𝕻𝖆𝖕𝖎𝖑𝖑𝖎𝖆 𝕸. (ติดงานค่ะ😢)

(คุณพระ โดนอีกแล๊วววววว🫨🫨🫨!!!)

CMS Natchamin Lee

#ESRA_Roleplay
[ 14 Fed | หน้าอาคารเรียน | โรลเปิด | แยกรูท ]

บ่ายวันนี้ [คุณ] กำลังเดินอยู่หน้าอาคารเรียนอย่างสบายใจ แต่แล้วจู่ ๆ ก็มีเสียงปริศนาเรียก [คุณ] พร้อมนิ้วมือที่สะกิดไหล่อย่างอ่อนโยน

"บ่ายสวัสดิ์ สนใจรับขนมสักชิ้นมั้ย?"

สุ่มขนม จิ้ม 👇
th.shindanmaker.com/1233411

( +โรลสถานการณ์หรือโควทอวดขนมที่สุ่มได้เฉยๆก็ได้ค่า มาหม่ำๆขนมฝีมือองค์ชายกัน😊🙌🍰 )

#ESRA_Roleplay

[ 10 Feb | สวนพฤกษศาสตร์ l 14.00 เป็นต้นไป ]

บุตรชายดยุกจอมซนพอว่างก็สรรหาของมาสร้างกับดักแล้งผู้คนแก้เบื่อ ไม่ว่าจะเป็นการวางถังน้ำไว้ที่ปากประตูเพื่อให้คนสะดุดล้มเปียกเอย เตรียมแมลงปลอมไว้โยนใส่ใครก็ตามที่กำลังจะเดินเข้ามา

[คุณ] จะมาเป็นเหยื่อหรือแกล้ง ไม่ก็ตำหนิเขาก็ได้ แต่เจ้าตัวเตรียมหัวเราะคิกคักรอความสำเร็จของตนแล้ว

"ไม่พลาดแน่"

(มาปักค่ะ ว่างแล้วเดี๋ยวมาดุ😭😠)

นัยน์เอกลักษณ์หรี่ลงพลางคิดถึงเรื่องราวตลอดสามปีซึ่งของเขาคือสี่..นึกแล้วก็ประหลาดใจไม่น้อยที่ตรงนี้จะเป็นจุดแรกแห่งการพบพานจนเป็นจุดสุดท้ายของเขา

"ปีสุดท้ายแล้วสินะคะ จะรับช่วงต่อกิจการที่บ้านหรือเปล่า" ฟาเลียพอจะรู้กิจการที่บ้านเขา

"เหมือนทุกปีค่ะ..ปักดอกไม้ดอกแรกไปฝากท่านแม่" หล่อนเปรยตามองกรอบสะดึงบนตักซึ่งกำลังเรียงร้อยเป็นดอกคามิเลีย

"ทรงโปรดเราถึงเพียงนี้ เป็นเกียรติจริงๆ ค่ะ องค์หญิงเซียร์เนเฟอร์"
"เรามิได้ออกไปเต้นรำจริงจังตั้งแต่เข้าร่วมงาน หากไม่นับที่เราสอนเหล่าน้องโลดเล่นร่วมบทเพลง"

หญิงสาวเอ่ยอย่างถ่อมตนและคลี่ยิ้มอย่างแผ่วบาง น้อยครั้งจะเปรยรอยยิ้มให้เห็นบนโครงหน้าเรียบนิ่งประดุจศิลาสลักบุตรสาวแห่งมวลปาวานีห์

"ท่านเองก็สง่างาม ยิ่งกว่าค่ำคืนนี้เสียอีก.."
"ปีสุดท้ายแล้ว ท่านไม่เฉิดฉายบนฟลอร์หรอกหรือ"

บุตรีไวเคานต์จ้องมองสตรีแสนงดงามก็พลางอดชื่นชมในใจเป็นมิได้ จนทายทักถึงบรรยากาศรอบตัวซึ่งสำหรับเธอเองก็ใกล้ปีกาลสุดท้ายในอีกปีเดียว คงได้สัมผัสเช่นเดียวกันในไม่ช้า

ครั้นยลยินคำหยอกล้อองค์หญิง หล่อนจึงยกมือทาบริมฝีปากหรี่ตาหัวเราะให้กับอารมณ์ขบขัน แม้จะต่างยศศักดิ์ทว่าไร้ซึ่งเส้นกีดกันจนพาฟีเลียรู้สึกเคารพในตัวเซียร์เป็นอย่างมาก

นัยน์พิเศษจ้องมองเรือนอาภรณ์สูงศักดิ์จนจรดนัยน์ตา

+

ท่าทางดีด้าสะท้อนบนนัยน์ผีเสื้อก็ชวนนึกเอ็นดูเสียมิได้ ฮูเลียตเหมือนตะวันดวงน้อยๆ ในบรรดาผู้ร่วมพักในห้องเดียวกัน..ผู้เป็นผีเสื้อยามค่ำจะรู้สึกเอ็นดูทันทีที่พบคงมิแปลก

"ขอบคุณ ฮูเลียต์ต้าเองก็งดงาม..ยินดีต้อนรับสู่เอลิเซี่ยนอย่างเป็นทางการนะคะ" เปรยอย่างอบอุ่น

"คู่หูใหม่คนนั้น แนะนำได้หรือเปล่าคะ?"

"สมควรจะนึกไม่ออกค่ะ.." เธอเคยอ้อนเขาก็แค่ช่วงเล็กเท่านั้น และได้กิริยากลับมาอย่างโหดร้ายและจำเข็ดจนโตจึงมีเพียงครั้งเดียวเท่านั้นตลอดการเติบโต

"อย่างงั้น..น้องอวยพรให้ท่านมีสุขภาพดีขึ้นในทุกวัน" ตั้งแต่จำความได้ อันเดนอนอบอุ่นกับเธอเสมอ

"ท่านแม่สบายดีค่ะ ถึงจะมีปากเสียงกับท่านพ่ออยู่บ้าง..แต่ก็ ค่ะ ท่านยังแข็งแรง"

"แข็งแรงพอจะตีเอฟรอนซ่าได้" นึกแล้วก็ขบขันแผ่วเบา

"ไม่ค่ะแคล..ฉันไม่เป็นไรจริงๆ ไม่ต้องขอโทษหรอกค่ะ"

เจ้าตัวสนใจร่างสูงที่มานั่งอยู่เคียงข้าง จนกระทั่งมือนุ่มยังสัมผัสไออุ่นได้อยู่ความเห่อร้อนบนใบหูจึงเริ่มลุกลามจนเจ้านางกระตุกนิ้วเบาๆ ไม่รู้ว่าควรจะปล่อยหรือจับไว้แบบนี้

พาฟีเลียดันกรอบสะดึงเข้าหาตัวเล็กน้อยคล้ายจะปกปิดเพราะยังทำไม่เสร็จเรียบร้อยดีนัก

"วันนี้ตื่นเช้าหรือว่าในห้องพักวุ่นวายหรอคะ?"

(เป็นบุญมากค่ะโดนเอาไปวาด กราบกราบกราบ คนสวยอยู่ด้วยกัน โอ้ยตาย😭😭😭🤲🙏)

(กรี๊ดีดรดสดดดสดสสดดดดดดดด/ตื่นมาแล้วดับ)

#ESRA_Starlit
[3 Feb (โกงเวลา) | ~18:20 น. | ภายในหอเต้นรำ]

“ ฮุฮุ~ ค่ำคืนนี้ช่างวิเศษจริงๆค่ะ คุณ/ท่านมีความคิดเห็นอย่างไรบ้างคะ? ”

“ คงจะยิ่งดีเลยหากใจของสองเราตรงกันนะคะ ”

(กว่าผปค.จะโผล่มา หอเต้นรำก็ไม่เหลือใครอยู่แล้วค่ะ😭 แม้เอเนอจี้จะแทบไม่มีเหลือ แต่ว่าแวะมาทักทายกันได้นะคะฮือ)

(ยิ้มเก่งจังเลยคะคนนี้ ผงกหัวให้สักทีแล้วกัน😞)

(อุดหนุนไปใช้แล้วเดินผ่าน พรีเซ้นเตอร์จะจำได้มั้ยคะ)

(ฟิลเดินผ่านในห้างแล้วหยุดมองเพราะหน้าตาคุ้นๆ เหมือนเคยเห็นในโรงเรียน😞)

พาฟีเลียคลี่ยิ้มอ่อนพลางหรี่ตาลงเล็กน้อยราวกับกำลังคิดถึงอดีตในวันวาน มีอยู่บ่อยครั้งตั้งแต่เยาว์วัยที่เรานอนดูมวลดาราบนแผ่นฟ้านภาเดียวก้น

"น้องมีพี่ให้อ้อนได้อยู่คนเดียวนี่คะ?"
"จะไปอ้อนพี่เอฟรอนซ่าก็กระไรอยู่"

เจ้าหล่อนหลับตาลงขณะอิงหัวบนไหล่นวล บรรยากาศในงานเลี้ยงกับข้างพี่ยูเฟเมียนั้นต่างกันลิบลับ

"ท่านหญิงเป็นอย่างไรบ้างคะ น้องไม่ได้ไปร่ำลาก่อนมาเรียนเลย"

นัยน์ผีเสื้อสีเขียวจ้องมองยูเฟเมียที่เอ่ยกล่าวว่าดาวนำทางเป็นดาวที่มีความหมายมากที่สุด..หล่อนคิดอะไรอยู่นิดหน่อยก็เขยิบตัวเข้าไปหาแล้วเอียงหัวซบไหล่พี่สาว

"ดาวนำทางมีภาระหน้าที่หนัก..แต่มันก็ยังคงนอนพักในยามรุ่ง"

"พี่เองก็ต้องพักบ้างนะ..พี่ยูเฟเมีย เหมือนดาวดวงนั้น"

"และดวงดาราก็ไม่เคยอยู่โดดเดี่ยว.."

เธออยากช่วย แบ่งเบาภาระบนบ่านี้จริงๆ นะ

ตนเผยรอยยิ้มพร้อมผงกหัวเล็กน้อยเมื่ออีกฝ่ายเรียกให้ดู สายตาตนมองคู่เต้นรำอยู่เสมอจึงเห็นได้ชัดเจนว่าเธอเริ่มเต้นดีขึ้นอย่างช้าๆ

จนฝีเท้าถูกเหยียบเข้า แต่ก็ไม่ได้ว่ากระไรเทเรซ่า..มันก็ไม่ได้เจ็บมากมายเท่าไรเพราะเธอเคยชินเสียแล้วที่บ้านเกิด "มิเป็นไร ต่อได้เลย"

แล้วพาฟีเลียก็ช่วยสอนเต้นรำเช่นนั้นต่อไปจนกว่าจะจบบทเพลง

(ตัดจบเลยนะคะะ ขอบคุณที่ให้มาร่วมจอยน้า🤲)

เจ้าหล่อนยืนฟังอีกฝ่ายมีความคิดตีกันอยู่ภายในจนจบประโยคสุดท้าย จึงอดไม่ได้ที่จะหรี่ตาลงมองด้วยสายตาเอ็นดูจนสร้างความอบอุ่นให้แก่ผู้สบนัยน์เนตร

"ถ้าอย่างนั้น" เรียวมือแปรออกไปข้างหน้า เป็นการเชิญขอเต้นรำ

"เป็นเกียรติให้ฉันสอนมั้ยคะ องค์หญิงเอโลอีส"
"หากองค์หญิงจบไปโดยยังเต้นรำเหยียบเท้าคู่เต้นอยู่ คงเสียชื่อสถาบันแย่" อันตัวนางกล่าวเพิ่มสีสัน กระนั้นก็ยินดีจะช่วยสอนให้อย่างเต็มใจ

"อะไรก็คงกลับไปเหมือนสมัยก่อนไม่ได้หรอกหนาพี่..สนุกกับปัจจุบันก็พอ"

พาฟีเลียเอนหัวมองใบหน้าหญิงสาวตรงหน้า..นางนั้นมีภาระมากมายทวีจนอดเป็นห่วงไม่ได้ อย่างไรเสียจักอยู่ข้างกายไม่ห่างตามสัญญาซึ่งมอบแก่ตน

และเพราะแบบนั้นถึงเพิ่มภาระให้พี่สาวไม่ได้..เพียงนี้ยูเฟียก็แบกรับดวงดาวเอาไว้มากเกินพอ

"กลุ่มดาวโปรดของพี่คืออะไรหรอคะ?"

แสงสะท้อนในตาแสนเฉยชาให้วับวามครั้นเรียวกร้านสอดนิ้วประสานหากันนำใกล้ริมฝีปาก หญิงเจ้าเปิดนัยน์เนตรกว้างจ้องสายตากับชายหนุ่มไม่ละวางราวโดนสะกด

สะกด..ด้วยความอ่อนนุ่มจากสายลมหมายประโลมความเจ็บ ความเห่อร้อนกำเนิดบนใบหูเจ้านางพลันรู้ตัวจึงหลบสายตามายังกรอบสะดึง ก่อนมันจะลามมาบนแก้มผ่อง

"ขอบคุณค่ะ..คาเลเมียร์"
"คุณลุกมานั่งด้วยกันเถอะค่ะ เดี๋ยวชุดจะเปื้อนหมด.."

"อะ— ประเดี๋ยว" นางยกมือหมายจะปรามไม่ให้เข่าแนบพื้นเมื่อสังเกตกายสูงที่ลดตัวต่ำลง เธอกลัวว่าเครื่องแบบจะเปื้อนแต่ก็คงไม่ทันเสีย

"แคลคะ..ฉันไม่เป็นไร"
"คุณแค่เล่นเอง ฉันไม่ถือสาหรอกค่ะ" มือวางกรอบสะดึงลงบนตักก่อนเลื่อนมือลูบข้างแก้มของใบหน้าเศร้าสร้อยหวังปลอบโยน แล้วละวางลงข้างตัว เป็นการเชื้อเชิญทางอ้อมให้นั่งร่วมกัน

"รังเกียจมั้ยคะ?" ฟาเลียเอียงคอคลี่ยิ้มให้อ่อนๆ

(เทส)

#ESRA_Starlit #ESRA_Roleplay
3 Feb | หอเต้นรำ
/องค์หญิงทรงนั่งสนทนาธรรมอยู่ สายตากวาดมองทุกคนอย่างมีเลศนัย ในหัวคิดสิ่งใดอยู่ไม่อาจมีใครทราบได้

/เธอป้องปากซุบซิบกับผู้ช่วยพัพบอล บ้างก็ดึงคนแถวนั้นเข้ามาพูดคุยสนุกปาก

(จะมาเป็นคนที่โดนนินทาหรือร่วมนินทาก็ได้หนา–)

"น้องคิดว่าสนุกพอแล้วล่ะค่ะ"
"ออกมาพักเสียหน่อย ข้างในคนเยอะและดังเกินไป.."

เจ้านางว่าก่อนเริ่มเอนกายนอนตามพี่สาวไป นัยน์ผีเสื้อสีเขียวมองเหล่าดาราแม้นเห็นไม่ชัดเท่าคืนเดือนดับก็ตาม..ยูเฟเมียคงรู้นิสัยเธอดีว่าอยู่ในงานเลี้ยงได้ แต่ก็ต้องมีช่วงออกมาพักเหมือนกัน

"ที่บ้านเราเห็นดาวชัดกว่านะคะ ว่ามั้ย..?"
"ถึงจันทราจะเต็มดวงก็ตาม"

แม้จะเป็นสุรเสียงที่คุ้นเคยดีก็อดไม่ได้ที่จะตกใจจนสะดุ้งไหล่กระตุก เพราะสมาธิทั้งหมดของนางจดจ่ออยู่กับสิ่งเดียวจนไม่ทันสังเกตว่าใครเข้าใกล้นัก

"อึก-!" เนตรสวยหยีลงข้างนึงเพราะความเจ็บแต่มันก็เพียงนิดเพราะไร้โลหิตออกมา จึงละมือลงแล้วหันไปมองคนหลังพฤกษา

"ท่านชาย..ทำข้าตาตื่นได้ดีทีเดียว" นางกล่าวหยอกล้อ สีหน้านั้นเรียบนิ่งทว่าสายตาบ่งบอกว่ามิได้ถือสาที่เจ้าตัวโผล่มาเช่นนี้

เรือนอรชรในชุดราตรีผีเสื้อสีม่วงและขนเฟอร์สีนิลกาฬวิบวับ ยามต้องแสงจันทรายามค่ำครั้นทอดกายพ้นออกจากชายคาหมายจะพักหูจากเสียงดนตรีแลผู้คนดังเซ็งแซ่..และพอเดินมา ณ จุดนึงร่างคุ้นเคยจึงสะท้อนในสายตา

"พี่ยูเฟเมีย" พาฟีเลียก้าวเข้าไปหาพร้อมนำขนสัตว์โอบรอบตัวประคองไว้ในอ้อมแขน ก่อนจะหย่อนกายนั่งลงข้างๆ คนสนิทดั่งครอบครัว

"เดี๋ยวหญ้าก็ติดผมหรอกค่ะ" เอียงคอยิ้มอ่อนมองอีกฝ่าย

พอมือนุ่มวางประสานกัน จึงก้าวเท้านำสู่ฟลอร์เต้นรำโดยเริ่มจากดูตำแหน่งการวางมือที่ถูกต้อง พาฟีเลียเป็นฝ่ายนำจึงแปรมือทาบแผ่วลงบนเอวเทเรซ่า

"สบายๆ ค่ะ..เทเรซ่า ไม่ต้องเกร็งไป" เสียงนุ่มเอ่ยขณะจังหวะเท้านำไป ตนก้าวอีกฝ่ายถอยและเมื่อตนถอยเด็กสาวจึงทำตรงข้ามกัน เป็นไปอย่างเชื่องช้าเพื่อให้ตามทัน

"ทันมั้ยคะ?"

"ขอบพระคุณ องค์หญิงเนฟิลอส" บุตรีไวเคานต์วางงานลงบนตักก่อนทาบอกโค้งขอบคุณเช่นเคย แม้นอีกฝ่ายเรียกชื่อต้นแต่ด้วยยศฐาจึงไม่อาจเรียกกลับตามใจชอบ

"ความหมายหรือคะ?" นางคิด
"ความบริสุทธิ์และรักอันไร้เงื่อนไข คือความหมายของคามิเลียขาวค่ะ" นางก้มมอง

"และข้าจะปักดอกอื่นๆ ลงไป..หากไม่รังเกียจ ข้าขอทราบพันธุ์ไม้ขององค์หญิงได้หรือไม่คะ?" ดอกไม้ที่ปักคือคนที่ตนพบเจอ