𝗗𝗮𝘃𝗼𝗻 𝗥𝗼𝘀𝗮𝗿𝗶𝗮

ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมคนไปรุมอออบู่บริเวณที่รุ่นพี่ต่างบ้านอันคุ้นเคยอีกแล้ว

แต่เมื่อเขาเดินเข้าไปดูใกล้ ๆ...

อืม...

เดอแวนค่อย ๆ เดินไป... เดินไปอีกทางหนึ่ง จนกระทั่งเสียงปิดประตูดังปัง บ่งบอกว่าพรีเฟ็กที่เข้ามาตรวจตรานั้นได้ออกไปแล้ว

ในช่วงเวลาที่เอสเตอร์อาจจะใคร่ครวญคิดว่าตนนั้นรอดจากสถานการณ์หน้าสิ่วหน้าขวานแล้ว ทว่าเมื่อเขาขยับตัวก็ไปชนเข้ากับสิ่งมีชีวิตหนึ่งที่มันนอนหลับอยู่บริเวณนั้นตั้งนานแล้ว

ดวงตาสีเหลืองสว่างวาบทันทีที่มีใครก็ไม่รู้สัมผัสกับตัวเอง

ฮูก！

ปัง

เสียงเปิดประตูดังขึ้น...

พร้อมกับเสียงรองเท้าที่กระทบเข้ากับพื้นไม้สม่ำเสมอ ไม่รีบร้อน

แน่นอนว่าเอสเตอร์พบเข้ากับพ่อหนุ่มรุ่นน้องจากบ้านเรเวนคลอคนเดิมที่ยังคงมีใบหน้านิ่งงันเกินกว่าจะคาดเดาได้ว่ายามนี้อีกฝ่ายกำลังใคร่คิดถึงเรื่องอะไรอยู่

โกรธเหรอ? หรือกำลังสงบสติอารมณ์ตัวเอง...

ปลายไม้กายสิทธิ์นั้นมีคาถา Lumos ที่ส่องสว่างจากดวงไฟเล็ก ๆ พอให้เห็นในค่ำคืนที่มืดมิด

ทำเหมือนกับว่าของพวกนั้นไม่เคยเห็นตอนช่วงกลางวัน ทั้ง ๆ ที่มันก็ตั้งโชว์เด่นเป็นสง่าตั้งนานเนี่ยนะ...

แน่นอนว่าเขาไม่ได้พูดอะไรที่คิด ๆ อยู่ภายในใจออกไป เพียงแค่วิ่งตามอีกฝ่ายอย่างไม่ได้ลดความเร็วลงแม้แต่น้อย

คล้ายว่าถ้าจับได้ รุ่นพี่ต่างบ้านที่วิ่งนำอยู่คงจะโดนลากคอไปพูดคุยสนทนากับศาสตราจารย์แน่นอน

เส้นทางที่มืดของปราสาทฮอกวอตส์นั้นค่อนข้างเป็นอุปสรรคทีเดียวกับการวิ่ง แน่นอนว่าในมือของพรีเฟ็กหนุ่มบ้านเรเวนยังถือไม้กายสิทธิ์ที่ร่ายคาถา Lumos จึงทำให้มีประกายไฟเล็ก ๆ ส่องสว่างไล่ตามอีกฝ่ายที่วิ่งนำ

และเพราะแสงไฟเล็ก ๆ นั่นก็มากเพียงพอให้เขาได้เห็นการกระทำอันอุกอาจเช่นการหยิบเอาของชิ้นเล็กชิ้นน้อยตามทางเดินที่เขาก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าจะขโมยไปด้วยเหตุผลใด

เสียงเปิดประตูของห้องดนตรีประสานเสียง นัยน์ตาสีอำพันทอดมองเหล่าคางคกที่กำลังนอนหลับอยู่ เมื่อกวาดสายตาจนแน่ใจแล้วว่าไม่มีชายหัวสีจิ้นเจอร์ที่เด่นเป็นสง่านั้นหลบตามซอกหลืบ เขาก็ทำการวิ่งขึ้นไปทางหอระฆังทันที

หลังจากที่จัดการตัวเองเสร็จ พรีเฟ็กหนุ่มที่ตอนนี้รับบทเป็นแมวต้องวิ่งไล่จับหนูก็ต้องวิ่งตามอีกฝ่ายไปในทิศทางที่เห็น ไม่รู้ว่าเป็นโชคดี หรือเป็นเพราะเสียงฝีเท้ากระทบตึง ๆ เป็นระยะของผู้กระทำผิด ทำให้เขาได้ยินเสียงของแผ่นไม้จากทางหอระฆัง

เดอแวนจึงวิ่งไปในทิศทางนั้น โดยที่สายตาของเขาเต็มไปด้วยความขุ่นเคืองอย่างเห็นได้ชัด

ก็ยังไม่ทันได้พูดว่าจะทำอะไรเลย จะตื่นตูมทำไมขนาดนั้นเชียว

(จะไปไหนครับ)

หาใช่คาถาร้ายแรงที่ทำเอาเลือดตกยางออก ดังนั้นจึงมีเพียงไม้กายสิทธิ์ของเขาที่หลุดออกจากมือ พร้อมกับอาการคันยิบไปทั่วตัวเท่านั้น

และแน่นอนว่าเพราะจังหวะที่เสียไป ทำให้ชายหนุ่มคลาดสายตาไปจากคนที่กำลังวิ่งไล่ตามอยู่

เดอแวนไม่ใช่สายออกกำลังกายเท่าไรนัก แต่ก็ไม่ได้เป็นคนที่ออกวิ่งเพียงครู่เดียวจะเหนื่อยหอบ ยิ่งอีกฝ่ายที่เขากำลังเล่นเกมแมวจับหนูวิ่งช้ากว่าเขามาก ไม่นานก็ไล่ตามทัน

แต่ที่พรีเฟ็กหนุ่มไม่คิดว่าจะเกิดขึ้นคือการที่รุ่นพี่ซึ่งกำลังวิ่งนำอยู่เบื้องหน้าชักไม้กายสิทธิ์ออกมาและเสกคาถาใส่เขาเนี่ยสิ

ยังไม่ทันได้ปัดป้อง เขาจึงรับคาถานั้นไปเต็ม ๆ โชคดีที่เป็นแค่คาถาพื้น ๆ เอาไว้สกัดเวลา

( /ลอยตาม)

แน่นอนว่าต่อให้มืดมากแค่ไหน แต่ด้วยการประจันซึ่ง ๆ หน้าเช่นนี้ก็มากพอจะทำให้เห็นหน้าคราตาและชุดที่อีกฝ่ายสวมใส่... พวกเราไม่รู้จักกัน แต่จากผ้าคลุมสีแดงบ่งบอกได้ชัดเจนว่าอีกฝ่ายนั้นคงอยู่บ้านกริฟฟินดอร์

ยังไม่ทันที่จะได้เอ่ยเอื้อน หรือทำอะไร สิ่งที่อีกฝ่ายทำก็ยิ่งเป็นตัวเร่งให้เรียวคิ้วขมวดเข้าหากันแทบจะทันที

และก็เป็นอีกครั้งที่เด็กหนุ่มบ้านเรเวนต้องวิ่งตามจับจอมโจรรัตติกาลที่ออกมาหลังเคอร์ฟิว

และใช่... เขาวิ่งตามอีกฝ่ายไปด้วยความเร็วเหมือนกัน

ดวงเนตรสีอำพันสบมองกับนัยน์ตาของอีกฝ่ายเข้าอย่างจัง

เขาก็รู้แหละว่าทุกวันมันจะต้องมีเด็กนักเรียนทั้งในบ้านและต่างบ้านออกมานอกเวลาเพื่อทำอะไรสักอย่างที่ตอนกลางวันก็ทำได้ แต่ไม่คิดจะทำให้เสร็จไปตั้งแต่แรก

และเมื่อได้เจอกับรุ่นพี่ต่างบ้าน ผู้สร้างวีรกรรมมากมายจนเขาแทบจะจำหน้าได้ขึ้นใจ นั่นจึงไม่แปลกเลยที่ใบหน้าของพรีเฟ็กรุ่นน้องจะเรียบนิ่งได้ขนาดนี้...

ร่างของอีกฝ่ายวิ่งนำไปแล้ว

(แจมได้ครับ เหงามาก มาวิ่งไล่จับกันเถอะ

ไม่ได้มีการหักคะแนนใด ๆ จริงนะครับ แต่มาจับเด็กไม่ยอมเข้าหอ)

[ โรลเปิด / แยกรูท ]

เวลา : หลังช่วงเวลาเคอร์ฟิว

@ทางเดินในปาสาทฮอกวอตส์

ช่วงเวลาที่เงียบสงบกำลังดำเนินไปในยามราตรี ตอนนี้เป็นช่วงเวลาหลังเคอร์ฟิวแล้ว และเป็นอีกครั้งที่เดอแวน โรซาเลียจำเป็นต้องเดินออกมาตรวจตราตามทางเดิน...

เมื่อปลายไม้กายสิทธิ์ที่ส่องแสงหันกลับมากลับพบ [ ใครบางคน ] ที่ยังไม่ยอมกลับเข้าหอตัวเอง

นั่นคือ 【 คุณ 】 ไงล่ะ

CMS . unidentified

ก็ได้แต่คั้งคำถาม เพราะด้วยเรื่องที่ไม่ได้ติดตามข่าวสารจึงไม่รู้ว่าพวกจอมซนนี่หลุดออกมาจากกรงของศาสตราจารย์

[ ทำไมนิฟเฟอร์หลุดออกมาเยอะแยะแบบนี้ล่ะ? ]

เอะ... แต่เขาลืมไปเลยว่าอีกฝ่ายกำลังอุ้มเจ้านิฟเฟอร์อยู่ คงไม่มีมือมาสนทนากับเขา

ไม่รู้อยากจะขอบคุณสวรรค์หรือเพื่อนต่างบ้านตรงหน้าดี เมื่อเข้านิฟเฟอร์จอมซนยอมปล่อยหน้าเขาแช้วพุ่งหลาวไปสนใจนาฬิกาพกที่มีประปายแวววาวแทน

[ ขอบคุณมาก ]

ภาษามือง่าย ๆ ถูกยกขึ้นกล่าวขอบคุณแบบไร้เสียงไป แน่นอนว่าเดอแวนรีบเก็บแว่นตาของตัวเองลงกระเป๋าทันทีก่อนจะเกิดเหตุสลดนิฟเฟอร์จิ้มตาพรีเฟ็กหนุ่มบอดก่อน

เขาหันกลับมามองเจ้านิฟเฟอร์สองตัวที่อยู่ในอ้อมแขนของคนตรงหน้า

เดอแวนที่กำลังพยายามแงะ งัด แกะ เจ้านิฟเฟอร์ตัวน้อยที่พยายามแย่งแว่นสายตาไปจากใบหน้าของเขาสุดกำลัง ยามเมื่อที่เห็นสหายต่างบ้านเดินเข้ามาพร้อมกับเจ้านิฟเฟอร์อีกตัว แน่นอนว่าเขาก็รีบส่งไม้ส่งมือขอความช่วยเหลืออีกฝ่ายแทบจะทันที

[ SOS ]

สัญญาณมือเพียงแค่มือเดียวน่าจะพอส่งไปถึงเธอ แม้อีกมือของชายหนุ่มบ้านเรเวนจะแกะเจ้าตัวน้อยที่ยังเอามือแงะเลนส์แว่นเขาอยู่

(ทั้ง ๆ ที่ได้ชินดันเหมือนกัน ทำไมบรรยากาศไม่เหมือน 😂)

【 คุณ 】ที่กำลังทำภารกิจจับมัน หรือ 【 คุณ 】 ที่กำลังเดินผ่านไปและเห็นเหตุการณ์สุดประหลาดโดยที่นิฟเฟอร์หนึ่งตัว กำลังแย่งแว่นตาของชายหนุ่มที่พยายามแงะมันออกจากหน้าดูเป็นภาพที่ตลกพอสมควร

#HWWW_FindingNiffler

[ โรลเปิด / แยกรูท / โกงเวลา ]

@โถงทางเดิน

เดอแวนที่เพิ่งยืมหนังสืออักษรโบราณเล่มหนึ่งมาจากห้องสมุดกำลังเปิดอ่านเนื้อหาอย่างใจจดจ่อขณะที่กำลังเดินไปตามโถงทางเดินเงียบ ๆ ด้วยความสงบ...

จนกระทั่งเขาสัมผัสได้ว่ามีอะไรบางอย่างพรวดเข้ามาแปะอยู่ที่หัวของเขา

"...???"

ใช่... บริเวณนั้นเป็นทางที่จะไปห้องศาสตราจารย์ประจำห้องสมุด มองก็รู้ว่าอีกฝ่ายเตรียมลากคอเอสเตอร์ไปหาศาสตราจารย์ในเรื่องที่เขาจัดคอนเสิร์ตเสียงดังรบกวนหน้าห้องสมุดอันพึงต้องลดการใช้เสียงอย่างไรเล่า

ลิลโคไฮน์...?

ตระกูลเลือดบริสุทธิ์นั่นน่ะเหรอ...

หลังจากที่ดิสโก้บอลได้หายไปตามคาถาที่หมดเวลา ทำให้อีกฝ่ายสามารถมองเห็นสายตาอันเฉยเมยที่สะท้อนอยู่ภายใต้หลังแว่นหนาทึบได้เด่นชัดมากขึ้น

เขาไม่ได้ตอบอะไร... ทั้งคำชมของชื่อเขา หรือเอ่ยชมชื่ออันไพเราะที่ถูกตั้งใจตั้งอย่างดี

ทว่าชายหนุ่มกลับคว้าคอเสื้อของรุ่นพี่ต่างบ้าน ก่อนที่จะลากอีกฝ่ายเดินตรงไปบริเวณอื่น...

ที่ถูกเสกออกมาโดยไร้ซึ่งเสียงใด ๆ เปล่งออกมา

𝒟𝒶𝓋𝑜𝓃 𝑅𝑜𝓈𝒶𝓇𝒾𝒶

ชื่อของเขาถูกเขียนให้อีกฝ่ายอ่าน แน่นอนว่านั่นคงมากเพียงพอที่จะทำให้เขาหยุดการละเล่นที่แสนน่ารำคาญนี้ได้

เขาฟังคำพร่ำเพ้อพรรณนามากมายที่เขาเองก็ฟังไม่ได้ศัพท์เช่นกัน ใบหน้าที่อยู่ภายใต้เงาสะท้อนของแว่นนั้นบ่งบอกได้เต็มทีว่าเขาอยากออกจากสถานการณ์อึดอัดส่งเสียงดังโหวกเหวกเช่นนี้เสียที แต่ด้วยเพราะเจ้าดิสโก้บอลบนหัวที่ยังหมุนไม่หยุดยิ่งทำให้เขาเป็นจุดสนใจหากเดินออกไปในสภาพเช่นนี้

ไม้กายสิทธิ์ถูกยกขึ้น ไม่ใช่คาถาพิฆาต ไม่ใช่คาถาจู่โจมอย่างที่อีกฝ่ายนั้นจินตนาการ แต่เป็นประกายแสงสีฟ้าเล็ก ๆ

ยังไม่ทันที่อีกฝ่ายจะได้เอ่ยอะไรต่อ

ชายหนุ่มบ้านเรเวนก็หยิบเอาไม้กายสิทธิ์ของตัวเองขึ้นมา เตรียมที่จะร่ายคาถาบางอย่าง

ซึ่งจริง ๆ แล้ว เดอแวนหมายใจว่าจะเสกคาถาง่าย ๆ ที่จะบอกชื่อของตนให้อีกฝ่ายรับรู้โดยไม่ต้องเอ่ยวาจา

แต่ตอนนี้เขายังไม่ทันได้ร่ายสิ่งใดออกจากปลายไม้ ก็ต้องหยุดชะงักลงไปเสียก่อน

เขาถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยอ่อน ถ้าหากว่าเงาสะท้อนของแว่นตาเลือนหายไป อีกฝ่ายก็คงเห็นอำพันเม็ดนั้นกรอกกลับไปมาอย่างเบื่อหน่ายเป็นแน่

เดอแวนไม่เข้าใจด้วยซ้ำว่าอีกฝ่ายกำลังเล่นอะไร หรือกำลังจงใจทำให้เขาปวดหัวมากกว่าเดิมแน่ แต่ชื่อที่อีกคนเอ่ยออกมา แน่นอนว่านั่นไม่ใช่ชื่อของเขา

ชายหนุ่มรุ่นน้องส่ายหัว ทั้งเอือมระอา ระคมกับการตอบปฏิเสธว่านั่นไม่ใช่ชื่อของเขา

#queserasera_hwww

Cr. / w : @hwww-aster.bsky.social

(สองพี่น้องตระกูลลิลโตไฮน์ โตไปทำอะไรดี

แน่นอนว่าบราเชลคงลงเล่นการเมือง สมัครเป็นนายกกระทรวงเวทมนตร์ในตอนนั้น โดยมีเอสเตอร์ที่เป็นน้องชายคอยเป็นมือขวาช่วยเหลืออยู่ในเงามืด (?) คอยจัดการธุระต่าง ๆ ที่เธอไม่สามารถออกหน้าให้ได้

และแน่นอนว่าสองพี่น้องถอดแบบพ่อมาเป๊ะ ๆ)

เดอแวนมองหน้าอีกฝ่ายนิ่งงัน ตอนนี้เขาเริ่มสัมผัสได้แล้วว่าอีกฝ่ายเปรียบเสมือนตัวนำพาความโชคร้ายของเขาก็ไม่ปาน

เขาส่ายหน้ากับข้อเสนอที่จะเล่นดนตรีให้อย่างเป็นมิตรของอีกฝ่าย

ก่อนจะชี้นิ้วขึ้นไปบนดิสโก้บอลที่ยังหมุน ๆ รอบหัวเป็นเชิงบอกให้เอสเตอร์เอามันออกไปจากหัวเขาเดี๋ยวนี้

แน่นอนว่าทุกอย่างไม่มีบทสนทนาใด ๆ ถูกเปร่งออกมา