𝗘𝗱𝗺𝘂𝗻𝗱 🪼 (เปิดเทอม)

"ขอบคุณนะคะรับ ถ้าไม่ได้คุณผมคงไม่เปิดมันและออกไปไม่ได้แน่นอน"

เอ็ดมันด์กล่าวกับวิทยุสื่อสารพลางหัวเราะออกมาเบาๆ จากนั้นเค้าจึงได้ออกจากที่นี่ในที่สุด ดูเหมือนเค้าจะใช้เวลานานพอสมควรเลยล่ะ

"ฝากปั๊มให้ด้วยนะครับ^^"

พอได้ยินแบบนั้นจากปลายสาย แน่นอนเค้าก็เชื่อ เค้าเป็นแบบนั้นำเสมอ เลือกที่จะเชื่อคนอื่นมาตลอด

แต่ในสถานะการณ์แบบนี้คนปกติก็คงที่จะเลือกเปิดมันอยู่แล้ว

และเค้าจึงเปิดเพื่อ'ดู'ข้างใน

"ได้ไปแล้วล่ะครับ..นั่นแปลว่าผมต้องเปิดหีบสินะครับ?"

"ขอบคุณสำหรับคำแนะนำจริงๆนะครับ"

เอ็ดมันด์กล่าวด้วยเสียงละมุนพลางก้าวเท้ากลับไปที่ห้อง'ทางปีกขวา'ที่ตนจำได้ว่ามีหีบสมบัติตั้งไว้อยู่

"ไม่ได้มีเจ้าของ..ใช่มั้ยครับ"

เอ็ดมันด์กล่าวถามกับปลายสายด้วยความไม่แน่ใจว่าตนควรทำแบบนี้หรือไม่

"คูมาเรีย..อืม ที่แปลว่าแสงจันทร์รึเปล่าครับ?? ชื่อเพราะจังนะครับ"

เอ็ดมันด์กล่าวชื่นชมพลางบอกชื่อตัวเองกลับไปเช่นกัน

"ผมเอ็ดมันด์ ชาร์ลนะครับ ว่าแต่ผมควรจะไปทางไหนต่อดีหรอครับ.."

เอ็ดมันด์เลือกที่จะไป'ห้องข้างๆ'ต่อ ก่อนจะเริ่มพูดกับวิทยุสื่อสาร ไม่ใช่การพูดขอคำใบ้หรือขอให้นำทางไปทางออกแต่ว่าเป็น..การกล่าวถามชื่อของอฝ.แทนเสียอย่างนั้น

"สวัสดีค่ะ คุณสตาฟชื่อว่าอะไรหรอคะ"

เสียงนุ่มเอ่ยถามขึ้น และมองบรรยากาศรอบข้างไปพลาง

"ขอโทษนะคะ ผมรู้สึกเหงานิดหน่อย.."

เอ็ดมันด์นิ่งค้างไปสักพักก่อนที่รอยยิ้มละมุนจะปรากฏบนใบหน้าอีกครา เจ้าตัวไม่ได้ใส่ใจกับภาพที่เห็นเมื่อครู่นัก

คงเพราะนิสัยที่เรียกได้ว่าโลกสวยมากไปจนน่าเป็นห่วงด้วยแหละมั้ง ว่าไงดีดูเหมือนจะไม่ได้ใส่ใจกับภาพเมื่อครู่แต่แค่สงสัยเท่านั้น

จากนั้นจึงออกจากห้องลับไป ได้วิทยุสื่อสารด้วยแหะ..เปิดยังไงกันนะ..แบบนี้

"อา..สวัสดีครับ?"

เอ็ดมันสำรวจรอบห้องโถงไปเรื่อยๆเค้าวนดูสถานที่รอบข้างด้วยท่าทางสนอกสนใจ

ก่อนจะไปหยุดที่หน้ารูปปั้นและได้ลอง'จับ'มันดู ฝุ่น..เยอะจัง..ถ้าได้ทำความสะอาดก็คงจะสวยมากแน่ๆ

แย่จังทั้งที่ดูเป็นชุดที่สวยมากแท้ๆ ว่าพลางทำหน้าเศร้า ก่อนจะถือวิสาสะทำเรื่องที่แปลกประหลาดที่คงไม่มีใครทำเป็นแน่..

อย่าง..ซ่อมแซมเสื้อผ้านั่น เอ็ดมันนั่งพับเพียบบนพื้นไม่กลัวว่าชุดสีขาวจะเปื้อนเลย นั่งแบบนั้นอยู่นานจนซ่อมเสื้อที่ถูกฉีกขาดเสร็จจึงได้ทำการเดินกลับไป

เหลือทางเดียวแล้วและเค้าก็เลือกที่จะเดินไปอีกทางที่เป็นทางไปยัง'ห้องโถง'

ดูเหมือนพึ่งนึกได้ ที่ทำแบบนั้นไปมันเป็นพล็อบสถานที่นี่นา..

เอ็ดมันด์ค้างไปพลางยืนคล้ายกับครุ่นคิด ดูเหมือนจะมี2ทางให้เค้าไปต่อ?

เค้าไม่แน่ใจว่าควรจะไปทางไหนจึงหยิบเหรียญขึ้นมา ก้อยเค้าจะไปต่อห้องด้านบน และหัวเค้าจะลองเลี้ยวดู

ผลที่ได้ก็คือ ก้อย เอ็ดมันด์เดินต่อไปที่'ห้องปริศนา'

เอ็ดมันด์มองพวกมันสักพักก่อนจะเลือกที่จะ'ไม่ดู'พวกมัน

"บางทีของพวกนี้อาจมีเจ้าของ.."

"บางครั้งก็ไม่อยากให้ใครมาเห็นของส่วนตัวเหมือนกัน.."

เพราะงั้นเค้าก็ไม่ควรที่จะยุ่งกับสิ่งของส่วนตัวของคนอื่น เพราะมันจะดีที่สุด

ทั้งที่ตัวเองเล่นเกมล่าสมบัติอยู่แท้ๆเลยนะเอ็ดมันด์

แม้จะมีสิ่งแปลกปลอมเข้ามากระซิบแบบนั้นแต่ใบหน้าของฝ่ายที่โดนหลอก(?)กลับยังคงประดับด้วยรอยยิ้มบางๆเหมือนอย่างเคยราวกับไม่สะทกสะท้านอะไรเท่าไหร่

ว่าแต่เมื่อกี้มือเย็นมากเลย..จะเป็นอะไรมากมั้ยนะ และนั่นเป็นสิ่งเดียวที่กังวลตอนนี้

เอ็ดมันด์สำรวจในห้องต่อนิดหน่อย เค้าหลงไหลสิ่งของบนบกมากจริงๆ ก่อนที่จะเดิน'ขึ้นไปห้องด้านบน'

"สวัสดีครับ เหนื่อยหน่อยนะครับ"

เอ็ดมันด์กล่าวด้วยรอยยิ้มพลางพงกหัวให้และยื่นขนมให้อฝ.ตามเทศกาลและเพื่อขอบคุณสำหรับการเหน็ดเหนื่อยเช่นกัน

จากนั้นเอ็ดมันด์จึงเลือกเดินไปทาง'ขวา'ผู้คนมักบอกว่าขวาร้ายซ้ายดี เค้าไม่ได้คิดแบบนั้นก็เลยเลือกที่จะเดินมาทางนี้

ว่าแต่แอบเหงาจังครับ บางทีผมควรจะพาคนอื่นมาเหมือนกัน

"ทำเอานึกถึงตอนที่เล่นหาสมบัติกับคุณปู่เลยครับ"

"น่าคิดถึงจัง"

รอยยิ้มอ่อนปรากฏขึ้นบนใบหน้า อันที่จริงชุดของเค้าตอนนี้ไม่ได้เหมาะกับอะไรเสียอย่างนี้เท่าไหร่เพราะเป็นชุดสีขาวล้วนด้วยคงต้องระวังแล้วสิ

..แล้วไปทางไหนกันนะ^^

"ขอบคุณนะคะ"

เอ็ดมันด์รับแสตมคนพลางลูบหัวอฝ.พลางกล่าวด้วยน้ำเสียงนุ่ม

"ชุดวันนี้น่ารักจังค่ะ^^"

"แล้วก็วันนี้เหนื่อยหน่อยนะคะ ไว้พี่จะเตรียมอาหารเย็นไว้รอเราตอนเลิกงานนะ"

พูดจบก็ถอนมือออกและโบกมือลาเล็กน้อยแม้จะเสียดายนิดหน่อยแต่เค้าก็ไม่ได้อยากอยู่กวนเสียเท่าไหร่นัก ก็ทำงานอยู่นี่เนอะ

เอ็ดมันด์รู้สึกไม่ดีเล็กน้อยกับการที่ตนนั้นเดาภาพผิดไปบางส่วน คิดว่ารู้จักสัตว์บนบกทุกอย่างเป็นอย่างดีแล้วเชียว แย่จังเนอะ

แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังคงมีรอยยิ้มประดับอยู่บนใบหน้านั่นอยู่

ส่วนลูกอมก็เก็บเอาไว้ มันคงจะถูกส่งต่อให้กับใครสักคนที่เข้ามาถามจริงหรือหลอกกับเค้านี่แหละ ถึงจะเตรียมพร้อมไว้เยอะแยะเลยก็ตาม

(อ่ยย ยิ้มหวานให้นะคะคนเก่ง)

ผมหวังว่าโจนาห์คุงจะชอบนะคะ

#TWD_Halloween
#TWD_Halloween_Event

ประตูที่ปิดไม่สนิทราวกับอยากจะเชื้อเชิญให้คุณเข้าไป…หน้าต่างแต่ละบานมีตุ๊กตาแสนสวยประดับตกแต่งเรียงรายกันอย่างสวยงาม

คุณ..จะไม่ลองเข้ามาเล่นกันพวกเธอหน่อยหรอ?

ผมแต่งธีมเจ้าสาวน่ะ เพราะงั้นก็ต้องตามหาเจ้าสาวรึเปล่านะ

ล้อเล่นน่ะครับ อยากให้ของขวัญที่เข้ากับธีมแต่โจนาห์คุงไม่ชอบดอกไม้น่ะสิ..

ว่าแต่เอ๊ะ..แบบนี้จะไม่ชอบกลิ่นตัวผมด้วยรึเปล่า ผมใช้น้ำยาปรับผ้านุ่มกลิ่นดอกไม้ ให้ผมเปลี่ยนมั้ย

..งั้น..

แหวน?

ผมอยากไปเที่ยวกับโจนาห์บ้างน่ะครับ จะได้สนิทกันมากกว่าเก่าด้วย

ถ้าเจอกันในงานก็ทักบ้างนะครับ เผื่อผมจะเอาดอกไม้ไปฝาก❤️

โจนาห์อยากเล่นหรอคะนั่น? ไปเดทกับผมได้นะคะ

(อ่ยย ตัวใหญ่แล้ว ดีจังเลย เห็นตั้งแต่ตัสเล็กเลย ภูมิใจจัง)

"จริงสิคะ ก็เราน่ารักมากขนาดนี้เลยนะ"

"พี่ชื่อเอ็ดมันด์ ชาร์ลค่ะ เราจะเรียกพี่ว่าเอส เอ็ดดี้ หรือเอลี่ก็ได้นะคะถ้ามันสะดวกกว่าพี่ไม่ว่าอะไร"

เอ็ดมันด์กล่าวพร้อมรอยยิ้มเอ็นดูและไม่นานนักจากนั้นจึงได้ส่งตัวเด็กหลงกลับที่หอ

เค้ายืนยิ้มพลางโบกมือลา

"ไว้เจอกันนะคะ เคลเคลคุง"

[จบโรล]

(ตัวอ่อนมากเลย เก่งจัง/ตบมือ)

ชื่อหนังรึเปล่าครับ?? ดูเหมือนจะมีหนังเรื่องนั้นโจนาห์คุงอยากดูหรอครับ??

(เคลคุงโตแล้วว)

"พี่แน่ใจอย่างนึงนะคะ"

"แน่ใจว่าถ้าคนอื่นได้รู้จักเคลคุงจริงๆล่ะก็ต้องชอบเคลคุงแน่นอน"

เอ็ดมันด์กล่าวพร้อมแสดงสีหน้าที่แสดงออกได้ถึงความรู้สึกเอ็นดู เด็กน้อย(?)ตรงหน้าที่ดูน่ารักและไร้เดียงสาขนาดนี้

เค้าแน่ใจว่าอฝ.คงได้กลายเป็นที่รักของทุกคนในเวลาไม่นาน น่าเอ็นดูจริงๆเลยนะเด็กปี1ของปีนี้

"กินจุหน้าดูเชียว พี่จะเลี้ยวเราไหวมั้ยนะ"

เอ็ดมันด์พูดล้อเล่นพลางหัวเราะออกมา จากนั้นจึงค่อยๆลูบหัวอฝ.เบาๆแล้วจ้องมองด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้มหวาน

"พี่ล้อเล่นน่ะ เลี้ยงไหวอยู่แล้วล่ะเนอะ"

และจากนั้นจึงได้จับมือของเทเตอร์ไว้และพากลับไปที่เลานจ์ภายในหอของเค้าด้วยกัน ระหว่างทางก็พูดคุยบ้างจะได้ไม่เงียบจนเกินไป

"คิดเมนูที่อยากกินได้รึยังคะ หืม"

"หรือถ้าคิดไม่ออกพี่ช่วยเราได้นะ"

(ถึงวัยคิดถึงเรื่องนั้นแล้วงั้นหรอคะ เนี่ย)