blanche

این اضطراب تموم میشه ؟!

هیشکی درد منو انگار نمی‌فهمه :(

سردرد ولم نمیکنه دوستان

جنتی عطایی دمانس شده و ترانه‌هایی که گفته یادش نیست دیگه. عارف سرطان گرفته.
ولی آخوند سر جاشه. چقدر گریه کنم دیگه.

انقدر خسته و لو انرژیم، احساس می‌کنم می‌خوام بمیرم.

هنوز بغض دارم ولی

با مامانم حرف زدم حالم بهتر شد.

ممکنه برای هرکسی، خانواده‌ای، جامعه‌ای بیفته. می دونی که علی‌رغم که این وانمود می‌کنم خیلی هم قوی نیستم و بیشتر ادا درمیارم. ولی چکار میشه کرد. باید گذروند.
به امید دیدار
می‌بوسمت

و آدم بعضی وقتا میگه آیا واقعاً این همه ارزش داره؟ و واقعاً شاید بعدش اندوهی نباشه.
راستش از خواب دیدن خسته‌ام و هیچ مکانیسمی نیست که نگذاره خواب ببینم. خیس و عرقکرده پا میشم و گاهی گریه می‌کنم. دیروز فیلم بی‌تا رو دیدیم و حس تخریب دوباره بهم رسوخ کرد.
فعلاً میون برزخیم و برزخ بدترین اتفاقه که

سلام
امروز با هم صحبت کردیم ولی هنوز دلم برات تنگه. کی همو می‌بینیم؟ نمی‌دونم. همین بیشتر آزاردهنده است. چون آدم فکر می‌کنه نکنه هیچوقت. دیشب استوری میم رو دیدم. همکارش اوردوز کرده و مرده. یادم افتاد هفته پیش به الف پیشنهاد دادم که بریم تو ماشین من و بهم دارو بزنه تا اوردوز کنم. زندگی‌ها خیلی پوچه.

رو دارم که به کنج لونه پشت گاوداری پناه برده ولی مجید دیگه برنمی‌گرده. هوا خیلی گرمه. تو اونجا مراقب خودت باش. می‌بوسمت.

آشوبه. هرچند سعی میکنم با خیال اینکه جات امنه احساس بهتری کنم ولی دروغ چرا. نمیشه. وقتی بودی خوشحالتر بودم. الان انگار تیکه پاره شدیم ولی هیچکس به روی خودش نمیاره. دیروز بود نه پریروز فیلم سوته‌دلان رو دوباره دیدم و آخرش گریه کردم خیلی. هنوزم یادم میفته گریه‌م میگیره. حس اقدس رو...

حتماً رفته یوگا. دیگه هیچی مثل سال‌های قبل نمیشه. دلم آشوب بود. فغانی با ترامپ دست داده بود و من خوشحال نبودم. سفارت‌ها بسته است و من حس زندونی دارم. بگذریم. مجبور شدم یه نصفه زاناکس بخورم. وگرنه دلشوره نمی‌ذاشت برم مطب. اینکه هیچی هیچوقت مثل سابق نمیشه اذیتم میکنه. تو هم که نیستی و من دلم بیشتر..

امروز خواب دیدم تو آپارتمان سهیل بودیم. از خواب بعد از ظهر که بیدار شدم هنوز فکر میکردم همون جام. رو تخت خودم کنتر پنجره و مامان چایی ریخته و منتظره ما بیدار شیم. ولی هیچکدوم اینا نبود. میم داشت پی اس بازی میکرد. و خونه سهیل هم نبود. رفتم چایی ساز رو روشن کردم. زنگ زدم به مامان. ورنداشت.

قشنگ مشخص بود که تعادل روانی نداره.

می بینم یه مدت اینجا نبودم، یه سری‌ها اینحا رو ترک کردن.

این آقای دبیر یه عطری زده بود که اگه دبیر من بود و منم تینیجر یه بار دیگه عاشق شده بودم.

الان که این پسر داره آهنگ مرغ سحر میزنه، یاد تابستون دو سال پیش افتادم که داشتم فرانسه میخوندم و بعد چه اتفاقاتی افتاد که جریان همه چه عوض شد و هنوز هم ادامه داره....

عین سیر و سرکه می‌جوشم.

هرچی انگشت بودم تو این یه ماه دوختم. کاش مراقب باشید. منم درس دارم.

والا ما دوست داریم بیایم راهمون نمیده کانادا:دی

من میخواستم گنجشک باشم ولی نگذاشتن.

چرا من هاستل دوست ندارم. لوسم خیلی؟

آهنگ معین پخش شد: هزار بار اومدم نبودی
گرفتار اومدم نبودی
بعد بغض من ترکید. چته زن

به منشیم تاریخ سفر و مطب نیومدن رو گفتم و برخلاف انتظارم خوب برخورد کرد.

به راه‌های دیگه هم فکر می‌کنم ولی دست و بالم بسته است.

کاش درس و کار و زبان و سودای مهاجرت و همه چی رو ول میکردم می رفتم تو یه روستا.

دیشب خواب می‌دیدم که با مامانم اینا مسافرت بودم و از دست مامانم عصبانی بودم.

پر دلشوره‌ام، پرِ تشویش

در تلاطمم. یک دقیقه یه تصمیم میگیرم، لحظه دیگر تصمیم دیگر