CHITOSE🔆 (slow)

“อุ๊บ! คิก— ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า”

เด็กสาวหัวเราะออกมาดังที่สุดในรอบหลายวัน

“อะไรเนี่ย โดนพื้นดูดกันทั้งคู่เลยนี่นา”
”โอย เจ็บจัง… ฮะฮะ“

เสียงใสเจือเสียงหัวเราะแม้เจ้าตัวจะบ่นอุบ

จิโตเสะทิ้งตัวนอนหงายบนพื้น ไม่สนแล้วว่าตัวเองจะเปียกชุ่มไปด้วยน้ำที่ทำหกไว้

“ไหน ๆ ก็เป็นแบบนี้แล้ว ทิ้งงานกันแล้วนอนมันตรงนี้เลยดีมั้ยนะ?” เธอเสนอทีเล่น หันมองผู้ประสบภัยอีกคนข้างๆกัน

“คิกคิก เจ๋งจัง“
”เราเองก็อยากเป็นแมวน้ำตัวใหญ่เหมือนกัน จะได้ปกป้องทุกคนได้“

นึกภาพตามเองก็คงจะตลกดีอยู่เหมือนกัน ซุปเปอร์แมวน้ำยักษ์สีแป๋นสองตัวที่ช่วยกันกอบกู้เมืองคิไซจากภัยพิบัติ

“โมจิแมวน้ำสอดไส้ส้มกับสตอเบอร์รี่ล่ะ~“
“อยากกินจัง… จะยังมีวัตถุดิบพอทำอยู่มั้ยน้า”

เธอเอ่ยด้วยรอยยิ้ม ดวงตากลมปรือปิดเพียงน้อยจากความง่วงงุ่น

ไม่ได้คุยเรื่องไร้สาระแบบนี้กับคนอื่นมานานแค่ไหนแล้วนะ

(ฮว๊ากกกวกส?!? จู่ ๆ ก็โดนระเบิดแมวน้ำหล่นใส่หลังคาบ้าน😭😭😭)

(โอ่ย เด็ก ๆ นอนเกลื่อนน่ารัก🥹🤲✨)

แมวน้ำจะต้องหนีอิเฮ็นมั้ยนะ…

แล้วถ้าเธอเป็นแมวน้ำจะเป็นแมวน้ำสีอะไรดี

“ฮ้าววว— เราอยากเป็นแมวน้ำสีส้ม” เด็กสาวเอ่ยขึ้นมาเฉย ๆ ก่อนจะหันไปหาอีกคน
“โปโกะจังอยากเป็นแมวน้ำสีอะไรหรอ?”

เป็นเพราะง่วงรึเปล่านะเลยทำให้นึกถามอะไรแปลก ๆ ออกมา…?

“เน้ออ~” เอ่ยลากเสียงยาวแกมซุกซนเมื่อเห็นอีกคนปล่อยตัวลงนอนข้าง ๆ กัน

“ถ้าเป็นแมวน้ำจริง ๆ ก็ดีสิ”

“ได้นอนตุ๊บป่องไปวัน ๆ แถมไม่ต้องทำความสะอาดเรียวกังด้วย“

จิโตเสะงึมงำ เริ่มคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย

(+)

(ทุกคนคับ ผม)

แต่ทว่าคำพูดสั้นๆของอีกฝ่ายก็ได้ทำให้ที่สิ่งกล่าวมาทั้งหมดไม่เป็นความจริงอีกต่อไป

เพราะอย่างนั้นเอง ' ยามาดะ ' จึงไม่ใช่ใครซักคนของทุกๆคน

นับแต่จากนี้...

“หวา—-! รุ่นพี่ เป็นอะไรรึเปล่า”

เอ่ยถามทันควันเมื่อเห็นอีกฝ่ายลื่นล้มไปต่อหน้า พลันคว้าแขนอีกคนไว้ได้หมายจะช่วยพยุง

แต่พอจะดึงอีกฝ่ายขึ้นก็กลายเป็นเธอเองที่ลื่นเสียการทรงตัวจนล้มก้นจ้ำเบ้าไปอีกรอบ

“แอ่ก—!”

วันนี้มันวันอะไรกันหนอ

ผู้ประสบภัย(?)แหงนหน้าขึ้นมองเด็กสาว ก่อนจะเอ่ยทักเพื่อนร่วมชั้นเสียงเอื่อย

“อะ โปโกะจัง ยะโฮ“
”เราโอเคดี”

เธอชูนิ้วโป้งให้กับคนตรงหน้าแม้รอยแดงที่ฟ้องบนหน้าผากจะสวนทางกับคำพูดสุดๆ

พอได้ยินคำถามที่ว่าลุกไหวไหมก็พยักหน้าหงึกหงัก ซ้ำยังดันสองแขนขึ้นคล้ายจะยันตัวลุกอีกต่างหาก

ทว่าแม้จะผ่านไปค่อนนาทีเจ้าตัวกลับยังนอนนิ่งสนิท

ไม่รู้ว่าเพราะลุกไม่ขึ้นจริง ๆ หรือแค่ขี้เกียจลุกกันแน่

[2]

(ทันเสมอค่าา🕺💃✨)

“อื้อ… เราไม่เป็นไร”

แหงนหน้ามองอีกฝ่ายก่อนจะจับมือที่ยื่นมาและยันตัวลุกขึ้นเอื่อยเฉื่อย

“ขอบคุณนะรุ่นพี่— ฮ้าวว” เธอเอ่ยพลางลูบหน้าผากตัวเองป้อย ๆ ผิวขาวขึ้นจ้ำรอยแดงจากการกระแทกเมื่อครู่

”แหะแหะ เมื่อกี้เราง่วงไปหน่อยก็เลยลงไปนอนเล่นซะเลย พื้นเย็นดีนะ“ เอ่ยติดตลกไปนั่น ก่อนจะนึกขึ้นมาได้

”อ๊ะ ระวังเหยียบน้ำนะ“

บอกอีกคนทั้ง ๆ ที่ตัวเองเปียกไปแล้วครึ่งตัว

#Kzk_Story (ย้อนหลัง) 「幻」
Event ???? (Ending)

ฟ้าสีคราม เนินผาเขียวขจี แสงแดดอันอบอุ่น

ซากุระลืมตาตื่นอย่างสับสน

คนข้างกายเป็นชายชราหลังค่อมหัวล้าน ยืนไพล่หลังคล้ายรอใครบางคนอยู่

และเขารู้จักคนนั้นดี

—อากงกำลังรอเขาอยู่

(+)

#KzK_LastMeal
#KzK_Roleplay

[01.09.2016 | เวลา ~ 18:10 น.
ช็อปปิ้งสตรีท — ร้านกาแฟเก่า]

หลังสิ้นเสียงประกาศ เธอก็แยกตัวออกมาเพื่อรวบรวมของที่พอจะนำกลับไปใช้ได้บ้าง

แต่ขณะที่กำลังก้ม ๆ เงย ๆ อยู่ที่บริเวณหลังร้าน ก็บังเอิญไปสะดุดตากับกล่องลังเก่า ๆ เข้า

พอลองค้นดูก็พบกับ …

อาหารเม็ด !?

“ เอ … 💦💦💦 ”

ทำยังไงกับเจ้านี่ดีล่ะเนี่ย ( ˊ͈ ᐞ ˋ͈ 💧)

( +ได้ค่ะ 🫡✨ )

[ ประกาศกิจกรรมที่ 2 เดือน 4 : ทามาเนกิจัง อยู่ไหนกันนะ………….?]

docs.google.com/document/d/1...

ค่ำคืนที่ 9 กรกฎาคม 2016
#KZK_Story

ใคร ๆ ก็ใฝ่ฝันอยากมีความสุขกันทั้งนั้นแหละ
ก็เหมือนกับตอนนี้

ที่ทุกอย่างที่ผ่านไปไม่กี่เดือน แท้จริงก็แค่ความฝันที่ยาวนาน
อะ ! จะบอกแบบนั้นสินะ

25 สิงหาคม 2016

“งี๊ด…”

ทามะเนกิจ้องมองไปรอบตัวอย่างสับสน

โควคุงหายไป

ตั้งแต่เหตุการณ์วันนั้น
โควคุงก็เงียบลง เขามองออกไปยังที่ว่างเปล่า บางทีก็เล่าถึงคนที่เขารักที่ไม่มีวันกลับมาให้ฉันฟัง

ทามะเนกิวิ่งหาไปทั่ว แต่ทุกที่ในบ้านว่างเปล่า

จนกระทั่ง…

แกร๊ก

เสียงประตูถูกเปิดออก

(+)

[ Story Unlocked ]

ใต้ผืนฟ้าคราม ภารกิจชำระล้างเรียวกังคิไซ

#KzK_story

Event???? : Ending B ฝันร้ายไม่มีวันจบสิ้น

(เธรดสรุปสถานะแบบสั้น ๆ)

#KzK_BigCleaning #KzK_Roleplay
เรียวกัง | โรลเปิดแยกรูท

ขณะที่ทุกคนกำลังทำความสะอาดกัน ตัวฉันที่ถูพื้นไม่กี่นาทีกลับรู้สึกหมดเรี่ยวแรงเสียจนคล้ายว่าจะหน้ามืด

ทั้งหมดคงเป็นเพราะคุณภาพการพักผ่อนที่เข้าขั้นวิกฤตนั่นแหละ

ฉันฝืนสังขารเอาตัวเองมาทิ้งไว้ที่ห้องเก็บของ อย่างน้อยถ้าเป็นลมจะได้ไม่มีใครต้องมารับผิดชอบแบกฉัน

ทุกคนก็กำลังลำบากกัน...ฉันจะต้อง...

ไม่เป็นภาระใคร...อีก...

Cr. Buudchi

#KzK_LastMeal
#KzK_Roleplay

[ โรลเปิด | แยกรูท (+ได้ค่ะ!) ]

—01.09.2016 @18.00PM —

เมื่อสิ้นเสียงคำประกาศของผู้นำกลุ่มได้ไม่นาน ตัวก็เด็กสาวคนหนึ่งก็เดินถอนหายใจออกมาหาทรัพยากรในค่ำคืนสุดท้าย

“สุดท้ายวันนี้ก็มาถึงสิน้า..”

บ่นงุบงิบกับตน หลายคืนที่ผ่านมาเธอก็ได้ผจญกับภัยคุกคามหลายอย่างจนแขนข้างขวาของเธอหักจนต้องใช้สูทนักเรียนของตนพันไว้

+

#KzK_LastMeal
#KzK_Roleplay

【โรลเปิด | แยกรูท】

【สถานที่ : ซากร้านกาแฟเก่า | เวลา 21.00 น.】

เมื่อสัญญาณของงานเลี้ยงเริ่มไปได้สักพักใหญ่ บรรยากาศเฉลิมฉลองดำเนินไปไม่ขาดสาย ประคองบรรยากาศให้ผ่อนคลายลงไปได้เปราะหนึ่ง

โยรุเดินมาหาตักจานอาหาร ก่อนส่งให้กับ [คุณ] ซึ่งจำได้ว่าคุณน่าจะยังไม่ได้ทานอะไรมา

“พักทานอะไรกันหน่อยไหม?”
(มาโรลกันได้ค่ะ!)

#KzK_LastMeal
[2016.09.01 | ช่วง ~17:30 | โรลเปิด: แยกรูท]

หากให้นึกตอนนี้คงนึกไม่ออกแล้ว

ตัวเลข สัญลักษณ์ สมการซับซ้อน อดีตเคยแก้มันได้ทั้งหมด ทว่า 5 เดือนที่ผ่านมาราวสมองทื่อลง

เมื่อกวาดตามองดูโจทย์เตรียมสอบเข้าเล่มนี้ที่บังเอิญเจอ... ก็พบว่าลืมวิธีทำไปเสียแทบสิ้น...

เพราะไม่จำเป็นแล้วนี่นะ การสอบเข้า

หากให้นึกตอนนี้คงนึกไม่ออกแล้ว 'อนาคตน่ะ...' (+)

#KzK_Story
#KzK_BigCleaning

หลังจากที่มอร์ทริดมาช่วย งานทำความสะอาดก็คืบหน้าไปไวมาก

เอเทลน่ามองมอร์ทริดที่แค่เอื้อมมือก็ทั้งปัดและเช็ดในจุดที่ได้แต่เฝ้าใฝ่ฝัน

มองจนคนที่ถูกมองต้องออกปากถาม

“มีตรงไหนให้จัดการอีกเหรอ”

“อื้ม... เอเทแค่รู้สึกว่าอยากได้ส่วนสูงของเมิร์ดจังเลย”

คำพูดที่ได้แต่มองว่าอีกฝ่ายพูดเพ้อไปเพราะความคิดชั่ววูบหรือเปล่า

+

(อ่ย55555 มานอนกองกันอยู่ตรงนี้นี่แหละ)

(ได้เลยรินจัง… /นอนแผ่ร้องแอ้)

(/นอนอืดขวางทาง ไม่มีแรงลุกแล้วค่ะ😔😔)

“……”

ตอนนี้ไม่มีแรงลุกเลย… ขอนอนอยู่ตรงนี้ซักห้านาทีก็แล้วกันนะ

(แวะมาบวกเล็ก ๆ น้อย ๆ กันได้นะคะ✨)

ทว่าเพราะไม่ทันได้ระวังตัวจึงพลาดท่าสะดุดถังน้ำที่วางเอาไว้ก่อนหน้าเสียได้

ปกติแล้วถังน้ำแค่นี้ไม่สามารถนับเป็นอุปสรรคได้เสียด้วยซ้ำ หากแต่เรี่ยวแรงอันน้อยนิดที่เหลืออยู่ในตอนนี้ดันไม่ช่วยประคองตัวเธอเอาไว้เลยนี่สิ

“อั่ก—!”

รู้ตัวอีกทีแรงโน้มถ่วงก็ดึงให้เธอลงไปนอนบนพื้นเสียแล้ว

+

#KzK_BigCleaning

หาววววว

นับเป็นรอบที่เท่าไหร่ไม่รู้ของวันแล้วที่จิโตเสะหาวออกมาวอดใหญ่เช่นนี้

ตลอดวันความเหนื่อยล้าที่สั่งสมมาร่วมสัปดาห์คอยแผลงฤทธิ์ขัดขวางการทำความสะอาดของเธออยู่เรื่อย ๆ

แม้สภาพจะดูดันทุรังไปบ้าง แต่อย่างน้อยก็ยังดีกว่าการนั่งอยู่เฉย ๆ อยู่มากโขล่ะนะ

นึกได้ดังนั้นจิโตเสะจึงตัดสินใจหันกลับไปทำงานต่อ

+