Reihan

اینکه دکمه غلط کردمش جلوی چشممه ولی دستم نمیره که بزنمش خیلی بده.
برگرد تا دیرتر از این نشده دختر.

تنها چیزی که این روزا باعث شده از لبه یه پرتگاه نپرم، قرصی اندازه یه بند انگشته. و این واقعا برام ترسناکه.

امشب، شب جا زدنه.

خیلی لوس شدم. خیلی خیلی لوس!

اینکه جدیدا زیاد به حالت عجز میوفتم خستم کرده.

هیچ‌وقت نتونستم با اون معنویتی که بقیه مد نظرشون بود کنار بیام و بپذیرمش.

همیشه میدونستم نسبت به خودم خیلی سخت‌گیرم، ولی باورم نمی‌شد انقدر زیاد باشه. امشب بد کوبیده شد تو صورتم این حقیقت.

من دیگه حتی حوصلهٔ حوصله نداشتن هم ندارم!

از لحاظروحی دلم میخواد یه پارتنر برای مشاعره داشته باشم.
ولی از لحاظ منطقی دارم شکر میخورم.

آسمان تاریک و شب تاریک و من تاریک تاریکم ...

فرار کردن کار سختیه. مخصوصا اگر آدم بخواد از خودش فرار کنه.

یسری غم‌ها بزرگ‌تر از روحت توی اون لحظه‌ست. دووم آوردن توی اون لحظه‌ها خیلی سخته.

توی اینستا پست می‌فرستی درست!
ولی این‌که یهو ۶-۷ تا با هم می‌فرستی، و بینشون هم پستایی که من برات فرستادم هست، اصلا درست نیست 😒

از چی؟

یجوری گره‌های ذهنیم رو باز می‌کنه که خودم می‌مونم، آخه چطوری؟!