Piotr Stankiewicz

Czy to ona właśnie nie byłaby śmiercią? Zatrzymane życie nie byłoby przecież życiem, byłoby martwą dekoracją.

O przemijaniu, tak na odwyrtkę. Niektórzy mówią, że przemijalność wszystkiego jest smutna, ba, że jest tragedią. Ale uwaga, to można odwrócić! Czy przygnębiająca nie byłaby właśnie absolutna stałość, niezmienność wszystkiego?

W ten sposób to życie zawsze będzie porażką — bo przecież ostatecznie każdy z czymś przegra.

Skrin jeszcze z lipca, red. Waloch o śmierci Joanny Kołaczkowskiej. Też to od zawsze powtarzam — nie powinno się mówić, że ktoś “przegrał” z chorobą. Czy my naprawdę się nie nauczyliśmy jeszcze, że nie jesteśmy nieśmiertelni?

Perspektywa biologiczna, niejasny status “natury” dzisiaj, wyzwania dzisiejszego życia — wszystko tu jest. Kolejna złota wymiana zdań gdzieś w czeluściach internetu.

Do pewnego wieku możemy „dobrze się zapowiadać”. Ale od pewnego wieku musimy już dowozić wyniki.

Młodość wierzy w potencjał — dojrzałość mierzy się (z) realnością.

Praca nad jesiennym projektem — wre!

Dziwne uczucie wieku średniego. Nierzadko osiągnąłeś już rzeczy, które kiedyś były tylko marzeniami. Ale nie ma już tamtego „ja”, który je wymarzył.

Tak jest! Względność tego wszystkiego.

Fryderyk Nietzsche w formie mema 🙂

Z wiekiem łatwiej odróżnić to, co ważne, od tego, co tylko głośne.

Świat nie jest przeciwko tobie. Po prostu nie jest ci nic winien.

START NOWEGO FORMATU! Omawiamy konkretne teksty starożytnych stoików! Na dobry początek wakacyjny wątek z „Rozmyślań” Marka Aureliusza (IV.3)

🎧 Na Spotify tutaj: bit.ly/4kPQFap
🎧 Na YT tutaj: bit.ly/44LPofZ
🎧 Na Apple Podcasts tutaj: apple.co/4f7p4QL

OMG tak! Szczególnie chyba do nas, facetów, prawda? Jesteśmy mężczyznami, my nie dostajemy komplementów. A jak dostaniemy to pamiętamy przez dziesięciolecia, jak tamten z 2009 r., nie?

W młodości chcemy się sprawdzić, osiągnąć coś. W wieku średnim — chcemy zrozumieć, co właściwie próbowaliśmy udowodnić. I komu.

Ekwipunek do Dużego Projektu na jesień już zamówiony. Stay tuned :)

Praca nad materiałami do projektu na jesień. Będzie moc. Nie chcesz przegapić? Zapisz się tutaj — piotrstankiewicz.pl/lista/

Ludzkie mrowisko, życia innych, których nigdy do końca nie poznamy, w ogóle nie poznamy. Za każdym oknem własny świat ambicji, obaw, przyzwyczajeń i dziwactw. Jesteśmy dla siebie wzajemnie statystami w kawiarni, mijanką na autostradzie, światłem o zmierzchu.

Jeden obrazek wart tysiąca słów, w szczególności takich jak „pokusa”, „gonienie króliczka”, „uciekająca satysfakcja”, „social media”, „ogłupienie”, #TheOnlyWinningMoveIsNotToPlay

Tak było! Piękne zdjęcia wygrzebuję przy okazji riserczu do tego nowego projektu na jesień. I nie, nie będzie on o alko. Alko dotyczy tylko kilkudziesięciu procent naszego społeczeństwa :) A to będzie o tym, co dotyczy każdego i każdej bez żadnego wyjątku.

A potem ruszyć na te szlaki, gdzie już nikt i nic nie będzie nas niepokoić.

Twitterek latem 2025, bo to jednak jest przesyt łajna. Pozostałe tematy oczywiście — jeśli los pozwoli — za całe dziesięciolecia, nie że teraz zaraz.

Analogicznie skończy się kiedyś nasza praca zawodowa, czy życie towarzysko-społeczne-rodzinne — i fajnie by było też wiedzieć kiedy z nich wyjść, żeby zrobić to ani nie przeciągając ponad potrzebę, ani na musiku. Na własnych warunkach, no i z jakimś tam wdziękiem.

W pewnym wieku człowiek po prostu powinien ogłosić, że kończy z działalnością internetową (oby się udało tak wycyrklować, zanim się skończy jak red. Lis lub prof. Hartman czy Gadacz).

Spokojnie, bez histeryzowania i kręcenia dramy.

Po drugie, w jakimś idealnym świecie (jeśli los pozwoli), to jest sensowna strategia exitu już tak w ogóle, do wdrożenia i w innych wymiarach życia gdy już przyjdzie pora. To się powinno dziać niejako stopniowo.

Ostatnie wyczyny Groka na Twitterze przyspieszyły moją decyzję o ograniczeniu bytności tam. Załączam na skrinie co tamże napisałem. I mam wrażenie, że niejako przy okazji, wyszła z tego ładna „filozofia exitu”.

Tzn. po pierwsze nieskromnie uważam, że to jest dobrze napisane.

Dr Piotr Stankiewicz — Stoicyzm reformowany - Panie kierowniku, ja to bym się chciał... JUŻ WKRÓTCE… Panie kierowniku, ja to bym się chciał… Masz 30 albo… 70 lat i zastanawiasz się, co dalej? Trochę martwi Cię, że młodszy/sza już nie będziesz? Jesienią tego roku będę miał dla Ciebie coś…

PS. Jak wspominałem jesienią duży projekt odpalam w temacie, heh, jak by to ująć? Czasu, upływu czasu, jak się nie zgubić w świecie, który zmienia się nieporównanie szybciej niż ortografia? Nie chcesz przegapić, zapisz się tutaj — piotrstankiewicz.pl/lista/

Dwa razy wybity twardy znak po końcowej spółgłosce (dzisiaj by go po prostu nie było), no i — poprawcie mnie jeśli się mylę, bo tego wyraźnie nie widać — słowo „miechow” napisane jest przez jać, a więc literę, zlikwidowaną przez bolszewików. Takie przedrewolucyjne „e”.

wtedy nie było Polski — byliśmy skolonizowani przez rosję. Co widać na tej reklamie z branży futrzarskiej. Język rosyjski jako oficjalny i polski jako lokalny. Widać też, że faktycznie mamy tu wiek XIX, bo ortografia jest sprzed reform wprowadzonych w 1917 r.

Z medytacji nad upływem czasu. Krakowskie Przedmieście, Warszawa, lipiec 2025 r. Na zdjęciu scenografia do ekranizacji „Lalki” według powieści Prusa, „Lalki” osadzonej pod koniec lat 70. XIX wieku. Młodszym Czytelnikom i Czytelniczkom przypomnę,