武志 [NPC] ft.ธีสิส

(ตามไทม์ไลน์มู ช่วงนี้ต้องใกล้เทศกาลป๊อกกี้เดย์แล้วสิ!-)

(เห็นบางคนลงรูปวาเลนไทน์แล้วยอมไม่ได้น่ะครับไม่มีอะไร)
TAG: @kmi-takeshi.bsky.social
===
มีภาพเต็มใต้เมนชั่นนะ

”หืม ฉันหรอ?”

เขาจับจ้องอีกคนที่เหมือนกำลังล่องลอยไปในความคิดตัวเอง ราวกับไม่ได้อยู่ตรงนี้จริงๆแต่ยังไม่ทันได้ถามตอบย้ำอีกครั้งก็ถูกเรื่องเปลี่ยนเรื่องไปซะได้

”เอ่อ..ถ้าจะซื้อของมาฝาก…เอาเป็นขนมอะไรก็ได้ที่นายคิดว่าดี ฉันไม่ได้เลือกมากหรอก“

เขายิ้มบางๆ ก่อนจะย่างเท้าเข้าไปหาเหมือนจะเอ่ยอะไรต่อแต่ยังไม่เปิดปากออกทำเป็นไม่มีอะไร

“เด็กสามขวบอะไรกันล่ะ นายแค่ทำตัวให้ดูน่าห่วงเองต่างหาก”

เขาว่าติดตลกพร้อมสายหัวเบาๆ แต่พอได้ฟังเหตุผลเรื่องเลือกสีชุด ทาเคชิพยักหน้าเข้าใจ

“มันก็จริงล่ะนะ…ถ้าจะตัดชุดทั้งที เลือกสีที่ใช้ได้หลายงานก็ดีเหมือนกัน”

เขามองเซียวมะที่เดินวนอยู่แถวนั้นไปพลางๆก่อนจะ รู้สึกได้ถึงอะไรบางอย่างที่ไม่เหมือนปกติเพราะคำพูดของอีกฝ่ายทำให้เขาชะงักเล็กน้อยก่อนตอบด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลง

#KMI_Obon
.
.
กว่าสองคนนี้จะอยู่ด้วยกัน งานก็เลิกรากันไปมากเสียแล้ว...

แต่น่าแปลกที่สำหรับเซียวมะแล้ว แสงจากไฟเย็นก็ดูสว่างไสวเหมือนดอกไม้ไฟในท้องนภาที่เห็นมาตลอดในทุกๆ ปี
.
.

เพราะคนถือหรือเปล่านะ?
TAG: @kmi-takeshi.bsky.social

[SPECIAL STORY 02]
===
ความมืดของท้องถนนคอยกลบใบหน้าที่สีระเรื่อและแววตาที่วูบไหว เพื่อที่หนุ่มผมสีเชอร์รี่จะสามารถเล่าความรู้สึกมากมายที่อัดแน่นอยู่ในอก

ความรู้สึกของเขาที่มีต่อร่างบางกว่า

“รู้หมดนี่แล้ว ยังรังเกียจฉันอยู่หรือเปล่า”

“...”
“ไม่”
“ฉันไม่รังเกียจ... นายเลย”
===
(ฉากต่อจากร้านเหล้านิดหน่อยครับ 😳🫣)
.
TAG: @kmi-takeshi.bsky.social

[SPECIAL STORY 03]
===
“ทาเคชิ... ให้โอกาสฉัน ‘จีบนาย’ เถอะนะ”
.
(จบเป็นทางการสำหรับโมเม้นม์โรลช่วงเหตุการณ์วันแรกของการเปิดเรียนครับ หวังว่าจะชอบกันคับ-)
===
TAG: @kmi-takeshi.bsky.social

#KMI_VolunteerCamp

🌊ค่ายจิตอาสาในฤดูร้อน 🏳️
(main event 2nd)

“ แตงโมเนื้อหวานฉ่ำตัดกับอากาศในฤดูร้อน สีฟ้าของผืนทะเลชวนให้ใจสงบจึงสะท้อนสู่นัยน์ตา หญิงสาวที่ผมไม่รู้จักยื่นพัดให้กับผมพร้อมกับกล่าวขอบคุณสำหรับความช่วยเหลือ ”

รายละเอียด : bit.ly/4gLtufX
เข้าร่วมดิสคอร์ด : discord.gg/vpbFXBtbxP

(รีใบโคนะคะ🫶)

#KMI_COOP

❤️ สนใจโคเราจะเดมไปหา
🔁 ช่วยหาเพื่อน

doc : bit.ly/4hdjTzn
ฝากคุณตำหนวดขี้ตกใจแต่พึ่งพาได้ไว้ด้วยค่า👍

(รีใบโคค่ะ🫶)

“แรงเยอะแล้วยังไงล่ะ? สุดท้ายก็ซุ่มซ่ามอยู่ดีล่ะน่า”

เขาพูดพลางเหลือบมองเซียวมะที่กำลังมองรอบร้านอย่างจริงจัง เมื่อได้ยินอีกคนพูดถึงชุดสีน้ำเงินเข้ม ทาเคชิหัวเราะเบาๆ

“เห..แอบผิดคาดเหมือนกันนะ ปกตินึกว่านายจะเลือกอะไรแสบตากว่านี้ซะอีก”

เขาเดินสำรวจผ้าที่วางขายในบริเวณนั้นไปพลางๆก่อนจะเอ่ยตอบ

“ไม่ล่ะๆ ฉันคงไปคอยดูแลความปลอดภัยมากกว่าโทษทีนะคิดว่าคงไม่ได้ไปเดินเล่นหรอก“

“อย่างเช่น ขอให้ชีวิตสงบสุขไม่ต้องมีเรื่องยุ่งยากเข้ามาอีก..ไม่ก็ขอให้ได้กินของอร่อยๆ”

“แล้วนายล่ะ?“

ทาเคชิถามกลับพร้อมรอยยิ้มบางๆ ที่มุมปาก

ทาเคชิฟังคำถามของเซียวมะพลางใช้ตะเกียบเขี่ยจานเทมปุระที่เหลือเล็กน้อย ท่าทางเหมือนกำลังครุ่นคิด

“ขอพรเหรอ ฉันไม่ค่อยเชื่อเรื่องแบบนั้นเท่าไหร่ แต่ก็ไม่ได้รังเกียจหรอกนะ”

เขาพูดอย่างจริงจัง แต่มีแววครุ่นคิดในดวงตา

“บางทีถ้าจะขอ..ก็คงเป็นอะไรที่ง่ายๆ ล่ะมั้ง”

+

“..ร้านขนมหรอ? เอาสิน่าสนใจนะ!“

ใบหน้านั้นผลิตายิ้มเล็กๆออกมา แม้จะไม่ได้แสดงอาหารมากแต่แววตานั้นรู้สึกได้เลยว่าเขากำลังรู้สึกตื่นเต้นกับสิ่งนั้นไปด้วย

ทาเคชิหยุดตะเกียบกลางอากาศเมื่อได้ยินคำถาม เขาใช้เวลาคิดเล็กน้อยก่อนตอบ

“มะเขือม่วงเหรอ…อืม ก็อร่อยดี แต่ฉันชอบพวกฟักทองมากกว่า“

เขาวางตะเกียบลงชั่วคราวเพื่อจิบสาเกหวาน ไล่ความร้อนจากเทมปุระที่เพิ่งทานเข้าไป ก่อนจะเงยหน้ามองเซียวมะที่ดูเหมือนกำลังจับจ้องเขาอยู่พร้อมคำถามที่ถูกส่งมา

+

ติ้ง-

[ก็ได้ๆ แต่รามูเนะ 10 ขวดนี่อย่าลืมล่ะ💢]

ทาเคชิพิมพ์ตอบหลังจากอ่านข้อความระรัวของเซียวมะ พลางถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะเก็บมือถือเข้ากระเป๋า..จนมาถึงที่หมาย

“เห้อ..ขาดได้ไงไม่รู้หรอก แต่นายซุ่มซ่ามเองรึเปล่า?”

ทาเคชิพูดเสียงหน่ายใจทันทีที่ได้ยินเสียงพึมพำจากเซียวมะบริเวณหน้าร้าน

”ตั้งใจจะเอาแบบไหนไว้ล่ะ?“

#KMI_เปิดโรล | โรลปิด w/ @kmi-takeshi.bsky.social
Timeline: ก่อนเทศกาลบง 3 วัน
สถานที่: ร้านตัดชุดกิโมโน, เกียวโต
===
ติ้ง-

[นายเลือกชุดสำหรับงานบงเป็นปะ ช่วยฉันเลือกหน่อยสิ ตัวเก่ามันขาดไปแล้วเมื่อคืน...] เสียงข้อความดังขึ้นในมือถือของทาเคชิ อีกทั้งยังระรัวข้อความมากมายในการออดอ้อนขอให้อีกคนมาด้วยอยู่เนืองๆ

[เดี๋ยวเลี้ยงรามูเนะ 10 ขวดเลย ขอร้องล่ะ!!]

+

(🫣)

[วันสุดสัปดาห์ปกติของเซียวมะ]

-วันเสาร์มักเป็นวันที่ชอบชวนทาเคชิมาเล่นเกมส์ไม่ก็ดูหนังที่บ้าน ซึ่งเจ้าตัวจะเป็นคนเตรียมป๊อปคอร์นให้
- บางทีก็ไปกินข้าวข้างนอกด้วยกัน หรือไปนั่งร้านเกมส์ตู้เพื่อไปกวาดเอารางวัล
- วันอาทิตย์จะเป็นวันส่วนตัวที่เจ้าตัวจะไปออกกำลังกายและเยี่ยมแม่ที่บ้าน

(แค่มาอวดว่าน่ารักดีครับ /ขรึม)
CMS. FB: Niuzn Znnu
Tag: @kmi-takeshi.bsky.social

พออาหารที่สั่งมาเสิร์ฟ ทาเคชิลองชิมคำแรกก่อนจะเคี้ยวหนุบๆด้วยสายตาเปล่งประกาย

“..อร่อยจัง!”

ทันทีที่ว่าจบเขาก็ตั้งใจทานมันจนเมื่อคุณป้าเจ้าของร้านแซว ทาเคชิหลุดหัวเราะเบาๆอย่างติดตลกแล้วหยิบเทมปุระขึ้นกินต่อเงียบๆปล่อยให้ทั้งคู่สนทนากันไป

..แต่ลึกๆก็อดไม่ได้ที่จะอมยิ้มคนเดียวกับความเป็นตัวของตัวเองของเซียวมะ

ทาเคชิสบตากับเซียวมะที่โน้มตัวเข้ามาใกล้ ก่อนจะเบือนหน้าเล็กน้อยเมื่อได้ยินคำพูดกระซิบหนักแน่นนั้น ใบหูเขาก็แดงเถือกจนไม่อาจซ่อนความรู้สึกไว้ได้

“ถ้าจะขนาดนั้น..ก็อย่าหวังว่าฉันจะยอมให้ตายง่ายๆ หรอก..”

เขาตอบกลับเสียงแผ่วเมื่อได้ยินว่าจะตกลงหารครึ่ง เขาก็พยักหน้ารับคำโดยไม่พูดอะไรเพิ่ม

+

ว่าจบเขาปัดสายตาไปมองเซียวมะที่ยิ้มอย่างอารมณ์ดี พลางถอนหายใจเบาๆ

“นี่ มื้อนี้ฉันไม่ยอมให้นายเลี้ยงหรอกนะ”

ทาเคชิพูดพลางยกมือขึ้นกอดอกอย่างดื้อๆ

“นายอาจจะจีบฉันอยู่ แต่ฉันเองก็เป็นผู้ชายเหมือนกันมันเสียศักดิ์ศรีจะตายไป”

เขายิ้มจางๆให้สถานการณ์ที่รู้สึกแปลกใหม่ แต่ลึกๆก็ยอมรับว่าการได้อยู่กับอีกฝ่าย…มันไม่ได้เลวร้ายเลย

ทาเคชิยังคงหลบสายตา แต่หูของเขาแดงจนเห็นได้ชัดจากคำพูดที่ย้ำหนักแน่นของเซียวมะ มันทำให้เขาอดรู้สึกทั้งอึดอัดและ…แปลกใจในเวลาเดียวกัน

“…ถ้าไม่ปล่อยจริงๆ ก็คงต้องลองดูว่าจะทำได้แค่ไหนล่ะนะ”

เขาพูดเบาๆราวกับตอบกลับท้าทาย แต่ก็เหมือนกลบเกลื่อนความเขินอายของตนเอง

เมื่อคุณป้าถามถึงเทมปุระ เขาพยักหน้าเล็กน้อย

“ลองก็ได้ครับ ผักรวมก็น่าจะดี”

(🥺)

#KMI_KimatsuShiken

📖สอบปิดภาคเรียน(ฤดูร้อน)📖

" ทั้งที่อ่านหนังสือมาเยอะมากแล้วแท้ ๆ ทำไมถึงจำอะไรไม่ได้เลยเนี่ย... "

ระยะเวลา(จริง) : 10 ธ.ค. - 14 ธ.ค. (23:59)
วันสอบ : 14 ธ.ค.
ระยะเวลาตามไทม์ไลน์ :
ช่วงอ่านหนังสือสอบ : 15 ก.ค. - 23 ก.ค.
วันสอบ : 24 ก.ค. - 31 ก.ค.

“แต่ก็…ใช่นั่นแหละ เข้าใจแล้วล่ะ..”

ใบหน้าสีระเรื่อยังคงร้อนผ่าว แม้จะคุยกันเรื่องนี้ไปแล้วแต่จู่ๆพูดขึ้นมาแบบนี้เขาเองก็ทำตัวไม่ถูกเหมือนกัน

สายตานั้นปัดมองอีกทางแก้เก้อแต่ต่างไปจากทุกทีที่ในคราวนี้ดูจะไม่แก้ปัญหาอาการเขินด้วยอารมณ์

“ฮ่ะ..?”

ทาเคชินิ่งไปชั่วขณะ ประมวลผลคำพูดสุดท้ายที่ตรงไปตรงมาเกินกว่าที่เขาคาดไว้

แววตาจริงจังปนขี้เล่นของอีกฝ่าย เขาถอนหายใจเบาๆ พลางยกมือขึ้นลูบท้ายทอยแก้เก้อ

“แบบนี้มันไม่แฟร์เลยนะ เซียวมะ”

เขาพูดน้ำเสียงปนกลั้วหัวเราะเบาๆ ทาเคชิหลบสายตาไปอีกทาง รู้สึกเหมือนใบหน้าร้อนผ่าวขึ้นอย่างควบคุมไม่ได้

+

“งั้นไม่ต้องพาฉันไปหรอก ถ้าสถานที่นั้นมีคนที่นายไม่อยากเจอ“

“ถึงต่อให้ไม่มีอะไรฉันก็ไม่อยากให้นายต้องอึดอัดเพราะฉันหรอก เซียวมะ”

เขาหยิบตะเกียบขึ้นอีกครั้ง ก่อนจะพูดปิดท้ายเหมือนเรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องใหญ่

“ฉันมากับนายเพื่อสนุก ไม่ใช่เพื่อกดดันนาย โอเคมั้ย?”

ทาเคชิหยุดกินทันทีที่ได้ยินคำตอบนั้น สายตาของเขาที่มองเซียวมะกลับเต็มไปด้วยการสังเกต

“บุคคลเหรอ?”

เขาทวนคำเบาๆพลางพิงเก้าอี้อีกครั้ง มือข้างหนึ่งยกแก้วน้ำขึ้นดื่มเพื่อเว้นจังหวะ

“ฟังดูเหมือนจะเป็นเรื่องส่วนตัวอยู่พอตัวนะ”

เขาหยุดไปครู่หนึ่งก่อนจะยิ้มจางๆแบบที่มักทำเพื่อกลบความจริงจังในคำพูดตัวเองเพื่อไม่ให้บรรยากาศตึงเครียดเกินไป

+

“..หรือมีเรื่องอะไรเกี่ยวกับที่นั่นที่นายไม่อยากไป? แต่ถ้าไม่อยากพูดถึงก็ไม่ต้องฝืนนะ“

ทาเคชิพูดด้วยรอยยิ้มบางๆ พยายามลดความจริงจังในน้ำเสียงของตัวเอง

หันหน้ากลับไปตักอาหารในจานต่อ แต่หูยังรอคอยฟังคำตอบจากเซียวมะอย่างตั้งใจ