Houra.Tehrani

فسقلی باهوش!😄😍

جابجایی حیرت‌انگیز مرزهای وقاحت و سمی بودن…

دروغ نگفت
خود دروغی بزرگ بود
تصویری جلعی از امنیت و صداقت
که فرو ریخت.

🫂

به کسایی که از ما انتظار احمق بودن و نفهمیدن دارن، معذرت‌خواهی بدهکار نیستیم
هر چند اونها توقع عذرخواهی دارن.

تنها چیزی که حریف رخوت و بی‌حالی شد، نزدیک شدن ددلاین تحویل کارهام و تنفرم از بهونه آوردن و نرسوندن کاره.

باید به بچه‌‌هامون دل‌کندن و رها کردن رو یاد بدیم.

آدم گاهی نیاز داره یکی بیاد نصیحت‌هایی که خودش به دیگران می‌کرده رو بهش بگه.

در بدترین شرایط هم فقط کارکردن و رفیق خوب داشتن نجات‌بخشه.

خستگی/ فروپاشی بعد از بحران…

خیلی دردناکه غصه‌ی کسی رو بخوری که عمیق‌ترین زخم‌ها رو بهت زده.

لحظه‌ی عجیب ایگنور شدن لکچرهای ناخودآگاه پدرانه/مادرانه… :))

تا حس نکنن دارن از دستت میدن باورشون نمیشه بودنت همیشگی و بی‌قید و شرط نیست.

این گور، مرده توش نیست
بی‌خودی دارم گریه می‌کنم.

ما از عصبانیت و عذاب از هست و بود و نمود می‌گیم
او از اولویت‌ها…

من از غم، رقصیدن رو می‌فهمم.
فقط پنج ساله بودم وقتی خبر فوت بابا رو بهم دادند
بچه‌های فامیل رو توی اتاق جمع کردم و شروع کردم به خوندن و رقصیدن.

طرف کلی از قهوه‌ش تعریف کرد
پول خون پدرش رو هم گرفت
ولی…
قهوه نگو، بگو شیرابه‌ی زباله!

الحق که برای این هفته، «مردمان نمک‌نشناس و قهوه‌های مزخرف» اسم مناسبیه.

ذکر روز:
خدا خر را شناخت بهش شاخ نداد.

آدمیزاد از هر بحرانی که زنده بیرون میاد، انگار از نو متولد شده، امیدوارتر به خود و ناامیدتر از دیگری.

یه چیزی درست نیست
یه جای کار می‌لنگه
همه چیز زیادی خوب به نظر میاد.

روزهایی که فرصت دارم بعد از اینکه این بچه رو فرستادم مدرسه برم توی تختش یه چرتی بزنم، روزهای قشنگ‌تری هستن.

برای بدبختی نسل ما همین بس که نه قبلا جلوی پدر و مادرهامون می‌تونستیم سیگار بکشیم، نه الان جلوی بچه‌مون.

سوگ سرکوب‌شده کاری با آدم می‌کنه که در مراسم عزای هفت‌پشت غریبه هم پا به پای صاحب‌عزا اشک می‌ریزه.

مادر باید یه جاهایی پوست کلفت و بی‌رگ بشه، باید از درد بچه‌ش دردش نیاد، که بتونه از ‌پاره‌ی تنش محافظت کنه.

ذکر روز:
به جهنم

خودتی؟
اسم رمز رو بگو

روی خرابه
روی زمین فرو نشسته
روی باتلاق
نمی‌شه بنای جدید ساخت
حالا هی بساز…

این سه چهار روز بیش از همه، به فرزندان به اصطلاح مدافعان حرم فکر می‌کنم.
وقتی بزرگ بشن، ته ته فکرشون چی جواب می‌دن، وقتی از خودشون می‌پرسن بابام رفت که از کی‌ و چی دفاع کنه؟

ما یک‌جایی وسط دردهای غریب فردی و دردهای مهیب جمعی گیر کردیم.

با هماهنگی خانواده بوده ظاهرا :))