Cha

กุโกรธจริงจังมากนะ ดูเหมือนเล่นอ่อ

รำคาญตัวเองอ่ะ

ไม่เป็นคนเก่งแล้ว ไม่ไหวอ่ะ

เพราะชอบในสิ่งที่สมบูรณ์แบบ พอมีสิ่งที่ไม่สมบูรณ์พอก็จะไม่พอใจ
และใช่ ฉันไม่พอใจในตนเอง...

อยากปิดงานเขียน แต่งานเขียนไม่ผิดไง

อย่าสำคัญตัวเองผิดไปเลย

ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร...

แต่ควรหายไปจากตัวเองมากกว่า

เรียกร้องความสนใจเหรอ ก็อาจจะนิดนึงล่ะมั้ง

เรามันก็ไม่ได้สำคัญขนาดนั้นหรอก

เหนื่อยแล้วจริง ๆ นะ

แต่เป็นปีนึงที่ไม่ได้อะไรเลย 5555

ก็เก่งอยู่นี่หว่า ปีนึงแล้วนะ

ละครบปีพอดีที่บินมานี่

แล้วเราไม่สงสารตัวเองเหรอ?

นอนร้องไห้เงียบ ๆ นี่ทรมานชิบหายเลยนะ

ไม่ตายหรอกน่า แค่นี้เอง ยังหายใจอยู่ไม่ใช่เหรอ เธอจะมีเวลาเสียใจร้องไห้งอแงแบบนี้ไเ้อีกกี่ชั่วโมงกันเชียว? เดี๋ยวก็ง่วงแล้วล่ะนี่

แค่มีชีวิตอยู่มันจะยากสักแค่ไหนกันวะ
เออ ยากว่ะ แม่ง

ฉันในตอนนั้น พังทลายไปแล้วเท่าไหร่กันนะ?

ฉันอยู่ตรงนี้ ฉันควรอยู่ได้ด้วยตัวเอง ฉันยังคงอยู่

แล้วตอนนี้ฉันใจสลายแล้วรึยัง?

ถ้าวันนึงฉันใจสลายขึ้นมา ฉันยังจะรอดอยู่ไหม?

ฉันแค่กำลังจะพัง แต่ยังไม่พังหรอก แค่ยัง...

อย่าห่วงๆๆๆ ฉันยังไหว ยังไหวอยู่ ยังต้องไหวอยู่

ความโกรธไร้ที่ระบาย ความเศร้าไร้ทางแสดงออก
ฉันกำลังจะจมทะเลน้ำตาในใจ

เครื่องจักรมนุษย์ชิ้นนี้กำลังจะพัง...

การใช้ชีวิตแม่งโคตรยาก

กูแพ้แล้ว ยอมแพ้แม่งทุกอย่างอ่ะ

ช่างน่าเวทนาเสียจริง

ฉันร้องไห้คนเดียว ร้องไห้เหมือนจะตาย
แต่สุดท้ายเมื่อไม่ตาย ฉันก็แค่สมเพชตัวเอง