⠀ ⠀ ⠀ ⠀ ⠀ ⠀ ⠀ ⠀(̲𝘶̲𝘯̲)̲ till the 𝙗𝙡𝙞𝙣𝙠 gone.

; พอและ เดี๋ยวค่อยก็อปต่อ

bsky.app/profile/glac...

พอสุราเข้าปาก สติก็ค่อยๆ เลอะเลือน ซูอวี้ขยับกายพิงอกเฮ่อฉืออย่างไม่รู้ตัวก่อนที่ริมฝีปากจะถูกช่วงชิง

E.

“เห็นเจ้าสนใจน้ำตาลปั้น ข้าจะพาเจ้าไปซื้อเอง อวี้เอ๋อร์”
.
.
.
ใกล้ถึงเวลาที่โคมจะลอย ผู้คนต่างจับจองพื้นที่เพื่อชมโคม , ริมฝั่งแม่น้ำน้อยนั้นแน่นขนัด ซูอวี้มองหาสถานที่ที่ตนเองและอาจารย์สามารถที่จะแทรกตัวเข้าไปได้ แต่สุดท้ายก็ไม่มี
คนทั้งสองจึงเลือกที่จะปีนขึ้นไปบนหลังคาของร้านค้า ขนมดอกเหมยและขวดสุราถูกวางไว้ข้างตัว —โคมสีส้มละมุนลอยผ่านขึ้นท้องฟ้าในเวลาต่อมา

แต่ให้เจ้าระแวดระวังในทุกๆ ก้าว” เฮ่อฉือทำได้แต่เพียงเตือนสติก่อนที่จะเห็นท่าทีเซื่องซึมของอีกฝ่าย
“เอาล่ะ เอาล่ะ เรื่องมันก็ผ่านไปแล้ว และวันนี้เป็นวันมงคล พวกเราจะทำอะไรที่มันมงคลบ้างข้าคิดว่าไม่ใช่เรื่องไม่ดี ออกไปเที่ยวตลาดกลางคืนกันดีหรือไม่เล่า?“ ผู้เป็นอาจารย์นัันเอ่ยถามในตอนที่ตบหลังซูอวี้ ,

ศิษย์เอกของตนหลังจากที่ได้ 「ส่งมอบ」 ป้ายหยกให้แก่พ่อค้าแล้ว , ใบหน้าของซูอวี้บูดบึ้งในตอนที่ทายา ถีงจะเป็นแค่รอยช้ำและแผลเล็กน้อยแต่เจ้ามารน้อยนั้นเกลียดการที่ตัวเองเจ็บปวดเป็นที่สุด
“มันเป็นเหตุการณ์ที่ข้าไม่ได้คาดการณ์ไว้ล่วงหนิานี่ ท่านอาจารย์”
“เจ้าประมาทเลินเล่อ —อวี้เอ๋อร์ ข้าสั่งสอนเจ้าไม่ใช่เพื่อให้เจ้าใช้ชีวิตอย่างทระนงค์ตนว่าเก่งกาจ

กลิ่นเครื่องหอมจางๆ เองก็ลอยออกมาจากสถานที่แห่งนั้น ซูอวี้หยุดลงในตอนที่ความเย็นจากปลายกระบี่มาจ่อที่คอของตน เขาตวัดตัวเตะตัดขาอีกฝ่าย เกิดการปะทะกันระหว่างองครักษ์เงาและผู้บุกรุกในมุมมืด สุดท้ายแล้วซูอวี้ก็รอดมาได้อย่างหวุดหวิดพร้อมกับ「ป้ายหยก」อันเป็นภารกิจของตนเอง
.
.
.
“เจ้านี่ —ไม่ระวังตัวเอาเสียเลย เอ้า ! ยา“ กระปุกยาถูกโยนมาให้แก่

มีเพียงองครักษ์เงาที่อ๋องที่เฝ้าของและคนรับใช้ไม่กี่คน ซูอวี้ผูกผ้าให้แน่นพลางนึกถึงคำสอนของอาจารย์ ถ้าเจอคนใช้ที่ไม่สามารถขัดขืนได้ให้ปิดปาก ไม่ต้องเอาชีวิต
ร่างของซูอวี้ปรากฏอยู่ที่ทางเดินอันมืดมิด ฝีเท้าเบาราวกับแมวค่อยๆ เคลื่อนตัวไปยังเรือนด้านหลัง ผ่านห้องคนใช้ที่ดื่มด่ำกับชาหอมกรุ่นและขนมดอกเหมย ตรงไปห้องที่อยู่ริมสุด แสงสีส้มระเรื่อลอดออกมาจากหน้าต่างกระดาษสา ,

「พวกเขา」แล้วนั้นคงจะไม่ใช่ของธรรมดา
ทั้งคู่ปิดหน้าตา เร้นกายไปยังทางเหนือของถนนคนเดิน ตรงไปยังตรอกที่ตั้งของจวนสกุลซู —ทั้งสองไม่ได้เข้าโดยตรง แต่กลับแยกกันไป ซูอวี้เข้าไปด้านหลังของจวน ส่วนเฮ่อฉือจะเข้าด้านข้าง , นั่นคือแผนการที่ได้ตกลงกันไว้ด้านนอกของจวนแขวนป้ายสีแดงโอ่อ่า แต่ด้านในกลับมีเพียงเรือนไม่กี่หลังที่เปิดไฟ จากข้อมูลที่ได้มา

เสี่ยวเอ้อร์ที่โรงเตี๊ยมก็จากไปก่อนหน้านั้นแล้ว ถึงเขาจะรู้ว่าอย่างไรซูอวี้จะต้องตอบว่าแล้วแต่ท่านอาจารย์ ทุกครั้ง แต่เฮ่อฉือนั้นอดไม่ได้ที่จะถามออกไปอยู่ดี
.
.
.
ถนนคนเดินในค่ำคืนนี้คร่ำคร่าไปทั้งร้านค้าและผู้คน แต่ทว่าสองศิษย์-อาจารย์นั้นไม่มีเวลามาดื่มด่ำเท่าใดนัก , พวกเขายังต้องทำภารกิจในครั้งนี้ให้เสร็จสิ้น ถึงแม้ว่าจะเป็นเพียงการขโมยของ แต่หากเป็นการขโมยของที่ต้องว่าจ้าง

ไป๋ เฮ่อฉือตอบหลังจากหันไปสั่งแกะย่าง ไก่น้ำแดง หมูกรอบ และสุรา , อันที่จริงพวกเขาทั้งคู่ไม่ได้กินอาหารมากมายเท่านี้แต่ที่ผ่านมานอกจากหมั่นโถวที่แบ่งกันแล้วกับอาหารตามโชคชะตาในหมู่บ้านที่ห่างก็แทบจะไม่ได้ทานของดีๆ เลยทั้งสิ้น
“เจ้าจะสั่งอะไ-- เอ้ย เสี่ยวเอ้อร์ ! ! อ้าว เฮ้ย ข้ายังสั่งไม่เสร็จ” ยามที่เฮ่อฉือกำลังจะให้ซูอวี้สั่งอาหารที่ตนเองอยากทาน

ซูอวี้พูดขึ้นในตอนที่ได้นั่งในโรงเตี๊ยม โรงเตี๊ยมที่ไม่ได้หรูหรามากมาย แต่ทว่ากลับมีคนคับคั่ง เนื่องด้วยอาจจะเพราะเป็นวันชมโคม , ผู้เป็นศิษย์จับปลายผมของตนเองขึ้นมาก่อนที่จะปล่อยมันลงเช่นนั้น ด้วยความที่ไม่ได้เคร่งครัดอะไรผมของเขาจึงถูกผูกเอาไว้ลวกๆ⠀
“ข้าไม่เห็นว่าเจ้าจะมีปัญหาตรงไหนกับสีผมเลย อีกอย่างวาวใจได้ มันไม่ได้ทำให้เจ้าดูเบาปัญญาขึ้นเสียหน่อย”

เขายังจำใบหน้าของบิดาได้ในตอนที่เขาชนะ , บางทีนั่นคือสิ่งที่เขาตามหาที่สุด ーเหนือกว่าชัยชนะ เหนือกว่าการปรามาสนั่นคือการยอมรับจากคนรอบข้าง
แต่หาใช่ว่าเดิมทีเขานั้นไม่ได้รับการยอมรับ , เขามีอาจารย์ทั้งคน ซึ่งนั่นก็ถือว่าเป็นบุคคลสำคัญของเขา เขาจึงเลือกใช้วันเวลาที่เหลือกับอาจารย์ของตนเอง
“ดูเหมือนผมของข้าจะเปลี่ยนสีไปจนเกือบจะทั้งหัวแล้ว”

เขาก้าวเข้ามาในโลกนี้ด้วยความยินยอม เป็นผู้ที่ปรากฏตัวในวันรับสมัครการคัดเลือกเข้าประมุขพรรคมารและประกาศตัวว่าเป็นหนึ่งในทายาทโดยชอบธรรม
ไม่สู้ก็ตายหากสู้ก็ต้องสู้สุดกำลัง , ไม่เช่นนั้นก็จะถูกตราหน้าว่าเป็นคนขลาดเขลา ーลำพังตัวเขาคงไม่เท่าใด แต่บุคคลเหล่านั้นพาดพิงถึงทั้งอาจารย์และมารดาของเขาด้วย นั่นทำให้ซูอวี้พร้อมที่จะฝ่าฟันทุกสิ่ง และสุดท้ายก็จบด้วยชัยชนะ

⠀
พิธีลอยโคมถูกจัดขึ้นในวันปีใหม่ของหลีหมิง , และนั่นประจวบเหมาะกับสองศิษย์-อาจารย์ได้เดินทางมาทำภารกิจและพำนับที่นี่ , หลีหมิงห่างไกลจากซีเซี่ยหลายร้อยลี้ แต่นั่นไม่ใช่ปัญหาสำหรับพวกเขาทั้งคู่ - การใช้ม้าคู่กายคนละตัว ค่ำไหน นอนนั่น ทำให้ช่วงเวลาระหว่างที่เฟิง ซูอวี้จะขึ้นเป็นประมุขพรรคมารนั้นมีค่ายิ่งกว่าสิ่งใด , เขาปฏิเสธไม่ได้ จะเรียกว่าปฏิเสธไม่ได้นั้นก็ไม่ถูกต้องเสียทีเดียว

⠀
ห้วงฝันลืมเลือน มิรู้ว่าตนนั้นไซร้คือผู้มาเยือน

จึงดื่มด่ำเริงรื่นอยู่ร่ำไป

— คลื่นลมซัดทราย, หลีอวี้

⠀
⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀ 𝗔𝗶𝗱𝗲𝗻 𝗩𝗮𝗹𝗲𝗻𝘁𝗶𝗻𝗼

⠀⠀⠀⠀❝ 【 𝐢𝐧𝐬𝐞𝐫𝐭 𝐞𝐝𝐠𝐲 𝐪𝐮𝐨𝐭𝐞 𝐡𝐞𝐫𝐞. 】 ❞
⠀⠀⠀⠀➤. 𝖠 𝗥𝗲𝗻𝘁𝗮𝗹 𝖥𝗋𝗂𝖾𝗇𝖽

⠀⠀⠀⠀𝖨 𝗌𝗉𝖾𝖺𝗄 𝖿𝗅𝗎𝖾𝗇𝗍 𝗌𝖺𝗋𝖼𝖺𝗌𝗆 ❲ 𝟣𝟪+ ❳

⠀⠀⠀⠀⁀➷ #octh ᎒

bsky.app/profile/glac...

bsky.app/profile/glac...

ไป๋ เฮ่อฉือจัดการกับอาหารตรงหน้าเรียบร้อยแล้ว ซูอวี้จึงโบกมือให้บ่าวปิศาจของตนนำถาดอาหารที่ว่างเปล่าของอีกฝ่าย และถาดอาหารที่ไม่พร่องของตนออกไป และเป็นมือขาวซีดของเฟิง ซูอวี้ที่รินสุราใส่จอกก่อนที่จะยื่นไปตรงหน้าอีกฝ่าย
เฮ่อฉือรับมันมาจากมือของซูอวี้ ก่อนที่จะยกจิบมันทันที ดวงตาของเขาจดจ้องใบยังใบหน้าของอดีตศิษย์ของตนอย่างมีความหมาย

E.

เจ้าคงจะเป็นเจ้าของจวนคนใหม่ จวนสกุลไป๋และตำแหน่งของข้าคงจะกลายเป็นของเจ้าเสียแล้ว" นั่นเป็นเรื่องที่คาดการณ์ได้อย่างง่ายดาย ไป๋ เฮ่อฉือหาใช่คนไม่ประสึประสา นั่นอาจจะเพราะว่าตัวของเขาเองอยู่มานานนับพันปีแล้ว หรือนั่นอาจจะเป็นเพราะเขาเป็นผู้เลี้ยงดูศิษย์ผู้นี้มานานนม
"ที่ท่านว่ามาถูกต้องทุกประการ"

ไป๋ เฮ่อฉือรู้ว่าศิษย์ของตนรอดพ้นจากสายตาของสำนักลับเกี่ยวกับเรื่องนี้ได้อย่างไร —「หุ่นเชิดเนื้อมนุษย์」ที่ใช้ส่วนประกอบไม่ต่างจากมนุษย์ผู้หนึ่ง และใช้หินวิญญาณที่มีอยู่นอกกำแพงของ「หลีหมิง」ไปทางเหนือนั้นทำให้มีร่างกายไม่ต่างจากสิ่งมีชีวิตคือสิ่งที่เป็นดั่งไม้ตายติดตัวของ「ซูอวี้」
"และหากข้าคาดการณ์แล้ว

เขาเป็นผู้ยุยงส่งเสริมให้ศิษย์ของตนละเมิดกฏเอง
”ไป๋ เฮ่อฉือตัดสินใจจากไปอย่างสงบในคืนที่หิมะโปรยปรายในจวนของตนเอง, ในเมื่อเขาไม่สามารถปลิดชีพของตนเองได้อย่างมนุษย์ทั่วไปแล้วนั้น เขาจึงจำเป็นต้องทำลายหัวใจดวงที่สองของตนเองทิ้ง ศพของเขาหัวใจหายไปหนึ่งดวงดั่งคำให้การของเฟิง ซูอวี้"
แน่นอนว่านั่นเป็นความจริงเพียงหนึ่งในสิบส่วน

แล้วเหตุใดเล่า เขาถึงไม่ห้ามปรามศิษย์เอกของตน, บางครั้งการเห็นโลกล่มสลายอาจจะเป็นเรื่องที่ลึกๆ แล้วเฮ่อฉือนั้นปรารถนา
“อวี้เอ่อร์ —เจ้าป่าวประกาศการตายของข้าไปว่าอย่างไร?“
ซูอวี้ไม่ได้ตอบอะไร เขาวางตะเกียบก่อนที่จะมองใบหน้าของไป๋ เฮ่อฉือ, ไป๋ เฮ่อฉือเองก็มองเขาตอบ —หากนี่เป็นนิสัยที่ชั่วช้า เขาก็ยอมเป็นคนชั่วช้า ,

เรื่องเช่นนี้เขารู้ตั้งแต่คราวที่อีกฝ่ายยังไม่รู้กำพืดที่แท้จริงของตนเอง และดูเหมือนในตอนนี้อีกฝ่ายนั้นจะรู้เสียแล้ว, และซูอวี้ได้ 「เลือก」 ทางเดินของตนเองเป็นที่เรียบร้อย
ซูอวี้ไม่ได้เลือกที่จะปกป้องมนุษย์ เขาเลือกที่จะเปิดประตูด้วยวงแหวนเวทย์ขนาดใหญ่นำทัพปิศาจมาเยือนโลกมนุษย์ —และผู้ที่สามารถสร้างวงแหวนเวทย์ขนาดนั้นได้ มีเพียงไป๋ เฮ่อฉือแต่เพียงเท่านั้น
า

ดวงตาเรียวผลุบต่ำ ก่อนที่จะช้อนมองเขา, ชั่วขณะหนึ่งเฮ่อฉือประสานสายตากับอีกฝ่าย
“พลังของท่านจำเป็นต่อการเปิดประตู” 「เฟิง ซูอวี้」 กล่าวในตอนที่เขากัดปลายตะเกียบไม้ เฮ่อฉือไม่ได้มีท่าทีตกใจ แม้ว่าศิษย์เอกของเขาพึ่งจะกล่าวถึงเรื่องต้องห้ามที่หากกระทำลงไปแล้ว แม้แต่สำนักลับก็จะพลิกแผ่นดินตามล่าไปจนสุดปลายฟ้า, ซูอวี้

แต่ท่านก็ยังต้องการแหล่งพลังงาน” เมื่อวางเสร็จ อีกฝ่ายก็ออกคำสั่งอีกครั้ง นั่นทำให้เฮ่อฉือลอบมองดวงตาของอีกฝ่าย, เขาไม่ใช่ 「เฟิง ซูอวี้」 ที่เฮ่อฉือรู้จักอีกต่อไป⠀
“เหตุใดเจ้าถึงไว้ชีวิตของข้าเล่า?“ หลังจากที่อาหารพร่องไปครึ่งหนึ่ง เฮ่อฉือจึงเอ่ยถามออกมา เขาลอบมองใบหน้าด้านข้างของ 「เฟิง ซูอวี้」 ที่ทานอาหารอย่างเชื่องช้าราวกับว่าแสร้งทำเพื่อให้เขาได้รับประทานอาหารมากกว่า

คำที่ถูกเปล่งออกมานั้นกระชับราวกับว่าหากเอ่ยถ้อยคำที่ไร้ประโยชน์จะทำให้เกิดภัยพิบัติ
ร่างระหงส์ในอาภรณ์สีดำเคลื่อนตัวเข้ามาใกล้กับเขา พร้อมกับถาดอาหาร, ไก่น้ำแดงและข้าวสวยหอมกรุ่นราวกับพึ่งปรุงสุกก็ไม่ปานถูกวางอยู่ตรงหน้าของเขา ก่อนที่อีกถาดจะมาวางตรงหน้าของอีกฝ่ายเช่นกัน⠀
“ทาน ร่างกายของท่านไม่ได้รับสิ่งใดมาอาทิตย์หนึ่งแล้ว ถึงแม้ว่าจะเป็นร่างกายที่บำเพ็ญเพียรมาเสียนาน

เขากล่าวออกมาราวกับไม่กลัวฟ้าดิน เฮ่อฉือหลับตาลงอีกครั้ง ก่อนที่จะรู้สึกถึงร่างกายที่ลอยละล่องในตอนที่เสียงอึกทึกนอกจวนดังขึ้นมากกว่าเดิม
และพอลืมตาขึ้นมาอีกครั้งก็กลับกลายเป็นวิหารใต้ถ้ำขนาดใหญ่แทน, เขามองสำรวจตนเอง อาภรณ์ที่ฉีกขาดนั้นถูกเปลี่ยนกลายเป็นชุดสีขาวปลอด ลวดลายเล็กน้อยบนผืนผ้าบ่งบอกถึงความ「ธรรมดา」ของเจ้าของ
“ท่านตื่นเสียที“ ใครอีกคนเอ่ยขึ้น แต่ทว่า

ใบหน้าเกลี้ยงเกลาและเยาว์วัยของ 「เฟิง ซูอวี้」 ปรากฏอยู่ ในมือของผู้เยาว์กว่ามีหัวใจดวงหนึ่งของเขา แน่นอนว่าชายหนุ่มตรงหน้านั้นกำลังตั้งใจที่จะ「ออกคำสั่ง」ไม่ได้ขอร้องเขาแต่อย่างใด
เฮ่อฉือหลับตาลง ทำท่าไม่ยี่หระกับคำสั่งของอีกฝ่าย คิ้วได้รูปมุ่นลงราวกับโดนขัดใจ, ริมฝีปากของเขายกขึ้นเป็นรอยยิ้ม
“ที่เจ้าไม่ได้ลงกระบี่ปลิดชีพของข้า นั่นเพราะว่าเจ้าเด็ดขาดไม่มากพอ 「อวี้เอ่อร์」”