Ger Groot

Hij zat ooit samen met Bourdieu bij Apostrophes van Pivot (1980) - en werd door die laatste als academisch niet helemaal serieus te nemen weggezet.

momenteel in Spanje in zeven delen wordt uitgegeven, is het om zich voor de andere helft te bewijzen.

Een uitgebreidere bespreking van dit boek verscheen op 18 juli in de Boekenbijlage van NRC.

houdt. Ze suggereert meer dan ze beargumenteert en ook al zijn die suggesties niet onzinnig, voor een nuchterder ingestelde lezer leidt dat af en toe tot een zekere ergernis. Over kennis van de ziel maakt nieuwsgierig maar overtuigt vooralsnog maar half. Aan de rest van Zambrano’s oeuvre, dat

geworden en dat verklaart Zambrano’s toenemende populariteit buiten de strikte vakfilosofie.
Toch snak je bij het lezen van Over kennis van de ziel soms naar íets meer discipline en gestructureerde argumentatie. Zambrano laat vrijelijk haar gedachten gaan over het thema dat haar op dat moment bezig

dat de kunst werd ‘gereduceerd tot propaganda; de filosofie tot een simpele wetenschappelijke methode; de wetenschap zelf tot een najagen van het nuttige.’ Haar cultuurkritiek, waarin duidelijk de stem doorklinkt van Ortega’s De opstand van de massamens, is er inmiddels alleen maar urgenter op

‘gids’ echter níet zoekt is een filosofische systematisering die weinig te zeggen heeft aan de ‘verdoolde’, op zoek naar houvast en betekenis.
In een cultuur die slechts op rationaliteit, wetenschap en techniek gericht is, ‘blijven de ziel en het hart leeg’, schrijft Zambrano. Zo kon het gebeuren

zich niet buiten het alledaagse leven, maar geven vanuit een persoonlijk hart raad aan een welomschreven persoon.
Toch licht daarin volgens Zambrano onvermijdelijk al datgene op wat mensen gemeenschappelijk hebben en daarom blijft de relevantie ervan niet tot die éne persoon beperkt. Wat zo’n

bredere zin.
Als alternatief voor de filosofie in strikte zin wijst ze vooral op genres die daardoor nooit helemaal serieus genomen zijn, omdat ze niet zoeken naar algemene uitspraken maar zich richten tot concrete mensen in hun specificiteit. ‘Gidsen’ als Maimonides’ ‘Gids der verdoolden’ plaatsen

selectie opstellen vertaald, waarmee er voor het eerst iets van deze in 1991 overleden filosofe in het Nederlands beschikbaar is gekomen. Zambrano is daarin op zoek naar een rede die ‘het gehele leven van de mens’ omvat en die zij vooral tot uitdrukking ziet komen in de poëzie en literatuur in

uitdrukking vindt?’ Niet voor niets manifesteert wijsgerig denken zich immers in een veelvoud van vormen en genres: ‘belijdenissen, gidsen, meditaties, dialogen, epistels, korte verhandelingen en vertroostingen,’ zo schrijft ze in haar essaybundel Over kennis van de ziel.
Uit die bundel is nu een

#FLITSRECENSIE #295
M. Zambrano: Over kennis van de ziel. Vert. Mette Bouman. ISVW Uitgevers, 104 blz.

‘Nog steeds wordt de filosofie beschouwd als een pure, systematische vorm van denken,’ schrijft de Spaanse filosofie María Zambrano in 1950. ‘Maar is dit de enige vorm waarin de filosofie

Nee, @villamedia.nl, 'Zo recent als gisteren' is geen Nederlands. Het is 'gisteren nog'. Ook nog eens een stuk bondiger.

Nieuw stuk van het @euolifant.bsky.social collectief. We roepen op om Europa centraal te stellen in de komende campagne, omdat de tijden erom vragen. Er zou minstens één verkiezingsdebat geheel aan Europese zaken gewijd moeten worden.

Zwichten voor totalitarisme begint bij de taal. Wie de woorden van autocraten overneemt, neemt ongemerkt ook hun denkframe over. Het meest recente voorbeeld is het achteloze gebruik van het woord 'deal': een handjeklap tussen personen waar het over een akkoord tussen staten zou moeten gaan.

Eerdaags presenteert Trump in de Rozentuin een lijst met de officiële werkloosheidscijfers van de komende vijf jaar.

When leaders of other nations have politicized economic data, it has destroyed public trust in all official statistics and in government science
www.friendsofbls.org/updates/2025...

verkrijgbaar: een hervertelling van de mythische reis van het schip Argos uit 1917. Vann verdient beter.

tekst laat de lezer pas bij de allerlaatste punt weer los. Dat is het kenmerk van een groot schrijver – hoezeer Vann zichzelf ook herhaalt.
Sindsdien schreef hij nog een negental boeken – waarin hij zijn palet heel langzaam verbreedt. Nog maar één daarvan is op dit moment nog in het Nederlands

alsof het existentialisme in Alaska opnieuw wortel geschoten heeft. Parijse stadslucht of arctische stormen: aan het menselijk levenslot ontkomt niemand en dat stemt tot weinig vreugde.
Dwars tegen die ontmoediging in stuwt Vann je voort door zijn verhaal. Ook al staat het einde ervan al vast, de

laatste het onderhouden van normale menselijke betrekkingen betreft of het omgaan met weerbarstige omstandigheden en gebeurtenissen.
‘Plantenlevens waren als die van mensen,’ denkt de vrouw uit het boek, ‘vol strijd en overheersing, verlies en dromen die niet uitkwamen of maar voor kort.’ Het is

goed aflopen, net zo min als met de persoon naast hen.
Zo is ‘Caribou Island’ een herhalingsoefening die je niettemin met ingehouden adem uitleest. In het tekenen van de onverbiddelijke kracht van de natuur is Vann net zo’n meester als in het uittekenen van menselijk onvermogen, om het even of dat

van zijn bundel vormt, een vader die met zijn zoon besluit in een schamele hut te overwinteren in een afgelegen hoek van Alaska, in ‘Caribou Island’ is het een oudere man die zijn vrouw daartoe dwingt. Geobsedeerd zijn ze allebei, gefrustreerd en tot weinig doordenking in staat. Het zal met hen niet

elkaar verwijzen. De verhalen die hij in ‘Legende van een zelfmoord’ bundelde (eigenlijk een uitgesponnen novelle omgeven door vijf korte vertellingen) lijken met lichte wijzigingen te zijn inééngeschoven tot één verhaal om zo een roman te kunnen vormen.
Is het in ‘Sukkwan Island’, dat de hoofdmoot

waar hij over schreef. Hij werd in 1966 geboren op een van de verst gelegen eilanden die zich vanuit Alaska aaneenrijgen in de richting van Siberië. Van de autobiografische achtergrond van beide boeken maakt hij geen geheim. Geen wonder dat niet alleen hun thematiek maak ook hun plots sterk naar

dakspanten.’ Zelfmoord figureerde ook al in de titel van de verhalenbundel waarmee hij drie jaar eerder internationale faam vergaarde. En in beide boeken zet de onbarmhartige omgeving van Alsaska de toon voor een uitzichtloos panorama van natuurgeweld, menselijke onmacht en vergeefsheid.
Vann wist

#FLITSRECENSIE #294
D. Vann: Caribou Island. Vert. A.v. Nimwegen. Uitg. De Bezige Bij, 287 blz.

Je bent nog niet aan het eind van de eerste alinea in David Vanns roman ‘Caribou Island’ uit 2011 of je hebt de eerste schok al binnen: ‘Ik deed onze voordeur open en zag mijn moeder hangen aan de

In ‘Dr Strangelove’ heet dat ‘the doomsday machine’…

“The president cut your health care so he could build himself a golden ballroom” is a pretty easy message to sell

Mooie bespreking!

'Door' geeft een oorzakelijkheidsrelatie aan gezien vanuit het gezichtspunt van de veroorzaker. 'Vanwege' geeft een oorzaak aan als reden, gezien vanuit de betroffene.