teal

قرمه‌سبزی چشم‌بلبلی‌دارم رو ده ساعتی پختم. لازم هم احتمالا نداشت چون گوشت نداره. بعدش هم انقدر ازش خوردم که تا فردا فکر نکنم بتونم از جام تکون بخورم. یه احساس رضایت خوبی دارم الان.

احساسات پیچیده‌ای دارم نسبت به Zohran Mamdani. متاسفانه.

رفتم بهش گفتم و متاسفانه اولین چیزی که گفت این بود که اینکه اسمش فرق کنه رو مدارک غیر ایرانی و ایرانیش پیچیده میشه.

این رو فقط دارم اینجا از مغزم خارج میکنم. من Rain رو برای اسم خیلی دوست دارم. ولی فکر کنم فقط خودم دوست دارمش.

هی داشتم فکر میکردم اولین چیزی که بخرم چی باشه و دست‌ودلم به هیچی نمی‌رفت. آخرش یه دسته‌ی چهارتایی کتاب سفارش دادم. دروغ میگم. قبلش یه عروسک از این بافتنیا هم گرفته بودم ولی چون تو لیست نبود حسابش دارم نمیکنم.

واقعا فقط گربه‌ها ممکنه بتونن برا X یه کاری کنن قابل تحمل شه.

فکر کنم بعد سال‌ها امسال چلنج گودریدزم رو نتونم. سال‌های قبل لااقل یک سری کتاب زرد و سبک بود که در بی‌حوصلگی‌هام جواب می‌داد.

روزی دیگر و غذای نیمه سوخته‌ای دیگر. این مدت تعداد زیادی غذا رو تو فر یا رو گاز فراموش کردم. امیدوارم حافظه‌م اینجوری نمونه.

آدم‌ها نمیدونن. نمیدونن و شاید حق دارن که نگرانی‌م رو ندیده بگیرن و یکم بخندن و بگن تو نفر اول نیستی و لازم نیست انقدر نگران باشی. ولی بازم برام عجیبه که عکس‌العمل بیشتریا اینجوریه. چون بهرحال آدم در شرایط شکننده‌ایه به نظرم.

آیا قلب آدم روز و ماه و سال یادشه؟ میدونم که نه. میدونم که مغزمه که یادش میندازه. یادش میندازه که یک سال شد که حواسش باشه این روزا بیشتر درد بگیره.

قلبم میگیره که زنها میگن ازش بعیده چون این که پول داشته و معروف بوده و هر کی رو میخواسته اون قبول می‌کرده.
چطور ممکنه؟ آیا ما همه با هم ساکن این دنیا نبودیم؟ چطور نتیجه‌ی این مدلی گرفتن از تجربه‌هاشون، از همه‌ی چیزهایی که دیدن و شنیدن.

فکر کنم فقط خودم زن روز میبینم ولی واقعا جالب بود برام که آدما رفتن مسابقه‌ی استایل بعد ایده‌ی ری‌دیزاین تی‌شرتشون این بوده که فقط روش دکمه بدوزن یا چیزی بنویسن.

چرخ سفالگری دارم. گل‌ش رو نه. کمر ترک‌زده و شکم گردم هم اجازه نمیده اونقدر خم شم. اینه که این کادوی تولد رو نمیدونم کی بتونم واقعا استفاده کنم. ایشالا که جوابش هیچ‌وقت نیست.

مغزم نمیذاره یک سری از مسج‌هام رو باز کنم. تعداد زیادی آدم از دستم ناراحتن.

آخر هفته‌ی خوبی بود. اینکه یادت بیاد دنیا قشنگیاشو داره و آدم‌هایی که به زندگی امیدوارت میکنن ببینی خوبه. ولی کاش فاصله‌ها انقدر زیاد نبود. چهار پنج ساعتی که تو ماشین بودیم دیروز کمرم رو شکسته و اگه هفته‌ی پیش مرخصی نگرفته بودم امروز حتما میگرفتم.

دکترم هم اصلا روحیه‌ی الکی نمیده. امروز گفت از اینجا به بعدش هی سخت‌تر و سخت‌تر میشه. هر روز یه‌جات درد میگیره. دیگه بپذیر.

فلو و کووید رو که زدم. تست دیابت رو که دادم. tdap رو باید برم بزنم. این واکسن جدید RSV رو هم توصیه میکنن انگار. سفلیس هم در کالیفرنیا گویا زیاد شده به‌جای یه بار دو بار باید تست بدی تو نه ماه. چون خیلی به آمپول و سوزن علاقه دارم.
حالا البته شاید بگین دیگه سوزن چیه در برابر بقیه‌ش. که راست میگین.

متاسفانه واقعا دیگه سیر نمیشم.

من واقعا میدونم ممکنه اشتباه کنم ها، پیش میاد دیگه. ولی وقتی یکی میاد میگه حتما اشتباه شده حرص میخورم. خب لااقل دو درصد شک داشته باش. بگو شاید. بگو فکر کنم. بگو میشه دوباره چک کنی. چمیدونم به خدا.

مدام دلم میخواد گریه کنم ولی به احساساتم اطمینان ندارم. هی میگم اینا همه‌ش الکیه. هورمونه.

این جلوها خیلی سفید شده. اون وسطا ولی خیلی اثری از موی سفید نیست. آیا همه همینن؟

موهام خیلی نامرتبه و انقد خودم رو در آینه ژولی‌پولی دیدم و آرایشگره هی وقت نداشت که برا اولین بار وسط هفته وقت آرایشگاه گرفتم. حالا نمیدونم برم بگم کوتاه کوتاه کن یا اینکه فقط یکم مرتب و خالیش کن. واقعا نمیتونم تصمیم بگیرم موی بلند میخوام یا نه.

گربه‌ی شما هم فهمیده رو گلدوناتون حساسین و برا جلب توجه مستقیم میره سراغ گلدونا و محکم میزنه رو برگا؟

بامداد خمار از اولین کتاب‌های بزرگونه‌ای بود که خوندم. مناسب سنم هم حتما نبود. ولی فکر کنم تنها کتابی بود که شنیدم مامانم و همسن‌هاش تو فامیل، که هیچ‌کدوم اهل کتاب خوندن نبودن، در موردش صحبت و بحث کردن. تنها چیزی هم که تو یادم مونده همینه که دختره زندگیش سخت شد.

هیچی دیگه، منم فعلا برنامه‌م اینه که الگوی خودم قرارش بدم و ول‌نکن باشم.

با یکی از یه گروه دیگه کار میکنم که ول نمیکنه. مدل رو به اصطلاح lock کردیم هفته‌ی پیش بعد چند ماه کار. ولی همچنان هر روز میگه نمیشه این و اونم امتحان کنی. یا مثلا سه تا سمپل هم از فلان بیماری پیدا کردم میشه بذاری تو مدل. اول میرفت رو اعصابم. بعد فهمیدم واقعا به فکر اون کسیه که میخواد تست رو بده.

تا شیش صبح رو بیدار بودم و وسطا از کلافگی گریه کردم چون واکسن‌ها داشت یه کارایی می‌کرد و استخوون بی‌دردی نمونده بود در بدنم. بعد این بچه گفت چرا مقاومت میکنی این تایلنول رو بخور. خوردم و خوابم برد. چرا میری دو تا واکسن رو با هم می‌زنی.

مردم چرا اینجوری میکنن. خبر میاد یکی رو به جرم تجاوز گرفتن، بعد نمیگن یه روز صبر کنیم لااقل و نریم سریع بنویسیم نه امکان نداره و این پروژه‌ست و اون آدمی که ما میشناسیم اصلا ممکن نیست این کار رو کرده باشه.

ویدیوهای این آقایی که سگ‌ها رو از مشهد میفرسته بیرون ایران رو اینستاگرام تازگی خیلی نشونم میده. یک سگ زیبایی که از تگزاس اومده که داریم. یک سگ زیبایی که از مشهد بیاد ولی به‌نظرم کم داریم.

رفتم تست دیابت رو دادم. واکسن کووید و فلو رو زدم. تصمیم گرفتم امروز رو مرخصی بگیرم و دیدم floating holidayم مونده و همون رو گرفتم. برنامه‌م برا بقیه‌ی روز قهوه‌ی decafه. شاید کتاب. واقع‌بین اگه بخوام باشم اسکرول و اسکرول. دلم سمبوسه میخواد یا پیراشکی. از اون پیراشکی‌هایی که اون مغازه‌هه تو سیاتل می‌فروشه.