日向翔 — (◜◡.◝) *very slow

( น้องรุย 😭😭😭😭😭😭🤍🤍🤍🤍🤍🤍🤍🤍 น่ารัดมาดๆๆๆๆ โอ้ย เด็กๆ น่ารักจังค่ะ )

( @thkshou.bsky.social สไลด์มาแปะๆ🙌✨️ กลับมาจากแตะหญ้าแล้วค่ะ ช้าไปหน่อยแต่ไม่ลืมค่ะ 🥺🥺🥺 )

( กลบเนียนขนาดนี้ ยังเห็นอยู่อีกเหรอคะ 😔 )

เอ่ยขึ้นมาเบาๆ ก่อนจะหลุดขำเพราะเสื้อใหญ่เกินตัวจนกลายเป็นเสื้อกินมือ

"ห่างกันปีเดียวเอง โจคุงโตไปไหนเนี่ย"

เอ่ยแซวออกมา ก่อนจะขยับไปลูบหัวอีกฝ่ายเบาๆ คล้ายบอกขอบคุณ

"ไว้ผมซักเสื้อนายหอมๆ มาคืนนะ"

เขาผละออกมาเพื่อโบกมือลา

"ไว้เจอกันครับ"

(จะตัดฉึบๆ ตรงนี้ก็ได้นะคะ 🫳 ขอบคุณที่มาโรลกับเค้าน้า นายโจน่ารักสุบสุบ )

โชมองบรรดาสิ่งของที่อีกคนเอามาให้ตาปริบๆ แต่ก็รับมาแต่โดยดี เพราะไม่เคยได้รับความเอาใจใส่ถึงขั้นนี้ล่ะมั้งจึงประหม่า ใบหูขึ้นสีแดงอย่างห้ามไม่อยู่

"ขอบคุณนะครับ"

เขาหัวเราะกลบเกลื่อนแต่ก็มีรอยยิ้มประดับใบหน้า ค่อยๆ สวมเสื้อที่ได้รับมา และนำถุงอุ่นมือใส่ไว้ในกระเป๋าเสื้อทั้งสองข้างพร้อมผ้าเช็ดหน้า

"อุ่นจัง"

+

ว่าพลางชี้ทางไปด้วย รอจนอีกคนเดินไปทำธุระที่บอกถึงจะเดินไปที่ๆตกลงไว้

แผ่นหลังพิงต้นไม้ อยากจะนั่งพักขาแต่เสียดายที่ไม่มีอะไรมาปู เลยเตะหญ้าฮัมเพลงอยู่ในโลกของตัวเองระหว่างรออีกคนกลับมาหา

โชเงยหน้าเล็กน้อย มองหน้าอีกคนอย่างสงสัยทว่าไม่ได้พูดอะไรกลับไป เบนสายตาไปมองรอบข้าง ยังคงมีเสียงจอแจที่รบกวนเขาอยู่แต่ผู้คนก็บางตาลงเยอะแล้ว

"ได้ครับ"

เขาพยักหน้าแล้วยิ้มให้บางๆ หันสำรวจรอบข้างก่อนจะเจอต้นไม้ข้างทางต้นไม้ใหญ่ปลอดคน

"ผมจะรออยู่ใต้ต้นไม้ต้นนั้นนะ" +

เอ่ยถามเมื่อเห็นรั้วประตูโรงเรียนและผู้คนมากมายด้านหน้า กระตุกมืออีกคนให้หลบคนหน่อยๆ

"ฟังแล้วอยากไปวิ่งในทุ่งหญ้าเลย"

คำพูดนั้นเจือเสียงหัวเราะ ก่อนที่โชจะปล่อยมืออีกคนเป็รอิสระ

"งั้นผมมาส่งแค่ตรงนี้นะ กลับบ้านดีๆ ล่ะ"

"งั้นลองดูสิ ผมจะได้รีบฝึกมาเล่นด้วย"

เขาเอ่ยแล้วเงยใบหน้ารับลม แม้จะแอบหนาวเล็กน้อย แต่โชชอบสัมผัสที่ลมพัดผ่านเส้นผมนัก

เพราะเริ่มเข้าใกล้จุดจัดงาน ทำให้เริ่มมีผู้คนเดินสวนไปมา ทั้งคนที่เดินกลับบ้าน ทั้งคนที่เดินเที่ยวต่อ ทำให้โชถอยมาเดินหลังอีกคนหน่อยๆ แทน

"ช่วงนี้ผมติดเพลงแนว folk โจคุงเคยฟังไหม ?" +

เขาอธิบาย เห็นแบบนี้ก็ค่อนข้างจริงจังเรื่องการแต่งตัว หากต้องทนหนาวนิดหน่อย นานๆ ทีเขาก็ยอม

"ว่าไปแล้ว เล่นดนตรีด้วยกันรอบหน้านายจะร้องเพลงไปด้วยไหม ?"

เอ่ยถามอย่างอยากรู้อยากเห็น ระหว่างเดินไปโรงเรียนก็แกว่งมือที่กุมไว้ไปด้วย

"เสียงนายน่าจะเหมาะกับเพลงนะ ผมอยากลองฟัง"

"มีนายแล้ว จะพกผ้านวมทำไม ?"

เขาถามออกมาอย่างฉงน ไร้การแกล้งเหมือนครั้งก่อนๆ เพราะเดินผ่านทรายแห้งๆ มาสักพัก เท้าจึงแห้งตามไปด้วย เขาก้มลงหน่อยๆ วางเท้าแตะลงพื้นเพื่อสวม

"งั้นเดี๋ยวผมไปส่งนายแล้วกัน"

ว่าทั้งรอยยิ้ม แล้วเปลี่ยนเป็นฝ่ายจูงมือเดินนำไปทางบันไดขึ้นถนนหลัก

"ปกติผมมีเสื้อคลุมนะ แต่วันนี้มันไม่เข้ากับชุดน่ะ" +

"จะว่าไป กี่โมงแล้วเนี่ย ใกล้ถึงเวลาเคอร์ฟิวรึยัง ?"

เอ่ยถามขึ้นมา เพราะไม่มีมือไหนว่างจึงหยิบมือถือมาดูเวลาเองไม่ได้

"ให้ผมไปส่งนายเหมือนเดิมไหม ?"

แค่เห็นใบหน้าขึ้นสีนั้นโชก็พอใจแล้ว

โชยอมเดินตามขึ้นหาด แม้จู่ๆ จะชะลอลงเพราะไม่ชอบสัมผัสทรายติดเท้าเท่าไหร่นักแต่ก็จำใจทนเอา

เอามองมือที่ยังจับไม่ปล่อยแล้วยิ้มขึ้นมา เดินไวขึ้นเล็กน้อยแม้จะขัดกับนิสัยให้ได้ไปเดินเคียงอีกคน

"งั้นอย่าปล่อยนะ พอดีผมหน๊าวหนาว"

เอ่ยอย่างเกินจริง ไม่ได้คิดจะปิดบังว่าตั้งใจแกล้ง กระชับมือที่กุมไว้เข้าด้วยกัน +

ทั้งน้ำเสียง และรอยยิ้มมีความหยอกล้อเจืออยู่ แม้มือจะอุ่นขึ้นมาแล้ว แต่ฝีเท้ายังคงโดนน้ำทะเลซัดใส่จนเย็นเฉียบ

"แรกๆ ยังขี้อายอยู่เลย"

ยังคงพูดแกล้งอีกคนต่อไปและยิ้มอย่างอารมณ์ดี

"ห่วงแต่ผม นายไม่กลัวไม่สบายเหมือนกันรึไง ?"

โชหลุดหัวเราะกับประโยคติดตลกของอีกคน ก่อนจะชะงักไปเมื่อมือตัวเองถูกแบ่งปันความอบอุ่นระหว่างฝ่ามือใหญ่

อดไม่ได้ที่เอียงคอเล็กน้อย ไม่รู้ว่างุนงงหรือสงสัย แต่ก็ไม่ได้ชักมือกลับ ปล่อยให้อีกคนนวดมือตัวเอง

"นี่ โจคุง"

เขาทัก ก่อนจะขยับมือ ค่อยๆ กอมกุมมือทั้งสองข้างของอีกคนไว้ นิ้วประสานกัน

"ไม่เขินผมแล้วเหรอ ?" +

"จริงๆ แล้วผมอาจจะเป็รโอบาเกะมาหลอกนายก็ได้"

ครานี้เขาพูดเสียงดังฟังชัดด้วยทาที่ขี้เล่น ใบหน้าหันไปฉีกยิ้มให้

"เนี่ย ผมตัวเย็นจะตาย"

ว่าแล้วก็ยื่นมือไปจับแขนรุ่นน้องอีกครั้ง แม้จริงๆ แล้วโชจะเป็นพวกมือเท้าเย็นเป็นปกติก็เถอะ

"เห็นไหม ?"

โชสังเกตสิ่งเล็กๆ ที่อีกคนทำให้ก็อดยิ้มหน่อยๆ ไม่ได้ จึงแกล้งเดินชนไหล่เบาๆ ไปหนึ่งที

เฉกเช่นเดิม เขาตั้งใจฟังอีกคนพูดทุกคำพร้อมพยักหน้าไปกับพระโยคที่ตนคิดเห็นด้วย

"เมื่อครู่เห็นอะไรบนฟ้าน่ะ"

แม้จะเป็นประโยคตอบอีกคน อต่โชกลับพูดเบาจนถูกกลบโดยเสียงลม สงสัยจะชินชาเสียแล้วกระมั้งเลยไม่ได้กลัวอะไรพวกนี้เลย +

พูดอย่างไม่จริงจังนัก เพราะขนาดเตะน้ำยังทำให้ไม่กระเด็นโดนอีกคนเลย

เพราะเป็นคนขี้หนาว แถมเสื้อผ้าที่ใส่ก็ไม่ได้หนา แม้จะพยายามสะกดจิตตัวเองว่าร้อยยังไงก็แอบสั่นนิดๆ อยู่ดี

เขาหยุดเดิน รอบด้านมืดกว่าเก่า ใบหน้าเงยมองฟ้าและเงียบไปพักนึง

"โจคุงเชื่ออะไรเหนือธรรมชาติไหม ?"

"แล้วถ้าโดนบาดตอนนายไม่อยู่ด้วยล่ะ ?"

เอ่ยถามพร้อมยกยิ้มล้อหน่อยๆ ใบหน้าก้มมองรอยเท้าที่เขาก่อหลังเดินย่ำทราย

"เอาสิ ผมจะไล่หาที่เที่ยวดีๆ แล้วพานายไป"

ครานี้รอยยิ้มดูกว้างกว่าเก่า หมุนตัวไปด้านหลังและเตะน้ำเล่นโดยระวังไม่ให้อีกคนเปียก หัวเราะคิกคักให้ฟังประปราย

"อือ หนาว เลยจะทำให้นายหนาวด้วย" +

"อีกไม่กี่ปีก็จบมัธยมแล้ว โจคุงต้องได้ออกไปจากเกาะสิ"

เอ่ยด้วยน้ำเสียงร่าเริง และฮัมเพลงออกมาเบาๆ

"แต่ผมอาจจะล่วงหน้าไปก่อนปีนึง"

ถ้าได้ออกไปน่ะนะ เขาต่อประโยคในใจ อาจจะเพราะมืดแล้วลมจึงเย็นขึ้น อดไม่ได้ที่จะห่อไหล่เล็กน้อย

"ระวังโดนหอยบาดนะ"

อยู่บนเกาะก็เหมือนนกติดอยู่ในกรง ทุกสิ่งที่อีกคนพูดออกมาเขาย่อมเข้าใจความรู้สึก ก่อนที่จะยกนิ้วชี้ไปทางมหาสมุทร

"ก็เป็นพื้นดินกว้างๆ มีแต่ที่ๆ ให้เดินซน"

เขาว่าติดตลก เดินย่ำทรายไปทางแนวหาดก่อนจะหลุดขำกับประโยคทิ้งท้ายของอีกคน

"ผมเคยโดนเปลือกหอยบาดนะ แถวนี้เลยด้วย"

แต่ก็ไม่เข็ด ยังคงเดินทอดน่องเท้าเปล่าต่อไป +

ก่อนจะยกมือขึ้นไปเล่นปลายผมเบาๆ

"ตานายตอบแล้วนะ"

เขาเอ่ยทั้งรอยยิ้ม ระหว่างนั้นก็ปล่อยให้ลมทะเลพัดผ่านกาย

"ชอบภูเขาหรือทะเลมากกว่ากันเหรอ ?"

โชหันไปมองอีกฝ่ายเมื่อคำถามถูกย้อนมาหาตัวเอง เขาเงียบไปอย่างครุ่นคิด ค่อยๆ เดินไปใกล้ให้คลื่นซัดจนเท้าเปียก

"ถ้าเป็นผม จะตอบว่าภูเขานะ"

เขาว่าแล้วเดินไปลึกขึ้นกว่าเดิมเล็กน้อย ใช้เท้าแตะน้ำเล่นหน่อยๆ

"เพราะผมชอบสีเขียว ชอบอยู่ในที่ๆ มีต้นไม้เยอะๆ มากกว่า"

ที่ย้อมสีผมก็เพราะเรื่องรี้เช่นกัน พอนึกแบบนั้นก็พึ่งนึกได้ว่าคงต้องเติมโคนใหม่เพราะผมเริ่มยาวจนปรกดวงตา +

#THK_COMMU อีเวนต์ที่ 4 (แจ้งอีเวนต์ล่วงหน้า)

โคมระย้ารอบงาน ผู้คนเบียดเสียด พื้นที่อาถรรพ์กลายเป็นจุดชมดอกไม้ไฟ 'โรงเรียนมัธยมปลายไทเฮ'

แท็กประจำอีเวนต์ #THK_EVENT04 #THK_ดอกไม้ไฟ

รายละเอียด : bit.ly/3GGRB2B

ระยะเวลาการเล่นอีเวนต์ : วันที่ 8 พฤษภาคม - 10 พฤษภาคม (เล่นย้อนหลังได้ตลอดเวลา)

เขาหัวเราะอย่างไม่จริงจังนัก แม้เอาเข้าจริงทุกครั้งที่แหกกฎอะไรสักอย่างจะโดนลงโทษหนักๆ ก็เถอะ

ไม่นานนักก็ถึงจุดหมาย เขาปล่อยแขนที่ควงมานานแสนนาน ลงบันไดถึงขั้นสุดท้าย ก่อนจะถอดรองเท้าแตะมาถือไว้และลงไปให้เท้าเหยียบทรายให้ที่สุด

"ไว้ผมยืมแขนอีกนะ"

เอ่ยอย่างหยอกล้อ ก่อนจะเริ่มเดินไปที่จุดที่คลื่นซัดถึง

"โจคุงชอบทะเลหรือภูเขามากกว่ากันเหรอ ?"

เขาหัวเราะเมื่ออีกฝ่ายบอกตัวเองเหมือนกำแพง ฝีเท้าเร่งขึ้นนิดหน่อยพาให้ตัวเองมาเดินข้างๆ แทน

"แบบนี้เหมือนเจ้าชายรึยัง ?"

เอ่ยถามและหันไปมองคนข้างๆ และตั้งใจสังเกตุสีหน้าอีกฝ่าย รู้สึกเหมือนว่าทั้งคู่อยู่ในสถานการ์ณเดียวกันนิดหน่อย

"เคยสิ ผมไปบ่อยด้วยนะ"

ตอบทั้งรอยยิ้มเมื่อเริ่มได้กลิ่นได้เริ่มได้ยินเสียงคลื่นทะเล

"บ้านผมก็มีเคอร์ฟิวเหมือนกัน แต่ผมไม่ค่อยกลับตรงเวลาน่ะ" +

ดวงตาต้องมองหน้าจอมือถือที่ฉายเนื้อหาข่าวน่าสยดสยองด้วยสีหน้าเรียบเฉย

เขาตั้งใจอ่านทุกตัวอักษร ทุกบรรทัด ขณะที่ปล่อยให้น้ำทะเลไหลผ่านฝ่าเท้า

แหมะ

ก่อนที่หยดเลือดจะตกลงไปบนหน้าจอมือถือ

เขาถอนหายใจและนำผ้าเช็ดหน้ามาอุดหน้าโพรงจมูก

'ช่วงนี้เลือดกำเดาไหลบ่อยจัง..'

#THK_NEWS รายงานข่าวประจำวันที่ 8 กรกฎาคม (เวลาในโลกคอมมู)

TW : ฆาตกรรม, การแขวนคอ, ศพ, การพูดถึงสภาพศพ

[พบศพหญิงสาววัย 18 ปีถูกฆาตกรรมแขวนคอกลางภูเขา]

(1/3)

พอเดินพ้นเขตโรงเรียนก็หายใจคล่องกว่านิดหน่อย เพราะผู้คนเบาตาลงเขาจึงผ่อนคลายได้

"ดีนะมีโจคุงอยู่ด้วย เหมือนเจ้าชายขี่ม้าขาวเลยนะเนี่ย"

เขาว่าเสียงใส แม้จะออกจากพื้นที่พลุ่กพล่านแต่ก็ยังไม่ปล่อยแขนอีกฝ่ายราวกับชินมือไปแล้ว

"ปีก่อน นะผมรอจนเกือบจะปิดงานถึงไปเขียนพรกับเขาบ้าง"

"จริงสิ วันนี้เคอร์ฟิวเหมือนเดิมรึเปล่า ?"

โชมองกระดาษทั้งสองใบที่พริ้วไหวตามลม ก่อนจะหันกลับมาพบเจอกับลำแขนที่ยื่นมาให้อีกแล้ว

"อะไรเนี่ย"

อดหัวเราะออกมาไม่ได้ ในใจนึกว่าอีกฝ่ายจะเข็ดแล้วเสียอีก แต่หากไม่กลัว โชก็พร้อมเล่นตามน้ำ เขาคว้าแขนนั้นมาคล้องไว้หลวมๆ

"ขอให้พรปีนี้เป็นจริงนะ"

เขาพูดระหว่างทาง แม้จะไม่ได้อ่านสิ่งที่อีกฝ่ายขอแต่ถ้าเป็นจริงได้ก็คงจะดี +