(ปิดแอค)

(ฮื่ออออน้อน😭 น่ารัก)

(ได้เลยค้าบบบบบ)

เสียงข้อความเข้า ปรากฏว่าเป็นข้อความจาก ฟุยุกิ

“…อาาาาาาาเค้กหรอ ฝีมือฟุยุกิทำเองรึเปล่านะ…“

โฮโช พึมพำ ทำตัวไม่ถูกเพราะนอกจากเพื่อนสนิทสมัยเด็กก็ไม่เคยได้รับข้อความจากคนอื่นๆเลย

เขาคิดหนัก แต่ก็คิดได้เพียงครู่นึงเท่านั้น เขาค่อยๆแกะเปิดกล่อง หยิบมาการองออกมากิน เขาคิด /อร่อยจัง

“…ฟุยุกิให้เราแล้วเขาไม่กินหรอ…”

โฮโช พึมพำ ก่อนจะเริ่มเขินกับคำพูดของตนเอง

“…เราคงต้องคอยสังเกตแล้วสิว่าเขาชอบอะไร…“

(ขอบคุณที่โรลค้าบ)

ไม่รู้เลยว่าเวลามันผ่านไปไว้ขนาดนี้ และไม่รู้เลยว่าบทสนทนาใกล้จะจบลงแล้ว
เขามองดูสิ่งที่เกิดขึ้น ทำตัวไม่ถูกกับสถานการณ์นี้ เขายังไม่ทันได้กล่าวขอบคุณ ฟุยุกิ ก็ปล่อยมือแล้วก็เดินจากไป
โฮโช มองกล่องมาการอง เขาหยิบขึ้นมา
ก่อนจะกุมไว้ด้วยมือทั้งสองข้าง

“…เราคงต้องหาอะไรตอบแทน ฟุยุกิแล้วรึเปล่า…”

“…อ่าาาา…”
+

โฮโช พยักหน้าเล็กน้อย มือก็ค่อยๆยื่นไปหยิบโดนัทมากัด

”…อื้มมม…“

เขาคิด /อร่อยจัง เขาเคี้ยวและก็มองท้องฟ้าไปด้วย พอกินไปได้ 2 คำก็หันไปดู โฮชิ

”…ขอบคุณสำหรับโดนัทนะ โฮชิ ก็กินไปด้วยกันสิ…“

โฮโช พยักหน้าเชิญชวนอีกฝ่าย พร้อมกับยิ้ม

“…โฮชิ เองหรอ มานั่งด้วยกันมั้…“

ยังไม่ทันได้พูดจบ ก็เหลือไปเห็นกล่องขนมในมือของโฮชิ จู่ๆก็รู้สึกหิวขึ้นมาซะอย่างงั้น

”…อ่าาา…กล่องนั้น…“

โฮโช พึมพำ

โฮโช เอียงคอเล็กน้อย พร้อมกับคิ้วที่เลิกขึ้น เขาเริ่มสนใจการสนทนานี้มากขึ้น เพราะฟุยุกิ ดูเป็นคนที่ชวนคุยเก่งมากๆ

“…นิสัยที่ว่าคืออะไรหรอครับ…”

เดิมที่โฮโชไม่ชอบการคุยเรื่องทั่วไปเท่าไหร่ แต่ด้วยบรรยากาศอะไรๆก็ดูน่าสนใจไปหมด

โฮโช มองท่าทางของอีกฝ่าย เขารู้สึกว่าผู้ชายคนนี้ เป็นผู้ใหญ่ที่คุยด้วยแล้วรู้สึกสบายใจอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

“…ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ พี่เซนโด…”

นั่งหลังตรง แล้วโค้งให้อีกฝ่ายก่อนแนะนำตัวเอง

“…ผมโฮเซกิ โช หรือเรียกว่าโฮโช ก็ได้ครับ…”

“…เรื่องเพื่อนในชั้นเรียน ยังรู้จักไม่ถึง 10 คนเลยครับ…”

เขาขำเล็กน้อย

โฮโช คิด /จับมือหรอ โฮโช ลังเลอยู่ครู่นึง ด้วยบรรยากาศสบายๆ ท้องฟ้าสดใส ไม่รู้เพราะอะไร แต่เขายื่นมือไปให้ ฟุยุกิ แล้ว

โฮโช มองที่มือฟุยุกิ ก่อนจะพึมพำออกมาโดนไม่ได้ตั้งใจ

”…มือสวยจั….”

เขาหยุดชะงักก่อนจะพูดจบ พร้อมกับหูที่กำลังแดงขึ้นเรื่อยๆจากคำพูดที่น่าอายของตนเอง

โฮโช ตกใจเล็กน้อยกับคำตอบของ ฟุยุกิ เขาคิด ไม่ได้มีแค่เราที่ไม่ชอบวันนี้อยู่ด้วยสินะ เขารู้สึกสบายใจที่มีใครสักคนคิดแบบเดียวกับเขา โฮโช จึงผ่อนคลายกับการสนทนานี้มากขึ้น

”…ถ้ามีสิ่งที่ทำให้ชอบวันนี้ขึ้นมาก็ดีแล้วครับ…“

โฮโช ทำหน้าสงสัยแต่ก็ไม่ได้ถามกลับไปว่าคืออะไร

”…วันนี้อากาศดีนะครับ ฟุยุกิคิดเหมือนกันมั้ย…“

โฮโช เหม่อมองจนไม่ได้สนใจเสียงรอบข้างเท่าไหร่ รู้สึกตัวอีกทีก็มี ฟุยุกิ เพื่อนร่วมชั้นเรียน มานั่งอยู่ข้างๆ พร้อมกับคำถามที่ไม่คิดว่าจะมีคนมาถามเขา

“…ผมสบายดี…”

เขาตอบกลับไปด้วยสีหน้ายิ้มเล็กน้อย ก่อนจะสังเกตดีๆว่าอีกฝ่ายคือใครเขาจึงถามกลับไปว่า

“…แล้วทางฟุยุกิ วันนี้เป็นยังไงบ้างครับ…?”

โฮโช แทบจะไม่รู้เลยว่าอีกฝั่งของต้นไม้มีคนนั่งพิงอยู่ เขา ตกใจกับเสียงอีกคนเล็กน้อย แล้วก็เหมือนจะมีอะไรมาโดนเขา อะไรที่ว่าคือลูกอม เขาชะเง้อไปที่อีกฝั่งของต้นไม้ก่อนจะกล่าวขอบคุณ

“…ขอบคุณสำหรับลูกอมนะครับ…”

กำลูกอมไว้ในมือ ลังเลอยู่สักพักว่าจะกินดีมั้ย ไม่ทันได้คิดว่าจะกินหรือไม่ มือเขาก็แกะลูกอมไปแล้ว

(อมลูกอมแก้มตุง ขอบคุณที่มาแจมค้าบ)

โฮโช ฟังพี่เขาพูดอย่างตั้งใจ แล้วก็ตอบกลับไปว่า

“…ผมว่าวันนี้อากาศดีหนะครับ…และก็..แฮปปี้…ครับ…”

/แฮปปี้หรอ อืมมม

เขาคิดในใจ เอียงคอเล็กน้อยแล้วย้อนไปถามเรื่อง นักเรียนชั้นปี 3 ห้อง H

“…ชั้นปี 3 ห้อง H…พี่ว่าผมจะรู้จักเขารึเปล่าครับ…“

มองอีกฝ่าย หลับตาพริ้ม ยิ้มอ่อนๆ ขำออกมาเบาๆ เพื่อให้บรรยากาศไม่ตึงจนเกินไป

ประโยคคำถามของชายท่าทางใจดีทำให้ โฮโช หยุดชะงักไปครู่นึง เขาหายใจเข้าก่อนจะตอบคำถามกลับไป

“…เอิ่ม…ผมน่าจะลืมบอกพ่อเรื่องวันผู้ปกครอง…หนะครับ…”

ไม่รู้เลยว่าสีหน้าตอนนี้เป็นอย่างไร เขาเอามือขึ้นมาบังส่วนล่างของหน้า หลับตา แล้วหันไปมองคู่สนทนา เพื่อเริ่มถามอีกฝ่าย

“…เอ่อออ พี่เป็นผู้ปกครองของนักเรียนชั้นปีไหนหรอครับ…แล้วเป็นยังไงบ้าง…“

“…อะ พอสิ…”

โฮโช รีบหยิบเก้าอี้แล้วมานั่งกิน ระหว่างเคี้ยวเขาพูดกับอีกฝ่ายว่า

“…รอบหน้า…ขอเป็นรสส้มได้มั้ย…”

ก่อนจะเอียงคอเล็กน้อย แล้วก็ยืนช้อนให้ โฮชิ เพื่อจะได้มานั่งกินด้วยกัน

โฮโช พึ่งจะสังเกตอีกฝ่าย ก่อนจะนึกได้ว่า คนที่ทำขนมอยู่คือเพื่อนร่วมชั้นของตน

“…งั้น…ขอสักชิ้นนะครับ…”

โฮโช มองมองรอบๆห้องครัว เพื่อหาจานมาใส่เค้ก ก่อนจะวางจานให้อีกฝ่ายตักเค้กให้

/ยืนรอ

โฮโช แอบมาดูที่ครัวกลางเพื่อหาขนมกินปรากฏว่ามีคนกำลังใช้ครัวกลางทำขนมอยู่ เขายืนมองอยู่นอกห้องสักพัก ก่อนจะเดินเข้าไปโดยไม่ได้พูดอะไร

“……”

/จ้องเค้ก

(เหลืออีก 1)

(อีก 2 คนนนน)

(6 คนแล้วววววววววว)

(ยินดีเลยค่ะ มาๆมาจอยกัน)

/มองขนมที่อยู่ในมือ

โฮโช ดีใจแต่ไม่ได้แสดงออกมาอย่างชัดเจน ถึงแม้ภายนอกจะดูนิ่งๆ
แต่ในใจเขากำลังกระโดนดีใจอยู่

”…อะ ขอบคุณนะครับ…แบ่งกันกินได้นะครับ…”

(รักหมาชอบหมาอย่าลืมให้ขนมหมานะคะ/แบมือ)

(ให้ขนม=ให้ลูบหัว🥺)

“…โฮเซกิ โชครับ…แต่เรียกผมว่า โฮโช ดีกว่า…“

เขาแนะนำตัวพร้อมกับก้มหัวเล็กน้อย ก่อนจะพูดต่อ

”…หวังว่านายจะหาบัตรนักเรียนของตัวเองเจอนะ…“

โฮโช ไม่รู้จะต้องอธิบายยังไง จึงลุกจากม้านั่งแล้วชี้ไปที่ต้นไม้ข้างหลังของเขา พร้อมตอบกลับไปว่า

“…มันหล่นลงมาจากต้นไม้ครับ…”

เขาชะงักตัวแข็ง ไปสักพักเหมือนเห็นอะไรบางอย่าง เขาโค้งให้อีกฝ่าย

“…ผม…ขอให้คุณหา…บัตรเจอนะครับ…”

เขาพยัก

“…ครับ มาหยิบดูได้เลยครับ…”

ถึงแม้อีกฝ่ายจะจับจ้องมา โฮโช ก็พยายามทำตัวให้เป็นปกติที่สุด เท่าที่จะทำได้ ถึงจะเกร็งเล็กน้อย แต่ก็ไม่มีมีอะไรไปมากกว่านี้

โฮโช สะดุ้งกับเสียงชัตเตอร์เล็กน้อย ก่อนจะตอบคำถามกลับไป พร้อมกับหยิบบัตรของตนออกมาจากกระเป๋าเสื้อ

“…บัตรของผมอยู่ในกระเป๋าเสื้อ แต่บัตรที่อยู่ตรงม้านั่ง…”

ก่อนจากพูดจบ เขาก็สังเกตเห็นว่าอีกฝ่ายจ้องมาที่เขา แต่ก็ไม่ได้มีปฏิกิริยาอะไร

“…อืมมมมม…”

หลังจากหยิบบัตรนักเรียนของตนออกมา เขาก็เก็บเข้าที่เดิมอย่างช้าๆ

(ได้เลยค่ะ 🫡)