SONNAJA

Дзякуй за параду 🥹

Але на самай рэчы гэта не тое, каб надта напужала мяне (хаця, думка разбудзіць мужа была 😅)

Мне апошні раз штосьці вось такое жудаснае снілася ўжо даволі даўно.

Але ў маім допісе ёсць свой прышпіл 🤫
Пазней распавяду пра яго)

Класіка: прачнуцца ў 03:00 ад кашмару

Я хлусіць не буду: гэта страшна 🫣😅

Але адчуванні падчас скокаў — штосьці неймавернае 🫠

Ооў, які цуууд 😍

Летам працую ў маленькай зоакраме. Вось вам замалёўкі маіх любімых кліентаў

Я тут нешта быў шукаў на Reddit і ўспомніў, што некалі зрабіў сабе там новы акаунт і нават завёў адмысловы сабрэдзіт. Таму далучайцеся, калі цікава. Паварушым і там беларускасцю

www.reddit.com/r/ikb...

З народзінамі! 🥳
Усяго найлепшага! ☺️🎂

Пасля нашых скокаў мозг яшчэ не гатовы думаць пра штосьці іншае і генераваць сонны кантэнт 🤯
Вельмі шмат эмоцый і пачуццяў, якія трэба ўсвядоміць і прапрацаваць!)

Спадзяюся на вашае разуменне і запрашаю да сябе на старонку, каб пачытаць тое, што ёсць на гэты момант, накідаць падабаек і каментарыяў❤️‍🔥

Ён рабіў УСЁ, каб я перадумала, і навязваў мне пачуццё небяспекі.
Але я перамагла! І больш таго —
на гэты раз я ні на секунду НЕ ЗАПЛЮШЧЫЛА ВОЧЫ!

І скокнула "ЖАБКАЙ", а не "мехам з бульбачкай" 🐸😂

Я афіцыйна заяўляю, што мы ЎСЕ афігенныя і МАЛАЙЧЫНКІ! 🥹❤️‍🔥

то дамовіцца з сабой атрымваецца прасцей, бо ты яшчэ не ведаеш, што гэта і як гэта.

На ўчорашні дзень я ўжо ведала, як гэта працуе і мозг катэгарычна адмаўляўся працаваць на карысць яшчэ аднаго скоку.

развярнуцца і пайсці прэч. Але раптам штосьці шчоўкнула ўнутры мяне і я нават сама не зразумела, як ногі павялі мяне наверх...

Па-другое: у мінулы раз я скочыла ўпершыню (хоць і два разы, і другі быў спінай уперад), але калі робіш такое ўпершыню,

Не памятаю, на якім паверсе я была, але я раптам застыла. Паддалася паніцы. Я была ўпэўнена, што не змагу. Проста не змагу і ўсё... Я прастаяла ўнутры ў такім вось стане доўгую-доўгую хвіліну, спрабуючы сябе неяк супакоіць і узяць у рукі. Не хапіла трошачкі, каб расплакацца,

Што да мяне?
Я ледзь не спасавала...

Па-першае: у мінулы раз мы паднімаліся наверх разам з Крылатым і тады я ведала, што крыху ніжэй, амаль побач са мной ёсць МОЙ чалавек. Учора ж мяне адправілі паднімацца наверх першай з усіх нас і ў адзіночку, бо Крылатага і Глеба рыхтавалі да тандэма.

Але ён змог!
І, ведаеце, пачуць ад дванаццацігадовага сына: "Мам, думаю, я пабіў свой страх...", і ўбачыць у яго вачах захапленне, шчасце і асэнсаванне таго, што ён толькі што скокнуў 30 МЕТРАЎ тандэмам з татам (!!!) 🤯 — ГЭТА. ПРОСТА. НЕЙМАВЕРНА!

Я разоў трыццаць сказала Глебу, як я ім ганаруся! 😭 І скажу яшчэ столькі ж і нават больш!
З самага пачатку ён не да канца ўсведамляў, што такое 30 метраў. А калі ўбачыў элеватар, першае, што ён сказаў, гэта: "Ооой, нешта мне ў туалет захацелася" 😂

МЫ СКОКНУЛІ! 🤸🥳🥹❤️‍🔥
І цяпер у нашай сям'і сярод новенькіх прыгуноў-лятуноў апроч мяне — ЯШЧЭ +1! 🪽

Ніжэй у каментарыях дадам відэа, бо ў адзін допіс немагчыма ўціснуць усе ўражанні і эмоцыі! 😍
#роўпджампінг

Дзяяякуй! ☺️

Не, не з дому))
На прыпынку чакалі маршрутку, яшчэ едзем)

Бліжэй да скокаў — гучней сэрца ❤️‍🔥

Вашае "націсканне кнопкі" стварае штосьці ачмурэнна-атмасфернае!))

Хацелася б заснуць і прачнуцца ў намёце побач з возерам

Разумею 😁🤝

Так 😅

Затое вось, успамін ёсць 🤭

міма мяне на шалёнай хуткасці раптоўна праляцеў маз...

Сказаць, што я ледзь не прэзентавала вёсцы новы цагляны завод у той момант — нічога не сказаць 🫠
Сэрца да ядра зямлі дакранулася 😂

Пашчасціла!)
У нас таксама хутка скончылася)

Успомнілася, як працавала паштаркай і трапіла пад навальніцу + залеву. Трэба было занесці на адну з найдалёкіх вуліц 2 газеты, а шлях туды праз галоўную дарогу.
У той самы момант, калі дзесьці побач моцна ляснула маланка,

Ёёй 🫣

Толькі б прыгнуць на гэты раз не як мех з бульбай, трымаючыся за вяроўку (бо па праўдзе, трымайся — не трымайся, ты ўсё адно паляціш 😁)

дзе я зрываюся з абрываў і высокіх будынкаў, а РЭАЛЬНАСЦЬ.
І я раблю гэта свядома, бо ХАЧУ!

Калі шчыра, я сабой ганаруся 🥹

Заўтра — трэці прыг у маім жыцці 🫣

Дагэтуль не магу паверыць, што я ўсё ж такі вырашылася скокнуць. І што ў той жа дзень другі скок адбыўся праз хвілін дзесяць пасля першага, бо мой мозг такі: "ТЫ ШТО ЗУСІМ ЛЯСНУТАЯ 🤯"

Паверыць не магу, што гэта ўжо не страшны сон,

Таксама, як і з дзвярыма ў пад'ездзе, якія аказваліся зачыненымі што раз, як я іх адчыняла.