源 ( late reply )

#KMI_SotsugyoShiki

"ไม่เอาน่า อย่าร้องไห้สิ"

"วันที่ดีแบบนี้ก็ต้องยิ้มแย้มสิ"

@minamotokmi.bsky.social

( พอรู้ว่าเขินง่ายก็เเกล้งกันใหญ่เลย🥺🫳 )

' ผมอยู่คนเดียว หมายถึง พวกท่านกลับช้าน่ะ '

' คุณพ่อคุณเเม่เป็นห่วงตลอดนั้นเเหละ คอยโทรมาเสมอเลยตั้งเเต่หลังเลิกเรียน '

' เเต่เเค่บอกว่าไปไหน ก็ไม่ได้โดนดุหรอก '

ถูกพ่อเเม่ตามใจมาตั้งเเต่เด็ก เเต่นิสัยกลับดีเกินคาดซะงั้น

ไม่นานของหวานที่สั่งก็มาเสิร์ฟที่โต๊ะ

' เเล้วรุ่นพี่ล่ะ ผมไม่ค่อยเห็นรุ่นพี่ที่ชมรมเลย วันนี้คงจะเป็นโชคดีของผม '

เขาดันจานอีกคนให้เข้าใกล้ในขณะที่เอ่ย

(ย้อนกลับไปตอนเปิดเทอม เฮียวจัง ไรกะคุง เร็นคุง โทโมย้า แวะซื้อขนมก่อนแยกย้ายกลับหอและกลับบ้าน 🏃‍♂️)

( จริงสิ ! สวยสมกับเป็นลูกคุณเเม่ของซารินะจังเลย )

( ซารินะจังก็สวยเเบบมะม๊ามาก ! )

( ไหนๆก็เมนชั่นถึงคุณแม่ของซารินะแล้ว วันนี้ก็เลยเอามาเดบิวต์ใครครบเลยแล้วกัน🥺✨️✨️ )

Cr:cms มันเผา ที่ปิ้งด้วยก็ได้💓💓

( ค คุณเเม่สวยมาก😭😭😭🙏 )

( โอโต้ซัง กับ โอก้าซัง รีบกลับบ้านมาเร็ว มีหมาเหงาอยู่บ้านเเหนะ

『Story』

พักหลังมานี้คุณพ่อคุณเเม่ไม่ค่อยกลับบ้านมาทันก่อนนอน เข้าใจตลอดว่าทำงานหนัก ถึงอย่างนั้นก็อดเหงาไม่ได้อยู่ดี )

(ด่วน! รีบดูก่อนโดนลบ เปิดผ้าปิดตาครั้งแรก-

22ธค.วันเกิดเรนค่ะ ปีนี้อายุ20 (มีประวัติซ้ำชั้นสมัยเด็ก) โตช้าไปนิดแต่ยังโตขึ้นเรื่อยๆค่ะ ✌️🤍)

ใบหน้ายิ้มเเย้มพยักหน้าอย่างกระตือรือร้น เเน่นอน เขาชอบเที่ยวหลังเลิกชมรมอยู่เเล้ว อยู่บ้านคนเดียวมันเหงานี่นา

' เที่ยวทุกวันหลังเลิกเรียนเลย ! เว้นเเต่จะมีการบ้านเยอะล่ะนะ '

เที่ยวที่เเปลว่าทำทุกอย่างข้างนอกที่ไม่ใช่บ้าน นั้นก็คือการเที่ยวของเขา

' เเต่ปกติจะไปไหนมาไหนคนเดียว ถ้าเกิดชวนเพื่อนไปทุกวันเพื่อนคงจะเหนื่อยเเย่เลย '

ได้ออกมาจากบ้านก็ไม่เหงาเเล้ว เจอผู้คนมากมายนิ

พยักหน้าเเล้วเดินด๋องๆนำหน้ารุ่นพี่ ไม่นานก็ถึงชายหาดเเล้ว เขาจองเสื่อจากเเเถวนั้นมาปูบนพื้นทราย ท้องฟ้าเริ่มจะเป็นสีเเสดมากขึ้น

เขาวางของทุกอย่างลงบนเสื่อ ไกลจากขอบเสื่อเพื่อป้องกันไม่ให้ทรายถูกพัดเข้ามา
เเละเหลือพื้นที่ให้อีกคนได้นั่งอย่างสบายๆ

' พระอาทิตย์ใกล้ตกเเล้ว! '

เอ่ยพลางมือเเกะถุงของที่ซื้อมาด้วย เขาอาสาจะเป็นคนทำสลัดให้ ใส่ผักเเละน้ำสลัดเข้าด้วยกันในชามอย่างตั้งใจ

ถุงนั่นดูท่าทางจะหนักมาก เขาเอื้อมไปจับถุงข้างนึงของอีกคน จะช่วยถือผ่อนเบาภาระลง

' ให้ผมช่วยนะ ! '

สายตามองอย่างอ้อนวอนว่าอย่าปฏิเสธเชียว อยากช่วยจริงๆ
ไม่ทันให้อีกคนเอ่ยปากตอบเขาก็ดึงถุงอย่างเบามือ มาถือเองซะเเล้ว

' ถ้าอีกถุงหนักให้ผมถือก็ได้นะ '

ระหว่างทางเดินก็หันมองอีกคนเสมอว่าไหวรึป่าว ถึงเเม้ใบหน้าจะยิ้มเเต่เเววตาบอกได้เลยว่าเป็นห่วงอยู่น่ะ

เขาสุ่มจิ้มสักเมนูมา มันเยอะจนไม่รู้จะกินอะไรเลย เเถมตนเองเป็นคนกินอะไรก็ได้ ถ้าต้องนั่งเลือกคงจะนานเอาเรื่อง

' อันนี้ครับ '

เสียงนุ่มสุภาพเอ่ยกับพนักงานก่อนจะวางเมนูลงเเละมองที่อีกคนรอดูว่าจะสั่งอะไร
เผื่อว่าเขาจะสั่งเเบบนั้นในครั้งหน้า ก็เลือกไม่ถูกนี่นา ถ้าเป็นรุ่นพี่คงจะเลือกอะไรอร่อยๆเเน่เลย เมื่อสั่งอะไรเรียบร้อยเขาก็นั่งรอ ระหว่างนั้นก็ชวนคุยไป

' ปกติพี่โมโมะมากินที่นี่บ่อยมั้ย '

#KMI_VolunteerCamp
#kmi_เปิดโรล

กระดิ่งลมถูกแขวนเรียงรายเป็นระเบียบตลอดขอบเขตที่ได้รับมอบหมาย พื้นที่บริเวณนี้ล้อมไปด้วยเสียงใสกังวานเมื่อสายลมพัดผ่าน

ยิ่งเวลาผ่านไปผืนทรายยิ่งยุบลงจนบันไดโคลงเคลง เหลือแขวนอีกไม่กี่อันแล้ว เธอไม่อยากลงไปนั่งขุดทรายล้อมขาตั้งใหม่อีกรอบ

ร่างที่นั่งอยู่บนบันไดสูงก้มมองหาคนที่บังเอิญเดินเฉียดมา

"ขอโทษนะคะ ช่วยจับบันไดให้สักครู่ได้ไหมคะ"

เห็นเหงื่อบนใบหน้าอีกคนก็ทำให้เขาอยู่เฉยๆไม่ได้ต้องหยิบหนังสือเรียนในกระเป๋ามาพัดให้ ระหว่างเดินที่ตาม

ถ้าเข้าร้านเเล้วก็คงจะเย็นขึ้น ตัวเขาเเค่อากาศร้อนก็ทนได้อยู่ถึงจะมีเหงื่อนิดหน่อย

นิ้วเรียวชี้ไปยังร้านขนมหวานที่ตั้งอยู่ด้านหน้า

' ร้านนั้นรึป่าวครับ ! '

ใบหน้ายิ้มเเย้มหันมองอีกคน เเววตาเป็นประกายเชียว

ออกจะเกรงใจนิดหน่อยเมื่อได้ยินอย่างงั้น ปกติชอบเอาใจคนอื่นมากกว่า พอโดนเอาใจเองเเล้วมันก็ เกรงใจจัง

' จะดีหรอครับ '

สีหน้าดูกังวลนิดหน่อย เเต่ไม่อยากเสียน้ำใจอีกคนล่ะนะ

' ขอบคุณมากครับ ! วันหลังให้ผมได้ตอบเเทนนะ อย่าห้ามผม ! '

ประโยคสุดท้ายเหมือนจะบังคับอีกคน
ว่าจบก็เดินไปเลือกซื้อยากิโซบะปังกับไอศครีมเเท่ง ไม่อยากซื้อเยอะมากหรอก

พอใจเเล้วก็เดินกลับมาหารุ่นพี่

เขารับผ้าขนหนูมาเช็ดเหงื่อพร้อมกับพยักหน้าขอบคุณ
สังเกตเห็นมาตลอดว่ารุ่นพี่มักจะใส่เสื้อกันหนาวอยู่เสมอ ถึงเเม้จะอยากถามเเค่ไหนก็ไม่อยากล่วงเกินพื้นที่ส่วนตัวของอีกคนนักหรอกอาจจะเป็น เเฟชั่นล่ะมั้ง ดูสมกับเป็นรุ่นพี่โมโมะ

เจ้าตัวเองก็ไปเปลี่ยนเสื้อด้วยเช่นกันในห้องรวม เขาใส่ชุดนักเรียนฤดูร้อนปกติ พร้อมกับกระเป๋านักเรียน กลับมาที่หน้าห้องชมรมตามนัด

' รุ่นพี่มีร้านของหวานเเนะนำมั้ยครับ '

#KMI_Obon

🏮 งานเทศกาลบง🎆
(mini event 6th)

“ เสียงกลองตีเป็นจังหวะ ชายแก่ที่กำลังเต้นบงโอโดริคือคุณปู่ที่ตายจากไปตั้งแต่เมื่อหลายปีก่อน
วนมาอีกครั้งงานเทศกาลบง… ”

รายละเอียด : bit.ly/3ZXFd3Y

เที่ยวที่หมายถึงเเค่ไปกินของหวานในร้านสักร้านนึงใกล้โรงเรียน เเต่ถ้ากินเสร็จเเล้วยังไม่อยากกลับบ้านก็จะชวนเที่ยวต่อล่ะนะ ถ้าอีกคนว่าง

เขาเองก็ไม่ได้อยากอยู่บ้านคนเดียวหรอก

ลูกธนูถูกยิงออกไปเรื่อยๆ มีที่พลาดบ้างเเละตรงเป้าบ้างไม่ได้ลื่นไหลนัก
เเต่ยังคงพยายามคงที่ให้ลูกธนูอยู่ไม่ให้ห่างจากเป้ามาก

ไม่นานก็เริ่มเหนื่อย ใบหน้าจริงจังเต็มไปด้วยหยดเหงื่อ ดูเหมือนเสียงกริ่งดังขึ้นเเจ้งเวลาสุดท้ายของการอยู่ในโรงเรียน

' อะ - ไวจังเลย เลิกซะเเล้ว '

เขาหยุดชะงักไปพักนึงก่อนจะวิ่งกลับมาที่กระเป๋าเพื่อเก็บคันธนู

' ไปเที่ยวกันเถอะครับ ! '

นั่นยิ่งทำให้เขาชื่นชมรุ่นพี่มากไปอีก

' สุดยอดเลย ! สมกับเป็นรุ่นพี่โมโมะ ลูกศิษย์คงจะเก่งเหมือนกับรุ่นพี่หมดเลยสินะ ! '

เจ้าตัวพยักหน้าเบาๆเมื่อได้ยินคำถาม ก็เล่นได้เกือบทุกกีฬา เเต่ไม่เคยสุดจริงๆนั้นเเหละ
ข้อบกพร่องส่วนนี้ไม่ได้ทำให้เขาเศร้านักหรอก ต้องทำใจว่าทุกคนไม่ได้เก่งเสมอไปนี่นา

เเต่เขาก็ไม่เคยล้มเลิกความพยายามหรอกนะ

เขาได้ยินคำสอนก็เข้าใจเเละทำตาม ลดระดับเเขนลงมาเล็กน้อย เเละลองยิงอีกครั้ง
ลูกธนูปักจุดศูนย์กลางพอดี ทันทีที่เห็นเขาก็ยิ้มเเย้มดีใจ เเววตาเต็มไปด้วยความภูมิใจ

ใบหน้ายิ้มเเย้มเปลี่ยนเป็นสีหน้าจริงจัง มือปล่อยลูกธนูออกไปปักห่างจากจุดศูนย์กลางเพียงเเค่เล็กน้อย

พอยิงพลาดก็ทำให้เขินอายนิดหน่อย เขาหันมองรุ่นพี่ท่าทางดูผิดหวัง บอกได้เลยว่าเห็นหูหมาลู่ลงมา

ทำพลาดตลอดเลย

' อา - อีกนิดเดียวเอง ผมพลาดตรงไหนกัน '

ทันทีที่รับใบผักมาเขาก็เอาเข้าปากเลย ไม่รอที่จะราดน้ำสลัดก่อน
เขาเคี้ยวอยู่สักพักก่อนจะกลืน

' ไปนั่งเล่นริมชายหาดมั้ย เริ่มตกเย็นเเล้ว อยากดูอาทิตย์ตกดินน่ะ '

ถึงจะชอบความตื่นเต้นในชีวิต เเต่ก็มีมุมที่รักสงบอยู่เหมือนกัน

จะให้กินเเค่สลัดก็คงจะไม่อิ่ม เลยนึกที่จะซื้ออย่างอื่นเพื่อคลายร้อนไปด้วย

' เราไปซื้อไอติมเเละจองเสื่อกันเถอะ ! '

เจ้าตัวเดินนำอีกคนไป เเต่ไม่ได้เร็วนัก

(ปีนี้ใครเป็นเด็กดีบ้างเอ่ยย ✨

ย้อนหลังคริสต์มาสด้วยสกินแซนตี้ค่ะ 😌 วางไว้ให้เป็นชุดที่ใส่ตอนพาร์ทไทม์คาเฟ่ช่วงคริสต์มาส)

' งั้น ผมจะพาไปเลี้ยงของหวานหลังเลิกชมรมนะ ! '

ก็เเค่คิดว่าคนส่วนใหญ่อาจจะชอบของหวาน อีกคนก็ชอบของหวานด้วยนี่

เมื่อได้ยินคำสั่งก็ทำตามในทันที เขาก้าวเท้าเดินไปตรงหน้าเป้าซ้อมยิง ซึ่งนั่นอยู่ไกลจากตัวเขามากทีเดียว เขาตั้งท่ายิง วางขาเเละเเขนถูกต้อง เเต่ดูเหมือนหางธนูจะถูกยกสูงเกินไปเล็กน้อย โดยที่เขาไม่รู้ตัวเลย

สีหน้าไม่ยิ้มเเละตั้งใจเอามากๆ

เสียงหัวเราะเบาๆหลุดออกมาจากลำคอของเขาเมื่อเห็นหน้ารุ่นพี่ ก็เเค่อยากลองชิมเอง

' ยกเว้นอาหารทะเล ? เอ๋ เเพ้อาหารทะเลหรอ '

น่าเสียดายที่มาทะเลเเต่กินอาหารทะเลไม่ได้

' ฟังดูน่าอร่อยมาก เพราะเเค่ลองกินเปล่าๆยังอร่อยเลย '

เดินตามอีกคนด๋องๆ พอได้ยื่นผักให้เจ้าของสวน ฝั่งนั้นก็ให้ของตอบเเทนเป็นผักที่เพิ่งเก็บมาเมื่อกี้ เเถมยังให้น้ำสลัดมาอีก

' คนที่นี่ใจดีจังเลย '

( ออมอ ภาพนั่น ขอยาดกรี๊ดนะคะ น่ารักมากมาก😭😭 )

ใบหน้ายิ้มเเย้มพยักหน้าอย่างกระตือรือร้น ต้องเชื่อฟังคนที่โตกว่า

' ผมไม่เล่นหรอกน่า เชื่อผมได้เลย ! '

ไม่ค่อยได้เห็นรุ่นพี่ในชมรมบ่อยนัก วันนี้ถือเป็นโชคดีของเขาที่ได้เจอ
ตอนนั่งมองรุ่นพี่ก่อนได้คุยกันก็เห็นว่าเท่สุดๆไปเลย

' ค่าสอนหรอ ไม่มีปัญหาหรอก ! อยากได้เป็นเงิน หรือ อย่างอื่นล่ะ '

เขาพร้อมที่จะตามใจคนรอบข้างอยู่เเล้ว

สายตาละออกจากพืชตรงหน้าไปมองอีกคนดูเหมือนที่ปากจะเเอบเคี้ยวอะไรอยู่ด้วย
เจ้าตัวเเอบหยิบผักเข้าปากตอนไหนไม่รู้ไม่ต้องห่วงเรื่องดิน หยิบส่วนยอดต้นมากินน่ะ

เขาไม่พูดเพราะกำลังเคี้ยวอยู่จึงพยักหน้าเเทนก่อนจะกลืนให้หมด

' หิวเเล้ว ! เราเก็บผักได้เยอะเเล้ว เอาไปให้เจ้าของสวนกันเถอะ '

ร่างสูงลุกขึ้นยืนพร้อมยกตะกร้าที่เต็มไปด้วยผัก

' พี่เรนอยากกินอะไรล่ะ '

อยากตามใจคนอื่นก่อน