えりな | Erina (ตอบโรล ชดใช้กรรม)

(นายค่ตหล่อเท่ เดือดมั่กกกก)

เอรินะก้าวขาวิ่งไปยังเส้นทางที่คาดว่า คดเคี้ยวพอจะสลัดให้หลุดออกจากระยะสายตาของซากิฮิโตะให้ได้มากที่สุด

“ ผมไม่ได้คาดหวังให้พวกเราเจอกันในสภาพแบบนี้ครับ “ คำพูดนี้ เป็นสิ่งที่ย้ำเตือนกับตัวเองเสียมากกว่า

…

แต่ว่าทำไมกันนะ?

รู้สึกเหมือนมีบางอย่างค่อยๆตื่นขึ้นมาจากส่วนลึกในจิตใจ ราวกับว่ามันรอเวลานี้มาแสนนาน

…

ซากิฮิโตะที่ดูแปลกประหลาดกว่าทุกที และบรรยากาศอันเลวร้ายกว่าครั้งไหนๆ

มันบอกให้เอรินะก้าวขาออกจากตรงนั้นซะ

เอรินะ มองระยะความห่างนั้น ที่ค่อยๆสั้นลง 100ก้าว 90ก้าว 80ก้าว และมองดูเส้นทางที่พอไปได้

ไม่รอช้าอีกต่อไป

+

อาริซุกาว่า เอรินะ ลืมตาขึ้นมาอยู่ในสถานที่แห่งหนึ่ง ที่ไม่ใช่ทั้งบ้านหรือระแวกบ้านของเขา แต่ถนนแห่งนี้ เป็นเส้นทางที่เขาเคยผ่านอยู่บ่อยครั้ง

ช่างน่าแปลกนัก เพราะภาพล่าสุดที่เขาจำได้คือ นั่งพักท้องหลังจากมืออาหารเย็น

พอรู้ตัวอีกที ก็เหมือนภาพจะตัดให้มาเจอกับสิ่งนี้

ไม่ว่า’ความวุ่นวายที่คืบคลาน’จะพาเขามาพานพบสิ่งใด คำตอบมัน’อยู่ไม่ไกลมาก’ จากตัวของเขาแล้ว

+

(ปักค่ะะ)

(มาย้อนหลังค้าบบบ) #THK_EVENT04 #THK_ดอกไม้ไฟ

(👊✨)

" ดอกไม้ไฟปีนี้ก็น่าสนุกเหมือนเดิมเลยนะ "

" ต้องไปโกยของรางวัลให้เยอะๆแล้วสิ "

รอก่อนนะ ฉันกำลังเดินเข้าไป

ขยับเข้าไปใกล้คุณเรื่อยๆ

ชักจะสงสัยแล้วสิ อะไรทำให้คุณกลายเป็นแบบนี้

ติ๊กต่อก..

ฉันมาอยู่ตรงหน้าคุณแล้ว

“ สวัสดีครับ ชิโรกาเนะคุง “

น้ำเสียงที่ฟังดูไม่เหมือนมนุษย์ และภาพเงาดำที่ช็อตตลอดเวลาเหมือนภาพกลิทผสมร่างมนุษย์ กล่าวทักทายอย่างเป็นมิตร

ติ๊กต่อก..

เสียงนาฬิกาข้อมือเรือนหนึ่ง ดังอยู่บนทางเดินที่เงียบสงัด พร้อมกับร่างร่างนึงที่ยืนอยู่ตรงข้ามกับชายหนุ่มผมยาว

เขาเห็นคุณพยายามเดินผ่านเส้นทาง ดวงตาของพวกเราไม่ประสานกัน

แต่กลับรู้สึกได้ถึงความสนุก ถึงอยากจะรู้สึกให้มันมากกว่านี้ก็ตาม

เขาได้ยินเสียงฝีเท้าของคุณ ดังกึกก้องไปทั่วทางเดิน

ได้ยินเสียงหอบหายใจ ว้าว ช่างน่าเอ็นดูเสียจริง?

+

Story | Sakihito [โดดเดี่ยว]

#THK_ปิดเทอมฤดูร้อน #THK_COMMU

แสงแดดยามบ่ายทาบทับลงบนกลุ่มผมวัยรุ่นที่กำลังหัวเราะเล่นน้ำริมทะเล เสียงคลื่นซัดฝั่งประสานคลอไปกับเสียงหัวเราะ เรย์จินั่งมองภาพนั้น ราวกับเป็นช่วงเวลาที่มิอาจลืมเลือน

แต่เมื่อราตรีมาเยือน ทะเลที่แสนหวานนี้กลับแปรเปลี่ยนไปเป็นอื่น….

(ปักจ้า)

#THK_โรลปิด | @thk-enato.bsky.social
สถานที่: โรงเรียน-โถงทางเดิน | ช่วงเตรียมสอบปลายภาค
เวลาหลังเลิกเรียน

แดดปลายวันอบอุ่นลอดผ่านหน้าต่างเข้ามายังโถงทางเดิน

จินตะก้าวลงจากบันไดก่อนหยุดนิ่งอยู่ที่โถงทาวเดิน เพื่อหยุดคุยอะไรบางอย่างกับคนที่เดินนำเขาอยู่ข้างหน้า

“ เอนาโตะคุง รอก่อนสิ ”

+

แต่ทำไมล่ะ ทำไมเอรินะคนนั้น ถึงได้เรียกชื่อเต็ม ของซากิฮิโตะกันนะ?

ทั้งหมดนี้ทิ้งไว้เป็นเพียงเรื่องประหลาดที่เกิดขึ้น แม้ทั้งสองจะเดินหายลับไปจากกันแล้วก็ตาม

(ขออนุญาตจบโรลนะคร้าบ เพ้ทๆๆๆซากิคุง)

" ครับ "

เอรินะไม่ได้พูดอะไรให้เสียเวลา ทั้งยังไม่หันไปมองซากิฮิโตะอีกด้วย เขาเพียงแต่ตอบรับคำขอที่อีกฝ่ายเป็นคนพูด

" ไปเถอะ ซาคาอิ ซากิฮิโตะ "

---

" ผมจะรับผิดชอบตรงนี้ให้เอง "

'เขา'เลือกที่จะปล่อยอีกฝ่ายไป โดยไม่ได้หันมอง มีเพียงแค่ทำสัญญาณมือ ที่ยื่นขึ้นมาเสมือนเป็นการร่ำลาเพียงเท่านั้น

+

" ได้ครับ "

" แต่ว่าถึงจะเป็นการกระทำโง่ๆ มันก็สามารถมีความหมายขึ้นมาได้ครับ "

" เพียงเรามองแค่ว่า.. มันไม่ใช่การอยู่เฉยๆจนกลายเป็นเหมือนพวกผู้ใหญ่ที่แสนน่าเบื่อ นั่นก็ไม่แย่ซะทีเดียว "

เอรินะยังคงไม่เปลี่ยนไปเป็นสีหน้าอื่น นอกจากที่ยิ้มนิ่งๆ หากแต่ช่วยเสริมประโยคให้เคียวโกะ เหมือนอยากจะสื่อว่าการทำเรื่องที่ดูโง่เง่าให้มีความหมาย ดีกว่าไม่ทำอะไรแล้วรอตายไปวันๆ

" ฮึ ถ้าไม่เป็นการรบกวนเกินไป ก็ขอขอบคุณมากๆเลยนะครับ "

เอรินะยิ้มอย่างสบายใจ ก่อนจะรู้ตัวว่าเดินมาได้ระยะนึงแล้ว

" ผมรู้สึกว่า ถึงเวลาที่จะต้องกลับแล้วครับ โควกะคุง "

(มาปักไว้ก่อนจ้าา)

#THK_โรลเปิด
Story [ bit.ly/43hAegc ]

ใครคนหนึ่งเดินตรงไปในทางที่ไม่มีใครไป
มีเพียงร่องรอยสีแดงที่ยังไหลออกมาตรงมุมปาก
และฝีเท้าที่สั่นนิด ๆ ในท่วงท่าที่ช้าเกินไปเล็กน้อย

ใครบางคนเสนอความช่วยเหลือ เขาจะส่ายหน้าแล้วรีบจากไป
เขาคิดว่าเขาเห็นคุณ ก็คงไม่ใช่
เขาคิดว่าเขาได้ยินคุณ ก็คงไม่อีกเช่นกัน

น่าแปลกดี
หรือ ไม่แปลกกันแน่นะ

#THK_commu

[พยายามตามหาความสุขเข้าไว้นะครับ]

[ไม่เป็นไร ต่อให้นายต้องลืม ผมจะเป็นคนจดจำมันเอาไว้เองครับ]

[..ทำหน้าที่ของนายให้เรียบร้อยแล้วมาพบกันใหม่นะครับ]

".....ใครพูดอยู่หรอครับ??"

美樹 匠実 | Miki Takumi | มิกิ ทาคุมิ
Y.1-G | ชมรมการละเล่น
Doc: shorturl.at/eKhWn
โรล/โค/เวิ่ล >> DM🫡

“ จะให้ผมไปส่งหรืออยากจะไปเองครับ “

เอรินะยิ้มให้ซากิฮิโตะ ด้วยใบหน้าที่เรียบนิ่งเสียยิ่งกว่าเดิม เขาลบความรู้สึกออกไปและพูดด้วยความห่วงใยที่มาจากสมองสั่งการ

“ ครับ “

เอรินะสังเกตเห็นท่าทีที่ดูเหมือนจะปัดตกสิ่งนี้ออกไป เพราะปกติซากิฮิโตะจะตอบคำถาม โดยไม่ได้แสดงท่าทางอะไรมากมาย เพียงแต่.. ครั้งนี้ซากิฮิโตะ เลือกที่จะสัมผัสผมของตัวเอง ในขณะที่ตอบคำถามเขา

ซึ่งมันเป็นการบอกใบ้ถึงพฤติกรรมบางอย่าง ที่เอรินะก็รู้อยู่แก่ใจดี

“ งั้นหรอครับ “

+

#THK_EVENT03 #THK_ทานาบาตะ #THK_โรลเปิด

เทศกาลทานาบาตะหรือเทศกาลที่ผู้คนมักจะคอยขอพรให้คำอธิษฐานของตนนั้นเป็นจริง

บ้างก็ว่าพรนั้นสมหวัง

แต่บ้างก็ว่าพรเหล่านั้น

' ▆▆▆▆▆▆▆ '

หญิงสาวผู้มีรอยยิ้มประดับบนใบหน้าอยู่ตลอดได้ปลีกตัวออกมาจากงานและไม่ได้ขอพรใดๆ

คงเพราะว่าเธอนั้นสมหวังในทุกอย่างและได้รับประทานพรในทุกๆสิ่งมาตั้งแต่วัยเยาว์กระมัง
+

(แงงง ไออิจางง ขออภัยแทนประทานนะคะ เขาเป็นคนนิ่งๆแบบนี้ใส่ทุกคนเลยค่ะฮือๆๆ แต่ไม่ได้ไม่อยากสนทนาด้วยหรอกนะะ 🥹)

" คงจะตัดชุดอยู่ที่บ้านครับ " มีเหตุผลบางอย่าง ให้ออกไปจากที่นี่ไม่ได้ แม้จะแค่ชั่วคราวก็ตาม

" งั้นก็อย่าลืมแวะมาเล่าเรื่องในฮอกไกโดให้ฟังนะครับ ผมเองก็อยากรู้เรื่องนอกเกาะเหมือนกัน " เอรินะเอียงคอยิ้มให้โควกะ

" ครับ~ " เอรินะยิ้มให้โควกะ เหมือนทุกๆที

" จะว่าไปใกล้จะปิดเทอม โควกะคุงมีแผนจะไปไหนไหมครับ "

เพื่อไม่ให้บรรยากาศเงียบเกินไป เอรินะเลือกที่จะถามเรืองสัปเพเหระในระหว่างที่เริ่มเดิน

" ครับ~ "

เอรินะที่ยืนอยู่ข้างกันยิ้มขึ้นมา แบบคาดเดาอารมณ์ไม่ได้ ก็ไม่รู้หรอกว่าเล่นยังไง แต่มาช่วยเธอคนนี้ผ่านไปหน่อยแล้วกัน

" เคียวโกะจังพอจะรู้กติกาคร่าวๆไหมครับ " เอรินะถามเพื่อนร่วมชั้นแบบรวบรัดไม่ยืดเยื้อ เหมือนเป็นการปรับตัวเข้าหาอีกฝ่าย

..

เหมือนจะลืมอะไรบางอย่างไปเลย อ่อ..ใช่ คนขับไงล่ะ เอรินะสบสายตาให้แก่ซากิฮิโตะ ก่อนจะเลื่อนสายตาไปหาทางคนขับ

“ จะว่าไป แบบนี้คงต้องโทรหาพ่อแม่ของคุณไหมครับ “ เพราะเรื่องแบบนี้ดันเกิดขึ้นกับซากิฮิโตะน่ะนะ

รอยยิ้มนั่นหายไปจากใบหน้า เหลือไว้เพียงสีหน้าที่เรียบนิ่งไม่อาจทราบอารมณ์อีกครั้ง แล้วเอรินะค่อยๆกลับมาเป็นปกติในท่าทีสบายๆอย่างรวดเร็ว

“ ครับ ขอแค่ให้ได้ตื่นขึ้นมาในวันพรุ่งนี้ก็พอแล้ว “

+

จู่ๆเอรินะก็นิ่งไปชั่วขณะ ราวกับถูกช็อตด้วยไฟฟ้า เขารู้สึกเหมือนกับว่ามีคำพูดแปลกๆซ้อนกันขึ้นมา ณ ขณะนั้น ทำให้ถ้อยคำต่อๆไปที่จะพูด ต้องหยุดชะงักทั้งหมด

เขายกมือขึ้นมาอังเบาๆไว้ที่บริเวณปากอย่างใจเย็น เหมือนกับคนที่กำลังทานอะไรอยู่แล้วเคี้ยวเจอสิ่งที่ไม่ปกติ เพียงแต่มันกลับเป็นคำพูดที่ดูตรงข้ามกันกับสิ่งที่คิดขึ้นมาก็เท่านั้น

+

เอรินะได้แต่เงียบฟังที่ซากิฮิโตะพูด ไม่ใช่เพราะเขาไม่มีคำตอบ หากแต่รับบทเป็นผู้ฟังที่ดีนั่นเอง เป็นการหามุมมองของคำตอบในรูปแบบต่างๆ จากคนที่ต่างกัน ด้วยรอยยิ้มแห่งความยินดีที่ได้สดับรับฟัง

“ นั่นสินะครับ “

“ ถ้าตัวผมไม่ใช่ตัวผมอีกต่อไป แบบนั้นคงจะน่าเศร้าน่าดู “
[ ถ้าตัวผมไม่ใช่ตัวผมอีกต่อไป แบบนั้นก็คงน่าสนุกนะครับ ]

..
…

...?

+