矢嶋 • 達月 | 2-A

แม้ปลายสัมผัสหลังฝ่ามือก็พาให้ร่างเขาแอบสะดุ้ง มองตามในทุกท่าทางที่หญิงสาวขยับนิ้วกดปุ่มตัวเลข ' มอบโอกาศ ' ให้แก่เขา

ในทุกถ้อยคำหยอกที่เธอแฝงในประโยคสนทนา มันค่อยๆทำให้ผิวที่ใบหูของเขาแดงระเรื่อทีละเล็กละน้อย

❝ มี..แค่รุ่นพี่ครับ ที่ผมอยากให้ด้วยตัวเอง ❞

❝ ตั้งแต่ประโยคแรกที่ได้คุย ❞

เขาได้แต่หวัง― ว่าแสงยามเย็นจะตกกระทบปกปิดไม่ให้คนตรงหน้า ' รู้ ' ไปมากกว่านี้

คิดอะไรไม่ออกโทษรอบๆตัวไปก่อน ค่อยมองคนที่อยู่ข้างๆ

❝ ... ❞

❝ คุโรซาวะนายลองดูไหม? ❞

พลังกายพลังใจเต็มเปี่ยม สัญชาติญาณนักล่าทั้งหมดที่มีอยู่ในตัวเขากำลังถูกนำออกมาใช้อย่างเต็มสูบ

ป๊อก- !

และใช่ เขาแห้วน่ะ

❝ ... ❞

❝ ขอลองใหม่อีกที ❞

ป๊อก- !

ลูกสอง ลูกสาม ค่อยผ่านไปเหมือนเพลงมือปืนของประเทศทางตะวันออกเฉียงใต้สักแห่ง และแน่นอนแห้วทุกลูก

จะหวังอะไรกับคนสายตาไม่ดีอย่างเขาล่ะ? ยิ่งเป็นงูอีก

❝ ... มีคนเล่นตุกติกแน่ๆ ❞

(+)

❝ ไป ❞

เจ้างูฟ้ายิ้มอย่างชอบใจเมื่อได้รับคำตอบที่หมายจะได้ยินจากปากจิ้งจอกข้างๆ ทาโกะยากิไม่ถูกนำออกมาทานในทันทีเขาเลือกเก็บมันไว้รอให้ใกล้เย็นชืดก่อนค่อยรับประทาน

รองเท้าเกี๊ยะค่อยๆเดินมาอยู่หน้าซุ้มที่มองเอาไว้ สายตาคู่ขจีสบกับเจ้าของร้านปานคู่กรณีเมื่ออดีตชาติ

จิตวิญญาณนักสู้ของเขาได้เริ่มปะทุขึ้น(?)ที่ร้านเล็กๆในงานเทศกาลแห่งนี้ !

❝ เถ้าแก่ขอเล่น 1 รอบครับ ❞

ในแววตาของงูหนุ่มเริ่มเป็นประกายระยิบระยับออกมาไม่แพ้เกล็ดสีฟ้าที่แก้มอย่างเห็นได้ชัด และดวงตาคู่นั้นเริ่มหันมามองจิ้งจอกข้างๆอย่างคาดหวังเหมือนพวกมิมิสุนัขขนสีทองอร่าม

ขาดเพียงใบหน้าที่ยิ้มแป้นแล้น หากเขาทำสีหน้าแบบนั้นได้คงจะเหมือน 100%

❝ เล่นกันไหม?✨ ❞

ดวงตาสีดั่งลูกมะนาวอ่อนมีเหลือบมามองหน้าคนถามสลับกับซุ้มซึ่งเป็นเป้าหมาย

❝ อื้ม ❞

เขาค่อยๆยกมือขึ้นมาชี้ของรางวัลหนึ่งในชั้นที่มีป้ายเขียนประกอบ ` หนังสือวรรณกรรมสยองขวัญเล่มใหม่ล่าสุดสยองสะท้านโลกา เลยนะเออ- >^< `

จากตำแหน่งมันคงไม่เป็นที่สนใจนักหากว่าคนที่ผ่านมาเห็นเป็นคนที่ชอบอ่านหนังสืออย่าง ยาชิมะ

(+)

#SSR_MiniEvent
#SSR_ซ้อมอพยพ

📣 กริ๊งงงง—งงงงงงงงงงงง!!!!

เสียงกริ่งเตือนภัยดังลั่นอาคาร ถึงเวลาซ้อมอพยพแล้ว!

th.shindanmaker.com/1247598

❝ อืม.. ก็ไม่ได้เกลียดหรอก ❞

ชายหนุ่มในชุดฤดูร้อนเดินตามคนเดินนำไม่เร็วไม่ช้า แต่ก็ไม่ปล่อยให้เพื่อนเพียงคนเดียวหลุดหายไปในดงฝูงชน

มาหยุดเท้าที่หน้าร้านแผงลอย

❝ ทาโกะยากิ 2 กล่องครับ ❞

เขาชูนิ้วให้กับคนขายที่ยืนอยู่ มุมปากที่เคยประดับรอยยิ้มเพียงครู่เดียวก็หายไปกลับสู่เส้นตรง

❝ ... ❞

เป็นอีกครั้งที่เขาเหม่อมองไปที่ ซุ้มยิงปืนข้างๆ ขณะกำลังรอคอยอยู่เงียบๆ

ถึงตอนเพื่อนที่อยู่ข้างๆตอบคำถามที่เขาถามทิ้งไว้ พอคิดๆดูแล้วสภาพพวกเขาทั้งคู่ไม่ค่อยต่างกันเท่าไหร่

❝ ยังเช่นกัน ❞

❝ วันนี้นายมีร้านอร่อยๆแนะนำเหมือนคราวที่แล้วไหมล่ะ? ❞

รอยยิ้มเห็นซี่เล็กๆที่มุมปากเผยยามพูดจาหยอกล้อ พร้อมท่าทุ้งศอกสะกิดไปที่เอวอีกคนเบาๆอย่างเป็นกันเอง

❝ แต่คราวนี้ผมขอของคาวนะ ❞

❝ ไม่หรอก.. ❞

เขาส่ายหน้าเบาๆ ขบคิดว่าตนเพียงแค่มาก่อนเวลาไม่ถือว่ารอนานใช่ไหมล่ะ?

❝ ผมแค่มาก่อนเวลาน่ะ แต่งานเทศกาลคนเยอะเอาเรื่องเลยนะ-? ❞

แว่นสีดำทรงนิยมสำหรับหนังสือถูกถอดออกมาเช็ดเหงื่อที่เปรอะชั่วคราวออก ขณะที่สายตาไร้ตัวช่วยทอดมองออกไปไกลแสนไกลในดงฝูงชน

❝ ปกติคนเยอะแบบนี้ทุกปีรึเปล่านะ? ❞

คำพึมพำที่ไม่ต้องการคำตอบเพียงพูดกับตัวเองก็เท่านั้น

(+)

❝ นึกว่าหลงไปไหนแล้วซะอีก- ❞

เขาพูดพร้อมหอบเบาๆปาดเหงื่อที่ไหลตามคอมายังลูกกระเดือก ยูกาตะสีขาวดิ้นเงินสลับลายฟ้า ที่เคยเรียบร้อยจนเมื่อครู่พอออกตัววิ่งหน่อยก็กระเซอะกระเซิงจนดูไม่ได้

พอหายเหนื่อยในอึดใจเขาเลยกลับมาจัดให้มันเข้าที่ปกปิดร่างกายมิดชิดเรียบร้อยดั่งเดิม ก่อนจะเปิดปากถามคำถามทั่วไปที่จะคิดได้

❝ นายทานข้าวมารึยัง? ❞

❝ หาอะไรกินก่อนไหม? ❞

❝ เฮ้อ.. ❞

เวลาที่ผ่านไปเรื่อยๆจนชายหนุ่มเริ่มจะถอนหายใจ

แต่ครั้นจะถอดใจ หางตาก็ได้สะดุดกับใบหูสีน้ำตาลที่ไม่โดดเด่นแต่ลู่ผิดปกติแสนจะคุ้นตาท่ามกลางฝูงชน

เขารู้ทันทีว่านั่นคือคนที่เขารอมาตลอด

❝ คุโรซาวะ! ❞

เสียงเรียกดังขึ้นเน้นย้ำทุกตัวอักษรกว่าทุกครั้ง ไม่โหวกเหวกจนสะดุ้งแต่ก็ดังพอให้รู้ว่าใครเป็นคนเรียกหา

ยาชิมะรีบก้าวเท้าไวฝ่าฝูงชน เข้าไปคว้าบ่าคนที่เขารอคอยไว้

(+)

คนที่ชวนเขาออกมาในเทศกาลนี้

` คุโรซาวะจะหลงรึเปล่านะ? `

เป็นอีกปีที่เขาควรอยู่บ้านเปิดพัดลมอ่านหนังสือเล่มเก่าหลังกลับจากทำความสะอาดหลุมศพของคุณแม่ที่จากไป

แต่ปีนี้มันมีบางอย่างที่แตกต่าง

❝ ใกล้จะหกโมงแล้วสินะ.? ❞

เขาพึมพำความคิดในหัวตัวเองออกมาเป็นคำพูด คอยเงยมองท้องฟ้าเพื่อตรวจเวลาที่คอยเคลื่อนทุกนาทีผ่านจันทร์เสี้ยว

ชุดยูกาตะสีขาวปักดิ้นเงินแซมฟ้าทับด้วยเสื้อคลุมสีดำทางการอย่างงดงามถูกตามหลักประเพณี สลับฝูงชนเพื่อมองหาใครสักคน

» #SSR_Obon
╰── ──╮
﹒ Roleplay ﹒

◃─────

ׅ 𝄂𝄚𝅦𝄚𝄞𝅄 ณ หน้าบริเวณประตูทางเข้า
ׅ เวลา 18 : 00 น. 𝄚

──────▹

　เพลาทินกรคล้อยค่ำในวันเทศกาลรำลึกถึงผู้จากไป ' ยาชิมะ ' เขายังยืนอยู่ท่ามกลางฝูงชนที่ล้นหลามหน้าทางเข้า

...

#SSR_Obon #SSR_Event
กับ @mitsui-ssr.bsky.social @akamatsutama-ssr.bsky.social

[บูธ | ลานหน้าศาลเจ้า | เวลาค่ำ]

บรรยากาศแสงสีจากโคมไฟรอบตัวในงานเทศกาลก็มีกลิ่นหอมกรุ่นของกาแฟแลพเสียงชัตเตอร์ดังขึ้นเป็นจังหวะ

บูท 'Sweet photo'
บูทที่มีบริการถ่ายรูป ขายรูปถ่ายสำหรับตกแต่งห้องแถมยังมีกาแฟประจำคาเฟ่โฮชิฟุเนะและอาหาร ขนมทานเล่นอีกมากมาย!

#SSR_Event #SSR_Obon
霊灯くじ – “โคมวิญญาณลุ้นโชค”
มาลองเสี่ยงดวงกับโคมวิญญาณสุดลึกลับกัน

✦ กติกาการเล่น ✦
ต่อแถวเรียงคิวตามลำดับการจอง
1 ท่านสามารถซื้อกุจิ (ฉลาก) ได้ สูงสุด 2 หมายเลข

ราคากุจิ 1 ใบ = 300 เยน
(ถ้าเกิดเลขซ้ำพนักงานจะแจ้งให้เปลี่ยนหมายเลขใหม่)

จับกุจิแล้ว สามารถนำหมายเลขไปแลกรางวัลได้ที่พนักงานประจำจุดของรางวัลได้เลย
shorturl.at/VbqJ2

❝ ... ❞

เอาเข้าจริงใจเขาก็หายอยู่ไม่น้อยตอนเธอกล่าวคำว่า ` ปฎิเสธ ` ออกมา แต่พอได้ฟังประโยคที่ตามหลัง ความรู้สึกเหมือนเมฆบังพระอาทิตย์ได้เลือนหายไป

` อย่างนี้เรียกว่ามีหวังได้รึเปล่านะ? `

` แล้วเขากำลังหวังเรื่องอะไรอยู่กันแน่.. `

สายตาไล่มองตามร่างของผู้มีอายุมากกว่าเพียงปีเดียว เขาที่ยังไม่รู้ใจตัวเองนักได้ตัดสินใจ..

❝ อันนี้เบอร์มือถือผมครับ ..ถ้ารุ่นพี่ไม่รังเกียจล่ะก็ ❞

❝ พอจะสะดวกไหมครับ? ❞

ใบหน้าของเขาชะงักไปชั่วขณะเมื่อสายตาที่แน่วแน่ของเธอมองมาและละไปที่อื่น ที่ท้องฟ้าละม้ายคล้ายเหตุการณ์ในวันนั้น

` ..หรือเธอจะจำได้? `

หากไม่ติดว่าใบหน้าเขายังคงอาการชะงักอยู่รอยยิ้มที่ประดับมุมปากคงยิ้มออกกว้างกว่าเก่าจนไม่เป็นตัวของตัวเอง

คิดแล้ว ยาชิมะก็ยกมือขึ้นมาลูบไล้ปิดปากตัวเองเอาไว้

❝ เช่นนั้น.. ผมคงต้องรบกวนรุ่นพี่โคโทริหาเวลาว่างให้ผมมาคุยด้วยบ่อยๆ ❞

(+)

#SSR_Forecast🌏

พยากรณ์อากาศเมืองฮิราโนะ
☀️― 10 - 16 สิงหาคม

อาทิตย์นี้อากาศดีมาก! ไม่มีฝนตกเลย พวกเราไปเที่ยวกันเถอะทุกคน😎

ชายหนุ่มกล่าวน้ำเสียงราบเรียบ แต่แฝงไปด้วยความคาดหวัง ในบางสิ่ง ' สิ่งที่อยู่ในส่วนลึกของความทรงจำ '

ภาพความทรงจำแล่นเข้ามาในหัว ฤดูร้อนที่หอมกรุ่นกลิ่นหญ้าทานตะวันลอยตามลม ท้องฟ้าสีครามสะท้อน ' เธอ ' ผู้ที่อยู่ตรงหน้าเขาเมื่อวันวาน

❝ ไม่รู้สิครับ? ❞

เครื่องหมายคำถามผุดขึ้นมากลางช่องว่างระหว่างทั้งสอง ยาชิมะก้มใบหน้าลงน้อยๆแต่สายตาไม่เคยละจากเจ้าของเสียงที่ละมุน

❝ รุ่นพี่โคโทริ ..คิดว่าเราเคยเจอกันที่ไหนงั้นหรอครับ? ❞

(+)

( เราเองก็ฮ้อปๆมากๆขอบคุณที่มาโรลข้ามวันข้ามคืนด้วยเช่นกันนะคะ😭🙏🏻✨

สถานีถัดไปคือก๊อกๆข้อควา-🤩 )

ปากเอ่ยเรียกสรรพนามในแบบภาษาตามฉบับคนย่านเมืองเก่า เขาตั้งท่าเตรียมจะลุกจากโต๊ะไป

แต่ก่อนไปสายตาคู่นั้นก็กลับมามองเจ้าของดวงตาสีชาดที่ยังนั่งอยู่ มือทั้งสองก็ล้วงหยิบเงินออกมาวางส่วนของตัวเองทิ้งไว้ตรงกลางโต๊ะตรงหน้าเจ้าของดวงตานั้น

❝ ไว้จะทักไป กลับบ้านดีๆล่ะ? ❞

คิดไปพลางๆเจ้าโมจิในจานก็หมดลงตามเงื้อมมือที่คอยหยิบเข้าปาก ตั้งแต่มันถูกนำมาเสิร์ฟบนโต๊ะอาหาร

ชาที่รินไว้ลองจิบนั้นร้อนจวนจะลวกปากในคราแรกไม่ถูกปาก ตอนนี้ก็เริ่มเย็นลงจนไอหายไป เป็นจังหวะเหมาะสำหรับพลัดเปลี่ยนจากรับประทานมาดื่มล้างปากแทน

สายตามองไล่ตามเพดานร้านมองหานาฬิกาบอกเวลาแล้วไม่นานก็ได้คำตอบ

❝ ทำอาหารเย็นน่ะ เวลาปานนี้ที่บ้านท่านพ่อคงรอแล้ว ❞

(+)

❝ ได้อยู่แล้วสิก็เราเป็น ' เพื่อน ' กันนี่นา? ❞

ยาชิมะเอนศีรษะเล็กน้อยเป็นทีท่าผ่อนคลายกับพำนักเก้าอี้ตามผู้ที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามโดยไม่รู้ตัว เสียงนั้นเน้นย้ำถึงคำนิยามความสัมพันธ์ระหว่างเขาและคุโรซาวะ คนที่ร่วมอุดมการณ์โดดการทำความสะอาดวันนี้

❝ ผมไม่ถือเรื่องเพื่อนมาบ้านหรอก ❞

อีกทั้งบ้านที่เงียบสงบแบบนั้นมีเสียงสักเสียงเพิ่มขึ้นมาบ้าง ' ก็ฟังดูไม่เลวนะ.. '

(+)

แค่นี้เขาก็พอใจแล้ว...

❝ แล้ว.. รุ่นพี่ชื่ออะไรหรอครับ? ❞

ยาชิมะถามพร้อมรอยยิ้มที่ประดับที่มุมปากท่าทีเก้ๆกังๆเหมือนคนพึ่งหัดยิ้มขณะทำความรู้จักเป็นครั้งแรก

ถึงจริงๆจะพอทราบนามของคนงามตรงหน้าซึ่งเคยผ่านหูมาบ้างก็ตาม

นามซึ่งมีความหมายถึง ' ท้องฟ้า ' นั้น

...

สิ้นคำว่า ' เป็นคุณ ' ซึ่งในที่นี้หมายถึง ' เขา ' แล้วก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกแอบไม่พอใจอยู่ในใจส่วนลึก ที่คนตรงหน้าช่างเลือกใช้คำเก่งเกินกว่าที่ใจเขาจะต้านทาน

มีคำถามเกิดขึ้นมาต่ออย่างแนบเนียน มือที่ครั้นกุมขมับไล่ลงมาปิดที่ท้ายทอยสีระเรื่อจางๆ

❝ ..ยาชิมะครับ ' ยาชิมะ ทัตสึกิ ' ❞

นามถูกขานไปแม้ในใจอยากให้คนตรงหน้าเรียกด้วยชื่อจริงได้เลยก็ตาม แต่ใจเขาไม่กล้าถึงเพียงนั้น

(+)

❝ เห็นเขาบอกให้เลือกที่นั่งกันเองด้วยนี่- งี้เรามานั่งด้วยกันเลยดีไหม? ❞

' อย่างนี้จะได้คุยเรื่องหนังสือเยอะๆแถมถึงจะแอบโดดเรียนเจ้าหมอนี่ก็ไม่น่าปากพล่อย '

ความคิดเพียงตื้นเขินแต่ก็ทำให้เขาตัดสินใจในเวลาไม่นาน ส่งสายตาที่เป็นประกายระยิบระยับไปถึงคนที่นั่งอีกฝั่งของโต๊ะ