Yvonne (ติดฝึกงาน)

#ESRA_MarineGala #ESRA_Roleplay
[ 8 Jul | ทั้งวัน | ทุกที่ในอาณาจักร(?) ]

หลังได้รับอัญมณีแห่งทะเล องค์หญิงก็ไม่รอช้าพุ่งลงน้ำสำรวจอย่างรวดเร็ว

แม้จะไม่สามารถว่ายน้ำได้ดีนักแต่โอกาสแบบนี้ใช่ว่ามีบ่อย

ผู้พบเห็นโปรดให้ความช่วยเหลือตามสมควร

(สาหร่ายพันหาง ว่ายท่าแปลก เฮทตี้เก็บหมดค่ะ—)

(สาวกำลังเล่นปลา มองปลา ❌ มองสาว ✅)

#ESRA_MarineGala

(มาแปะๆสกินเว้นนี้คับ🩵)

( )

(อย่ากรี๊ดดังมากนะคะ เขิน😭😭😭)

(น้องผมหล่อมาก)

#ESRA_MarineGala | 8 Jul

หางเงือกที่โผล่มาทำเอาเขาตื่นเต้นไม่น้อย ทั้งเครื่องแต่งกายและเครื่องประดับที่ไม่คุ้นเคยทำให้เขาอยากรู้ว่าตนเองดูเป็นอย่างไรบ้าง

"ผมดูเป็นยังไงบ้างหรอ"

อีวานดูท่าทางร่าเริงกว่าปกติ คงจะมีเรื่องอะไรที่คาดหวังไว้รึเปล่านะ ?

(แจมได้นะคะ🤟)

(ด่วน ไหน ตอนนี้ เร็ว ไหน ไอ่น้อง ช้า)

#ESRA_MarineGala

หลังจากกลับมาที่สถาบัน เขาเปิดเผยตัวในรูปลักษณ์ใหม่อย่างไม่เด่นชัดนัก หากแต่ถ้าเฝ้าสังเกตเห็นคนที่ควรจะอยู่ในตำแหน่งแฝดหญิงของคู่แฝดแห่งมิลลิงโทเนีย จะพบได้ทันทีว่ามีอะไรเปลี่ยนไป

อีวอนน์ มิลลิงโทเนีย เปิดเผยตัวตนในฐานะบุตรชาย

และในรูปลักษณ์ของเงือกตอนนี้นั้น ทำเขาประหม่าใช้ได้

เพราะไม่เคยเปิดเผยผิวหนังถึงขนาดนี้ แต่อีวอนน์ก็ยังคงส่งยิ้มให้คนที่มองมาทุกครั้ง

(สวยมากกกก😭😭😭😭😭😭)

#ESRA_MarineGala || 8 July • สวนประการังแห่งเมเรียน

ผมยาวสลวยสีบลอนด์ส้มสยายไปตามทิศทางของน้ำ

เจ้าของดวงตาสีชมพูม่วงและไฝที่ใบหน้าอันเป็นเอกลักษณ์ค่อยๆระบายยิ้มออกมา ก่อนจะกล่าวออกมาเสียงใส

"ว่าอย่างไรเจ้าปลาน้อย?"

ยามเมื่อเห็นว่ามีปลาว่ายผ่านเข้ามาก็อดไม่ได้ที่จะเอ่ยทักทาย

แพทริเซียก็ยังเป็นเช่นนี้อยู่วันยันค่ำ ปกติมักขลุกตัวที่สวนพฤกษศาสตร์ยามนี้ก็อยู่สวนประการัง

…

“…เราต้องเก็บข้าวของเพื่อเดินทางกลับ..”

“…. ไว้ถึงตอนนั้นค่อยคุยเรื่องนี้กันอีก…“

”เก็บของเถอะ“

สิ้นเสียงกล่าวพูดคุย มือสองข้างเริ่มจัดเก็บสัมภาระบางส่วนเพื่อกลับอาณาจักร

และคงจะมีอะไรใหม่ ๆ เกิดขึ้นในการเปิดภาคเรียนหน้า

(จบโรลแต่เพียงเท่านี้คับ ขอโทษที่ดอง😭😭😭😭)

“…”

หลุดขำพรืดออกมาทันทีที่เห็นใบหน้าจริงจังเช่นนั้น เขายกมือขึ้นกุมใบหน้า กลั้นขำจนตัวสั่น เพราะไม่อยากให้น้องชายฝาแฝดรู้สึกว่าตัวเองพูดอะไรแปลก ๆ

“เอาเถอะ เดี๋ยวเราจะไปถามมอตเต้ดู”

“…. ไว้เราจะพูดถึงเรื่องนี้อีกครั้งภายหน้า ในตอนนี้ก็เพียงแค่เกริ่นนำไว้“

เขาเงียบ เว้นจังหวะการพูด สายตาที่เต็มไปด้วยความกังวลก็ดูแวววาวขึ้นเล็กน้อย

…

”และหวังว่าอะไร ๆ จะเป็นไปด้วยดี“

+

… รับฟังความเห็นเช่นนั้นพลางพยักเพยิดหน้าเข้าใจ ก่อนจะได้รับคำถามกลับมา

แล้วจึงหลุดหัวเราะเสียงเบาออกมา

“ไม่หรอก เราคงจะไม่ได้ตัดทรงเดียวกับอีวาน อย่างไรก็ตาม เราก็ไม่ได้อยากให้ผู้คนสับสนเราสองอยู่แล้ว”

“คงจะ… ไม่ได้สั้นขนาดนั้น แต่ดูทะมัดทะแมงขึ้นกระมัง?”

พูดไปก็นึกภาพในหัวตาม เอาเข้าจริงก็นึกไม่ออกขนาดนั้น แต่ก็คงแปลกตาน่าดู

.
.
.
“หรืออีวานมีทรงที่อยากแนะนำล่ะ?“

“อืม… ถ้าเป็นรสเปรี้ยวที่สดชื่น การใช้น้ำผลไม้อย่างเลม่อน หรือส้มก็เป็นทางเลือกที่เหมาะสมค่ะ”

“ทั้งรสชาติที่ดื่มง่าย อีกทั้งยังนำไปผสมได้หลากหลาย…”

“เราแนะนำเป็นเครื่องดื่มแบบเย็น ผสมผลไม้หน้าร้อนรสหวานที่ชอบ และใส่เลม่อนหรือมะนาวลงไปค่ะ หากต้องการความซาบซ่า ก็เพียงผสมเข้ากับโซดา”

เขาเริ่มอธิบายเรื่องเครื่องดื่มที่ตนศึกษามานานแสนนาน

“อืม.. ดอกไม้โปรดงั้นหรอคะ..”

“ถ้าจะให้พูด ก็คิดอย่างอื่นไม่ออกนอกจากดอกปีบค่ะ”

กล่าวพลางยิ้มละไม ยกมือขึ้นมาแตะที่อกของตน

“เพราะเป็นตัวตนของเราด้วยน่ะค่ะ”

“ทั้งดินแดนที่กำเนิด ทั้งเลือดเนื้อเชื้อไข ทุกอย่างเชื่อมโยงกับดอกปีบเสียหมด”

กล่าวเคล้าเสียงหัวเราะแผ่วเบา

เขาขยับตัวตั้งหลักยืน เมื่อทรงตัวได้แล้วจึงโค้งหัวให้อีกฝ่าย

“ขออภัยค่ะ เราไม่ได้มองทางจนไปชนท่านเข้า”

“.. เราไม่ได้เป็นอะไรมากค่ะ น่าจะเพียงเพราะเกสรดอกไม้…”

เขากล่าวขอโทษขอโพยที่เซไปชน เมื่อเงยหน้าขึ้นมาสบตาจึงยิ้มให้ตามปกติ

“ขอบคุณท่านมากค่ะ ที่ช่วยประคองเราไว้”

แล้วจึงโค้งตัวขอบคุณอีกครา

“ท่านบาดเจ็บที่ใดหรือไม่คะ?”

”เป็นเช่นนั้นนี่เอง…“

เขาพยักหน้ารับด้วยความเข้าใจ พร้อมกับยิ้มให้กับตัวเอง ไม่ทันได้สังเกตว่าคนด้านข้างก็ยิ้มแย้มไปพร้อมกันอยู่

”ต้องขอบคุณคุณแพทริเซียที่ทำให้เราสุขใจเช่นนี้นะคะ“

ว่าแล้วจึงหันมองด้วยรอยยิ้ม

เหมือนว่าหลังจากนี้คงจะมีเรื่องให้พูดคุยกันอีกหลากหลายเลยล่ะ

(ขออนุญาตตัดจบเท่านี้นะคะ ทางนั้นสามารถต่อรีแอคได้ หรือจะจบเพียงเท่านี้เลยก็ได้ค่ะ !)

เขาอยู่ในสภาพสำรวม ยืนมองท่าทีของอีกฝ่ายด้วยรอยยิ้ม

“ได้ยินคำกล่าวว่ารสขาติดีเช่นนั้น เราก็ดีใจค่ะ”

พูดแล้วจึงโค้งหัวลงขอบคุณเล็กน้อย

(โรลจมค่ะ กี๊ด)

”นิยายรักงั้นสินะคะ คุณมอตเต้นี่เป็นผู้มีใจรักเรื่องโรแมนติกเสียจริง“

เขายิ้มแย้ม พร้อมรับฟังเนื้อหาที่พูดมาคร่าว ๆ แล้วก็ครุ่นคิด

”อืม.. น่าสนใจจังเลยนะคะ ตอนนี้คุณมอตเต้อ่านถึงไหนแล้วคะ? เนื้อเรื่องเข้มข้นหรือไม่“

ไหน ๆ ก็ชวนคุยเรื่องที่อีกฝ่ายชอบเสียเลยละกัน เขาเองก็เอ็นดูเธอคนนี้มานานพร้อมกับที่อีวานชอบเธอคนนี้นั่นแหละ

“อืม…”

เขาประเมินผลในใจ พร้อมกล่าวด้วยรอยยิ้ม

“รสชาติเยี่ยมใช้ได้เลยค่ะ เป็นรสเปรี้ยวหวานของส้ม และรสของบีทรูท ผสมกันได้อย่างลงตัว”

“คุณเซเฟอร์ดูจะมีเซนส์ในการผสมเครื่องดื่มนะคะเนี่ย”

เอ่ยชมอีกฝ่ายไปพร้อมกัม

“ขึ้นแสดง… ไม่หรอกค่ะ เราไม่ได้วางแผนเรื่องนั้นไว้”

เขายิ้มรับ ตัวอีวอนน์ไม่ใช่คนชอบแสดงออกขนาดนั้น การได้เปิดบูธและรอชมการแสดงจากผู้อื่นแค่นั่นก็เป็นความพึงใจของเขาแล้ว

“แล้ว.. คุณเจเรเมีย ได้ขึ้นแสดงหรือไม่คะ?”

กล่าวถามกลับ ท่านชายคนนี้ก็อยู่ในวัยไล่เลี่ยกับเขา บางคราก็ครั้นอยากจะรับรู้ความคิด การวางแผนของคนอื่นบ้างเช่นกัน

น้ำเสียงไม่มั่นใจนัก อีวอนน์ดูมีความสั่นไหวในจิตใจ แน่นอนว่าเขาไม่ใช่คนเข้มแข็งหรือหนักแน่นนัก แต่เขาก็ตั้งมั่นในการกระทำครั้งนี้

หากไม่ทำ คงนึกย้อนเสียดายภายหลัง

ปล่อยบรรยากาศเงียบงันชั่วครู่แล้วจึงถาม

“…ถ้าเราเริ่มจาก.. ตัดผมนี้? คิดว่าราชวงศ์จะมีท่าทีเช่นไร?”

“… เรารู้”

เขาตอบเสียงแผ่ว แต่เต็มเปี่ยมด้วยความคับคั่งในใจ เป็นความอึดอัดภายในที่เขาไม่รู้จะอธิบายอย่างไร

“อย่างไรก็ตาม เราจะวางแผนในการกระทำครั้งนี้อย่างดี”

“เห็นทีเช่นนั้นคงต้อง… ให้น้องเราช่วยขัดเกลาแผนเสียหน่อย”

กล่าวเคล้าเสียงสรวลขำ อีวอนน์มองตรงที่น้องชายของเขา ยิ้มบางอย่างเคย พลางครุ่นคิด

“…แต่ก็ต้องขอบคุณอีวานที่.. อยู่ข้างเรา”

+

(โอ้ย แค่นี้ก็ตัวแตกแล้วค่ะ😭 ขออนุญาตจดลงบัญชีแค้นเลยแล้วกันนะค๊า— แค้น…แค้น…)

(คะ????😭😭😭😭😭😭😭😭 การที่คุณ😭😭😭😭😭😭😭😭😭😭)

“คงจะเป็น… เสียงซ่าของโซดากระมังคะ?”

ไม่ได้ตั้งใจจะมองขนาดนั้น แต่พอเห็นสีน้ำเงินคล้ำบนปลายลิ้นก็ชะงักไป..

แล้วจึงหันหลังหยิบกระจกมือมาส่องเล็กน้อย

ไม่รอด

เห็นเช่นนั้นก็นิ่งงัน เก็บกระจกมือแล้วจึงหันกลับไปทางเจเรเมีย ส่งรอยยิ้มปริศนาให้อีกครา😊

“….แต่ใจจริง เราก็ยังกังวลกับสิ่งที่เราเลือกจะทำ”

หากเพราะทำตามเส้นที่ขีดไว้มานานแสนนาน ครั้นจะก้าวข้ามเส้นที่ขีดไว้ก็ยากเหลือเกิน

”แต่..ถ้าไม่ได้พยายาม ก็คงเสียใจ“

เขาปลดปล่อยความรู้สึกภายในใจ ก่อนจะเหลือบมองน้องชายของตน แล้วจึงกล่าวถามต่อด้วยแววตาที่สั่นไหว

“แล้วอีวานคิดเช่นไร?”

เขายกมือขึ้นกุมเนื้อผ้าที่อก ใบหน้าแสดงออกถึงความหวาดหวั่นและกังวล

“เราต้องแสดงเป็นเจ้าหญิง เป็นแฝดน้อง… เป็นเช่นนั้นเสมอ”

“เป็นเราที่ต้องคอยปิดบังตัวตน เพราะความไม่เหมาะสมของร่างกาย”

เพราะอัดอั้นตันใจมานานแสนนานเกินจะทน

“เรา…ไม่อยากทำมันแล้ว…”

“ถึงแม้เราจะรู้อยู่แก่ใจ.. ว่าคงเป็นไปไม่ได้…”

.
.
.
“แต่เราก็จะทำมัน”

“หากไม่ใช่ตอนนี้ คงไม่มีตอนไหนเหมาะสม”
+

ได้ยินคำเลียนแบบเช่นนั้นก็อดที่จะส่ายหัวไปมาไม่ได้ ไม่ว่าจะฟังกี่ครั้งกี่หนก็ทำให้ไม่สบายใจ

แต่หน้าที่ก็เป็นหน้าที่

ถึงแม้ว่า..

“…ทุกอย่าง คงเป็นเช่นเดิม”

“เว้นเสียแต่ว่า… เรา..”

เขาถอนหายใจ ใช้เวลารวบรวมคำพูด หลับตาหวนนึกว่าควรกล่าวหรือไม่ แต่สุดท้ายก็พูดออกมา

“…เราอยากเลิกแสดงเป็นเจ้าหญิงเต็มที”

“.. ความอึดอัดคับใจมันมากเสียจนไม่อยากจะทนอีกต่อไป”

+