𝗚𝗶𝗹𝗯𝗲𝗿𝘁 (SLOW🔴)

(เหล่านักกีฬาบ้านฮัฟเฟิลพัฟ✨ )
@hwww-dakotas.bsky.social
@hwww-toothfairy.bsky.social
@hwww-pollux.bsky.social
@hwww-arthurlu.bsky.social
@hwww-evdokiya.bsky.social
@hwww-charlotte.bsky.social
@hwww-finley.bsky.social
@hwww-hrolf.bsky.social
@hwww-malik.bsky.social

‪(เหล่ากองเชียร์บ้านแบดเจอร์✨ )
@hwww-charlotte-x.bsky.social
@hwww-valentine007.bsky.social
@hwww-khloe.bsky.social
@hwww-jasper.bsky.social
@hwww-killian.bsky.social
@hwww-abel.bsky.social

#HWWW_Quidditch

เสียงเชียร์กึกก้องไปทั่วสนามเพราะวันนี้คือศึกควิดดิชคู่แรกของปีการศึกษา และไม่ใช่คู่ไหนไหน เปิดประเดิมด้วย ฮัฟเฟิลพัฟ ปะทะ เรเวนคลอ !

“ฮัฟเฟิลพัฟสู้ๆ !! ฮัฟเฟิลพัฟสู้ตาย!! ทำให้เต็มที่เลยนะ!!“

เอาล่ะ มาเอาใจช่วยนักกีฬาทุกคนสำหรับการแข่งครั้งนี้กันเถอะ!

(ลงใหม่ค่ะ เมื่อกี้มีข้อผิดพลาด 😭)

ตุ้บ!

เสียงฝีเท้าเข้ามาอย่างได้จังหวะ ประกอบกับคาถาทำให้ความเร็วในการแลนด์ดิ้งสู่พื้นของเขาช้าลง
รูมเมทของเขาที่แอบดูการฝึกซ้อมอยู่จึงออกมาคว้าตัวไว้ได้ทันท่วงที

"หืม? เดี๋ยวนี้มีฝนตกเป็นแมวแล้วเหรอ?" นาซหัวเราะหึเบาๆ ส่วนอาเธอร์มองหน้าเขาแบบงงๆ (มาได้ไงwa)
"ไม้กวาดนายคงอยากพักแล้วมั้ง วันนี้พักซ้อมแล้วกั" พูดจบเขาก็หิ้วเจ้าแมวตัวใหญ่กลับหอไปอย่างปลอดภัย

(12)

#HWWW_Quidditch

( เรามารับชมเบื้องหลังของเหล่านักฬาประจำบ้านฟ้า ผู้ที่ต้องยืม Mob มาลงสนามกันเถอะครับ

ฝึกซ้อม ❌
นั่งหาค่าความเร็วลมและมุมตกกระทบ ✔️

ขออนุญาตแท็กครับผม
@hwww-orin.bsky.social

@hwww-lan.bsky.social

@hwww-luna.bsky.social

@hwww-noahwilliams.bsky.social

@hwww-estelle.bsky.social )

#HWWW_Class02

[โรลเปิด | แยกรูท]

วันดีๆ ฟ้าเปิด อากาศสดใส

คุณเดินผ่านทุ่งสนามหญ้าเขียวขจี ก่อนจะสังเกตเห็นร่างๆหนึ่งร่วงลงมา

เเล้วก็เเน่นิ่งไป…

#HWWW_Class02

[ โรลปิด @hwww-adriank.bsky.social ]

วันเสาร์ว่างๆในช่วงบ่าย

หนังสือที่ถูกปิดทิ้งไว้บนโต๊ะบ่งบอกว่าเจ้าของมันได้อ่านจบไปเป็นที่เรียบร้อยเเล้ว

มือถูกปัดผ่านข้อเท้าที่ไร้รอยเเดงช้ำจากเมื่อสองวันก่อน

ร่างกายของโคลหายเป็นปกติอย่างรวดเร็วด้วยน้ำยาชั้นดีจากมิสเตอร์อัลเฟรด เห็นดังนั้นจึงไม่มีเหตุผลให้ต้องหยุดพักอีกต่อไป

+

#HWWW_Quidditch

เปิดโรลสั้นๆ | แยกรูท

" นี่ๆพวกนาย ฤดูกาลแห่งการแข่งขันมาถึงแบบนี้ จะไปลองทายกันหน่อยเหรอว่าบ้านไหนจะชนะน่ะ? "

" เอ๋ นี่มันแค่เกมทายใจเฉยๆน่า ลองเล่นดูหน่อยม๊า~ กติกาง่ายๆแค่ใส่อะไรที่ดูแวววาว มีมูลค่า สามารถใช้เป็นอัตราแลกเปลี่ยนได้ที่ร้านค้า "

" ว่ากันว่าถ้าทีมไหนโดนทุ่มให้เยอะกว่าจะชนะแน่นอน เร่เข้ามา เร่เข้ามาา "

(มาปั่นคะแนนกัน เลสโกว)

"ฮะๆ เข้าใจแล้วครับ" น้ำเสียงดูจะแผ่วเบาลง

กิลเบิร์ตนั่งมองตรงไปยังข้างหน้า พลางพลุบตาลงราวกับพักสายตาสักหน่อย พร้อมกับรับลมอันน้อยนิดไปด้วย

คำถามลอยแล่นมาจึงนึกคิดบางอย่างก่อนจะกล่าวต่อ

"นอนเหรอครับ.."

"ถ้าไม่ฝันอะไรแปลกๆ ผมก็ชอบนะ"

มือสองข้างประกบไว้ก่อนจะยืดออกไปข้างหน้า ราวกับยืดเส้นยืดสายให้ท่อนแขนตัวเอง

"แต่ถึงอย่างนั้น ร่างกายก็ยังต้องพักผ่อนให้เต็มที่"

กิลเบิร์ตพยักหน้าเป็นคำตอบว่าเขาใช้เป็น และยาก็ถูกเก็บไว้ทาทีหลัง

และถึงจะถามไปว่าอีกฝ่ายมีของหวานทานรึเปล่า แน่นอนว่ายังไงกิลเบิร์ตก็ยังอยากจะแบ่งปันให้อยู่แล้ว

เพราะว่าเขาน่ะ...มีลูกอมรสเมือกกบเยอะแยะไปหมดเลยล่ะ

"ไม่ต้องเกรงใจหรอกน่า รับไว้เถอะ!"

เขาหยิบลูกอมยื่นให้แก่อีกฝ่ายด้วยหน้าตาชื่นบาน

กิลเบิร์ตนั่งลงข้างๆอย่างว่าง่ายทั้งยังฟังสิ่งที่อีกฝ่ายพูดไปด้วย ก็ได้แต่พยักหน้าขึ้นลง

ใบหน้านั้นเต็มไปด้วยความสงสัย ทั้งแววตาก็ยังเบิกกว้างเล็กๆ

"ถ้าหายง่วงก็ดีแล้วนี่ครับ"

"จะได้หาอะไรทำต่อไง!"

กล่าวจบเขาก็กลับมายิ้มแย้มอีกครา มือไม้ปัดผ้าคลุมเล็กน้อยก่อนจะนั่งตามสบายมองนั่นมองนี่ไปพลางๆ

"รุ่นพี่สแตนลี่ย์นอนดึกงั้นสินะครับ"

"ถึงได้เอาแต่นอนงีบเล็กงีบน้อยแบบนี้"

#HWWW_Quidditch
โรลปิดw @hwww-garrettt.bsky.social
(แต่ทุกคนสามารถโควตไปรีแอคว่ามาเยี่ยมได้นะ!)

อุบัติเหตุย่อมเกิดขึ้นได้เสมอ และมันก็เกิดขึ้นกับพอลลักซ์ได้เช่นกัน

ขี่ไม้กวาดมาตั้งหลายปี หรือแม้แต่คีปเปอร์ตำแหน่งที่ว่ากันว่าปลอดภัยจากลูกสนิชที่สุดก็ยังพลาดตกไม้กวาดได้

+

(นะ หนังสือนิยายของลูกช๊านนน😭😭😭 ม่ายยยย)

#hwww_findingniffler

ระหว่างที่กำลังเดินใช้ชีวิตในโรงเรียน ก็เจอกับบุคคลที่น่าจะเป็นศาสตราจารย์กำลังร้องไห้อยู่ ดูท่าชีวิตของเขากำลังมีปัญหา ดูน่าสงสารจับใจ โซยะจึงตัดสินใจเข้าไปปลอบ(?)

สุดท้ายก็ได้ความว่า เจ้าพวกนิฟเฟลอร์ของศาสตราจารย์หนีออกจากบ้าน?!

ด้วยความที่ไม่มีอะไรทำอยู่แล้ว จึงรับปากว่าจะช่วยตามจับเจ้าตัวขนพวกนั้น

(น้องดูไบโอพี่ได้ พี่ตอบไวมากหากอยู่จอ😞✨)

มือข้างนึงปัดผ้าคลุมสักหน่อย อย่างน้อยก็ไม่อยากให้ดินไม้ใบหญ้าเลอะติดผ้าคลุม

ใบหน้ากลมหันมองอีกฝ่ายด้วยท่าทีร่าเริงแจ่มใส

"ไปกันเถอะ!"

ว่าจบก็ไม่รอช้าเดินนำหน้าการ์เร็ตไปแล้ว

กิลเบิร์ตพยักหน้าเห็นด้วยกับการ์เร็ต ว่าแล้วก็นึกขึ้นได้ว่าต้องพาเจ้าชับบี้ไปหาอะไรกินเหมือนกัน ช่างเหมาะเจาะกับเวลาทานอาหารเสียจริง

“กลับด้วยกันเลยดีกว่า”

“เดี๋ยวต้องเอาของกินไปให้เจ้าชับบี้ด้วยน่ะ” พูดจบก็ค่อยๆลุกขึ้นยืนช้าๆ

ถ้าไม่มีของกินให้หนูเผือกของเขา นั้นอาจจะเป็นเรื่องใหญ่ก็ได้นี่นา

"เจ้าชับบี้ เดี๋ยวนี้ชอบกระฟัดกระเฟียดใหญ่เลย ถ้าไม่มีของกิน"

เขากล่าวทั้งรอยยิ้ม

+

"โอ๊ะ.." ว่าแล้วก็ปิดปากสนิททันที

กิลเบิร์ตพยักหน้าว่ารับรู้แล้ว แต่เห็นใบหน้าครึ่งนึงของอีกฝ่ายคร่าวๆแล้วคงจะพักผ่อนไม่เพียงพอเป็นแน่

"นอนไม่พอเหรอครับ..?"

ดวงตาดูส่อแววเป็นห่วงไม่น้อย เกรงว่าหากนอนไม่พอมากๆเข้าอาจจะล้มลงไปกองกับพื้นก็ได้นี่นา แต่ห่วงไม่ทันไรก็ยิ้มแย้มขึ้นมา เอ่ยน้ำเสียงเจื้อยแจ้ว

"ถ้าจะนอน ผมว่ากลับไปที่ห้องพักตัวเองจะดีกว่านะครับ! (⁠ ⁠╹⁠▽⁠╹⁠ ⁠)"

เป็นคำขอบคุณเล็กๆที่ทำให้รู้สึกโล่งอกไปเปราะนึง ไม่ต้องคิดอยู่ในภวังค์อันใดอีกต่อไป แม้จะยังทำอะไรได้ไม่ดีพอ แต่ถ้าพยายามมากขึ้นก็จะเก่งได้ในสักวัน!

“นั่งมาก็นานแล้ว พวกเรากลับกันเลยมั้ย?”

“หรือนายจะซ้อมต่อล่ะ ?”

สายลมพัดพาให้เส้นผมพริ้วลอย ทั้งยังทำให้ใจสงบนิ่งอีกด้วย กิลเบิร์ตได้แต่ฟังคำพูดของการ์เร็ตอย่างตั้งใจทั้งดวงตายังเบิกกว้างกับความคิดที่อีกฝ่ายได้พูดออกมา

จวนตะวันใกล้ลาลับไปช้าๆ หากแต่ว่าถ้อยคำทำให้เขาคิดมากมายราวกับห้วงเวลาหยุดให้ได้ตัดสินใจบางอย่างที่ลึกๆภายในอกนั้นหนักอึ้งอยู่

“นั่นสินะ!” เขายิ้มด้วยความยินดีปรีดา

“ฉันจะต้องเป็นคนที่สุดยอดมากๆได้แน่!”

“ขอบคุณนะการ์เร็ต!”
+

คำพูดที่เปี่ยมล้นไปด้วยกำลังใจทำเอากิลเบิร์ตอึ้งไปครู่นึง ที่การ์เร็ตพูดนั้นก็ถูกอย่างที่ว่า

"นั่นสินะ ถ้าฝึกไปเรื่อยๆล่ะก็ต้องทำได้แน่ๆ!"

เขารู้สึกเหมือนมีกำลังใจในการที่จะฝึกขี่ไม้กวาดขึ้นมาอีกครั้งเลยล่ะ ช่วยได้เยอะเลย!

"แต่ถึงอย่างนั้น ฉันก็ไม่กล้าที่จะลงควิดดิชหรอก"

"คงเพราะ...ไม่อยากให้ขายหน้าครอบครัวล่ะมั้งนะ.."

เพราะหากทำให้ขายหน้า ก็ไม่รู้ว่าพวกท่านจะคิดเห็นอย่างไรบ้างด้วย

(ปล.ตัวใหญ่มาก : ผปค.มึนกับการวาดมาก ลูกเดี๋ยวใส่ผ้าคลุมไม่ใส่ผ้าคลุม สรุปคือน้องใส่ผ้าคลุมนะคะ!)

และนั่นก็เป็นจังหวะเดียวกันกับที่กิลเบิร์ตหันไปมองรอบๆแล้วสายตาสบร่างคนคุ้นเคยเข้าให้ แววตาเหนื่อยหน่ายกลับกลายเป็นดีใจที่ได้เจอคนที่รู้จักเสียอย่างนั้น

"รุ่นพี่สแตนลีย์!" เขาตะโกนเสียงดัง

มือเก็บไม้กายสิทธิ์เข้าเสื้อคลุมแล้วรีบวิ่งพรวดพราดไปหารุ่นพี่ทันทีที่เห็น แม้จะไม่รู้ว่าอีกคนมาตั้งแต่ตอนไหน แต่กิลเบิร์ตเลือกที่จะไม่ถามออกไป

"มาทำอะไรแถวนี้เหรอครับ?"

"ถ้าดีก็ประเสริฐแล้ว" รอยยิ้มเขากว้างขึ้น

แต่ไม่ทันไรก็มีคำถามนึงจากเพื่อนร่วมบ้านถามขึ้นมา กิลเบิร์ตพลุบตาลงครู่นึง..

หากสามารถเก่งกล้าสามารถได้ เขาคงไม่ลังเลหรอก

"ฉันจะเป็นตัวตลกเอาเปล่าๆน่า!"

กิลเบิร์ตเงยหน้ามองอีกฝ่ายด้วยรอยยิ้ม คำพูดแฝงนัยบางอย่าง หากจะเรียกว่าด้อยค่าตัวเองก็ว่าได้

"ทุกวันนี้ ฉันยังขี่ชนนั่นชนนี่อยู่เลย ฮะๆ"

เสียงหัวเราะกลบเกลื่อนดังขึ้น

กิลเบิร์ตยิ้มร่าแล้วนั่งลงข้างๆทันที ไหนๆก็ออกมาเดินเล่นแล้วเจอเพื่อนทั้งทีก็อยู่นั่งคุยเล่นกับการ์เร็ตเลยก็แล้วกัน

"จริงๆแล้ว จะให้ฉันวิ่งไปเอายามาให้ก็ได้นะ"

คำพูดที่ฟังดูเป็นไปไม่ได้หลุดออกจากปากเขา ก็นะ..ใครต่อใครที่อยากขอความช่วยเหลือ แม้ว่าจะต้องวิ่งไปไกลแค่ไหนก็ยอมวิ่งไปนี่นา

"ที่ซ้อมเป็นยังไงบ้างล่ะ?"

"ไม่ได้แย่ใช่มั้ย ?"

น้ำเสียงราบเรียบเอ่ยถามไถ่

(CMS: เกรซตก ถังสี)

กิลเบิร์ตเองก็เดินตามๆไปด้วย ดูเหมือนว่าเพื่อนของเขาจะได้ที่นั่งพักสักทีล่ะนะ นึกว่าจะเสียเหงื่อเยอะจนเป็นลมล้มไปซะแล้ว

ว่าแล้วก็เอ่ยต่อด้วยน้ำเสียงเรียบลื่น

"ก็แค่แผลเล็กน้อยเอง ชนนิดหน่อย แต่เดี๋ยวก็หายนะ!"

"แต่นายน่ะสิ เหงื่อออกเยอะซะขนาดนั้น.."

มือซ้ายยกขึ้นพัดไปมาอย่างน้อยก็สร้างลมอันน้อยนิดให้แก่อีกฝ่ายสักหน่อยนึง

ใช่...นั่นคงเป็นสิ่งที่เขาทำให้อีกฝ่ายได้ในตอนนี้

ยาแก้เคร็ดอยู่ในมือหญิงสาว กิลเบิร์ตจึงเข้าใจว่าอีกฝ่ายคงจะนำมาให้ก็เป็นได้ ดังนั้นเขาจึงรับมาด้วยความเต็มใจพร้อมกับกล่าวขอบคุณอีกครา

"ขอบคุณนะ! เธอเนี่ยใส่ใจจังเลย!"

มือซ้ายแบรับยาที่หญิงสาวยื่นให้ด้วยรอยยิ้มกว้าง แม้ว่าตัวเองจะเจ็บตัวเพื่อช่วยเหลือมา แต่ขอแค่อีกฝ่ายปลอดภัยก็เพียงพอ

"เธอได้พกของหวานมารึเปล่า? น้ำตาลตกใช่มั้ย?"

"ถ้าไม่มีของหวานติดตัว ฉันยังพอมีอยู่นะ!"

คำเชิญชวนจากเพื่อนร่วมบ้านทำให้เขาต้องปฎิเสธไปก่อน ถ้าจะให้ซ้อมตอนนี้ เกรงว่าเขาอาจจะจับไม้กวาดไม่มั่นคงจนตกลงมาจนบาดเจ็บเอาก็ได้

"ไม่ดีกว่าน่ะ ไม่กล้าเสี่ยงเลย ฮะๆ"

"ฉันอยากซ้อมในตอนที่ยังสามารถจดจ่อกับมันได้น่ะ!"

พูดไปก็ดูตลก แต่หากไม่มีสมาธิจดจ่อก็อาจเกิดอันตรายได้นะ!
ว่าแล้วก็เป็นฝ่ายถามต่อบ้าง

"นายจะซ้อมต่อรึเปล่า เดี๋ยวฉันจะนั่งดูอยู่ห่างๆ"

"เผื่อเป็นอะไรขึ้นมาน่ะ"

เมื่อรู้สึกว่าคนที่เขารับไว้ได้นั้นลุกออกไปแล้ว กิลเบิร์ตก็ค่อยๆพยุงให้ลุกขึ้นช้าๆ สายตาลอบเห็นหญิงสาวจะช่วยเขาให้ลุกขึ้นด้วยจึงน้อมรับโดยกล่าวคำขอบคุณอย่างยิ้มแย้ม

"ขอบคุณนะ!"

มือข้างขวายกกดช่วงหลังคอไปจนกระดูกหลังส่วนบนเล็กน้อย บ่งบอกได้เลยว่าก็เจ็บอยู่เหมือนกัน

"ทำไมจู่ๆ เธอถึงร่วงลงมาแบบนั้นน่ะ?" เขาถามไถ่ด้วยความสงสัยไม่น้อย