Jared Meijer

Want alles wordt afgewogen. Niets is nog vanzelfsprekend. Niets is nog klein. Niets wordt nog snel even tussendoor gedaan. Voor veel mensen met een PAIS niet, in ieder geval.

Ik wil beelden maken die geaard zijn in de context waarin mensen met PAIS leven. Met oog voor hun routines, de manieren waarop zij (op soms zogenaamd triviale wijze) invulling geven aan hun dagen, binnen de grenzen van hun belastbaarheid.

Dus ja, er is in dit project ruimte voor liefde, tederheid, warmte, openheid en waardering. Maar ook is er ruimte voor woede en onmacht. Voor verslagenheid. Voor jaloezie. Voor wanhoop.

Ik wil niet alleen laten zien hoe sterk mensen met een PAIS zijn, hoe sterk ze ook zijn. Want het zou geen vereiste moeten zijn om sterk of hoopvol over te komen. Iemand met een PAIS zou ook niet dankbaar *moeten* zijn voor de kleine dingen.

En dan heb ik het over mensen van alle achtergronden. Over kinderen, tieners en ouderen. Over mensen die thuisgebonden of bedlegerig zijn. Mensen van kleur. Queer mensen. Mensen uit verschillende sociale klassen.

Waarmee begin ik? Een fotoproject waarvoor ik mensen met een PAIS op een volwaardige, waarachtige manier portretteer, binnen de context van hun ziekte-ervaring.

Als schrijver, fotograaf en oudere broer van iemand die al 10+ ME heeft, voel ik een grote noodzaak om artistiek werk te maken over PAIS. Maar daar komt ook een grote verantwoordelijkheid bij kijken. Ethische vragen en dilemma's zorgden voor uitstelgedrag. Nu begin ik dan echt.

Het voelt voorbarig om te zeggen, toch is het zo: dit jaar zal ik vele tientallen mensen met een PAIS portretteren.

De beeldvorming van deze groep schiet op bijna alle vlakken ontzettend tekort. En wanneer mensen met een PAIS hun eigen ervaringen documenteren, is daar nog te weinig aandacht voor.