er komt een auto achter me rijden. Ik hoor hem uiteraard en merk dat hij pushed. Ik heb daar een hekel aan en word er alleen maar standvastiger van en ben dan al helemaal niet meer van plan om je er langs te laten.

Vanmorgen nog voor de hitte even gaan skaten. Bij ons zijn een aantal fietsstraten. Daar morgen auto’s rijden maar je bent er als automobilist te gast. Dat betekent ook dat je langzaam moet rijden en het overige verkeer voor jou niet niet verplicht aan de kant moet..

Ik schijn best een aardige meid te zijn. Vriendleijk, beleefd en behulpzaam. Maar soms ben ik echt een bitch. Zeker bij een man die denkt dat hij me kan intimideren.

Note to self: ga niet gedachteloos wandelen……dan ben je zo ruim 2 uur verder……

Was het ook!

Ik ben ook echt geen ochtendmens maar voor sommige dingen maak ik echt een uitzondering!

Ja en ze hebben beide ook dezelfde standplaats…..dus heel soms treffen ze zelfs elkaar.

Wij wonen namelijk allesreiniger niet bij elkaar om de hoek.

Het heeft iets. Zo vroeg op het station je kersen ophalen. Het is grappig want wie doet zoiets. Wij dus. En ja, dit gebeurt vaker op zulke manieren bij ons.
Het zijn dit soort kleine dingen die me met, in dit geval mijn jongste broer, verbind……en waar ik van geniet en me altijd zal herinneren…..

Daarachter volgt het gezicht en het nog altijd wat slungelige lijf van mijn broer. Ik neem de tas aan, een snel hoi en houdoe…..het deurtje gaat weer dicht en terwijl ik weer naar huis loop rijdt hij verder…..

06:13 de trein komt aan. Ik sta op de juiste plek. Het deurtje gaat open en er wordt een tas naar buiten gestoken.

Mijn beide broers zijn machinist. En soms komen ze ook met de trein door mijn woonplaats. Dus er kwam een appje: zus, als je kersen wil……

Een beetje gek en creatief zijn wij thuis wel. Dus stond ik afgelopen donderdag om 06:00 op het station…..want ik wilde kersen uit de tuin van mijn jongste broer. Maar hoe krijg je die hier als je beide een volle agenda hebt en ook niet bepaald bij elkaar in de buurt woont. Met de trein natuurlijk!

We vergelijk onszelf niet met elkaar. Hij past zich aan, aan mijn tempo en de afstand die ik op dit moment aankan.

Gisteren was onze eerste rit samen. En één ding weet ik zeker! Er gaan er nog heel veel volgen!

Samen met mijn broer fietsen, een hobby delen. Ont-moeten en con-tact hebben. Goede gesprekken.
Wij fietsen beide om en met plezier, om te genieten, nieuwe dingen te zien. Om onszelf en heel soms elkaar uit te dagen.

Daar stonden onze fietsen. De linker van mij. De rechter van mijn oudste broer. Ik heb er twee, beide jonger dan ik. De een twee jaar, de ander 4 jaar.

Op weg naar huis. Fijn gewerkt en thuis lekker de taart af bakken voor ik naar de fysio ga.

Tijdbesef blijft slecht de laatste dagen. Alles traag. Steeds het gevoel mijn to do niet af te krijgen, nergens tijd voor te hebben.....

Gelukkig even uit die bubbel nu want ik moet zo gaan werken. Dan kan ik even in dat vakje in mijn hoofd en dat is wel fijn nu!

Wat heerlijk!! Ik ben niet rolstoelgebonden maar kan me vanuit mijn eigen, weliswaar andere, situatie dit zo goed voorstellen!

Het kost bakken met energie. Elke dag weer…..echt…..hoe bedenk je het vraag ik mezelf dan maar weer af……om dan te concluderen dat dit nu eenmaal de manier is waarop mijn brein werkt.

Zo ontstaan wel mijn plannen. Dus ook het plan waarmee we hopen dat ik me weer fysiek wat beter ga voelen. Dat kost heel veel tijd en geduld. Er mag geen druk op liggen. Geen verwachtingen. Geen eisen. Het moet vanuit mij komen. Op mijn tijd en tempo. En dat gaat traag 🐌……