三日月🌒[3F]

「 ไปเที่ยวกันเถอะ 」

(ด่วรที่สุด ตื่น ฟื้น ลุกขึ้นยืร)

#KMI_KokoroNoTegami

✉️ ยามความในลอยล่อง 🌸
(unofficial event)

“ จดหมายสีขาวลอยล่องสวนกระแสลม นักเรียนชายหญิงวิ่งสวนกันเพื่อไล่ตามจดหมายความในใจอันน่าอาย ”
“ มาแฉกันแบบนี้ใครจะยอมเล่า !? ”

รายละเอียด : docs.google.com/document/d/1...

#KMI_SeitokaiTanjoubi2016

🥳🎂🎁

#KMI_SeitokaiTanjoubi2016

#KMI_SeitokaiTanjoubi2016

(สุขสันต์วันเกิดสภานักเรียนคุเมอินะ!!!)

“เจอเยอะกว่า…”
”หน่า อาจจะพอๆกันก็ได้นะคะ“
”ฉันก็อายุเยอะกว่านายไม่กี่ปีเอง บางที่ อาจจะเจอน้อยกว่าก็ได้“ หุ- คนที่อยากเจอมักจะไม่ได้เจอนี่น้า~

หล่อนเงียบไปซักพัก

“เน่ โนริคุง“
”นายว่าปีสุดท้ายสำหรับพี่ปี3อย่างฉัน จะเป็นปีที่ดีมั้ยคะ?“

ใบหน้าสวยเงยขึ้นมองไปยังท้องฟ้า มองทะลุมวลกลีบดอกไม้ในอากาศไปด้วยแววตาดำสนิทอันไร้ที่สิ้นสุด

oO(อาระ? เหมือนจะเห็นอะไรแวบๆ…หุ)

แค่เปิดเทอมมาวันแรก ก็มีเรื่องน่าสนใจแล้ว เห็นทีปีนี้คงเป็นปีสุดท้ายที่ดูสนุกไม่น้อย

“ได้ค่ะ โน ริ คุง” *ป๊อบ* เธอเม้มปากแล้วปล่อยเกิดเป็นเสียงป๊อบดังขึ้นตามหลัง อาจจะไม่มีความหมายอะไร แต่ก็ทำชินจนติดเป็นนิสัยแปลกๆ

“แล้ว…ได้เจอเรื่องอะไรแปลกๆบ้างรึยังล่ะคะ?”

“จินัทสึ มิคาซึกิ”
“ปี3ห้องFค่ะ”
หล่อนยิ้มตาหยีให้คนตรงหน้า

“ร่าเริงดีจังเลยนะคะ ทามุระซัง“

“แบบนี้สิ่งลี้ลับยิ่งชอบ…”
“อะ…ว่าไปนั่น”
ฟุฟุ ยกมือขึ้นมาสองข้างแบบล้อเล่นจ้า~ ✋🤚

“บางทีอาจจะกลายเป็นสิ่งลี้ลับไปแล้วก็ได้”

“ว่าไปนั่น”

เธอรู้ว่าเขาเลือกที่จะไม่ตอบคำถาม
ถึงกระนั้นเธอก็ไม่ได้เซ้าซี้

”แอบหนีออกมาสูดอากาศน่ะค่ะ“

”นายล่ะ? นอนไม่หลับหรอ?“
”ให้พี่สาวช่วยกล่อมมั้ย?“ ฟุฟุ~

“…”
หล่อนนิ่งเงียบมองเด็กหนุ่มตรงหน้าอยู่พักหนึ่ง ก่อนจะขำเบาๆออกมา

“ฟุฟุ~”
“หยอกเล่นค่ะ”
ว่าพร้อมเอื้อมมือไปหยิบกลีบซากุระที่ติดอยู่บนหมวกของอีกฝ่ายออกมาแล้วยื่นให้

“ไม่ต้องขอโทษหรอก”

“ว่าแต่เราอยู่ชั้นไหนห้องอะไรล่ะคะ?”^^

“หนุ่มน้อย นายทำแบบนี้กับคนที่เพิ่งเคยคุยกันงั้นหรอคะ?“

/ดึงเครียด จริงๆหยอกน้อง

(มารับน้องด่วร)

“ก็…สบายดีค่ะ”

”เปลี่ยนแผนนิดหน่อย“

“หมายถึงเรื่องอนาคตน่ะ… แต่ก็ใช่ว่าจะละเลิกเจตจำนงเดิม“

”จะว่ายืดเวลาออกไปซักปีก็ได้“
แน่นอนว่าเธอวางแผนที่จะหายตัวออกจากเมืองนี้ไปโดยที่ไม่บอกใครตั้งแต่จบพิธีปัจฉิมแล้ว แต่เพราะมีห่วงอะไรบางอย่าง ตอนนี้เธอจึงทำไม่ได้… และยากนักที่จะพบเห็นคนหายเฉกเช่นเธอในยามนี้

”คิดถึงกันบ้างรึยังล่ะ?“

“มาไม้ไหน?“
เธอส่ายหัวเบาๆแล้วขำออกมาเล็กน้อย

“แต่ละคน เจอฉันทีไร จำเป็นต้องยิงคำถามทรงระแวงอยู่ตลอดเลย”
หล่อนนั่งคุยกับเขาโดยไม่ได้มองหน้าหรือสบตา ทำแค่มองไปยังที่นั่งว่าเปล่าในรถ

“ทำให้ตกใจอยู่ไม่น้อยสินะคะ ทั้งๆที่บอกลาไปแล้ว แต่กลับได้มาพบกันแบบนี้”

“เป็นไงบ้างล่ะคะ?”

แปลกกว่าการที่คุณนั่งอยู่บนรถคันนี้ในยามวิกาล ก็คือเด็กสาวที่หายตัวไปดันขึ้นรถคันเดียวในเวลานี้กับคุณซะได้

ไม่ว่าจะเป็นโชคชะตา ภาพหลอน ผีสางหรือสิ่งลี้ลับ ก็ไม่ได้ลบความจริงที่ว่าวันนี้เราได้พบกัน

ร่างนี้เดินเข้าไปนั่งข้างๆคนที่ดูคุ้นเคย

“อรุณสวัสดิ์ค่ะ“

”ขอนั่งด้วยจะได้ไหมคะ“

[ขอบคุณสำหรับCQ8!💖]

[คลิปกับรูปสามารถนำไปลงกันได้เลยไม่ต้องเครดิตผมครับ! ขอบคุณทุกคนมากๆที่มาจอยกันนะ สนุกสุดๆถึงจะเหนื่อยก็ตาม วันนี้พักกันเยอะๆนะ

ไว้พบกันใหม่ในอนาคต!]

(ม่ายยยยยยยย!!!!!!!!!😭😭😭😭😭)

#KMI_mataneKumei
อรุณสวัสดิ์
สวัสดีตอนเที่ยง
สวัสดีตอนเย็น

ผปค. ของอามามิยะ นางิ เองค่ะ✨

ก่อนอื่นเลย ในที่สุดมูคูเมอิก็จบลงแล้ว ต้องขอขอบคุณทุกท่านที่เคยเล่น และแวะเวียนมาคุยกันมากๆเลยนะคะ

ในฐานะผปค.ของนางิแล้ว ไม่นึกเลยว่าจะได้รับความรักจากคนรอบตัวขนาดนี้ ดีใจและยินดีมากๆที่ได้พบกับพวกคุณทุกคนค่ะ

ขอบคุณที่เข้ามาเป็นความทรงจำดีๆของกันและกันนะคะ
(+)

#KMI_SotsugyoShiki

(1/4)

เป็นอีกครั้งที่หล่อนยิ้มบางๆออกมาให้เขา
“ขอบคุณนะ”

จากนั้นจึงปล่อยมือที่จับเขาอยู่ ทิ้งไว้แค่เพียงความอบอุ่นสุดท้ายบนมือของเขาที่ค่อยๆจางหายไปตามกาลเวลา

.
”อากิระคุงคงต้องไปอำลารุ่นพี่คนอื่นอีก“

”เรามีเวลาไม่มากนัก“
”นายรีบไปเถอะค่ะ“

“ไม่จริงน่า ล้อเล่นรึเปล่า”
ได้ยินเรื่องแบบนั้นแล้วก็หลุดอ้าปากเหวอออกมาโดยไม่รู้ตัว

“แต่ฉันว่าหลายอย่างที่รุ่นได้ทำในปีนี้ ก็ดูคุ้มค่าเหมือนกันนะคะ“

”ไม่ว่ายังไงก็ขอให้การเดินทางใหม่ครั้งนี้เป็นอะไรที่ราบรื่นนะ!“
ว่าแล้วก็หยิบถุงใสคล้ายเครื่องราง ที่บรรจุดอกเนโมฟีล่าข้างในมาให้เป็นของที่ระลึก

(🥹🥹🥹🥹🥹หน่องงงงงงฝ ฮึก ฮืออออ)

เธอรับของสิ่งนั้นมา ด้วยคำพูดอวยพรของอีกฝ่ายทำให้เธอรู้สึกผิดออกมาเล็กน้อย

การเดินทางครั้งใหม่…

…และครั้งสุดท้าย

“ขอบคุณนะ”
“จะเก็บไว้อย่างดีเลยค่ะ”
มือที่รับของมาจับมือของรุ่นน้องสาวไว้หลวมๆพอที่จะสัมผัสความอบอุ่นได้

“ได้โปรด…ช่วยอย่าลืมความรู้สึกที่ฉันมอบให้ทีนะคะ“
”ช่วยจดจำตัวฉันในตอนนี้ทีค่ะ…“

(ข้อความหลังภาพ) นิโนมิยะกับอิซุชิ เด็กห้อง 1-A ทั้งสองคนเป็นคนที่ฉันไม่ค่อยได้คุยกันมากเท่าไหร่ แต่ว่าเฝ้ามองมาตลอด พอคลาดสายตาไปไม่เท่าไหร่ รู้ตัวอีกทีพวกเธอก็โตขึ้นมาก ฉันเองก็ขออวยพรให้พวกเธอพบเจอทางที่มีความสุขจากนี้ต่อไป อยู่ชมดอกซากุระด้วยกันไปอีกสิบปี ร้อยปีนะ ref 【咲耶と摩美々のぶらり旅】白瀬咲耶

@kmi-ninomiya.bsky.social
@kmi-izuchi.bsky.social

“ถ้านับว่าความคิดถึงเป็นคำสาป…”

“ชีวิตนี้ฉันคงประสบความสำเร็จแล้วล่ะ”

นี่คงเป็นความคาดหวังสูงสุดของเธอ ความใฝ่ฝัน ความรัก โหยหา ที่เธอต้องการมาโดยตลอด…
.
“ทำท่าทางเหมือนไม่พอใจเลยนะคะ”
หล่อนขำเบาออกมาด้วยความเอ็นดูอีกฝ่าย

“ไม่ต้องรีบหรอก ฟุยุกิจังยังมีเวลาอีกตั้งเยอะ ใช้เวลาให้คุ้มเถอะค่ะ“

”ถึงจะเป็นปี3ก็เถอะ แต่พอจบแล้วก็แอบเสียดายอะไรหลายๆอย่างเหมือนกันนะ“

หล่อนขำคิกออกมาเบาๆ ก่อนจะยกมือขึ้นไปลูบหัวอีกฝ่ายอย่างอ่อนโยน
”อย่างเช่น ยังไม่เคยมีแฟนในวัยเรียน…“
”ว่าไปนั่น“ ฟุฟุ

…
แต่ดูเหมือนเธอคงจะไม่มีโอกาสได้เล่นวอลเลย์กับรุ่นน้องสาวคนนี้แล้วล่ะ…

เธอจับมือเขาไว้หลวมๆ

“หน่า…ยังไงก็คิดว่าคงไม่มีโอกาสได้พูดอะไรแบบนี้อีกแล้ว”

…
“จากนี้ไป ในอนาคต ฉันคงไปที่แสนไกลมากๆ นายเองก็จะโตกลายเป็นพี่ปี3“

”เพราะงั้น ช่วยจดจำสัมผัสนี้เอาไว้… ดูแลตัวเองดีๆ และคอยดูแลน้องๆด้วยนะคะ“

”ช่วยจดจำฉันในตอนนี้ไว้ทีค่ะ“

#KMI_mataneKumei

สวัสดีค่ะ ผปค.มิยูกินะคะ ❄️🥂
อาจรู้จักกันในฐานะ สาวเครื่องดื่ม / แม่แม้กวี่ / คนทำบัตรสำหรับพิมพ์ ใด ๆ หากมิยูกิได้อยู่ในความทรงจำของใครหลายคนได้ก็ยินดีเป็นอย่างมากเลยค่ะ

แม้จะเข้ามาในรอบที่สองแต่ก็ดีใจที่ได้ร่วมคอมมูนี้นะคะ เพราะตัวเราเองปกติไม่ได้เล่นคอมมูสโลวไลฟ์เลยค่ะ(ปกติเล่นอีกแนว) ขอบคุณสำหรับที่ผ่านมามากเลยค่ะ!

และยืมประชาสัมพันธ์ให้คนนอกดิสด้วยค่ะ

“คิก- ฮะ…ฮะๆๆ ๆ~🌸”
ครานี้เธอหัวเราะออกมาอย่างเป็นธรรมชาติสุดๆพอได้ยินคำว่าไม่แปลกใจจากอีกฝ่ายที่เห็นด้วยกับความเจ้าชู้ของเธอ

“ฮะๆ เฮ้อ~”
“ไม่ได้หัวเราะแบบนี้มานานขนาดไหนแล้วนะ”
.
“ค่ะ”
“…เพราะตัดสินใจไปแล้วนี่นา” ใบหน้าของหล่อนไม่ได้มีความลังเลเลยสักนิด

“คิดถึงฉันขึ้นมาซะแล้วหรอกหรอคะ?”