Maya✂️ (ตอบช้า)

#KMI_COMMU

白船 全禄 | Shirafune Zenroku
⭑ อาจารย์วิชาเทคโนโลยี
⭑ 28y | 76/189
——
𝒟𝑜𝒸 : bit.ly/3UeKpyw
𝐂𝐨 / 𝐑𝐨𝐥𝐞 / 𝐓𝐚𝐥𝐤 >> 𝟐𝟒/𝟕 𝐃𝐌 💻☕️
(บวกลอยได้ตลอดเลยค่ะ ฝากรับเลี้ยงอาจารย์ด้วย🫵)

#kmi_coop

(รับสมัครเพื่อนร่วมทางจำนวนมาก)

🎾 ถ้าต้องการโคตำแหน่งไหน เมนชั่น / ทัก dm ได้เลยค่ะ
🏄‍♀️ รีเพื่อช่วยเหลือให้ริคุน้อยได้พบเจอโลกกว้าง
🍥 เนียนรู้จัก บอกได้ตอนบวกโรลเลยนะ!

📎 bit.ly/RikuSawada

มายะมองนิ่งแวบนึงเมื่ออีกฝ่ายถามถึงชื่อ พอเขาแนะนำตัวเองเสร็จเธอจึงเอ่ยตอบ

“ฟูจิตะ มายะค่ะ”

“ขอถามด้วยได้ไหมคะ? ว่าฮิเดโอะซังทำงานอะไร”

รอยยิ้มเป็นมิตรยังคงประดับอยู่บนใบหน้า

“แหม่~ มาชวนกันแบบนี้”

“ต้องไปอยู่แล้วสิคะ!”

เธอเอ่ยด้วยรอยยิ้มดีใจ ก่อนหน้านี้งานเยอะมาก เลยไม่ได้แวะไปที่ร้านของมาซากิซังเลย

หลังจากทานผลไม้จนหมด เก็บขยะไปทิ้งเรียบร้อย

“งั้นไปกันเลยไหมคะ มาซากิซังนำเลยค่ะ”

“ขอบคุณนะคะ”

มายะกล่าวขอบคุณและยิ้มให้กับความเป็นสุภาพบุรุษที่เสมอต้นเสมอปลายของมาซากิ

“ฮะฮะ…นั้นสินะคะ”

สมแล้วที่เปิดร้าน

“ทำเอานึกถึงชีสบอร์ดเลยนะคะ กินคู่กับไวน์แล้วลงตัวมากๆเลยค่ะ”

“มาซากิซังเคยลองทานไหมคะ?”

“เปิดร้านตัดเสื้อแถวย่านการค้าน่ะค่ะ”

มายะรู้สึกสะกิดใจกับประโยคที่ว่าคนรู้จักส่วนใหญ่ แต่นั้นไม่ใช่เรื่องของเธอ

เธอหยิบโทรศัพท์มาถ่ายรูปเช่นกัน

“ฉันพอจะมีคนที่รู้จักอยู่บ้าง จะช่วยอีกแรงนะคะ”

หลังจากถ่ายรูปเสร็จอีกฝ่ายขอให้มายะล่อพวกแมวไว้ ดูท่าจะไม่ยอมแพ้นะ

“ฮะฮะ…ได้สิคะ”

เธอหัวเราะเบาๆก่อนจะตอบตกลง

“งั้นกลับดีๆนะคะ”

“ขอบคุณนะคะ”

มายะยิ้มตอบ ดีจังที่มาซากิซังมาด้วยกัน ไม่งั้นเธอาจจะเดินหลงอยู่ในโรงเรียนก็ได้

เมื่อถึงคิวของพวกเขามายะมองดูผลไม้หลากหลายที่อยู่ตรงหน้า

“เอา 2 ไม้ค่ะ”

หลังจากสั่งของกินเสร็จไม่นาน ผมไม้เสียบไม้ทั้ง 3 อัน ถูกยื่นมาไว้ข้างหน้า

มายะรับมาแล้วส่ง 1 ไม้ให้กับมาซากิ

“นี่ค่ะ”
“เราไปหาที่นั่งสักแปปนึงกันเถอะค่ะ”

จะให้เดินไปกินไปก็ดูไม่ดีเท่าไหร่

“มันอยู่..ตรง..”

จะว่าไป ถึงเธอจะรู้ว่าเด็กที่มาสั่งตัดเสื้อคือเด็กปี 2 แต่ไม่รู้ว่ามันอยู่ส่วนไหนของโรงเรียนเนี่ยสิ

“เอ่อ เหมือนจะเป็นเด็กปี 2 ที่ทำเป็นธีมมาเฟียน่ะค่ะ”

“มาซากิซังรู้ไหมคะว่ามันอยู่ตึกไหน?”

“อืม..บอกตามตรงคงทำอะไรไม่ได้นอกจากปล่อยไปน่ะค่ะ”

“ถ้ามันเลิกสนใจ มันก็จะหายไปเอง”

มายะทำหน้าครุ่นคิดสักครู่

“แต่ถ้ามันติดฉันมากๆก็อยากเลี้ยงอยู่หรอกนะ แต่ส่วนใหญ่แล้วฉันอยู่ร้านมากกว่าบ้าน จะให้มีขนแมวไปติดตามเสื้อผ้าก็คงจะไม่ดี”

“อีกตัวเลือกนึงคือหาบ้านให้”

“ลองถามคนที่รู้จักดูสิคะ อาจจะมีใครอยากเลี้ยงก็ได้”

ลองเสนอไอเดียไปเผื่อจะช่วยลดความกังวลของคนตรงหน้าได้บ้าง

มายะทำท่าทางครุ่นคิดอยู่ครู่นึง ตอนนี้เธอยังไม่หิวขนาดนั้น แต่ถ้ารอจนช่วงเที่ยงคนต้องเยอะมากแน่ๆ

“ฉันว่าจะแวะไปบูธที่เด็กๆมาสั่งตัดชุดน่ะค่ะ”

“แต่ก่อนหน้านั้นแวะหาอะไรของทานเล่นรองท้องกันดีกว่า มันจะใกล้เที่ยงแล้วคนอาจจะเยอะก็ได้”

“ดีไหมคะ?”

เธอหันไปถามความเห็นของมาซากิ

มองเหล่าน้องแมวที่ยังคงเดินไปอีกฝ่ายอยู่ดี

“อุบ..ฮ่าฮ่าฮ่า”

มายะหัวเราะออกมาเบาๆแต่ก็ดังพอที่เขาจะได้ยิน

เป็นครั้งแรกที่เห็นแมวตามติดเป็นฝูงขนาดนี้

“ดูท่าน้องๆจะชอบคุณจริงๆนะคะเนี่ย ไม่ลองเอากลับไปเลี้ยงดูล่ะคะ”

ผู้ใหญ่ 2 คนมาบอกชอบกันต่อหน้าเด็กๆแบบนี้ แปลกดีนะ?

ในเมื่อทำภารกิจสำเร็จเหล่าจิ้งจอกก็ให้รางวัลตามคำสัญญา

“มาซากิซัง มีบูธไหนที่อยากลองแวะไหมคะ”

ถูกตามใจมันก็ดีอยู่หรอก แต่ถ้าเขามีสิ่งที่อยากทำ เธอก็อยากให้เขาทำ

“ชอบนะคะ”

“มาซากิซังเป็นคนที่ละเอียดอ่อน อีกทั้งยังสุภาพด้วย เป็นพูดฟังที่ดี แล้วก็ดูเป็นคนพึ่งพาได้ด้วย”

มายะตอบกลับด้วยรอยยิ้มแต่ไปด้วยความเกรงใจ

“เข้าใจแล้วค่ะ”

“งั้นฉันขอเริ่มก่อนนะคะ”

เธอหลับตาลงสูดลมหายใจเข้าออกเบาๆเหมือนกำลังทำสมาธิ

การพูดออกไปว่า’ชอบ’นี่ยากเหมือนกันนะ…เลิกคิดดีกว่า แวบนึงที่มายะลืมตาเผลอแสดงสีหน้าเศร้าขึ้นมา แต่หลังจากนั้นก็กลับมาเป็นปกติ

มายะหันมาหามาซากิด้วยรอยยิ้มเหมือนทุกที

+

(เด็กๆสวยหล่อเท่กันมากๆเลยค่ะ🥺)

พออีกฝ่ายตอบตกลง มายะก็เดินไปสุ่มกาชาภารกิจ

มายะรู้สึกตกใจหลังจากที่เหล่าจิ้งจอกน้อยอ่านภารกิจจนจบ

“อ่ะ..เอ๊ะ?”

เหลือบมองอีกฝ่ายอย่างช้าๆ ข้อดีไม่ใช่ปัญหา ปัญหาคือบอกรักต่างหาก

ถึงมันจะเป็นแค่เกม แต่ถ้ามาซากิซังอึดอัด เธอก็ไม่อยากทำหรอก

“นั้นสินะ..”

มายะกวาดสายตามองไปรอบๆ แต่ละร้านน่าสนใจทั้งนั้น

จนกระทั่งมาเจอกับเด็กนักเรียนที่แต่งตัวเป็นจิ้งจอก เหมือนว่าถ้าทำภารกิจสำเร็จจะได้ของรางวัล

“มาซากิซัง อยากลองทำภารกิจดูมั้ยคะ”

เธอหันมาถามอีกฝ่ายด้วยสีหน้าตื่นเต้น เหมือนกลับไปเป็นเด็กมัธยมเลย

“ค่ะ ราบรื่นดี”
“เด็กๆแสดงกันเก่งมากๆเลยค่ะ”

มายะพูดด้วยสีหน้าเบิกบาน ไม่ว่าจะการแสดงหรือละครพวกเขาก็ทำออกมาได้เต็มที่ นั่นคือสิ่งที่เธอรู้สึกได้

“ไหนๆก็เจอกันแล้ว ไปเดินดูงานด้วยกันไหมคะ?”

“ถ้าคุณสะดวก…”

#KMI_Bunkasai #JanKenYah_KMI

พร้อมกันรึยัง ⁉️ 🎉✨

คาเฟ่แห่งพงไพร ‘จัง-เค็น-ย่าห์!’ 🌸✨

พบกับบรรยากาศอบอุ่น พร้อมเมนูโฮมเมดสุดแสนอร่อยที่ใครก็ต้องลอง! 🍵🦁

พิเศษ ❗️ท้าทายมินิเกมเป่ายิ้งฉุบกับพนักงานสุดโซคิ้วท์ ถ้าหากคุณชนะ…เรามีรางวัลสุดพิเศษรออยู่ ✊✌️✋

📅 เจอกันที่ห้อง 3 - G ในงานวัฒนธรรมเร็ว ๆ นี้

#KMI_Bunkasai
#KMI_โรลปิด w/ @masakikmi.bsky.social

หลังจากจบการแสดงของเหล่าเด็กนักเรียน มายะเดินออกมาจากโรงยิมแล้วกำลังคิดว่าจะแวะไปดูบูธต่างๆในโรงเรียนดีไหม

สายตาก็พลันเห็นเส้นผมสีชานมที่คุ้นเคย มาซากิซังนั้นเอง

“มาซากิซัง”

มายะส่งเสียงเรียกอีกฝ่ายพร้อมโบกมือ

“ไม่นึกเลยว่าจะได้มาเจอกัน”

#KMI_Bunkasai
#KMI_Artclub

" ชมรมศิลปะยินดีต้อนรับค่า~☆ หากต้องการนั่งพักผ่อนขอเชิญชวนเข้ามาวาดรูประบายสีที่บูธของชมรมพวกเราได้นะคะ~! "

นักเรียนสองสามคนสวมผ้ากันเปื้อนที่มีคราบสีจางๆ กำลังเชิญชวนผู้คนให้เข้ามาเยี่ยมชม เสียงเรียกดังเจื้อยแจ้ว พร้อมกับนักเรียนอีกคนที่ถือแผ่นป้ายโฆษณา

📢 กิจกรรมอยู่ใต้โพสต์ ❕️❗️

#KMI_Bunkasai
#KMI_มะลึกกึ๊กกึ๋ยคาเฟ่
- เมนูที่ 4 -
เซ็ตรู้อนาคต เซ็ตละ 1500 ¥

รายละเอียดเมนู:เมนูสุดพิเศษที่ประกอบไปด้วยขนมและชา เมื่อดื่มหมดแล้ว [กรุณาทำสัญลักษณ์มือรูปหัวใจ]

เพื่อเรียกเหล่าพ่อมดแม่มดมามอบคำทำนายให้ เพียงแต่คำทำนายที่ได้รับจะเกิดขึ้นเมื่อไหร ตอนไหน ไม่มีใครรู้

บางที...มันอาจเกิดขึ้นตอนนี้เลยก็ได้?

สุ่มชินดันเพื่อรับคำทำนาย:
th.shindanmaker.com/1225871

ผู้วาด : ทามาโกะจัง

#KMI_Bunkasai #KMI_Horizon

“ขอต้อนรับเข้าสู่จักรวาลของห้อง 1-A”

“Event Horizon Cafe”

เมื่อเดินเข้ามาคุณจะได้พบกับห้องที่ถูกปิดจนมืดสนิทและท้องฟ้าจำลองที่ถูกฉายด้วยโปรเจคเตอร์ ประดับด้วยดาวที่ตกแต่งห้อยระย้า ส่องแสงระยิบระยับไปทั่วทั้งห้อง เสมือนกับว่าได้ยกท้องฟ้ายามค่ำคืนมาไว้ในห้อง 1-A นี้แล้ว

Doc : bit.ly/3ZnM6N3
(แนะนำให้เปิดด้วยเลย์เอาท์พิมพ์งาน)

+

“อืม.. ไม่รู้สิคะ”

ปกติแมวจรไม่ค่อยเดินตามใครนี่น่า ยกเว้นว่าจะถูกใจคนๆนั้น

“ถ้าเดินไปเรื่อยๆ น้องแมวอาจจะเลิกสนใจไปเองก็ได้นะคะ”

ถึงจะน่าสงสาร แต่ถ้าอีกฝ่ายลำบากมันก็ช่วยไม่ล่ะนะ

มายะมองพวกแมวด้วยความเอ็นดูก่อนจะก้มลงไปเกาคาง

“ไม่ค่อยกลัวคนเลยนะ”

พอจะเบี่ยงความสนใจได้ไหมนะ?

(มาแล้วค่า ขอโทษที่มาช้านะคะ😣)

หลังจากที่เดินซื้อของในย่านการค้าเสร็จเรียบร้อย ระหว่างทางมายะกำลังนึกว่าตนลืมซื้ออะไรหรือไม่ ดันกลายเป็นว่าเดินชนอีกฝ่ายซะได้

“อ๊ะ! ขอโทษค่ะ…”

“หือ?”

สิ่งที่ตามหลังผู้ชายคนนั้นดึงดูดสายตามายะเป็นอย่างมาก

“ท่าทางน้องๆดูจะชอบคุณนะคะ”

เธอพูดด้วยรอยยิ้มเป็นมิตรผสานน้ำเสียงความเอ็นดู

ค่ำวันหนึ่งในสถานที่ที่ไม่มีใครมองเห็น แม้แต่เสียงก็คงไม่มีใครได้ยิน โทโฮ โนกามิกำลังบรรจงเขียนอะไรสักอย่างลงในสมุดอย่างใจเย็น สิ่งที่อยู่ตรงหน้าเขาคืออะไรกันนะ..?

(อู้งานมาปาดเล่น)

#KMI_Bunkasai
ช่วงก่อนงานวัฒนธรรม | หลังเลิกเรียน

ทันทีที่โปสเตอร์งานแสดงพิมพ์เสร็จ องก็รีบนำมันไปติดบนบอร์ดประชาสัมพันธ์ และไปยืนแจกใบปลิวที่หน้าทางเข้าโรงเรียนด้วยน้ำเสียงเจื้อยแจ้ว

"วันงานบุงคะไซ ถ้าว่างก็มาดูละครเพลงของชมรมประสานเสียงกันได้นะคะ เข้าชมฟรีทุกที่นั่งเลยค่ะ!!"

(ทุกท่านที่ผ่านไปมาสามารถเนียนรับใบปลิวได้เลย✨)

Hashtag: #KMI_Show_OperaNoKaijin

(มปร.นะคะ เค้าก็เหมือนกันค่ะ:-;)

มายะที่กำลังง่วนอยู่กับการจัดข้าวของภายในร้าน ได้ยินเสียงของผู้มาใหม่จึงหันไปดู

“คันซากิจังนี่เอง”

มายะยิ้มทักทายให้กับเด็กๆที่เดินเข้ามาในร้าน

“นั่งรอก่อนนะ เดี๋ยวพี่ไปหยิบสูทมาให้”

@minako-kmi.bsky.social

(ขอปักนะคะ🥺)

#KMI_เปิดโรล
( ไทม์ไลน์หลังเข้าค่าย )
เดินผ่านย่านการค้าตอนเย็นหลังเลิกงาน แต่เดินยังไงก็มีแมวเดินตามมาเป็นฝูง ทั้งร้องเรียก ทั้งพยายามมาคลอเคลีย

เดินหนีก็แล้ว อะไรก็แล้ว

มันแปลกชะมัด

//CMS : 11:23