Vesper. (Rest)

#HWWW_Quidditch

'เหนื่อยชะมัด เมื่อไหร่เกมจะจบอยากกลับไปกอดเฟิร์นแล้ว....'
โอรินบ่นอยู่ในหัวตลอดทั้งเกม

( @hwww-donovan.bsky.social มานี่มา )

ปั่ก!

เสียงของสันหนังสือกระแทกเข้าเต็มหน้า แรงซะจนเซเผลอร่วงลงมาจากบันไดไม้ ทว่าแทนที่จะรู้สึกเจ็บจากการกระแทกพื้นอะไรแบบนั้น กลับได้ยินเสียงตื่นตกใจที่แสนคุ้นเคยแทน และแรงกระแทกอย่างแรงที่หลังศีรษะ

เป็นแอสทราลิสนั่นล่ะ ที่ตื่นตูมวิ่งเข้ามารับร่างเขาไว้จนโดนศีรษะของเขากระแทกเข้าเต็มหน้าให้ ตอนนี้ในั่พวกเลยต้องนั่งซับเลือดตรงจมูกที่เกือบหักถึงตั้งสองคน

อ่า.. หมอนี่ งี่เง่าชะมัด

#HWWW_FindingNiffler

ในขณะที่กำลังใช้เวลาช่วงว่างในห้องสมุดเฉกเช่นเหมือนอย่างเคย เสียงแหลมเล็กของสิ่งมีชีวิตบางอย่างแว่วเข้ามาในหูเสียจนทำให้เวสเปอร์ต้องหยุดเดินเพื่อปรายตามองดูบนชั้นหนังสือ

นิฟเฟลอร์?

ที่นี่ดูไม่ใช่สถานที่ที่เจ้าตัวเล็กนี่สมควรอยู่เสียเท่าไหร่ ครั้นจะพยายามปีนบันไดไม้ขึ้นไปจับเจ้าตัวจิ๋วนี่ลงมา เซ้นส์ไม่ถูกรักจากพวกสัตว์ก็เกิดทำงานขึ้นมาเสียอย่างนั้น

(มีต่อ)

CMS. Txuu Vvwe

#HWWW_Pin

──────────────

Elapidae Slyc | half blood

— house of slytherin 7yrs.

──────────────
role - co — dm

doc : bit.ly/45KbDSt

[ Story - ใต้ร่มไม้แห่งสายใย ]
• โรลปิด /w @hwww-vesper.bsky.social

แสงยามเย็นทอดตัวลงกระทบผิวน้ำเกิดประกายระยับบนตลื่นทะเลสาบใกล้ปราสาทใหญ่ฮอกวอตส์‘ เรือนผมขาวแผ่กระจายไปตามพื้นผิวของหญ้าเล็ก ขนตาสีเดียวกันหลับพริ้มอย่างสุนทรีย์ เพลิดเพลินกับลมพัดเอื่อยแสนสงบที่ไร้ผู้คนแกว่งไกว่

+

#HWWW_Clubfest

"???"

ในทันทีที่เจ้าคุกกี้แมวแสนอร่อยถูกกัด ริต้าสัมผัสได้ถึงอะไรบางอย่างที่ต่างออกไปเล็กน้อย..

หางตารู้สึกได้ถึงบางอย่างที่กำลังเคลื่อนไหวเล็กน้อย เธอค่อยๆหันไปมองทีละน้อย แต่แล้วก็ต้องช็อกสุดขีดกับสิ่งที่เห็น

"เฮือก!!!"

กลายเป็นแมวไปซะแล้วสิ..

(แวะบวกกันได้ค่า🙌)

#hwww_Genderswap

( แอบมาหย่อนร่างซี ขี้แกล้งเหมือนเดิม รักสวยรักงาม ไม่ซนแล้ว เดี๋ยวไม่สวย )

( อิอิอิอิอิ ทำดี ไว้จะทำอีก )

( ตื่นทันเรียนได้ก็เก่งแค่ไหนแล้ว )

(นอนกันหมดแล้ว มาปาดเล่นก่อนจมงาน + สอบค่า
ทรงนี้ถึงห้องเรียนแล้วหลับในต่อจนหมดคาบ- )

🤲 @hwww-donovan.bsky.social

#hwww_costory

( แอนเซอร์ไม่น่ามีใบโค และอาจจะไม่มี แต่ถ้าเคมีเข้าหรือสะดุดตาสามารถ DM ได้เลย!

หากสนใจตำแหน่งอะไรเสนอได้ ทางนี้เองก็จะช่วยๆกันออกความคิดเห็น

🔁 : ช่วยหาเพื่อน/เนียนรู้จัก
❤️ : สนใจมากบุกDM ! 🤸🏻

มาช้าดีกว่าไม่มานะ😉
อาร์ตกันว่างเผื่อเธอจะเหลียวมอง )

เขาแค่นหัวเราะในลำคอ ยามที่อีกฝ่ายโบกไม้กายสิทธิ์ แสงไฟสว่างวูบสะท้อนในนัยตาของเขา รอยยิ้มบางปรากฎขึ้นบนหน้า

“เหอะ.. คงต้องลำบากเธอช่วยสอนคาถานั้นให้แล้วล่ะ”

“ส่วนเรื่องเที่ยวนั่น… ปล่อยให้เป็นเรื่องของอนาคตแล้วกันนะ” เขาทิ้งไว้เพียงเท่านั้น ก่อนจะปล่อยให้บทสนทนาดำเนินต่อไปเรื่อยๆตามโอกาส

กระทั่งอีกไม่นานรถไฟขบวนนี้ก็คงถึงฮอกวอตส์ในไม่ช้า

[จบรูท]

เวสเปอร์มองตามนกฮูกของเรฟที่นำจดหมายกัมปนาทไปส่งให้แอสทราลิส เจ้าของเออร์มินนามว่าลูซี่นี่ ช่างเป็นวิธีที่รุนแรงอะไรเช่นนี้

ขอให้โชคดีนะแอสทราลิส….

“เธอนี่นะ ถ้าแอสทราลิสเกิดร้องไห้ขึ้นมาจริงๆฉันจะโทษเธอ”

“ฉันเจอเรื่องหนึ่งน่าสนใจ มันชื่อ —---(คำที่ถูกเซ็นเซอร์)” เวสเปอร์เล่าให้เรฟเวอรี่ฟังด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง

ความสงสัยมากมายเริ่มเกิดขึ้นในใจเขาตั้งแต่ที่เข้ามาเรียนในฮอกวอตส์ปีแรกแล้ว ซึ่งข้อสงสัยเหล่านั้นก็เกี่ยวกับตระกูลที่บ้านเขาเอง

“แต่เรื่องหมวกคัดสรรเคยพูดกับฉันเมื่อตอนปีหนึ่งนั่นก็ชวนคิดไม่ตกจริงๆ โจวเลอร์พี่ชายฉันเขาพยายามมากกับการเป็นผู้นำตระกูลคนต่อไป”

สีหน้าของเขาเปลี่ยนเป็นตะลึงนิดหน่อย ไม่คิดเลยว่าเป้นอีกครั้งแล้วที่สถานที่ที่หญิงสาวตรงหน้าเอ่ยออกมานั้นช่างดูบังเอิญ

“ตอนยังเด็กฉันจำได้ว่าพูดภาษารัสเซียได้ แต่ตอนนี้มันเลืองลางจนจำไม่ได้แล้วแม้แต่คำทักทายทั่วๆไป…”

“เอาเถอะ ว่าแต่คาถาอะไรกันล่ะที่เธอไปเจอมา?”

พอได้ยินเพื่อนสาวตรงหน้าเอ่ยถึงบุคคลที่สามซึ่งก็เป็นเพื่อนของเขาเช่นกันแล้วก็อดถอนหายใจหนักๆออกมาไม่ได้

ก็เพราะดันจินตนาการภาพหมอนั่นร้องไห้ออกจริงๆน่ะสิ…

“ถ้าหมอนั่นร้องไห้ออกมาจริงๆ ฉันจะเลิกเป็นรูมเมทกับเขาสักปี” เขาว่าพลางกุมขมับ

แค่นึกถึงก็อุจาดตาจะแย่

“จะกลับไปหาแอสทราลิสมั้ย หรือจะรอให้หมอนั่นเดินมานี่เอง?”

ถึงจะฟังดูตัดพ้อไปบ้าง แต่เขาก็หมายความแบบนั้นจริงๆ

“แต่น่าแปลกใจที่แม้แต่นายเองก็ยังอ่านเจ้าหนังสือนี้ไม่รู้เรื่อง นึกว่าแม่นายจะเคยเห็นมันมาก่อนซะอีก”

“รุ่นน้องในบ้าน? ต่างหูนาฬิกาดาวของมักเกิ้ล?” เวสเปอร์ถามย้ำ พลันสมองก็กำลังย้อนดูความทรงจำว่าเขาเคยเจอรุ่นน้องที่โนว่าพูดถึงมาก่อนหรือไม่

“พอดีพ่อบุญธรรมฉันเป็นคนเก็บงำความลับเก่ง ถึงรู้ว่าฉันแอบเข้าไปค้นในห้องสมุดของตระกูลกระนั้นก็ไม่ได้ว่าอะไร”

“เอาเข้าจริงเขาอาจไม่ได้สนใจฉันที่เป็นลูกบุญธรรมเท่าไหร่ แต่เขาก็ทำหน้าที่ของเขาได้ดีแล้วล่ะ”

+

( แว่บมาลงก้อนเด็กๆตี้ปาหมอนบ้านฟ้าด้วยค่ะ🙌💖 )

เขายื่นหนังสือเล่มนั้นให้โนว่าดู อันที่จริงเขาอ่านมันไม่รู้เรื่องเท่าไหร่ แต่เนื้อหาเหล่าก็ชวนให้อยากตั้งคำถามหลายๆอย่างเกี่ยวกับความรู้ทางด้านวิชาการของพวกมักเกิ้ล

“บางคำฉันก็อ่านแล้วไม่เข้าใจ พวกมักเกิ้ลนี่ช่างเข้าใจยากเสียจริง”

“อืม ที่บ้านก็เลี้ยงแมวอยู่หลายตัว คงมีแค่คุณฟองส์ล่ะมั้งที่สอนไม่ได้” เขาตอบกลับคำถามนั่นขณะที่สายตายังคงจับจ้องอยู่กับหนังสือมักเกิ้ลในมือ

“?”

“บังเอิญเจอในห้องสมุดของที่บ้าน เป็นหนังสือของพวกมักเกิ้ล น่าจะชื่อวิชาเคมีอะไรสักอย่าง พออ่านดูแล้วก็คล้ายๆกับวิชาปรุงยาของเราดี”

+

“ก็นะ.. เห็นหน้าคร่าตากันมาตั้งเจ็ดปีลูซี่คงแกล้งยอมไปงั้นๆล่ะ”

ว่าจบเวสเปอร์ก็โยนขนมข้ามหัวลูซี่ไปทางโนว่า เชิงจะบอกว่าหมดหน้าที่ของเขาแล้ว หลังจากนี้ก็ให้เจ้าของเออร์มินเป็นคนรับหน้าที่ป้อนขนมลูซี่ต่อเอง

“เจ้าแมวซนนั่นคงกำลังไปป่วนโบกี้ของใครสักคนอยู่ ฉันก็เหนื่อยจะตามแล้ว”

เวสเปอร์เอนแผ่นหลังพิงเบาะของที่นั่ง เขาหยิบหนังสือวิชาของพวกมักเกิ้ลที่บังเอิญไปเจอขึ้นมาอ่าน น่าสนใจดี

“อ่า.. พอดีกำลังหาที่สงบๆอยู่ แต่ดูเหมือนว่าที่แบบนั้นคงจะหาได้ยากในวันนี้” เวสเปอร์ตอบเสียงนิ่ง ฮอว์ทอร์นสีดำถูกโบกเบาๆเพื่อปิดหน้าต่างนั่น ก่อนเขาจะเชิญตัวเองเข้าไปนั่งตรงข้ามอีกคน

“แต่ในตู้นี้มีแค่เธออยู่ก็ดี”

“ปิดเทอมนี้มีเรื่องอะไรน่าสนใจบ้างมั้ย?”

“เท่านี้ก็หมดปัญหาแล้ว” เออร์มินที่ยังคงแกล้งสลบถูกส่งต่อให้เรฟเป็นคนอุ้ม

เวสเปอร์ปรายตามองตามเสียงแหลมเล็กที่แสนคุ้นเคย คือเพื่อนสาวคนสนิทของเขานั่นแหละ

“เฮ้อ.. ก็คงแค่เล่นกันไปตามประสานั่นแหละ ยังไงก็อยู่ด้วยกันมาเจ็ดปีแล้ว”

เขาเอื้อมมือไปจับหมับเข้าที่สัตว์เลี้ยงของตัวเอง และลูซี่ของโนว่า แยกพวกมันออกจากกัน ซึ่งคุณฟองส์ให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี ถึงจะวิ่งไล่กันบ่อยแต่เจ้าแมวนี่ก็อยากให้ลูซี่ได้รับบาดเจ็บหรอก

+

เวสเปอร์ขมวดคิ้วแน่น เดิมทีแล้วจะไม่ค่อยมีใครเขาเปิดหน้าต่างรถไฟเช่นนี้ เพราะอาจเกิดอันตรายขึ้นในขณะที่กำลังสัญจรได้

“ยื่นหน้าออกไปนอกหน้าต่างเช่นนั้นมันอันตรายนะครับ คุณมัลโกเซีย”

@hwww-reverie.bsky.social

รองเท้าหนังชั้นดีเดินกระทบบนพื้นไม้ทางเดินยาวของรถไฟ รอบตัวเขาทั้งซ้ายและขวาทุกโบกี้เต็มไปด้วยนักเรียนฮอกวอตส์จากหลายๆบ้านที่จับจองกันเอาไว้แล้ว

พลันกำลังจะเดินผ่านโบกี้หนึ่ง หางตาก็สะดุดเข้ากับเรือนผมสีเงินยาวสลวยตามแรงลม

+

“?”

ภาพที่ปรากฎเบื้องหน้าของโนว่าคือเออร์มินที่ฝ่ายกำลังตามหากำลังรับขนมจากมือเขา

“อ่อ มาพอดีเลยแอสทราลิส ฉันพึ่งจะเจอลูซี่เมื่อไม่นานมานี้”

“เธอแกล้งเป็นลมจนหมดแรง ฉันเลยต้องพามาพักหาอะไรกิน” ลูซี่รับขนมจากมือเขาพร้อมส่งขนมเข้าปาก สายตาก็มองไปที่โนว่าด้วยตาปริบๆ

@hwww-donovan.bsky.social

เวสเปอร์เลิกคิ้วยามที่อีกฝ่ายพูดคำว่า ‘ไอ้นั่น‘ ออกมา แน่นอนว่าเขารู้ว่าอีกฝ่ายหมายถึงอะไร แต่แค่รู้สึกแปลกใจที่จู่ๆก็พูดถึงมันขึ้นมา

“อ่อ.. ทำไม เปิดเทอมมาเธอก็มีอะไรมาสอนฉันเพิ่มอีกแล้วหรือไง?”

ถึงถามออกไปแบบนั้นก็ใช่ว่าเขาจะไม่สนใจมันเสียทีเดียว เขาชอบพวกความรู้ใหม่ๆอยู่แล้ว โดยเฉพาะเรื่องที่คนอื่นไม่ค่อยอภิรมย์กัน

“พูดถึงไอ้นั่นแล้วปิดเทอมมานี้ฉันก็พอได้รู้อะไรเพิ่มเติมมาบ้างเหมือนกัน”