-AVA-

"...ท่าทางพวกเราไม่ได้เรื่องเลยเนอะ"

ยิ้มปลงๆ ตบบ่าเห็นใจพวกเดียวกัน

"ไว้ข้าจะให้หลานๆมาสอนแล้วกัน"

"งั้นเรามีปัญหาเดียวกัน"

แฟรี่แห่งพฤษภาเอ่ยตามมาด้วยเสียงหัวเราะ

"ให้ตายเถอะ ข้าละชอบจริงๆ"

เขายื่นมือถือให้ดูรูปที่ตนถ่าย มันทั้งเบลอบ้าง มัวบ้าง นิ้วยังบ้าง สั่นบ้าง ดูยังไงก็อาการหนักกว่าเห็นๆ

"กิน~"

เอวาที่ไม่ค่อยละเอียดอ่อนจึงนึกเพียงแค่ว่าอีกฝ่ายอายเพราะมีคนมาป้อนข้าวเป็นเด็กๆ ก็นะ รุ่นพี่หนิหนา

"อร่อย~ ของเจ้าเบาท้องกว่า"

เคี้ยวแก้มย้วย เป็นแฮมสเตอร์มีความสุข

"กินอีกไหม?"

ทำท่าจะตักป้อนเพิ่ม แน่นอนว่าคำใหญ่กว่าเดิมแต่พอคนรักจะกินก็เลี้ยวเข้าปากตัวเองแทน โดนหลอกแล้ว!

"อื้อ แล้วเจอกันน้า~"

หลบทางให้พลางโบกมือบ้ายบาย ดูสิ ได้หลานเพิ่มอีกคนแล้ว น่ารักจริงๆ

[จบโรลแน่ววว เองดู้ววว]

"ขอบใจ"

รับทาตักกินต่อแล้วยื่นมือถือไปให้อีกคนตัดสินเอาเองว่ารูปพอใช้ได้ไหม

ซึ่งส่วนใหญ่ก็ไม่ค่อย มีแค่บางรูปที่ดูดีหน่อยสักสองรูปท่าจะได้

"เครื่องมือสมัยนี้สะดวกแต่ซับซ้อนเหมือนกันนะ"

เอวาตัวเล็กแต่กระเพาะไม่เล็กตามตัว จานข้าวผัดใหญ่ๆทยอยเข้าปากไปทีละคำโตๆ แก้มสองข้างย้วยเหมือนแฮมสเตอร์ไม่มีผิด

"ร้านนี้อร่อยแฮะ"

ตักป้อนคนรักบ้าง เพราะถึงจะเป็นข้าวผัดเหมือนกันแต่คนละแบบ! ของเขาเบค่อนทะเล

"เคสสินะ ก็มีเยอะเลยล่ะแล้วแต่รุ่น"

อย่างที่เอวาใช้คือแนวเรียบตามประสาคนแก่ ส่วนอีกฝ่ายหม่ยถึงเป็นพวกขนฟูมีอะไรห้อยเต็มไปหมด

"แต่ข้าว่ามันเกะกะตอนเก็บนะ"

"แต่ก็มีไม่น้อยนะที่จิตวิญญาณดูผิดพลาดจากหอ"

เขาเอ่ยตอบแล้วมองดูนักเรียนแต่ละคนที่ค่อยๆแยกไปตามหอพักตัวเอง

"สมัยพวกเราไม่มีของแบบนี้กนิเนอะ สะดวกจัง"

"ตามสบายเลย"

ไม่ได้ทวงอยู่แล้ว พออีกคนไปก็นั่งมองอะไรไปเรื่อยรอ ไถมือถือดูรูปแล้วนั่งลบรูปที่ใช้ไม่ได้รอ

คาบต่อไปวิชาอะไรนะ

[ก็ด้พๆ]

'ก็ข้าเป็นแฟรี่แห่งพืช ถ้าปลูกไม่ขึ้นก็เสียชื่อหมด"

แฟนี่ตัวน้อยบินวนสำรวจผู้มาใหม่ ถ้าเป็นแฟรี่เหมือนกันและถ้าอีกฝ่ายมาจากหุบเขาหนามจะคาดหวังให้ช่วยสอนถ่ายรูปได้ไหมนะ

อืมม น่าคิดจัง

"เจ้าถ่ายรูปเป็นไหม?"

"อาจจะหรือไม่ก็ได้"

เขาไม่รู้ว่าพ่ออีกฝ่ายอายุเท่าไหร่เพียงแค่เขาพอใจจะเป็นคนแก่ที่เด็กๆพึ่งพา

"เอาจริง...เจ้าอาจจะต้องปรึกษาคนในหอเยอะๆแล้วล่ะ ข้าเองก็ปรึกษากว่าจะเลือกได้"

เลือกเองไม่เป็นหรอก

[ภูมิใจดีไหมนะ-]

"ตายจริง...อันตรายนะโผล่มาแบบนั้น"

เขาเกือบเผลอมือลั่นไปแล้ว

"ฮะๆ ใช่ เหมาะใช่ไหม ข้าปลูกเองเลยล่ะ"

แฟรี่ตัวน้อยบินไปพรีเซ็นต์อย่างภูมิใจทั้งที่ตัวเองเสกเอาน่าจะง่ายกว่าแท้ๆ

"ข้าเอวา"

"ได้สิ" นิสัยคนรวย

พูดไปก็ยื่นเงินให้เพิ่ม ตัวเองกินแป๊บๆก็ใกล้หมดแล้วล่ะ

"ฝากด้วยน้า"

อันนี้นับเป็นคนแก่โดนมิจฉาชีพปล้นรึเปล่านะ

"เจ้าก็รู้ข้ากินเยอะ"

เยอะกว่าขนาดตัวมาก

เอวาลอยสูงเพื่อดูว่าร้านค้าไหนคนน้อย แล้วชี้ไปร้านข้าวผัดง่ายๆ

"เจ้าจะกินเพิ่มไหม?"

เขานึกเป็นห่วงคนรักที่กินน้อยพลางยื่นมือไปบีบแก้มอีกฝ่าย

เอวายิ้มตามที่สั่ง แต่พอคิดว่ามันจะเป็นรอยยิ้มที่ส่งต่อให้คนรักเห็น เขาจึงเพียงยิ้มเบาบางและจริงใจต่างจากปกติที่ยิ้มกว้างและดูอารมณ์จริงๆไม่ออก

"ฮะๆ อะไรเนี้ย น่าอายจัง"

เขาหลุดหัวเราะวนกลับมาดูรูปที่ดูดีไม่น้อย

"ถ่ายเก่งจัง...ดูดีกว่าข้าตัวจริงอีก"

[จบแน่ววว เอ็นดูมากกกกกก]

คุณได้เติมเต็มชีวิตให้กับฉัน

นั้นคือหนึ่งในความหมายแสนหวานของดอกลิลลี่แห่งหุบเขา

"อื้อ ยังเลย"

เขามาคลุกตัวอยู่ตั้งแต่พักเที่ยงเริ่ม ตนตอนนี้ใกล้คาบใหม่แล้ว

"ไม่รู้จะทันไหมนะ ข้ากินเยอะด่วยสิ"

พูดไปก็ดันๆคนรักให้เดินนำหน้าไป โดนมีตัวเองกอดคอไม่ห่าง

"...รูปข้าจะทำให้เขาดีใจ?"

เขาเอ่ยถามแล้วยื่นมือถือไปให้ ถอยหลังไปยืนแถวพุ่มดอกไม้ ดูสมเป็นแฟรี่พืชจริงๆ

"ข้าว่าไม่น่า"

"อะไรเล่า...ข้าก็แค่นานๆทีเอง"

เขาตั้งใจทำผมให้ ไม่นานก็ออกมาสวยสดประดับด้วยดอกไม้สีม่วง

"อะไรเหรอ?"

จริงๆตรงกันข้าม เอวาไม่ใช่คนโรแมนติก เขาห่างความรักมานานจนจำไม่ได้แล้วว่าควรปฎิบัติต่อคนรักอย่างพิเศษกว่าคนอื่นแค่ไหน

"อาาาา อันนี้ก็อร่อย"

เขาทำตาวาวยิ้มกว้างทันที พอเห็นแบบนั้นก็นั่งกินสบายใจ

"ข้าน่าจะบอกให้เจ้าซื้อสอง ข้ากินค่อนข้างจุ"

"ปู่เอวาต่างหาก"

เขาหัวเราะ แฟรี่ตัวน้อยชอบเลี้ยงคนอื่นเป็นหลานจึงแทนตัวเองว่าปู่

"มีสิ นี้ไง"

เขาหยิบมือถือสีชมพูลายกระต่ายดำให้ดู

"เจ้าไม่มี?"

"ไม่น่าไว้ใจเลยน้า"

เขาลอยตามไปจนถึงโรงอาหาร คนเยอะอย่างที่คิดแต่ก็ไม่ขนาดเดินไม่ได้เป็นปลากระป๋อง

"นำไปเลย"

เอวายื่นเงินให้ ส่วนตัวเองก็ลอยสูงเพื่อมองหาที่ว่างเพื่อจองโต๊ะ

"โถ่ แค่นี้อะไรกัน ข้าถ่ายเองทั้งวันก็ไม่ได้รูปหรอก"

เขาเอวแล้วลอยอ้อมหลังไปช่วยทำผมให้ใหม่ เป็นเปียครึ่งหัวกึ่งรวบผม

"ข้าปลูกเอง แล้วก็...จะส่งให้แฟนดูน่ะ"

"ว้าว..."

ได้ภาพที่ดูดีก็ส่งเข้าแชทอีกฝ่ายทันที เอวาเงยหน้าจากมือถือมาตอบ

"ดอกลิลลี่แห่งหุบเขา"

เขาตอบพร้อมลูบมันเล็กน้อย ยามมันพัดไปตามกระแสลมเหมือนจะมีเสียงกระดิ่งลอยตามมา

"จริงด้วย ข้ายังไม่ได้กินข้าวเลย"

"ไม่เชิงเห็นหรอก แต่รับรู้ได้ด้วยประสบการณ์"

เขาอายุตั้งเยอะ ทำไมจะดูไม่ออก

"อาา เข้าใจเลย จ้องทั้งวันอีกต่างหาก"

"แค่นี้จะไปอิ่มอะไร..."

เขาจ้องด้วยสายตาคาดโทษแต่เอาไว้ก่อน เอวาเท้าแขนกับไหล่กว้างเสกดอกไม้ให้บานสะพรั่ง

"พร้อม!"

เขาตั้งมือถืออีกรอบ รอบนี้ต้องได้รูปสวยๆให้ได้

เอวาทำตามอย่างเคร่งครัด สุดท้ายกฌได้รูปดีๆมาหนึ่งรูป

"เย่!"

เขาหันไปกระโดดกอดคนที่เอ็นด
ประดุจหลานทันที คลอเคลียลูบหัวจนฟู

"ข้าเลี้ยงข้าวเอง!"

"วินเซนต์!"

เอวาหันตั้งแต่ได้ยินเสียงเท้าที่คุ้นเคย เขาพุ่งตัวไปกอดคนรักด้วยความเคยชิน

"ข้าปลูกดอกไม้ จะถ่ายส่งให้เจ้าดูแต่...เห้อ ข้าไม่มีฝีมือเลย"

เขากล่าวอย่างน้อยใจแล้วร่อนตัวเองลงมายื่นมือถือให้อีกฝ่ายช่วยดูรูปที่ใช้ไม่ได้

"เจ้าควรกินให้เยอะกว่านี้นะ"

เขาชี้ถุงแซนวิสในมือพร้อมส่ายหน้าไปมาเล็กน้อย